Bizar!

Zaterdag 14 juni 2014

Om half 10 sms’t Edward. Heb ik een beetje kunnen slapen, wil hij weten. Als een blok, is het eerlijke antwoord. Voor het eerst sinds weken eigenlijk.

Het zijn spannende weken, deze laatste weken. We maken lange dagen en er moet op het laatste moment nog zo ontzettend veel werk verzet worden. Het groeit ons allemaal een beetje boven het hoofd. Ik leef op mijn adrenaline, mijn rug en heup protesteren hevig tegen de manier waarop ik ze behandel, en daardoor slaap ik slecht.

Bovendien, mijn paspoort ligt bij Immigratie. Ik heb mijn CTA laten verlopen en voor het luttele aantal dagen dat ik hier nog ben, moet dat vernieuwd worden voor de geringe som van $200. Daar baal ik al voldoende van, maar er komt waarschijnlijk ook nog een boete bovenop vanwege het feit dat de CTA verlopen is.

De CTA, voor jullie onwetenden, is een werkvergunning voor vrijwilligers, die voor maximaal 3 maanden verstrekt wordt. Helaas wordt je visum daardoor ongeldig, dus de 6 maanden die ik dacht probleemloos hier te kunnen zijn, (3 maanden visum, 3 maanden CTA), werden teruggebracht tot 4 maanden, en daarmee kwam ik voor 3 weken in de problemen.

Maar dat is niet waar Edward bezorgd over is. Met dat paspoort kan hij me wel helpen. Wat hem bezighoudt is wat er vrijdagavond gebeurd is hier in Darejani. Dit is met stip één van de meest bizarre weekenden in mijn bestaan hier.

Annette en ik hadden besloten dat het wel even genoeg was met werken en dat we wat gingen drinken in Africa House, en daarna naar het fort om voetbal te kijken op een groot scherm. Wat wordt een mens toch oranjegezind als hij in den vreemde is!

Onderweg kwam ik Said tegen, die wel mee wilde gaan stappen. Africa House bleek gesloten en zo eindigden we in het Travellers’ Cafe naast het Serena Hotel. Een aanrader voor iedereen die ooit Zanzibar aandoet. Het is niet makkelijk te vinden, en dus wordt het alleen gefrequenteerd door een gering aantal insiders. Leuk, besloten, smaakvol ingericht terrasje aan het strand, met aardig personeel, waar géén muziek wordt gedraaid, en waar het ruizen van de zee uiterst kalmerend werkt op de gespannen zenuwen.

Om half tien besloten we naar het fort te wandelen. Inmiddels hadden Elina en Annick zich bij ons aangesloten. Met zijn vijven liepen we langs de bar die opgegaan is in het spiksplinternieuwe hotel, tegenover de Serena, waar het grote opperhoofd net naar buiten kwam. Hoe wij hem kennen is weer een ander bizar verhaal, dat ik straks nog wel even uitleg.

Hij kwam dus naar buiten, zag ons en vroeg of we nog even tijd hadden om het hotel te zien. Het is nu bijna, bijna, bijna klaar, slechts een luttel aantal maanden uitgelopen op de planning. De officiële opening door de president is op 3 juli, maar er slapen al gasten. Die planning gaat hij, anders dan het Hyat, dat al 9 maanden uitloopt en nog een enkele aanstalte maakt om hotel te worden, halen deze keer. Toen wij alles tot op de 5e verdieping naar behoren hadden bewonderd, werden we meegetroond naar de bar voor een drankje.

De bezwaren dat we voetbal wilden gaan kijken, werden weggewuifd, ondanks het feit dat mevrouw opperhoofd zichtbaar niet gelukkig was met het feit dat haar echtgenoot nog steeds niet mee naar huis wilde. Er was een scherm in de bar, daar konden wij allemaal voetbal gaan kijken, ook mevrouw opperhoofd, die Spaanse wortels heeft.

We zaten net geïnstalleerd toen Annettes telefoon ging. En zij sprak woorden als: ” ik weet helemaal niet waar je het over hebt! Ik ben diep geschokt! Ik weet niet wat ik zeggen moet!” Mussa, een van haar huisgenoten belde om te zeggen dat hij op het nieuws gehoord had dat er een bom was afgegaan op Darejani, de markt die parallel loopt met Creek Road, en hij wilde weten of er verkeer mogelijk was op Creek Road omdat hij anders niet naar huis zou kunnen.

Terwijl Annette de boodschap er langzaam bij ons in liet zinken, viel het eerste doelpunt. En wat een prachtig doelpunt!

Inmiddels wist mevrouw opperhoofd meneer opperhoofd naar buiten te lokken, en ze kwamen niet meer terug. “Ze zijn naar bed gegaan,” wist de ober ons later te vertellen …

Er werd nog even overlegd of we onder de omstandigheden nog voetbal gingen kijken, vooral in verband met Wil …( ik dus) … Want ik woon in de Darejani wijk achter de Darejani markt en Creek Road. Het leek mij duidelijk. De kans zou niet gering zijn dat ik voorlopig niet thuis zou kunnen komen omdat alles was afgezet, dus konden we net zo goed voetballen gaan kijken.

In het fort was de stemming opgetogen. Het doelgemiddelde was inmiddels naar 3 gestegen en iedereen was vóór Nederland. Er kwamen aan één stuk door sms’jes binnen van studenten om ons te feliciteren, o.a. van Edward, een van mijn oud-studenten teacher-training. Edward is de best geïnformeerde, dus ik vroeg hem of hij wist wat er aan de hand was.

En daarna bleven de sms’jes heen en weer vliegen. Terwijl de Spanjaarden ondertussen scoorden. Volgens mij was die bal buiten spel, maar wat weet ik! En op Darejani was een bom ontploft, hoorden we nu ook van andere kanten.

Het bleef reuze spannend op het veld en dus ook in het fort. Voetbalfans stonden op de banken te dansen. En er viel een vierde doelpunt. De voetbalfans probeerden of ze een wave konden maken onder veel gelach en gejoel. Weer een hele serie sms’jes met felicitaties. En naast me zat Lucy, ook een huisgenote van Annette, die zich later bij ons had aangesloten, te huilen, want op Darejani was een bom ontploft en zij had net foto’s van het slachtoffer gezien op Facebook.

Said, de enige die bij mij in de buurt woont, en met wie ik dus het grootste deel van de weg naar huis had zullen oplopen, kondigde na dat 4e doelpunt aan dat hij zich niet lekker voelde en dat hij naar huis ging. En toen moest ik plotseling alleen naar Darejani, waar een bom was ontploft.

Ik ben niet zo bang uitgevallen, en ik ging er van uit dat de buurt blauw zou zien van de politie en dat ik dus eigenlijk juist heel veilig zou zijn. Ik ging dat voetbal helemaal uitkijken. En dat was een hele goede beslissing! Anders had ik dat 5e doelpunt gemist! Er moesten trouwens vast nog wel andere mensen die kant op ook, dus ik zou hoe dan ook niet alleen lopen. Dacht ik

Bij het 5e doelpunt was het gejoel niet meer van de lucht. En er kwam een sms van Edward binnen. Hij kon de informatie niet helder krijgen, maar het leek of het waar was. Hij had iets voorbij zien flitsen op Al Jazeera.

Buiten bleek al ras dat ik echt de allerenigste was die richting Darejani ging. En anders dan anders was het doodstil op straat. Normaalgesproken zitten er altijd nog wel mensen buiten te kletsen hier en daar, zelfs na middernacht. Zanzibari zijn fanatieke voetballiefhebbers, en iedereen weet dat voetbal uitgebreid moet worden nabesproken. Maar zaterdagavond dus kennelijk niet. Het voelde heel vreemd, spookachtig aan. Er hadden ook opvallend veel mensen hun waterreservoirs over laten lopen en het was, ondanks het prachtige weer, overal een kletsnatte zooi, wat nog meer bijdroeg aan de vervreemding. Geen goed moment om in geesten te geloven! En dat doen ze hier nog overal! Ook daar kan ik boeiende verhalen over vertellen.

Zelfs op ons pleintje was het overal doodstil, geen buren, geen brommers, zelfs geen bewakers te bekennen. Zooo vreemd! Heel goed dat ik niet in spoken geloof. Maar waar was dan al die politie die er toch zeker zou zijn als er echt wat ernstigs gebeurd was? Toch maar even doorgelopen tot aan de markt. Daar leek het business as usual. De kip-en-patatverkopers deden nog zaken, al was het al na 12 uur, en er kwam ook gewoon verkeer over Creek Road. Dus verder dan tot aan de hoek ben ik niet gegaan. Dat stond mijn blaas niet toe.

Ik werd wakker van het sms’je van Edward. Hij was net over Creek Road gereden en had de verwrongen resten van een auto gezien, en er stond politie op de parkeerplaats voor de markt. Er was dus wel degelijk wat gebeurd.

Toen ik een half uur later zelf de deur uitging, bleek dat op nog geen tien meter van de hoek de parkeerplaats was afgezet – dat wil zeggen tussen twee bomen was een rood-wit lint gespannen en in de ruimte er tussen stond een ogenschijnlijk gave SUV en een groot aantal gewapende politie. Er stond ook politie buiten de linten. Niks te zien dan die SUV, dat lege stuk parkeerplaats en die agenten die dat stonden te bewaken, geweer in de aanslag. Links en rechts er naast parkeerden mensen gewoon hun auto’s, al schreeuwend tegen de politieagenten die bij het manoeuvreren in de weg stonden.

Zaterdag is de dag dat heel veel mensen alle boodschappen voor de hele week in huis halen en dan is het altijd een enorme chaos op Creek Road. Het is vandaag niet anders. Mensen kijken niet eens naar de politie. Iedereen loopt er al mopperend omheen en gaat door met de zaken van alle dag. De illegale jongens staan er gewoon naast te handelen. Bizar!

14 juni is de officiële opening van het filmfestival, en er wordt druk gespeculeerd dat deze aanslag er iets mee te maken heeft. Het is bijna Ramadhan, daar zou het ook iets mee te maken kunnen hebben. Op die straathoek is een moskee.

Maar in Stonetown is op elke straathoek een moskee, dus waarom uitgerekend deze? Het filmfestival is in het fort, en in dit nieuwe hotel en beiden zijn zeker een kwartier lopen bij Darejani vandaan. Dus waarom dan ’s avonds op de markt, waar rond die tijd echt geen toerist te bekennen is, een bom laten afgaan? Wat is dan precies de boodschap? Het enige slachtoffer dat gevallen is, is waarschijnlijk een van die arme sloebers die op dat punt illegaal dadels staat te verkopen!

Aan de andere kant, met het bombarderen van een Nigeriaans motorpark, waar je een zitplaats in een auto kunt huren om van hot naar her te gaan, en vanwaar alleen hele arme mensen, Christenen en Moslims door elkaar, plus de verdwaalde vrijwilligers reizen, bereik je ook niet echt dat mensen helder krijgen waar je tegen protesteert …

Hier zijn mensen bezig die anarchie nastreven voor wat dan ook hun eigen duistere doeleinden mogen zijn. Het heeft helemaal niets met religie van welke soort dan ook te maken. De Moslims zijn net zo verslagen en verontwaardigd als de Christenen.

Als ik ’s middags om een uur of 4 nog even snel een boodschap wil doen voor ik naar de opening van het filmfestival ga, is het plotseling een drukte van belang op de parkeerplaats. Er staat een heel contingent mannen en vrouwen in uniform en met wapens in de aanslag, de ‘crime scene’ te ‘onderzoeken’. Wat er van eventueel bewijsmateriaal nog over is na een dagje gloeiende zon en veel stof en uitlaatgassen wordt nu vrolijk vertrapt door druk heen en weer lopende en gewichtig doende mannen zonder handschoenen of beschermende kleding. Ze hebben er heel veel publiek bij, en het valt nog niet mee om langs de hagen mensen naar de markt te komen.

Zondag 15 juni 2014

Wij hadden, dankzij Said, kaarten voor de opening van het filmfestival in het fort, en daar zijn we gewoon naartoe gegaan. Het is niet alsof je hier iedere dag een feestje hebt, nietwaar! En daarna ben ik ook weer gewoon alleen naar huis gegaan. Lisenka slaapt dit weekend ergens anders.

Of we verder van de week ook nog naar films kunnen, valt te bezien. De boel is een beetje erg op zijn Afrikaans georganiseerd. Tot zaterdagavond aan toe waren er nog geen kaarten te krijgen voor de voorstellingen. Bovendien hebben we ook deze week nog zo verschrikkelijk veel werk. Er zijn nog tot en met donderdag herkansingen en vrijdagochtend moeten de cijfers bekend zijn. Dus dat wordt nog even buffelen tegen de klok. Het uitrekenen van de cijfers voor het tourexamen is een hels karwei, en de Ceremony op zaterdag moet nog georganiseerd worden. We zijn nog wel even zoet.

Voor die Ceremony gaan we ook meneer hotel opperhoofd uitnodigen. Want daar hebben we een warme band mee. Dat komt door Said en mij, wil ik toch wel even trots vermeld hebben. Said en ik gaan wel vaker samen wat drinken in het Travellers’ Cafe. Op een avond liepen we langs de bar die nu dus onderdeel van het hotel is, en ik zei tegen Said: “dit is de enige bar waar we ooit uitgelopen zijn, omdat we de drankjes te duur vonden.” Op dat moment stapte meneer opperhoofd naar buiten, stelde zich voor als de nieuwe directeur, en nodigde ons ter plekke uit wat te komen drinken tegen de helft van de prijs op vertoon van zijn visitekaartje, wat ons vervolgens door mevrouw opperhoofd werd aangereikt. Ik had zelf nog net één visitekaartje over en dat ging naar mevrouw. Said had zowaar ook nog een visitekaartje.

De volgende dag al meldde Said dat hij een email ontvangen had, gericht aan hemzelf en aan mevrouw Van, waarin de uitnodiging voor de bar herhaald werd, en we werden uitgenodigd voor de koffie. Suzanne en ik zijn samen naar die koffieafspraak gegaan en kennelijk was onze indruk zo gunstig dat we daarna voor de lunch een week later werden uitgenodigd.

Tijdens de lunch werd druk gediscussieerd over mogelijkheden tot samenwerking tussen Kawa en dit grote hotel … Suzanne was zo geschokt, dat ze meteen stilviel. Ze heeft helemaal niets meer gezegd, die hele lunch niet. Meneer opperhoofd had bedacht dat één van zijn managers het toerexamen zou meelopen als ‘toerist’. Daar moesten dus wel even onze beste student op worden ingezet. Je wil niet dat die prille samenwerking meteen weer uit elkaar valt omdat een kneus van een student zijn tekst kwijt is, mensen in de volle zon laat staan en ook verder geen aandacht besteedt aan veiligheid. Annette zat in haar hoofd al druk te roosteren.

Ondertussen kwebbelde Farouk, vriendje van Said, vrolijk voort. Hij is ceremoniemeester op het filmfestival en hij wist allerlei roddels te melden over de slechte organisatie en over hoe hij dacht dat dit nieuwe hotel erin geluisd was. “Geen ander hotel wil meer met de organisatoren samenwerken omdat ze hun rekeningen niet betalen,”wist Farouk. We gingen het allemaal zien en beleven. Voorlopig waren er in elk geval nog steeds geen kaartjes …

En meneer opperhoofd, midden in de laatste loodjes voor de opening van een groot hotel met 87 bedden, blijft ons gewone stervelingen uitnodigen, telkens als hij ons tegenkomt, hoewel hij het duidelijk razend druk heeft, en mevrouw opperhoofd dat niet fijn vindt. Wij vinden dat niet erg, natuurlijk, maar een beetje vreemd is het wel …

De openingsavond is leuk, de speeches zijn redelijk draaglijk, de muziek is leuk, er is een optreden van een Egyptische groep van twirling Dervishes en dan begint de film over Nelson Mandela, The Long Road to Freedom, slechts twee uur later dan vermeld in het programma.

Lisenka weet te melden dat de bom waarschijnlijk een gerichte aanslag was tegen een hoog-geplaatst persoon van het vasteland, die in de moskee was voor een bijeenkomst. Het zou over geld gaan. Dat heeft zij in haar hotel gehoord. Ik ben benieuwd of de waarheid nog ooit boven tafel komt.

Als ik na alle festiviteiten rond het filmfestival weer naar huis loop, door straten waar weer gewoon heel veel mensen buiten staan, is er een oploopje in de straat. Alle buren staan buiten. Wat nu weer! Er blijkt een inbraak aan de gang te zijn in een huis verderop. Terwijl de buurt geïnteresseerd toekijkt, loopt een groepje mannen druk gebarend heen en weer, gaat aan de deur luisteren, gaat dan weer heen en weer lopen en naar het dak wijzen.

Ik ben er klaar mee. Ik ga naar bed.

Maandag 16 juni

Ik was zo moe, ik ben overal doorheen geslapen, zelfs door het feest van de buren. En dat moet in heel Stonetown te horen geweest zijn. Toen ik er om 4 uur even uit moest was het nog in volle gang. En daarna ben ik gewoon weer ingeslapen. Wel een aardige indicatie van hoe ernstig de mensen hier aangeslagen zijn door de gebeurtenissen van het afgelopen weekend… Niet dus.

En nu is het plotseling mijn laatste week hier. Vandaag alleen nog een toerexamen voor Ahmed, onze blinde student. En dan zijn er nog de herren, het uitrekenen van alle cijfers, de rapportvergadering en de ceremonie. En tussendoor proberen we nog steeds wanhopig onderdak, geld en andere dingen voor de cursus van volgend jaar te regelen en een curriculumvergadering te houden.

Over 10 dagen vlieg ik naar huis. En plotseling heb ik zo’n heimwee. Het is tijd. Alleen moet ik nog wel even mijn paspoort zien terug te krijgen. Edward heeft beloofd dat hij me gaat helpen.