stroomversnellingen

Na de laatste uitbarsting is mijn leven plotseling in een paar rare stroomversnellingen terecht gekomen, beginnend met de middenachtelijke sms van een collega met wie ik nooit echt iets gehad heb, al heeft het wel even in de lucht gehangen. Hij kon zijn gevoelens voor mij niet langer verenigen met zijn geestelijke verplichtingen en hij wilde onze relatie verder strikt zakelijk houden. Hè? Ik heb er minuten naar zitten kijken: staat er echt wat er staat? Het is weer eens wat anders: om middernacht per sms de bons krijgen van een man met wie je geen relatie hebt!

Asma’u vond het allemaal buitengewoon komisch toen ik het haar vertelde: “oh typisch een Nigeriaanse man, die zijn zóóó laf.” Hij wordt in elk geval op zijn wenken bediend, want ik ben in januari en februari voornamelijk voor VSO op stap. Ik zie nog aardig wat van de wereld op deze manier: Akwanga, Pankshin, Zuba, Oshogbo, Kaduna. Het is allemaal leuk om te doen en niet alleen nuttig voor het project waar ik mee bezig ben, maar zijdelings ook voor NCCE. En ik kan het inmiddels uitstekend met Asma’u vinden. Zo goed dat we nu praten over samen op reis gaan, ook na haar vervroegde pensioen eind maart.

Al met al ben ik al 5 weken niet meer op kantoor geweest. Ik ben alleen vandaag, 12 februari even gaan kijken of er inmiddels al eens salaris betaald was. Natuurlijk bleek niemand geweten te hebben waar ik al die tijd gezeten had, want Mat vertelt niemand iets, ook zijn opvolgers niet. En nee, niemand heeft nog geld gehad. Ze hoopten eigenlijk dat ik de boel even zou kunnen opjutten bij de boekhouding. Dus nadat ik iedereen uitgebreid geknuffeld en gekust had ben ik dat nog even gaan proberen, maar ook ik kreeg geen poot aan de grond. Ik ben uiteindelijk maar bij VSO geld gaan lenen, want ik moet morgen weer op reis.

En tussen de bedrijven door dan toch nog romantiek in mijn leven. Zoals ik al eens eerder gemeld heb, ben ik geadopteerd door Friends of Nigeria: FON. Daar zie ik zelf helaas geen cent van. Alle subsidie gaat rechtstreeks naar VSO. Maar als tegenprestatie wordt van mij verwacht dat ik FON zo nu en dan op de hoogte houdt van mijn wel en wee hier in Nigeria. Dat is een van de redenen om ook een Engelstalige blog te onderhouden. Zij op hun beurt hebben mij op hun mailinglist geplaatst en ik zie dus regelmatig hun berichten voorbij komen. Het bericht van ene Mel Schnapper viel me op omdat Mel in Abuja bleek te zijn, dus ik stuurde haar een mailtje of ze het een goed idee vond me te ontmoeten. Er kwam een mailtje terug met de mededeling: “dit is mijn telefoonnummer, bel me”. Ik belde op vrijdagochtend en kreeg een zware mannenstem aan de telefoon die net zo verbaasd klonk omdat hij door een vrouw gebeld werd. Het duurde even voordat we allebei op het juiste spoor zaten: Melanie was Melvin en William was Wilhelmina. Mel bleek zaterdags naar Kaboel te vertrekken dus we spraken af dat we die zelfde ochtend nog even samen zouden koffiedrinken in zijn kantoor. Ik zou worden opgepikt. En zo stond er dus een half uur later een auto met chauffeur voor de deur waaruit een dikke, kale en erg onknappe man stapte. Ooit Sex and the City gevolgd? Die man waar Charlotte uiteindelijk ‘het geluk’ mee vindt? Mel is zijn evenbeeld. Hij kwam, zag en stelde voor om maar koffie te gaan drinken in de Sheraton. Veel gezelliger.

Om een lang verhaal kort te maken: effe koffiedrinken werd 2,5 uur en we klepten elkaar de oren van het hoofd. Hij had gehoord van een leuk restaurant waar iets met muziek en expats te doen was, en wilde ik mee? Was goed voor het netwerken! Dus we spraken af dat we elkaar ’s avonds om een uur of 7 weer zouden treffen en ik ging naar VSO om mijn medicatie in orde te maken. Ik ben nu helemaal van de antimalaria af, want ik reageerde op paludrine net zo heftig als op lariam. En niks slikken betekent dat je altijd een noodvoorraad medicatie bij de hand moet hebben voor als je malaria krijgt omdat de reacties veel heftiger zijn. Daar zou VSO voor zorgen.

Ik was zo ontspannen. Ik hoefde niets van die man en hij niet van mij, dacht ik. Aan het eind van de avond dacht ik daar heel anders over en we zijn uiteindelijk bij elkaar gebleven totdat zaterdagmiddag mijn loges uit Kano arriveerden en hij naar het vliegveld moest. En daarmee was de kous af, dacht ik. Je zou het niet zeggen als je de eindeloze stromen emails ziet die inmiddels heen en weer vliegen tussen Kaboel en Abuja. Het verstoort aardig het blogritme, toch al behoorlijk in de war gebracht door al dat gereis.

Bob en Charlotte brachten Pia en Amy mee die in Kano gelogeerd hadden. En aangezien Mary en Peter ook in Abuja waren, werd er ’s avonds in Abacha gegeten, daarna ging Charlotte met Pia mee en Bob nam bij mij de logeerkamer over. Zondags zijn we na een ontspannen middagje zwemmen in het Sheraton zwembad in de enige bioscoop beland die Abuja sinds kort rijk is. Ook weer zo’n typisch staaltje van Nigeriaanse communicatie: je moet het van horen zeggen hebben, want reklame maken doen ze niet, en op de folders met filmaankondigingen die ze laten drukken staat geen adres en geen aanvangstijden. Maar dankzij informatie die Mel me inmiddels gemaild had, zijn we uiteindelijk toch op tijd in Blood Diamond beland.

Naar de film in Nigeria is weer eens even heel wat anders. Om te beginnen gaan Nigerianen natuurlijk niet op hun plaats zitten. Bovendien komen de meesten veel te laat binnen. Het gevolg is een enorme stoelendans in het donker met veel consternatie en gedoe. Als iedereen dan eindelijk zit na een kwartier of zo en eindelijk naar de film kan kijken, laat NEPA het afweten. Dat gebeurt wel een keer of 3. En dan blijkt op de momenten dat je wel film kunt kijken – horen is weer wat anders, want Nigerianen kletsen overal blijmoedig doorheen, hun telefoons gaan constant en ze moeten natuurlijk altijd antwoorden – dat Nigerianen naar een heel andere film zitten te kijken dan al die witten. Het commentaar en de lachsalvo’s waren niet van de lucht. Soms was de onbedoelde humor ook voor mij duidelijk, zoals op het moment dat Leonardo di Caprio de sexy schurk tegen foeilelijke schurk zegt: “ga dan maar naar de regering, die zullen je zeker goed betalen”. Ze kwamen niet meer bij.

De rest van de week ben ik met Asma’u en Abdulraman op stap geweest naar Akwanga en Pankshin, allemaal in het kader van het project.

En afgelopen week moest ik daarvoor naar Oshogbo ongeveer een uur ten noordoosten van Lagos, om samen met Saibal Paul de workshop te geven op een paar scholen daar. Dat was voor mij meteen de allereerste keer om op stap te gaan. Dankzij die projecten had ik nogal wat geld in huis en dat was maar goed ook, want de overheid betaalt de salarissen niet op het moment en ik zat inmiddels volledig aan de grond.

Volgens Saibal kon je rechtstreeks van Abuja naar Oshogbo en dat zou 6 tot 8 uur duren per taxi. Maar de taxichauffeur bracht me naar een ingang van Jabi motorpark die ik nog niet eerder gezien had en daar vandaan gingen alleen minibusjes. Daar stond dus ook dat busje naar Kabba dat we niet eerder hadden kunnen vinden. Zo leer je nog eens wat.
Het duurt natuurlijk even voor zo’n busje vol is en ze vertrekken domweg niet eerder. Van alle passagiers in dat busje was ik verreweg de slankste, en zoals je weet tellen kinderen niet mee als passagier. We waren dus enigszins overladen toen de laatste passagier dan toch ten langen leste arriveerde. Op het moment dat de motor gestart werd, namen alle passagiers om me heen de bidhouding aan. Shawls werden over hoofden gelegd, knieën werden zo goed en zo kwaad als dat ging gebogen. Kennelijk hadden de reizigers bij voorbaat al niet zo’n vertrouwen in de goede afloop. En terecht. We waren Abuja nog niet eens uit toen de chauffeur naar de berm ging. Lekke band. Met hulp van de passagiers werd het wiel losgekoppeld en de chauffeur verdween, het wiel voor zich uit rollend in de verte. Een van mijn medereizigers wist me te vertellen dat hij naar een reparatiebedrijf ging, zo’n kilometer terug.

Iedereen installeerde zich onder gezellig gekout in de berm. Ik merkte op tegen de vrouw naast me dat ze kennelijk niet hard genoeg gebeden had, maar ze was meer ad rem dan ik van Nigerianen gewend ben. Die band was kapot omdat ik níét gebeden had. Dat had ze dus gezien hoewel ze haar ogen devoot gesloten had tijdens haar gebed. Shua (Keniaanse VSO die zondag naar huis is vertrokken want haar 2 jaar zaten erop) en Saibal (VSO uit India) verzekerden me ‘s avonds onder veel gegrinnik dat ik de kracht van het gebed nog wel zou leren waarderen in Nigeria. De minibus bleek niet rechtstreeks te gaan, en ook niet bepaald via de kortste route. Ook dat werd me later met veel leedvermaak uitgelegd. We namen de route langs de Niger en via Ilorin. Mooie route, daar was niets om aan te merken, maar er kwam geen eind aan. Vlak voor Ilorin bleek ik bovendien te moeten overstappen op een andere minibus. Net zo afgeladen met zwetende lijven als de vorige. Inmiddels was ik door al mijn water heen en we hadden nog een paar uur te gaan. Toen ik eindelijk bij Life Vanguards, Saibal’s kantoor, arriveerde was ik dan ook volkomen uitgedroogd.

Saibal had de meeste van onze emailberichten niet gekregen want de internetverbinding op zijn kantoor bleek afgesloten. De rekening was niet betaald en hé, dat is vreemd, dan sluiten ze je af. Achteraf bleek dat ook het internet bedrijf fout zat, maar Nigerianen schreeuwen niet tegen elkaar door de telefoon, dus het ging allemaal erg beleefd en erg van ‘we zijn teleurgesteld’. Het gevolg is dat er niets gebeurt, want als mensen niet kwaad op je worden kun ze je negeren en dat doen Nigerianen dan ook gewoon. Dat internet was nog steeds afgesloten toen ik vrijdags weer vertrok, hoewel de rekening inmiddels betaald was. Frustrerend hoor als je net een nieuwe liefde in je leven hebt. En oh ja, mijn werk had er ook behoorlijk onder te lijden natuurlijk.

Saibal had dus helemaal niets geregeld met scholen want hij wist niet wat er van hem verwacht werd. Dat hebben we op dinsdagochtend verder in orde gemaakt, maar toen bleek dat we alleen op donderdag bij de scholen terecht konden en dat de interviews alleen op de woensdagochtend konden worden afgenomen. Dat gaf dus veel tijd voor sightseeing. Dinsdagmiddag ben ik met Saibal op stap geweest naar Oshun’s groof, een soort sprookjesbos met een tempel, waar alleen vrouwen in mogen en dan alleen als ze de priester betaald hebben, en een aantal prachtige beeldengroepen. Woensdag ging Toby, een van Saibal’s Nigeriaanse collega’s, met me mee. Oshogbo is bekend om zijn kunst en hij nam me mee naar alle galerieën en werkplaatsen die hij kende. Fantastich! Daarna nam hij me mee naar zijn ouders. Dat was een belevenis op zich. Namen zijn belangrijk in Nigeria en het is kennelijk gebruikelijk om gasten een naam te geven. Ik heb nu dus een Yoruba naam: Olunwafunmelayo = God heeft me blijdschap gegeven. Daarna moest er nog even voor me gebeden worden. En toen heb ik dan toch de kracht van gebed gevoeld: “God we danken u dat u Wil veilig naar Oshogbo heeft gebracht en dat u haar naar ons heeft geleid. Wij vragen u of u haar ook weer veilig thuis wil brengen, en of u haar nog eens terug wil brengen bij ons, want we willen haar een Afrikaanse jurk geven.” Ik vond het zo ontroerend.

De workshops gingen uitstekend, maar je wordt van het resultaat niet blij. We weten dat het onderwijs er dramatisch slecht voorstaat. We weten dat leraren zwaar onderbetaald worden en vaak niet gediplomeerd en niet gemotiveerd zijn. Maar de uitkomsten overtreffen je ergste vermoedens vele malen. Ik hoop echt dat we met deze gegeven mensen tot actie kunnen prikkelen. Wat dat betreft zijn de ervaringen gelukkig weer wel bemoedigend. Om dit soort uitkomsten kan niemand heen, zelfs de meest onwillige politici niet, is de ervaring in andere landen.

Vrijdag dan toch via de juiste route terug, met de auto over de Kabba weg. Slechte weg, prachtig landschap. Uiteindelijk toch nog van 8 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds onderweg. Ik had gehoopt in de loop van de middag thuis te komen, dan rustig nog even naar de Sheraton te gaan, en vervolgens naar een expat uitje waar Heather en Barbara me over gesmst hadden. Uiteindelijk is het me toch gelukt om me razendsnel even te wassen en te verkleden en naar de Sheraton te gaan om de mail te checken. En ja er waren er zo’n 12 van HEM! Daarna door naar City View restaurant. Expat uitje was gezellig met prettige jazz muziek waar uitstekend op gedanst kon worden. Enigszins gebroken de volgende dag toch naar de hash gegaan, een ander typisch expat gebeuren met veel en zwaar loopwerk berg op en af, flauwe liedjes en flauwe grappen, maar wel ontzettend gezellig, waar ik jullie in een volgende blog uitgebreid over zal berichten. Je ziet, ik heb mijn draai in Abuja gevonden.