Levenslessen
Door: Wil
Blijf op de hoogte en volg WHM
19 Maart 2016 | Tanzania, Zanzibar Island
“Let this be a lesson to you! Learn from your mistakes!” Lisenka en ik zitten op het politiebureau, voor de 3e keer nu, omdat ik een aangiftebewijs nodig heb. Sinds we verhuisd zijn, hebben we de safe niet meer aan de praat kunnen krijgen en dus hebben we ons geld in onze koffers zitten, waarvan de sloten toch niet zo goed blijken te werken dat iemand die vastbesloten is dat geld te stelen in plaats van het werk te doen waarvoor ze is ingehuurd ze niet open zou kunnen krijgen.
We hadden haar eigenlijk nooit zo slim ingeschat, maar ze heeft het heel geraffineerd aangepakt. Iedere keer kleine beetjes pakken en alles weer precies op de juiste plaats terugleggen. En het gevolg is dat je iedere keer denkt: “hoe kan ik nou zo snel door mijn geld heen zijn!” Dat precies terugleggen lukte haar nooit als ze een kastje schoon moest maken, dan lag alles daarna kriskras zoals ze het had teruggeduwd.
Maar we hebben geen keuken op het moment, we moeten overal voor de deur uit, drinken wat meer alcohol. Misschien geven we ook wel meer geld uit. Dachten we steeds.
Totdat ze slordig wordt. Ik had op zondag geld opgenomen en in de koffer gestopt .Als ik op maandagmiddag geld wil pakken, blijkt de helft verdwenen. En alleen Mina Poetsgraag is in die tussentijd in huis geweest. Zelfs Lisenka was er dat weekend niet. Als Lisenka ‘s avonds thuiskomt, lopen we al onze bezittingen door. Lisenka heeft veel geld in huis vanwege fundis en meubelen die betaald moeten worden. Uit ieder stapeltje van 10 briefjes van Tsh10.000 blijven 5 briefjes verdwenen. En dan zie ik ook pas dat al mijn dollars weg zijn. Gelukkig had ik op dat moment geen geld voor Kawa Training Center liggen. Dat neem ik iedere keer met porties van Tsh 800.000 op als ik een werkende pinautomaat kan vinden. Dat wordt met de aanloop naar de verkiezingen ook steeds lastiger.
Zo lang het alleen om shilligs ging, en het toch heel moeilijk blijft om dit soort zaken te bewijzen, dachten we niet aan aangifte. Meer aan een paar honderd euros leergeld. Maar nu de dollars ook verdwenen zijn, hebben we het plotseling wel over heel veel geld. Bovendien herinner ik me plotseling dat er een clausule in de reisverzekering staat die diefstal dekt. Maar dan moet je wel aangifte doen.
Lisenka spreekt vloeiend Swahili, het mijne komt niet verder dat groeten, bedanken en zinnetjes als ‘mijn naam is…. , ik kom uit, … ik ben een lerares’. Dat soort werk. Dus met Lisenka als tolk en een paar politieagenten die wat Engels spreken komen we een heel eind.
Alleen, wij horen met grote regelmaat verhalen over het geweld waarmee de politie te keer gaat tegen verdachten. En gefrustreerd als we zijn, Majuma werkte toch al weer 5 jaar voor Lisenka en ze hadden het altijd prima samen kunnen vinden, we zijn niet bereid haar zo maar aan dat geweld uit te leveren. En dus houden we vol dat we niet weten waar ze woont.
We krijgen die aangifte niet zo maar mee. We moeten er steeds opnieuw voor terug komen. Tegen ons zijn ze trouwens heel aardig. Totdat we bij de grote baas moeten komen, tijdens ons derde bezoek. Dan worden we toch nog even op de pijnbank gelegd. Weten we echt niet waar ze woont? Gaan we echt zo slordig om met personeel? Voortaan moeten we een brief vragen van haar Sheha (soort van onbezoldigd burgemeester van een gemeenschap), we moeten haar vingerafdrukken laten maken op het politiebureau en we moeten eisen dat ze een persoonsbewijs aanvraagt en daar een copie van maken. Pas als we met neergeslagen ogen beloven dat we dat voortaan allemaal zullen doen en zullen leren van onze lessen, krijgen we de aangifte mee. Weer een ervaring rijker.
Ik ben aan het aftellen. Nog 2,5 week en dan mag ik naar huis. Het wordt tijd. Ik heb zo verschrikkelijk hard gewerkt deze keer dat er weinig tijd overbleef voor ontspanning. Maar uiteindelijk heeft het zijn vruchten afgeworpen. We hebben gisteren gehoord dat we voor 2016 een subsidie krijgen die ons weer een jaartje financieel overeind houdt.
En dat is maar goed ook, want een conflict dat onze Italiaanse subsidiegever heeft met de EU, heeft er toe geleid dat ons contract niet verlengd wordt. Er staat een clausule in het contract die dat mogelijk maakt. We geven ons niet zo maar gewonnen en we hebben nu juridische hulp van een Fransman die hier is voor een andere EU opdracht. En weer dat opgeheven vingertje als hij ons op de clausule wijst die wij niet gezien hebben: “learn from your mistakes!” Deze keer uitgesproken met een Frans accent. Maar ondertussen denkt hij dat hel met een sisser af gaat lopen. Ik help het hem zeer hopen.
Zondag 20 maart zijn de ingelaste verkiezingen. Die van oktober waren afgekeurd, volgens iedereen op dit eiland omdat de zittende regering niet weg wil. De oppositie weigert alle medewerking en de meeste mensen willen niet gaan stemmen. Evenzogoed stijgt de spanning. Er is heel veel leger en politie op straat. Zaterdag speelt Act Now haar laatste voorstelling hier in Stonetown op de markt die Forodhani genoemd wordt, en waar iedereen altijd rondhangt. Het was nog even spannend of dat door kon gaan. We hadden toestemming nodig van de politie. Vanwege die spanning dus, die door de politie zelf gecreëerd wordt.
Elke en de studenten hebben een geweldige voorstelling in elkaar gezet. En ze hebben er veel succes mee. Het zou mooi zijn als de studenten er op eigen houtje mee verder kunnen. Dat Elke hier is, is een mirakel op zich. Begin februari hoorden we dat de Britse regisseur die het project eigenlijk zou doen, zich had teruggetrokken. Wat nu, moesten we Fietsen Scoort het geld gaan teruggeven waar jullie allemaal zo vlijtig voor gestemd hebben? We besloten nog een laatste poging te wagen om een andere regisseur binnen te halen met een berichtje op de Facebook pagina van Otto. Die kent zoveel mensen, misschien zat er wel een regisseur tussen.
Het bericht stond in Nederland midden in de nacht op Facebook. Wie leest er dan nog berichten! Maar het werd binnen het uur opgepikt, niet door Otto zelf, maar door Eefje, docent saxofoon en klarinet en bevriend met Otto, die het bericht voorbij zag komen terwijl ze de baby aan het voeden was! Eefje heeft een nichtje, Elke. Elke had net gehoord dat haar theaterstage in Zuid Afrika niet doorging en ze zat ik zak en as. Elke en Kawa Training Center, wij waren voor elkaar geschapen! Een uurtje later was er al een email van Elke binnen. Gedurende de rest van de nacht en het hele weekend was er druk Facebook verkeer tussen Elke, Suzanne en mij. Het resultaat was dat Elke 14 dagen later op het vliegtuig stapte en hier aan de slag ging. En ze heeft het geweldig gedaan!
In mijn schaarse vrije tijd sleep ik de laptop en de internetdongel naar ons dakterras, waar niemand last van me heeft, en oefen koorpartijen en Taarabmuziek. Prachtige muziek, zowel de koorpartijen als de Taarab en heel ontspannend dat zingen. De bedoeling was dat ik zou optreden met het Taaraborkest op 25 maart ter afsluiting van de lessen. We hebben zelfs al samen geoefend. Maar dankzij die verkiezingen is alles tot eind maart afgelast. We zijn al blij dat Act Now door mag gaan morgen.
De verwachting is dat het pas echt gewelddadig wordt na de verkiezingen en alleen in Stonetown. Dus ik vertrek zondag naar de oostkust voor een paar dagen zon, zee en vrede en kom de 23e pas terug. Dan moet ik een examen afnemen, dus dan moet ik er wel zijn. Dan zijn er ook een aantal vergaderingen gepland waar ik nog bij moet zijn en er is nog een verjaardag/afscheidsfeestje gepland. En dan op de 31e stap ik op het vliegtuig.
We hebben inmiddels weer een nieuwe Mina Poetsgraag, Mastura, via Nasor, Lisenka’s vriend, maar of Lisenka haar haar vingerafdrukken al heeft laten afnemen, waag ik te betwijfelen. Mastura heeft wel een persoonsbewijs en daar heeft Lisenka deze keer een copie van. We leren onze lesjes wel. Al is het door harde ervaring.
We hadden haar eigenlijk nooit zo slim ingeschat, maar ze heeft het heel geraffineerd aangepakt. Iedere keer kleine beetjes pakken en alles weer precies op de juiste plaats terugleggen. En het gevolg is dat je iedere keer denkt: “hoe kan ik nou zo snel door mijn geld heen zijn!” Dat precies terugleggen lukte haar nooit als ze een kastje schoon moest maken, dan lag alles daarna kriskras zoals ze het had teruggeduwd.
Maar we hebben geen keuken op het moment, we moeten overal voor de deur uit, drinken wat meer alcohol. Misschien geven we ook wel meer geld uit. Dachten we steeds.
Totdat ze slordig wordt. Ik had op zondag geld opgenomen en in de koffer gestopt .Als ik op maandagmiddag geld wil pakken, blijkt de helft verdwenen. En alleen Mina Poetsgraag is in die tussentijd in huis geweest. Zelfs Lisenka was er dat weekend niet. Als Lisenka ‘s avonds thuiskomt, lopen we al onze bezittingen door. Lisenka heeft veel geld in huis vanwege fundis en meubelen die betaald moeten worden. Uit ieder stapeltje van 10 briefjes van Tsh10.000 blijven 5 briefjes verdwenen. En dan zie ik ook pas dat al mijn dollars weg zijn. Gelukkig had ik op dat moment geen geld voor Kawa Training Center liggen. Dat neem ik iedere keer met porties van Tsh 800.000 op als ik een werkende pinautomaat kan vinden. Dat wordt met de aanloop naar de verkiezingen ook steeds lastiger.
Zo lang het alleen om shilligs ging, en het toch heel moeilijk blijft om dit soort zaken te bewijzen, dachten we niet aan aangifte. Meer aan een paar honderd euros leergeld. Maar nu de dollars ook verdwenen zijn, hebben we het plotseling wel over heel veel geld. Bovendien herinner ik me plotseling dat er een clausule in de reisverzekering staat die diefstal dekt. Maar dan moet je wel aangifte doen.
Lisenka spreekt vloeiend Swahili, het mijne komt niet verder dat groeten, bedanken en zinnetjes als ‘mijn naam is…. , ik kom uit, … ik ben een lerares’. Dat soort werk. Dus met Lisenka als tolk en een paar politieagenten die wat Engels spreken komen we een heel eind.
Alleen, wij horen met grote regelmaat verhalen over het geweld waarmee de politie te keer gaat tegen verdachten. En gefrustreerd als we zijn, Majuma werkte toch al weer 5 jaar voor Lisenka en ze hadden het altijd prima samen kunnen vinden, we zijn niet bereid haar zo maar aan dat geweld uit te leveren. En dus houden we vol dat we niet weten waar ze woont.
We krijgen die aangifte niet zo maar mee. We moeten er steeds opnieuw voor terug komen. Tegen ons zijn ze trouwens heel aardig. Totdat we bij de grote baas moeten komen, tijdens ons derde bezoek. Dan worden we toch nog even op de pijnbank gelegd. Weten we echt niet waar ze woont? Gaan we echt zo slordig om met personeel? Voortaan moeten we een brief vragen van haar Sheha (soort van onbezoldigd burgemeester van een gemeenschap), we moeten haar vingerafdrukken laten maken op het politiebureau en we moeten eisen dat ze een persoonsbewijs aanvraagt en daar een copie van maken. Pas als we met neergeslagen ogen beloven dat we dat voortaan allemaal zullen doen en zullen leren van onze lessen, krijgen we de aangifte mee. Weer een ervaring rijker.
Ik ben aan het aftellen. Nog 2,5 week en dan mag ik naar huis. Het wordt tijd. Ik heb zo verschrikkelijk hard gewerkt deze keer dat er weinig tijd overbleef voor ontspanning. Maar uiteindelijk heeft het zijn vruchten afgeworpen. We hebben gisteren gehoord dat we voor 2016 een subsidie krijgen die ons weer een jaartje financieel overeind houdt.
En dat is maar goed ook, want een conflict dat onze Italiaanse subsidiegever heeft met de EU, heeft er toe geleid dat ons contract niet verlengd wordt. Er staat een clausule in het contract die dat mogelijk maakt. We geven ons niet zo maar gewonnen en we hebben nu juridische hulp van een Fransman die hier is voor een andere EU opdracht. En weer dat opgeheven vingertje als hij ons op de clausule wijst die wij niet gezien hebben: “learn from your mistakes!” Deze keer uitgesproken met een Frans accent. Maar ondertussen denkt hij dat hel met een sisser af gaat lopen. Ik help het hem zeer hopen.
Zondag 20 maart zijn de ingelaste verkiezingen. Die van oktober waren afgekeurd, volgens iedereen op dit eiland omdat de zittende regering niet weg wil. De oppositie weigert alle medewerking en de meeste mensen willen niet gaan stemmen. Evenzogoed stijgt de spanning. Er is heel veel leger en politie op straat. Zaterdag speelt Act Now haar laatste voorstelling hier in Stonetown op de markt die Forodhani genoemd wordt, en waar iedereen altijd rondhangt. Het was nog even spannend of dat door kon gaan. We hadden toestemming nodig van de politie. Vanwege die spanning dus, die door de politie zelf gecreëerd wordt.
Elke en de studenten hebben een geweldige voorstelling in elkaar gezet. En ze hebben er veel succes mee. Het zou mooi zijn als de studenten er op eigen houtje mee verder kunnen. Dat Elke hier is, is een mirakel op zich. Begin februari hoorden we dat de Britse regisseur die het project eigenlijk zou doen, zich had teruggetrokken. Wat nu, moesten we Fietsen Scoort het geld gaan teruggeven waar jullie allemaal zo vlijtig voor gestemd hebben? We besloten nog een laatste poging te wagen om een andere regisseur binnen te halen met een berichtje op de Facebook pagina van Otto. Die kent zoveel mensen, misschien zat er wel een regisseur tussen.
Het bericht stond in Nederland midden in de nacht op Facebook. Wie leest er dan nog berichten! Maar het werd binnen het uur opgepikt, niet door Otto zelf, maar door Eefje, docent saxofoon en klarinet en bevriend met Otto, die het bericht voorbij zag komen terwijl ze de baby aan het voeden was! Eefje heeft een nichtje, Elke. Elke had net gehoord dat haar theaterstage in Zuid Afrika niet doorging en ze zat ik zak en as. Elke en Kawa Training Center, wij waren voor elkaar geschapen! Een uurtje later was er al een email van Elke binnen. Gedurende de rest van de nacht en het hele weekend was er druk Facebook verkeer tussen Elke, Suzanne en mij. Het resultaat was dat Elke 14 dagen later op het vliegtuig stapte en hier aan de slag ging. En ze heeft het geweldig gedaan!
In mijn schaarse vrije tijd sleep ik de laptop en de internetdongel naar ons dakterras, waar niemand last van me heeft, en oefen koorpartijen en Taarabmuziek. Prachtige muziek, zowel de koorpartijen als de Taarab en heel ontspannend dat zingen. De bedoeling was dat ik zou optreden met het Taaraborkest op 25 maart ter afsluiting van de lessen. We hebben zelfs al samen geoefend. Maar dankzij die verkiezingen is alles tot eind maart afgelast. We zijn al blij dat Act Now door mag gaan morgen.
De verwachting is dat het pas echt gewelddadig wordt na de verkiezingen en alleen in Stonetown. Dus ik vertrek zondag naar de oostkust voor een paar dagen zon, zee en vrede en kom de 23e pas terug. Dan moet ik een examen afnemen, dus dan moet ik er wel zijn. Dan zijn er ook een aantal vergaderingen gepland waar ik nog bij moet zijn en er is nog een verjaardag/afscheidsfeestje gepland. En dan op de 31e stap ik op het vliegtuig.
We hebben inmiddels weer een nieuwe Mina Poetsgraag, Mastura, via Nasor, Lisenka’s vriend, maar of Lisenka haar haar vingerafdrukken al heeft laten afnemen, waag ik te betwijfelen. Mastura heeft wel een persoonsbewijs en daar heeft Lisenka deze keer een copie van. We leren onze lesjes wel. Al is het door harde ervaring.
-
22 Maart 2016 - 12:40
T.Neger V Koningsbrugge:
Lieve Wil,
Het was weer een boeiend verhaal,ik hoop dat je een beetje bij komt in die paar dagen.
Liefs en gr.je zus. -
07 April 2018 - 11:20
W.Ostendorf:
Politie bureau verhaal is een herkenbaar verhaal voor mij. Mina poetsvrouw, tsja het dametje moet ook leven en regelt dat. Taarab orkest en taarab koor mag je me als je tijd hebt wel nader verklaren. Is deze pagina ook op de een of andere manier te vergroten? Ik vind het tamelijk inspannend om te lezen, maar wel de moeite waard. Je bent een drukke dame.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
