Kawa Training Center heeft een schoolgebouw

Vandaag, 16 february 2015 is de eerste dag van het eerste examen. Aangezien we in de ruimte die we op dit moment huren alleen 1 lange tafel ter beschikking hebben, is Suzanne samen met de studenten stoelen met een uitklapbaar schrijfblad gaan lenen bij de Alliance Francaise. Dat is best nog een eind lopen en die stoelen wegen wel even meer dan plastic kuipjes. Dat soort improvisaties hoort er hier allemaal bij!

Nu zitten ze allemaal ijverig te schrijven. Met uitzondering van Khamis, die is vorige week in zijn kamer aangevallen door inbrekers en behoorlijk door ze beschadigd. We zijn al druk aan het brainstormen hoe we kunnen voorkomen dat hij door dit voorval zo achterop raakt dat hij de boot gaat missen. Dat zou toch dubbel zuur zijn.

Ondertussen ben ik al 3 keer buiten geweest om de oude mannen die altijd buiten voor de deur op de barasa zitten, te vertellen dat ze ook gewoon kunnen praten. Er hoeft echt niet bij geschreeuwd te worden als ze naast elkaar zitten. Maar dat valt nog niet mee voor een Zanzibari. Buiten MOET je met elkaar praten of je een menigt bouwvakkers toespreekt. Binnen praat je zo zacht dat zelfs een muis je niet horen kan, zeker niet boven het lawaai van de fans uit. Dus over stemgebruik hebben we het bijna iedere les. De heren vinden dat wij ook wel de ramen dicht kunnen doen, in plaats van dat zij hun volumeknop naar beneden draaien, en mijn assistant teacher begint al ramen dicht te doen, maar nu word ik echt boos. En een boze Mzungu daar willen ze gelukkig nog wel van onder de indruk raken. Dus als ik weer naar buiten spuit als er weer een salvo van geschreeuw en daverend gelach klinkt, dan hoef ik alleen maar te kijken en ze druipen af.

De strijd met de oude mannen, en ook de strijd met de schoonmaakster, die steeds het toilet afsluit, (ik heb nu de sleutel ingepikt) is gelukkig bijna ten einde. We kunnen het zelf nog nauwelijks geloven. We hebben zo lang gezocht naar een geschikt EN BETAALBAAR gebouw, en we zijn zo vaak weer op straat beland, en we hadden ook al weer zoveel tijd gestoken in het gebouw dat het nu uiteindelijk ook weer niet geworden is, dat we echt een beetje de moed begonnen te verliezen. En nu hebben we plotseling onze eigen school. Het gebouw was een voormalige school en zoooo geschikt, maar het heeft bijna 20 jaar leeg gestaan. Er is het een en ander aan te doen! En het was eigenlijk ook ver boven onze begroting, dus toen er kapers op de kust bleken in de vorm van een inter-religieus genootschap, wisten we dat ook dit weer niet zou lukken. En toen vertelde Lisenka dat een van haar fundis (Swahili voor iedereen die met zijn handen werkt) haar had verteld dat er een bovenverdieping vrij kwam bij haar om de hoek en dat de eigenaar aan een Mzungu wilde verhuren.

We gingen kijken en we waren meteen verkocht. Mooie ruime kamers, uitermate geschikt als leslokalen, een kantoor, eventueel nog een slaapkamer voor een volunteer, een keuken en een badkamer, met de potentie een tweede badkamer aan te leggen. En de huur blijft binnen de begroting! We hoeven alleen de computerruimte geschikt te maken: electriciteit voor 15 computers en een airco installatie, glas in de ramen laten zetten, airco aanleggen en toch maar wat extra beveiliging aanbrengen. Computers zijn een geliefd steelobject. En daarvoor heeft Panda Juu geld op de rekening staan!

In een aantal ramen zit geen muskietengaas, dat moeten we nog wel even laten aanbrengen, en dan kunnen de meubelen en de computers erin, want het is schoon en het zit fris in de verf! De kleuren zijn wat feller dan we zelf zouden hebben uitgekozen, maar dat vinden de studenten vast niet erg. En je hebt hier zulke leuke stoffen in allerlei kleuren. We vinden wel iets bijpassends voor gordijnen en zo. Er zit ook een dakterras bij. Uitermate geschikt voor een beetje meditatie na een lange lesdag (met een fles wijn). Rooftoppen noemen we dat. En de volunteer die hier misschien komt wonen vindt het vast ook wel fijn om er te zitten en af te koelen na een dag zwoegen.

De eigenaar is een vrome moslim, die zich nog wel even zorgen maakte over hoe we het gebouw zouden gaan gebruiken. Er mag niet gezongen worden of muziek gemaakt melde hij aan Lisenka. Dus geen laveloze horen in het trappenhuis, zingend over sex, drugs en rock and roll? Dat zou nog niet eens het ergste zijn in zijn optiek. Wat hij echt bedoelt, is dat hij geen Christelijke kerkgemeenschap wil die de hele zondag psalmen zingt met een volume dat tot ver buiten Stonetown te horen is. En zeker niet in een buurt waar op iedere straathoek een moskee staat. . En wie zal het hem kwalijk nemen? Ik had zulke buren in Nigeria. Ik kan je vertellen dat je er niet blijvan wordt als ze van ‘s morgens 10 tot ‘s middags 4 uit volle borst ontzettend vals de ene psalm na de andere inzetten.

We hadden afgesproken dat we ‘s morgens om 10 uur zouden komen tekenen, maar toen hij er om 11 uur nog niet was – Afrikaans stipt nietwaar, het kan een uurtje schelen – werden we toch wat ongerust en gingen aan het bellen. Hij bleek, toen we hem eindelijk te pakken kregen, nog buiten Stonetown in zijn shamba te zijn. Problemen, problemen. Hij zou bellen als hij er was. Een uur later belde hij dat we konden komen. Gelukkig hadden wij zelf een contract gemaakt, want hij had niets op papier. Dat contract vond hij helemaal prachtig, en nee, hij hoefte het geld niet na te tellen, hij vertrouwde ons. Een foto van ht contract tekenen was niet erg, maar hij wilde er niet met zijn gezicht op.

En toen zei hij tussen neus en lippen door dat de tussenverdieping volgende maand vrij komt. Wisten we daar toevallig huurders voor? Eh…jaha… dat weten wij wel, die tussenverdieping daar kunnen wij van alles mee!

Op de eerste verdieping woont hij zelf nog met zijn gezin wanneer ze in Stonetown zijn. Daar hebben we het contract ook uiteindelijk getekend, beetje behelpen vanwege het gebrek aan tafels en stoelen, maar wie daar op let … En uiteraard moesten we daarna eten, om de deal te bezegelen. Hij had lunch voor ons klaargemaakt! Tegen dat de lunch op was, was het ijs zover gebroken dat hij ons bezwoer, altijd - maar dan ook altijd! - thee te komen drinken als hij in Stonetown was. Hij kon ook hele lekkere thee zetten, dat zouden we wel merken.

En nu hebben we er dus een vriend voor het leven bij. We zwaaien naar elkaar als ik voorbij loop, ik woon immers om de hoek, en hij komt naar me toe om mijn hand te schudden als we elkaar in de stad tegenkomen. En dan wil hij altijd weten waar ik nu weer met zoveel haast naartoe ga. Ik heb ook na al die jaren de African shuffle nog steeds niet onder de knie en dat vinden Zanzibari nog wel eens vermakelijk.

Terwijl ik hier examens afneem en mijn tijd nuttig gebruik om deze blog te tiepelen, is Suzanne bezig met de bestelling van de computers en het meubilair. Als het even meezit, kunnen we ons gebouw in gebruik nemen nog voor ik vertrek. Enne, nu we het daar toch over hebben … er is nog steeds geen opvolger voor als ik weg ben!