Even bijpraten

Het is even zoeken om tussen de bedrijven door tijd vrij te maken voor een blogje. Er komt nog al wat op ons pad, zoals conflicten met donoren en het van het ene op het andere moment op zoek moeten naar een regisseur.

Wie ons op Facebook volgt, heeft de foto’s van de brand bij de buren voorbij zien komen. We hebben zo’n ongelooflijke mazzel gehad dat er net die avond weinig wind stond en dat die bovendien de andere kant uitblies. De buren links van het als een fakkel brandende, 4-verdiepingen hoge, gebouw waren niet zo gelukkig. Hun dak ging eraan. De buren aan de achterkant en rechts hingen in allerlei bochten uit de ramen en vanaf de balkons en de daken om het vuur bij zich vandaan te houden.

De dichtstbijzijnde buur, de zwarte moskee, die niet zwart is, maar tijdens feestdagen met zwarte doeken vol Koranspreuken omhangen wordt, bleef wonderwel gespaard. Vrome moslims hebben daar vast wel een teken in gezien.

Zanzibar heeft één brandweerwagens, en een tankwagens met één zielige spuiten. De brandweerwagen stond in Kiponda Street, die daarmee meteen volledig geblokkeerd was. De tankwagen stond zo’n 30 meter daarvandaan geparkeerd voor het restaurant van Lukmaan, waardoor ook dat niet meer te bereiken was, en was met een aan alle kanten lekkende slang verbonden met de brandweerwagen.

De brandweer: geen ladders, geen helmen, geen handschoenen, geen enkele vorm van gereedschap, uniformjasjes losjes over de schouders geslagen, was natuurlijk helemaal geen partij voor die brand. Het enige wat ze konden doen was proberen de moskee nat te houden. Eens in de zoveel tijd vertrok de tankwagen richting de kust om water in te nemen. Er liepen wat mensen doelloos rond te rennen met emmers water.

Ik houd nooit op me te verbazen over Zanzibari. Het was voor iedereen zichtbaar dat die brandweerauto de weg blokkeerde en anders al die toeschouwers wel, en dat die brandweerjongens andere dingen aan het hoofd hadden dan opzij te manoeuvreren voor brommers en automobilisten. Maar ze bleven komen. En pas als ze echt, echt, echt niet verder konden, gingen ze proberen te keren, terwijl het verkeer achter ze nog even door bleef drukken, allemaal op de m2 en met veel aanwijzingen schreeuwende omstanders erom heen.

Er braken regelmatig vechtpartijtjes uit onder de toeschouwers die allemaal op de voorste rij wilden staan. Ondertussen probeerden van alle kanten mensen met ladders en emmers door de menigte te duwen om hun eigen huis te redden.

Je ziet op het moment, in verband met de politieke situatie, overal groepen politieagenten, redelijk agressief, hun beroep uitoefenen. Een van onze studenten ligt op het moment in het ziekenhuis, bont en blauw geslagen en met een op twee plaatsen gebroken kaak omdat hij zonder lisence op een brommer zat. Maar op het moment dat een paar van die handhavers der wet eens even nuttig aan de gang hadden kunnen gaan, waren ze nergens te bekennen natuurlijk.

Toen het duidelijk werd dat ons gebouw niet meteen risico liep, zijn we op het dakterras de boel in de gaten gaan zitten houden. Er kwamen aardig wat vonken onze kant uit, vooral als er weer wat instortte, maar uiteindelijk bleef bij ons niets liggen smeulen. Om 2 uur was het duidelijk dat de brand zover was ingezakt dat hij onze kant niet meer zou uitkomen. Toen regende het inmiddels ook. Suzanne is de kinderen, die zo lang bij Fiona in bed gestopt waren, gaan halen. En ik ben ook naar bed gegaan. Er moest de volgende dag weer lesgegeven worden, nietwaar!

Vooral bij Suzanne heeft die brand er aardig ingehakt. In het begin was de gloed zo fel dat hij bij haar in de keuken leek te zijn. Zij moest in aller ijl met de kinderen het huis uit. Zij was degene die alles dreigde te verliezen.

Ze was eigenlijk net weer een beetje tot rust gekomen toen de volgende klapper kwam. Rashid was al een tijdje hangerig met plotselinge hoge koortsuitbarstingen en hij had een opgezette klier in zijn nek. Ook in het splinternieuwe Global Hospital, met zijn artsen uit alle windstreken, blijken ze maar twee diagnoses te hebben: malaria en kanker. Iets anders kennen ze niet. Oh, ja nier- en leverfalen, dat kreeg Stephanie een week later te horen toen zij met een ziek kind voor onderzoek kwam, maar voor Rashid was de diagnose dus kanker.

Wij dachten niet dat het kanker was, maar je wil wel graag even zekerheid. En je moet ook na gaan denken over ‘hoe verder’ als het wel kanker zou zijn. Terwijl Suzanne met Rashid naar Dar es Salaam vertrok naar de Nederlandse kliniek voor onderzoek, waren Abdul en ik al koortsachtig in de weer met noodscenario’s. En ondertussen deed ik Suzannes werk er even bij.

Uiteindelijk liep ook dit allemaal met een sisser af, zij het niet financieel want Suzannes verzekering blijkt al die onderzoekskosten niet te dekken. Rashid heeft de ziekte van Pfeiffer. En als hij geen koortsuitbarsting heeft, merk je daar eigenlijk weinig van. Hij wordt alleen wat sneller moe voor de goede waarnemer. Met de dochter van Stefanie is het ook weer helemaal goedgekomen.

Een van onze donoren kwam de manier waarop we hun geld uitgeven evalueren op de dag nadat onze huisbaas/benedenbuurman besloten had dat er ongedierte geruimd moest worden uit de opslagruimten op de begane grond. Daar had hij, uiteraard zonder dat eerst even te melden, laat staan te bespreken, een verdelgingsbedrijf voor ingehuurd, dat door middel van lange slangen gif de ruimten inspuugde. Geen beschermende kleding en maskers natuurlijk.

Het resultaat was vrijwel direct zichtbaar. Zo moet één van die 7 plagen van Egypte eruit gezien hebben. Overal krioelde het van de kakkerlakken in alle soorten en maten, op straat, op het terras van Lukmaan’s restaurant, in het trappenhuis. Mensen liepen tegen elkaar aan in hun pogingen de springertjes te ontwijken. Lisenka en ik kwamen net aanlopen toen de wolken kakkerlakken zich naar buiten persten. We konden ons helemaal voorstellen hoe de donor zich voor de rest van haar leven haar eerste indrukken van Zanzibar zou blijven herinneren. Wij besloten maar even een straatje om te lopen

Gelukkig regende het ‘s nachts en de volgende ochtend was het meeste al weer weggespoeld. Suzanne was net op tijd terug uit Dar om zelf alle vragen te beantwoorden waarop ik het antwoord niet bedenken kon.

Pffffft, we konden weer even rustig ademhalen. Dachten we. Lisenka en ik waren al tijden op zoek naar een andere woning. En die hebben we dan toch eindelijk gevonden, een tweede verdieping + dakterras over het hele huis en balkonnetjes voor en achter. Dus we zijn verhuisd, op zijn Afrikaans, met een handkar. Het huis is ook op zijn Afrikaans afgewerkt. In de benedenverdieping die nog niet verhuurd was, werd de keuken geïnstalleerd, toen wij het huis kwamen bezichtigen. Onze verdieping, wél verhuurd, aan ons om precies te zijn, zou daarna aan de beurt komen. Alleen, die keuken van ons, die stoomt nog ergens over de oceaan, en daarna zal hij ook nog wel een tijdje bij de douane liggen. Misschien maak ik die keuken deze jaargang niet eens mee.

Er zijn nog wel wat kleinere ergernissen, zoals een ronde wc bril op een vierkante wc pot, muskietengaas bevestigd op zo’n manier dat de luiken open nog dicht kunnen en voorzien van sluitinkjes die net niet in elkaar passen. Een douchekraan die spontaan van de muur barst op het moment dat de tegelzetter bezig is met de vloer te voegen. Deuren die niet sluiten, (daar hebben we een nachtwaker voor die op het dakterras slaapt), sleutels die niet bestaan. Allemaal van die details die er voor zorgen dat er elke dag wel weer wat anders is waarover we onze vreugde, verbazing, verbijstering, en andere emoties kunnen uiten tegen elkaar en de rest van de wereld. We wonen hier nu echt al met heel veel plezier. Kan je nagaan hoe leuk het hier wordt als het allemaal klaar is, functioneert en van meubelen voorzien is. Maar misschien niet voor eind maart.

Suzanne en de kinderen zijn inmiddels ook aan het verhuizen. Ook met zo’n handkar, dus dat duurt bij haar bij elkaar al twee weken. Tussen de bedrijven door, want de nieuwe cursus is gestart; we hebben een conflict met een van onze donoren; we hebben een contract in de wacht gesleept om les te gaan geven aan hotelpersoneel; nog niet alle studenten van de vorige lichting zijn op stage, en nog zo wat van die rommeligheden.

Zij gaan weer terug naar hun eigen huis, waar ze vorig jaar halsoverkop uit moesten omdat de balken spontaan naar beneden kwamen en het hele huis onveilig bleek. De renovatie die 6 weken zou duren, heeft ruim 7 maanden geduurd en is nu bijna klaar. Bovendien moet ze wel weg uit de verdieping onder de school, want het pand is bestemd voor de vrijwilligers (kleine zijlijn in ons drukke bestaan, kom ik later nog wel eens op terug) en er komen er deze week 2 aan.

En dan onze theater productie Act Now. Het moment dat ik ontdek dat er in mei een eindrapportage moet worden ingeleverd bij Fietsen Scoort, valt ongeveer samen met het bericht van de regisseur dat hij het niet gaat redden om terug te komen naar Zanzibar, misschien in november, maar zelfs dat is niet zeker. Voordat we de handdoek in de ring gooien en het geld teruggeven, willen we toch eerst even naar andere oplossingen kijken, misschien is er in onze netwerkjes nog wel ergens een regisseur? Marjorie, altijd goed in het meedenken, oppert het idee om productiebureaus aan te schrijven. En weet ik niet iemand op Facebook met relaties in die kringen? Goed idee. Ik zet een noodkreet uit bij Otto de Jong, de dirigent van PGM en bij Rolf van Rijsbergen, mijn zangleraar, als ik even thuis ben.

Hoe groot is de kans dat een bericht dat ’s nachts op iemands tijdlijn wordt geplaatst, wordt opgepikt door iemand anders, die ’s nachts een baby aan het voeden is? En hoe groot is dan de kans dat zo iemand een nichtje heeft dat wordt opgeleid tot theater docent en dat zit te springen om een stageplaats in de periode februari-maart?

Ik krijg binnen een paar uur een berichtje binnen van ene Eefje: kan ik haar even vertellen waar het precies over gaat, dan zal zij haar nichtje even een mailtje sturen. Weer een paar uur later heb ik het eerste berichtje van Elke binnen. Tussen de stroomstoringen en het uitvallen van het internet, tussen de lessen en het verhuizen door, ondanks een storing met Skype praten Suzanne en ik om de beurt met Elke: via de whatsapp, Facebook, email en dan toch nog Skype. Suzanne en ik zijn soms net een Siamese tweeling, waar de een stopt, neemt de ander over en omgekeerd.

En binnen een week hebben we een nieuwe regisseur. Elke komt hier op 24 februari aan en blijft een maand. Ruimschoots op tijd voor ons! Inmiddels heeft Abdulsatar gesproken met een vriend van hem die op Zanzibar theatermaker is, beroemd op het hele eiland en buitengewoonervaren in het werken op Zanzibar, ook op het gebied van milieu. En daarmee is het plaatje rond, want voor Elkes stage is hij een veel betere begeleider dan wat wij haar kunnen geven. Het enige hete hangijzer is nog hoe ze samen hun rollen gaan verdelen en hoe ze de klus kunnen klaren voor het beschikbare geld.

Suzanne en ik hebben het er regelmatig over. Hoe vaak wij al uit gaten gekropen zijn waarvan we niet dachten dat we er ooit uit zouden komen! Je zal het zien, dat conflict met die sponsor gaat ook helemaal goed komen!