De eerste indrukken

De reis verliep uiterst soepel. Internationaal reizen is tegenwoordig minder spannend dan een ritje met de bus, en dat bleek deze keer ook maar weer. Het enige dat echt mis dreigde te gaan was de verbinding Gatwick-Heathrow. In mijn naïviteit had ik gedacht dat er op zondagochtend niet zoveel belangstelling zou zijn voor de bus die de verbinding tussen de luchthavens onderhoudt, dat had ik even vies mis. Kennelijk zijn er op de zondagen geen Europese vluchten op Heathrow voor 10 uur. Ik was dus bepaald de enige niet die in die bus wilde. Bovendien verbindt de bus niet alleen Gatwick en Heathrow, maar nog 3 andere Londense en alle andere Britse luchthavens. Het was dus een chaos van jewelste met allemaal bloednerveuze mensen die aansluitende vluchten dreigden te missen. En hoezo Engelsen staan altijd keurig in de rij? Hoezo genummerde plaatsen?

Ik kreeg tot 3 keer te horen dat terminal 4 de eerste stop is en dat passagiers voor die halte dus het laatste instappen. Logisch! Alleen, tegen de tijd dat ik aan de beurt was, was de bus vol en mocht ik niet mee, en de tijd draaide door. Bij de 4e bus was ik wanhopig genoeg om ervoor te gaan staan en te eisen mee genomen te worden. Een vloekende chauffeur bleek alsnog wel een plekje voor mijn koffer te kunnen vinden en scheurde daarna met een bloedvaart weg, terwijl ik nog bezig was een zitplaats te vinden, niet geholpen door een zware rugzak. Na wat ongewenste intimiteiten met andere passagiers, die mij op hun schoot nog wel waarderen konden, maar die rugzak in hun gezicht niet, maakte iemand voldoende ruimte voor me dat ik op een bil hangend de reis af kon maken.

Op Heathrow werd ik natuurlijk overal vermanend toegesproken omdat ik zo laat was, maar ik bleek intussen wel opgewaardeerd te zijn naar business class. Oh wat een straf! Terminal 4 is zo ongeveer de akeligste luchthaven die er bestaat: rommelig, lawaaiig, slecht georganiseerd, met een geluidsinstallatie die niet werkt, of zo slecht dat je geen woord verstaat, maar het personeel is vriendelijk en behulpzaam, dus Mel en ik vonden elkaar uiteindelijk toch.

Het toestel was helemaal tot de laatste plaats volgeboekt en ook boarding was een geheel nieuw soort ervaring, mensen die over elkaar heen klimmen, vloekend, duwend en trekkend om toch vooral maar als eerste aan boord te komen, vrouwen en kleine kinderen omver lopend in hun haast. Alsof het vliegtuig zonder ze zou gaan! Normaalgesproken gaan mensen keurig en gedisciplineerd op stoelnummer aan boord. Maar hier had het personeel kennelijk meteen al besloten dat dat onbegonnen werk zou zijn, dus het was een free-for-all. Wij zaten intussen bij Costa, met prachtig uitzicht op gate 8, uiterst ontspannen aan de koffie. We hadden elkaar wel 14 dagen niet gezien, dus er was veel bij te praten.

Mel zat helemaal achteraan in het toestel, maar ik ging zo nu en dan even bij hem buurten, en uiteindelijk bleek het cabinepersoneel het helemaal geen probleem te vinden dat wij samen in de keuken koffie kwamen drinken. We arriveerden keurig op tijd, de koffers kwamen gewoon van de band rollen, Mels chauffeur stond op ons te wachten, de hotelkamer bleek in orde. Kortom, alles was gewoon in orde. Verbazingwekkend.

En nu zit ik dus op het balkon van mijn kamer mijn eerste blog te tiepelen. De temperatuur is op dit moment uiterst aangenaam, zoiets als een warme voorjaarsdag in Nederland. De Bangladeshi hebben het dus koud. Het gaat binnenkort veranderen naar boven de 40 graden bij een vochtigheidsgraad van boven de 60, dus ik genier er nu heel bewust van.

Dhaka is volkomen anders dan Abuja en tegelijk zo hetzelfde! In Abuja is het leven uiterst traag, hier heeft iedereen haast, zelfs de bedelaars. In Abuja is na de spits weinig verkeer. Hier is het verkeer de hele dag moordend, en op het oog levensgevaarlijk. In Abuja zie je weinig bedelaars. Hier wordt je overal door ze besprongen en ze laten je niet met rust. Als je er een wat geeft, heb je voortdurend een horde achter je aan, dus geef je niemand wat, hoe schrijnend sommige gevallen ook zijn. Hier verderop leeft een hele kolonie vrouwen en kleine kinderen op straat. Er langs lopen staat gelijk aan spitsroeden lopen. En nee is hier niet zomaar nee. Bedelaars blijven achter je aan lopen, aan je kleren trekken en zeuren, hun verminkingen in je gezicht duwend, langer dan een kwartier soms, en ik ben toch een snelle wandelaar! Het kan heel bedreigend aanvoelen, vooral als het donker begint te worden en het nog moeilijker wordt de weg naar huis te vinden. Gelukkig is de hotelmanager een meester in het me telefonisch loodsen, dus ik kom er uiteindelijk toch altijd wel weer uit. Maar je ziet overal dezelfde slechte staat van onderhoud, de open riolen, het zwerfvuil, dezelfde luchtvervuiling, de zelfde onverschilligheid, het totale gebrek aan veiligheid met betrekking tot electriciteit en bouwactiviteiten, dezelfde verkeerschaos, kortom: miljoenenstad in een derde wereldland.

Voor mij is het deze week nog vakantie. Mel is al volop aan het werk. En terwijl hij weg is, ga ik op onderzoek uit. Ik heb hier in 2 dagen al meer gedaan in mijn eentje dan in ik in 14 dagen in Abuja had gedaan aan het handje van de VSO. Er is hier ook van alles te beleven. Iedere nationaliteit heeft zijn eigen club met activiteiten, dus er is elke avond wel wat te doen. Er zijn overal leuke restaurants en er wordt op diverse plaatsen salsa georganiseerd. We gaan ons niet vervelen! We zijn inmiddels ingeschreven bij de Amerikaanse en de Nederlandse club. Beide clubs hebben een zwembad en allerlei sportactiviteiten. Dat lidmaatschap geeft ook toegang tot de andere clubs. Er worden toneel- en dansavonden georganiseerd, er zijn yoga- en aerobicslessen en vanavond is er een receptie van de Nederlandse ambassade. Dat heb ik deze 2 dagen allemaal lopend, of reizend per riksja of tuktuk uitgevonden en geregeld.

Gisteren belde Mel of ik hem om 5 uur kon treffen in het Chinees Cultureel Centrum vlak bij zijn kantoor. Dat leek zover weg dat ik besloot me deze keer eens aan een taxi te wagen. Daar ben ik nu ook meteen weer van genezen. Taxis komen niet bij dit hotel, dus uiteindelijk maar per riksja naar een van de hoofdwegen. De taxi die ik er uiteindelijk vond, met behulp van mijn riksjarijder, stond na 5 minuten stil met motorpech, moter niet meer aan de praat te krijgen. Taxichauffeur ging andere taxi voor me zoeken, maar kwam uiteindelijk terug met tuktuk. Tuktuk moter sloeg ook regelmatig af en ik begon me al af te vragen of ik in dit land, waar het water de hele dag overvloedig vloeit en ik dus geen waterleidingen beheksen kan, soms motoren beheks, maar de tuktukmoter is zoveel simpeler, net de buitenboordmoter van een zeilbootje, dus hij kreeg hem altijd weer aan de praat. In de spits, en het is hier de hele dag spits, is een tuktuk net zo snel als een taxi, dus voortaan wordt het gewoon de tuktuk.

In het Chinees Cultureel Centrum bleek een textielbeurs aan de gang – weinig textiel, heel veel hele ingewikkelde machines voor weven, naaien, borduren en breien, voornamelijk Chinees fabricaat. Laat je nooit meer wijsmaken dat iets ‘handgeborduurd’ is. Computergestuurde machines maken de meest ingewikkelde patronen,met lovertjes en kant en allerlei andere fratsen toegevoegd. Alles is hier Chinees fabricaat, net als in Nigeria trouwens. Mels standup joke is dat het Chinese gevaar op de loer ligt, de wereld binnenkort door Chinezen wordt overgenomen en dat Chinezen veel gevaarlijker zijn dan moslimextremisten. Hij kon nog wel eens gelijk krijgen ook.

Pride of place was the Mel boiler. Ik ben er nog steeds niet achter wat het ding doet, ook niet na het lezen van de brochure, waarin iets gemeld wordt over buying ‘modern erection steaming’. Mel vond het uiteraard allemaal prachtig en stond het uitgebreid te fotograferen. Daar werden de vertegenwoordigers wat nerveus van, maar ze draaiden bij toen Mel ze een visitekaartje gaf en uitlegde wat volgens ons de grap was. Vooral bij de gedachte van het stomen van een erectie werden de heren buitengewoon vrolijk, toen het ze de grap uiteindelijk begrepen.

Vanuit de textielbeurs kwamen we op de trade fair. Die trade fair bleek enorm, er kwam geen eind aan. We hebben er zeker 3 uur rondgedwaald. Er was heel wat te zien en er waren allemaal van die tentjes die lekkere Indiase hapjes verkopen. Je bent je er hier voortdurend van bewust hoe dichtbevolkt Dhaka is. Ook hier was er ontzettend druk, dit is duidelijk hét uitje voor de doorsnee Bangladeshi, maar ook heel gezellig.

Volgende week hoop ik het zelf ook wat drukker te krijgen. Dan heb ik afspraken met het VSO kantoor hier, en met een Nederlandse die met straatkinderen werkt. Hopelijk komt daar wat uit. En verder kan ik volgende week bij Mel ook aan de slag. Maar nu houd ik nog even vakantie. Ik ga zomaar weer eens aan de wandel. Ik zet mijn foto’s op www.facebook.com, dat is veel makkelijker dan op de blog.