De laatste loodjes

Woensdag 3 juli 2019

Mijn naam komt nu voor de 8e keer voorbij. Pri spreekt een welkomstwoordje uit en heeft het veel over die fan-tàs-ti-sche Poem expert uit Nederland die dit bijzondere moment mogelijk heeft gemaakt. Achter hem op de muur hangt een hagelnieuwe, de hele wand bedekkende, banner met mijn portret erop. Ik zit te wachten tot ik naar voren moet om mijn praatje te houden, maar Sa heeft me even in de steek gelaten en ik heb geen idee wat er nou precies gezegd wordt en wanneer ik ‘op’ moet.

Natuurlijk had niemand me van tevoren verteld dat ik moet spreken. Dan zou het geen verrassing meer zijn! Stel je vóór! Dan zou ik tijd gehad hebben om me voor te bereiden. Integendeel, ik hoefde juist helemaal niets te doen! De PUMvertegenwoordiger zou hoogstpersoonlijk een oratie komen houden, waar een half uur voor was uitgetrokken. Dat half uur had ik gisteren bij het organiseren van het seminar eigenhandig ingekort tot 5 minuten. Ze kletst toch alleen maar over zichzelf.

Alleen, Yuyun had vanmorgen besloten dat ze het veel te druk had met andere dingen en had zich afgemeld. Dat gat in het programma kon ik wel even opvullen, toch! Dan moest ik tijdens het hele programma wel vooraan in het panel komen plaatsnemen. Geen haar op mijn hoofd! Ik blijf fijn achteraan zitten, verscholen achter mijn laptop. Ik heb nu toch geen invloed meer op wat ze verder allemaal uitspoken, dus ik kan mooi even aan deze blog werken.

Dan valt eindelijk toch die verwachtingsvolle stilte die altijd volgt op de introductie van een spreker en alle blikken zijn op mij gericht. Ik loop naar voren met een uit het niets opduikende Sa giechelend in mijn kielzog. Ik bedenk wel wat …



We beginnen het eind van het programma te naderen. Morgen is er nog een field day, vrijdag zal de gehele dag gewijd zijn aan evaluatie en rapportage, individueel en in de groep. Zaterdag is mijn laatste werkdag. Na het afscheidsfeestje en de onvermijdelijke 1001 groepsfoto’s is er nog een lunch en een vergadering met het managementteam gepland, en daarna word ik rechtstreeks vanaf de school op het vliegveld afgeleverd. Althans, dat is de planning.

Vandaag wordt een ‘seminar’ gehouden voor stakeholders en alumni om de resultaten te presenteren van 4 jaar PUMbemoeienis. De ‘generale repetitie’ gisteren bracht me nog tot wanhoop. Tegen dat ik om half 6 het hotel kwam binnenstrompelen, stond ik te trillen op mijn benen. We waren sléchts 2,5 uur uitgelopen en we moesten nog naar de kleermaker. Maar in elk geval had ik ze ervan overtuigd dat alle speeches moesten worden ingekort tot 5 minuten; dat vragen getimed zouden worden en beperkt tot 1 minuut, in plaats van de doorsnee 7 minuten die Indonesiërs normaal nodig hebben om tot de kern van een vraag te komen; en dat ieder programmaonderdeel gestructureerd moest zijn. De dames en heren collega’s, anders zo ontspannen met elkaar, gingen zowat met elkaar op de vuist voordat die structuur was aangebracht en er een agenda (waar ik dus niet opstond) was samengesteld.

De kleermaker blijkt een devoot aanhanger te zijn van het principe op-je-tanden een deadline halen. Hij was nog bezig met de zoom toen we, 3 uur later dan afgesproken, binnenliepen. De restjes stof lagen nog overal op de grond, dus we verdenken hem ervan dat hij pas na de lunch begonnen was aan een opdracht die hij al 14 dagen had. Maar de jurk is prachtig geworden. Ik heb hem vanmorgen met een gerust hart over mijn hoofd laten zakken om op deze speciale batikdag (er is voor elke dag in de week een dresscode) één te zijn met mijn collega’s.

Helaas heeft de receptie de timing ook vandaag niet helemaal goed. Vorige week werd ik 2 uur te laat gewekt, en omdat ik dat niet doorhad, was ik op mijn gemak wat rek-en strekoefeningetjes gaan doen en daarna onder de douche gestapt om eens even lekker mijn haar te wassen. Het resultaat was dat ik met druipende haren werd afgevoerd door arme Hamdan die al die tijd geduldig had zitten wachten in de receptie en pas op de gedachte kwam om even naar mijn kamer te bellen net toen ik uit de douche stapte. Bij aankomst op school bleek uiteraard iedereen inmiddels gevlogen, dus ik kon mezelf even rustig fatsoeneren voordat ze weer allemaal bij elkaar gesprokkeld waren. Vandaag ben ik een uur te vroeg gewekt. En dat heb ik natuurlijk pas door als ik om 7 uur de receptie binnenwandel en concludeer dat het wel wat heeeel stil is voor een tijdstip waarop de receptie meestal vol staat met uitcheckende gasten. Ik ben, gekleed en wel, mooi nog een uurtje terug in bed gestapt. Als ik om 8 weer de lobby binnenloop, waar ook vandaag Hamdan op me zit te wachten, zegt de receptionist met een grijns “Now you are on time!”

De opkomst is goed, de zaal zit vol en ik zie veel vertegenwoordigers van hotels waar we de afgelopen jaren op bezoek geweest zijn. Dat zal PUM plezier doen. Er wordt altijd erg gehamerd op het belang van input vanuit de industrie! Mijn speechje over het nut van creatief lesgeven en de noodzaak informatie uit te wisselen tussen school en industrie gaat erin als koek, vooral na het stretchen en tarzankreten slaken waarmee ik begonnen ben. Mijn reputatie is gevestigd. Ik ben een goeroe, een demi-god! Ze willen me allemaal graag uitnodigen om staf te trainen in hun hotel. De dames hebben me getimed! Ik heb er 11 minuten over gedaan. Maar aangezien dat inclusief warming-up en de vertaling van Sa is, ben ik keurig binnen de 5 minuten gebleven.

En dan…, ik durf het nauwelijks te geloven, loopt de zaak verder als een trein! Arif, Yudi en Wawan houden zich strikt aan de tijd, er zit structuur in hun verhalen en ze zijn interactief. De zaal reageert geïnteresseerd. De moderator maakt keurig het zorgvuldig ingestudeerde time-out teken wanneer sprekers te lang om de zaak heen blijven draaien, en die ronden dan meteen braaf af. Succes!!

Tot afgelopen vrijdag voelde deze missie, ondanks de lol die ik steeds heb met deze mensen, alsof ik een kar met stenen een berg aan het opduwen was. De opkomst was slecht, mensen kwamen te laat, liepen in en uit gedurende discussies en alles waar we de afgelopen jaren mee bezig geweest waren, leek vergeten. Maar maandagochtend leek het ineens alsof overal het licht aan gegaan was. Er werden goede cases met goede lessenplannen ingeleverd en er werd goed lesgegeven. Vooral de vrouwen produceren nu steeds beter materiaal, alle collega’s zijn kritisch en opbouwend naar elkaar en de vragen worden steeds beter.

In het hotel is de situatie nu ook een stuk draaglijker. De general manager, Jono, heeft zich over me ontfermd. We gaan iedere avond samen uit eten. Hij weet de meest interessante, onooglijke restaurantjes te vinden ‘wereldberoemd in Yogyakarta.’ En ze doen allemaal stuk voor stuk hun reputatie eer aan. Uiteraard moeten in ieder restaurant de verplichte selfies gemaakt worden. Daar kan ik inmiddels een heel album mee vullen.

Mijn collega’s doen hun best de weekenden wat draaglijker te maken. De fieldtrips zijn op de zaterdagen. Voor afgelopen zondag wist Mona bij haar in de buurt een organisatie met een Nederlandse naam waar je fietsen zou kunnen huren, https://www.facebook.com/towiljogja?__tn__=%2CdCH-R-R&eid=ARDMks3WzKlWcmFTmYefWFBxp6ZjktECXpyOpTluP8V5JtNZBbTa3DjBkPZ-rLjp9twQbmv1UooLnK1A&hc_ref=ARSDBSgDRuPNWYQ6uHhmI68_gRRdrSsJS7-CLT_3OJUErNduJHiOyurlaqg2GekIEf8&fref=nf

Het werd een superdag. Mona, Sa en Fian fietsten mee. De fietsen waren van bouwjaren vóór de eerste wereldoorlog met zo’n hoge instap en zo’n stuur dat veel te dicht op het zadel zit, zodat je er nauwelijks tussen past en op- en afstappen steeds weer een hachelijk avontuur wordt, maar uitstekend onderhouden. Hoewel er nog een andere groep fietsen stond uit te zoeken, had de eigenaar besloten dat hij ons hoogstpersoonlijk zou gidsen. Er staat een ton aan foto’s en filmpjes op zijn Facebookpagina, dus ik ga er verder niet te veel over uitwijden. Maar ik kan het iedereen die naar Yogyakarta gaat aanraden. Het is ontzettend leuk en ontspannend. Er is onderweg veel uitleg over flora en fauna en over het leven op het platteland. In het programma zit een bezoekje aan een thuisweefster, een boerenbedrijfje geleid door een 85-jarige vrouw, een vrouw die thuis tempeh maakt en een oude man die de gasten van het dorp ontvangt met voet- en polsmassages. Buitengewoon onaangenaam, die voetmassages, maar wel effectief. Ik heb sindsdien geen verkrampte tenen meer gehad. Hij kon voelen dat ik erg moe was, beweerde hij, en dat ik weinig seks kreeg. Sa vertaalde met een brede grijns. Mijn collega’s sturen elkaar de hele week al foto’s van de gezichten die ik heb getrokken tijdens die voetmassage. Zoooo leuk!!!

Na afloop van het seminar – toch maar goed dat ik achteraan was blijven zitten, want ik bleek 60 certificaten van aanwezigheid te moeten tekenen – en de tig groepsfoto’s en selfies met de expert, word ik ontvoerd door Ratna, een alumni die van Angela gehoord heeft dat ik graag naar de Marioboro – dé toeristische winkelstraat – wil. Zij heeft een auto en wil me wel helpen met winkelen. Het is een gezellige klets, maar geleidelijk aan komen toch de donkere verhalen boven. Ze heeft een Saoedische man die haar in een wurggreep houdt. Hij blokkeert haar telefoon, controleert haar afspraken, verbiedt haar met haar vriendinnen op te trekken. Ze is inmiddels met haar dochter weer bij haar moeder ingetrokken, maar ze zit zonder werk. Jono beklaagt zich al dagen over het gebrek aan goed personeel, Ratna blijkt de nodige kwalificaties te hebben. Het is een kleine moeite ze even aan elkaar voor te stellen bij terugkeer in het hotel. Het klikt meteen tussen die twee. Ratna heeft morgen een job interview. Ik hoop dat het wat wordt.

Donderdag 4 juli 2019

Vanochtend was weer een vroegertje. Deze keer is het Angela die me om half 8 oppikt en aflevert bij AMPTA. We gaan naar Donokerto Tourism Village, waar de collega’s demonstraties gaan geven in het nieuwe lesgeven.

Ik zit met 6 vrouwen en Fian in de auto. We zijn de poort nog niet uit of de visexpeditie begint. Mist mijn echtgenoot mij niet? Mis ík mijn echtgenoot niet? Héb ik geen echtgenoot? Daar zijn ze even stil van. Nó husband! Só sorry! Is he late? Nee, hij is niet dood, gewoon weg. Oh, gescheiden! Dan is het geen probleem. Dan kan ik zo weer een nieuwe echtgenoot vinden. (Ik moet nog even navragen waarom een weduwe niet zou kunnen hertrouwen). Wil ik geen nieuwe echtgenoot? Jawel, ik was toch naar Indonesië gekomen om er een te zoeken!

Dat biedt hoop. Ze gaan meteen voor me nadenken. Wat voor echtgenoot wil ik? Het is duidelijk waar ze naartoe willen. Een die goed is in bed. Daverend gelach. Wil ik er een met een snor en een baard? Nee, al dat haar zit maar in de weg. Hij moet ook goed kunnen zoenen! Oh dan weten ze wel iemand die geschikt is. Meneer Yudi misschien? Nee die is te mager. Meneer Fian dan? Nee die is te jong, ik wil geen baby! Wil ik geen jongere man? Jawel maar hij mag niet jonger zijn dan mijn zoon. Ha, dat beperkt de zoekopdracht. Fian gaat zich er nu ook mee bemoeien. Wat denk ik van Juswo, de fotograaf? Jakkes! Juswo wil mij heel graag, dat is iedereen duidelijk! Het levert al dagen aanleiding tot grote vrolijkheid op. Wat denk ik van meneer Parsidi? Parsidi is een schatje, maar hij is te oud. Prihatno dan? Arif? Wat denk ik van Budi? What about Mr Tio? Tio is een lekker ding en hij kan ontzettend lekker koken, bovendien heeft hij een tweelingbroer waar hij me erg graag aan wil voorstellen. That’s two husbands for the price of one! Now you are talking! Dit blijven ze nog wel tot zaterdag volhouden, het is een veel te leuk spelletje om zo maar op te geven.

Donokerto blijkt vol te hangen met banners met mijn gezicht erop. Dit wordt ongemakkelijk! Angela en Sa bedenken ter plekke een nieuw spelletje. Ik ben de koningin en zij zijn de hofdames. Daar moeten uiteraard tig selfies van gemaakt worden, ondertussen worden er wat mogelijke huwelijkskandidaten aangewezen. Maar de meesten hebben nog maar een beperkt deel van hun gebit en dat schrikt me toch wat af.

Na de gemberthee komen de gebruikelijke, eindeloze introducties. Iedereen die maar enigszins belangrijk is moet een woordje doen. Ik ook. Het verschil is dat ik in 2 minuten klaar ben.

Dan begint het lesgeven. Het valt me niet mee. Van de 6 docenten die les zullen geven hebben alleen Tio, Gesti en Pudu zich een beetje fatsoenlijk voorbereid. De rest maakt er de gebruikelijke zooi van. En aangezien de dorpelingen te beleefd zijn om te rellen, komen ze er voor een groot deel mee weg. Ik laat ze aanmodderen. Alleen bij de les voor aankomende gidsen kom ik er tussen wanneer mensen rakelings langs een afgrond lopen terwijl ze met hun selfies in de weer zijn. Ik krijg de studenten na afloop van de les nog zo ver dat ze even met me door het dorp lopen in hun rol als gids. Anders was ik vandaag niet veel verder gekomen dan de grote open plek. Het levert vele vrolijke momenten op want het is schipperen met de taal. Ze spreken nauwelijks Engels. Maar we komen er toch samen uit elke keer. Ik hoop dat ze wat hebben meegekregen van mijn instructies onderweg. Allemaal opgepikt van Suzanne in de loop van de jaren.

Op de terugweg wordt besloten dat het toch eigenlijk te laat is om nog naar school te gaan, dus ik word al om half 2 in het hotel afgeleverd, waar ik met een kop koffie bij Jono aanschuif. Hij heeft net Ratna een baan aangeboden.

En nu zit ik uiterst ontspannen bij het zwembad deze blog af te maken. Morgen ga ik mijn koffer pakken. Het is mooi geweest. Zondag ben ik weer thuis.