De kop is eraf

Kort berichtje vandaag. Vanmiddag gaan Lisenka en ik op bezoek bij onze voormalige werkgever ZIToD. Ze hebben een mooi nieuw gebouw gekregen en een nieuwe directeur, maar alle andere collega’s zijn er nog. Tijd om eens even onze neuzen te laten zien.

De eerste week zit er op. Vandaag is er nog een dagje praktijk, maar dat wordt door onze junior teacher M begeleid. Hij is van de junior teachers de meest veel-belovende. Hij voelt zich al helemaal vertrouwd met onze stijl van lesgeven en heeft zelf een nieuwe serie icebreakers en warming-ups bedacht. Zijn eerste les gaat gesmeerd. E is ziek deze week, maar het was niet helemaal tot hem doorgedrongen dat het een goed idee zou zijn om ons dat dan ook even te melden. Hij was eigenlijk nogal verontwaardigd toen ik hem op dinsdag belde om te vragen waar zijn lesplan bleef en of hij zich wel realiseerde dat hij die avond zou moeten optreden. Hoe kon hij nou lesgeven terwijl hij in bed lag.

A is de junior teacher die te horen gekregen had dat hij geen certificaat zou krijgen omdat hij te weinig in de les was geweest en een zooitje gemaakt had van zijn proefles. Na aanvankelijk met zijn staart in de lucht te zijn weggelopen, besloot hij op het laatste moment de proefles over te doen en daarmee kwam hij met zijn hakken over de sloot binnen. A was wel bereid de les van E, Customer Care, over te nemen, want hij kende het cursusmateriaal. We stelden samen een lesplan op met veel interactiviteit en hij leek er helemaal klaar voor.

Dat heeft hij ’s avonds dus meteen weer onderuit gehaald. Een lesplan is voor het papier waarop het geschreven is, niet voor de docent. En ging de eerste les over hoe je je gedraagt tegenover klanten? A’s hele houding was een onbedoelde demonstratie van hoe het zeker niet moet. Eerst stond hij ruim 10 minuten met zijn rug naar de klas smsjes te beantwoorden, vervolgens ging hij, nog steeds met zijn rug naar de klas, het bord staan volkalken en toen hij zich dan eindelijk omdraaide naar de groep, slaakte hij eerst een diepe zucht. Vervolgens ging hij staan voorlezen uit het boek.

Nederlandse studenten waren al lang weggelopen. Deze studenten bleven niet alleen zitten, ze gaven hem geen kans veel verder te lezen. Ze begonnen vragen te stellen en zo de les naar hun hand te zetten. Interessant fenomeen. Maar aan A valt nog wel het een en ander te schaven voor hij zijn certificaat krijgt.

Op de maandag- en de woensdagochtenden komen N, de 4e teacher trainee die een baan aangeboden heeft gekregen, en de blinde student Abdul voor wat extra Engelse les. Ze hebben allebei moeite met het beantwoorden van vragen. Bij deze lessen sluit Suzanne’s hulp in de winkel en de keuken, Saida, zich aan, en Hassan, een student die de instaptoets niet gehaald heeft omdat zijn Engels te gebrekkig is. Een gemêleerd stelletje, waarvan ik me eerst afvroeg of er iets van terecht zou komen, Vooral Hassan heeft moeite met het begrijpen van vragen en opdrachten. Maar na twee lessen zie je al opvallende verbeteringen. N moet de volgende module beginnen met het geven van computerlessen. Ik denk dat het gaat lukken. Abdul moet vanaf volgende maand zelfstandig op stap kunnen met toeristen. Ook dat gaat lukken. Hassan en Saida hebben nog tot volgend jaar om te besluiten wat ze verder willen met het Engels dat ze dan ongetwijfeld verworven hebben.

Meisjes wordt hier aangeleerd dat ze beleefd en onderdanig moeten zijn. Ze hebben dan ook allemaal van die zachte piepstemmetjes. Dat had Aiyisha, onze enige vrouwelijke student, de eerste lessen ook. Maar dat is inmiddels wel over. Je hoort haar nu overal bovenuit en geen van de mannen haalt het in zijn hoofd haar in de reden te vallen. Ze plagen haar zo als ze elkaar plagen en ze geeft lik op stuk. Ook met Ahmed wordt goed rekening gehouden. We zijn heel streng op op tijd komen. Die discipline moet er van het begin af aan ingeramd worden. Als het tijd is, gaat de deur dicht. Dan mogen de laatkomers niet meer binnen en worden absent gemeld.

Het 7-uur gebed valt in de pauze. De call to prayer begint om kwart voor 7. Dan kunnen ze meteen gaan lopen en, in elk geval in theorie, om 7 uur weer terug zijn in de klas. Zo’n gebed duurt nog geen 10 minuten. Maar dat bidden werd steeds een beetje meer opgerekt en op een gegeven moment kwam de laatste pas om kwart over 7 binnendrentelen.

Daar moet je meteen paal en perk aan stellen, weet ik uit ervaring. Die vroomheid wordt ook nog wel eens misbruikt om precies te doen waar je zin in hebt. “Vanavond is iedereen om 7 uur precies terug.” Aan het gegrinnik te horen, had ik gelijk met denken dat ze een loopje met me namen. Om 7 uur was inderdaad iedereen weer binnen op één na, uitgerekend de student die Ahmed naar huis helpt. Maar afspraak is afspraak, dus de deur ging dicht. Aan het eind van de les hadden ze onder elkaar al geregeld wie Ahmed naar huis zou brengen.

De foto’s zij van de eerste praktijkles: een bezoek aan de Slavenmarkt en de Anglicaanse kerk die later in die hoek gebouwd is.