rond oud en nieuw

Vrijdag , 8 januari 2010

Vandaag kreeg ik een mailtje van Michiel binnen met de krantenkop “Zanzibar nog zeker anderhalve maand zonder stroom”. “Mis je het?” wilde Mel weten. Nou, Zanzibar zonder stroom niet natuurlijk. Maar de vrienden, de sfeer, ja daar denk ik wel aan terug, en aan alle klussen die niet meer afgekomen zijn ook. Ik ga nog wel eens terug, denk ik. Maar ik wacht wel even tot de verbindingen weer hersteld zijn.

Het was weer effe wennen Zanzibar. We hadden geen betere dag kunnen uitkiezen dan de vrijdag natuurlijk. We waren net binnen toen de ‘call to prayer’ en de daaropvolgende preek begonnen. De knikkertijd was voorbij, maar nu werd er gevoetbald in de steeg. Ik weet niet wat ik irritanter vindt, dat geruzie over knikkers met die schelle stemmetjes of dat constante gebonk van een bal tegen de muur. De babies van de buren krijsten nog steeds alsof ze boven het lawaai van de moskee uit wilden komen. En Jezus wat was het heet!

Maar het was ook weer gezellig. De buurkinderen kwamen allemaal even gedag zeggen, op de markt werd Mel door iedereen herkend en begroet als een lang-verloren gewaande vriend. Bij ZIToD waren ze even de weg kwijtgeweest. Het was dan weliswaar term-break geweest, maar dan komen de docenten toch gewoon. Lisenka had menig vraag te beantwoorden gehad over mijn afwezigheid. De directeur, die toch een afscheidsfeest voor mij gepland had op de 9e, had zelfs bedacht dat ik al naar huis was. Kennelijk betekent term break dat er dan allerlei workshops zijn voor docenten. Niet dat iemand mij verteld had dat die er waren, of dat ik geacht werd daarbij te zijn, maar goed ze hadden me ook niet verteld dat er term break was, en dat die 3 weken zou duren, netzomin als ze me ooit vertelden dat er weer eens een roosterwijziging was. Zij zijn consequent in het niet verstrekken van informatie, ik had gewoon even door moeten vragen. Maar goed, ik zou toch naar Rwanda gegaan zijn natuurlijk, dus toch misschien maar beter dat ik het níet wist.

Overigens bleek woensdag de 9e nou juist die officiele Mohamedaanse feestdag te zijn waarvoor mijn ‘afscheidsfeest’ was opgeschoven. Dat betekende dat ik alleen nog op maandag en dinsdag zou lesgeven. Niet dat het allemaal ook nog maar iets uitmaakte. Ook deze keer had zeker de helft van de studenten geen boek bij zich en er waren erg weinig studenten op tijd. Eerlijk gezegd kan je ze dat nauwelijks kwalijk nemen. In het leslokaal naast het mijne zat een groep die wél al vrijwel volledig was om 8 uur op een docente te wachten die pas om half 10 op kwam dagen. Dus waarom zouden studenten op tijd komen voor zo’n blanke die toch al bijna weer weg was, zelfs al was die wel altijd op tijd op de dagen dat ze meende op het rooster te staan. Er hadden immers ook nog wel eens groepen op me zitten te wachten vanwege roosterwijzigingen die ik niet had doorgekregen!

En was er nu wel inkt en papier in de printer? Natuurlijk niet. Besloten werd dat ik op donderdagochtend nog zou komen om te printen, de boel officieel over te dragen en afscheid te nemen.

De feestelijkheid op woensdag werd kracht bijgezet door een aangekondigde stroomonderbreking van ’s morgens 8 tot ’s avonds 6. Helaas had de moskee een werkende generator en er moest uiteraard weer veel, lang en luid gepreekt worden. Suzanne had een etentje voor ons georganiseerd die avond en Mel zou voorafgaand daaraan nog met haar en Lisenka aan hun CVs werken terwijl ik Tessa zou bezighouden. Suzanne heeft een generator en dus ook een werkende ventilatoren en werkend internet, dus we waren er vroeg.

Om 6 uur precies kwam de stroom terug net lang genoeg voor Suzanne om het eten op tafel te krijgen. Suzanne kan koken! Het was lekker en het was gezellig. Maar om 8 uur was het feest voorbij omdat de stroom weer uitviel. Ook op de donderdag was er nog steeds geen stroom. Lisenka tekste me al vroeg dat ik beter maar pas tegen 2 uur kon komen want dan zou de directeur ook nog even kunnen ‘meeten’. En gefocust als ik was op het idee van een afscheidsfeestje las ik dat als ‘meeeten. Maar toen ik bij ZIToD arriveerde bleken alleen Lisenka, Maryam en de directeur aanwezig. Voor de rest was de boel uitgestorven.

Het bleek dat de studenten naar huis gestuurd waren omdat er door de stroomstoring nauwelijks te werken was. En dus waren de docenten ook maar vertrokken. Uiteraard kon er ook niet geprint worden. Mijn ‘afscheidsfeestje’ en de officiele overdracht van mijn methode bestonden er daarom uit dat ik de hele boel officieel op Maryam’s laptop copieerde, de directeur en haar een handje gaf en met Lisenka weer richting huis vertrok. Toch maar goed dat Mel al besloten had dat hij niet bij het feest aanwezig wilde zijn.

’s Avonds nog steeds geen stroom, en omdat we elektrisch kookten, betekende dat buiten de deur eten. Vrijdags stond in de krant dat de stroomstoring te wijten was aan een kabelbreuk, maar via het geruchtencircuit was inmiddels al lang bekend dat de werkelijke oorzaak het ontploffen van de hoofdschakelaar was. Dat was vorig jaar om dezelfde tijd ook gebeurd en ook toen was er geen backup. Die was er ook nu niet. In het krantenartikeltje dat Michiel ons toestuurde wordt de oorzaak nog steeds geweten aan een kabelbreuk. Het zou kunnen, natuurlijk, maar het is dus ook die schakelaar.

De gevolgen zijn verreikend. Een groot aantal mensen op Zanzibar verdient wat bij met het invriezen en verkopen van vruchtensappen en slachtvlees. Vrijwel al mijn ZIToD collega’s hadden een voorraad in de vrieskist, Helaas kunnen maar weinig mensen zich een generator en dieselolie veroorloven, dus de voorraad van een jaar was binnen de 24 uur bedorven. Kleine winkeliers gaan aan de lopende band failliet. Geen stroom betekent voor mensen die niet op de begane grond wonen ook geen water, want dat moet electrisch worden opgepompt. En dus staan er nu ’s ochtends en ’s avonds lange rijen mannen, vrouwen en kinderen met jerrycans voor de gemeentelijke tapplaatsen waar ze van van heinde en ver naar toe moeten komen om water te halen.

De berichten die we via Lisenka krijgen worden steeds grimmiger. De dieselolie raakt ook, dus ook hotels doceren nu het aantal uren dat ze stroom hebben. Toeristen gaan vroeger naar huis of blijven weg. Scholen sluiten omdat het niet te harden is in de leslokalen. Lisenka heeft zo haar adresjes waar ze haar telefoon en laptop kan opladen, het houdt haar onder de mensen. Maar hoeveel Zanzibari kunnen zich veroorloven om naar de bar van een hotel te gaan en daar een paar uur te blijven hangen? En hoevel hotels kunnen zich veroorloven veel van dit soort nauwelijks verbruikende gasten onderdak te bieden?

Wij konden op 13 december de boel ontvluchten naar Dar, waar stroom volop was. Het was nog een heel gedoe met al die bagage, vooral omdat er een boot binnenkwam en er twee vertrokken. Wat een chaos. We hebben bijna een uur in de volle zon staan wachten tot we aan boord mochten, en toen moest de meute zich vechtend en over elkaar heenrollend een weg naar de juiste boot zien te banen. Het duurde lang voor ik Mel en de kruier met de babage weer in beeld kreeg, maar uiteindelijk kwam het allemaal goed. En aan de andere kant stond John op ons te wachten.

Hoewel ik officieel alleen de 14e naar de out-of-placement workshop gegaan zou zijn, bleek al snel dat VSO mijn papieren zo snel niet in orde zou kunnen krijgen. Dus werd ter plekke besloten dat we ook een kamer zouden krijgen in het beach resort waar de skill-sharing conferentie gehouden zou worden de volgende 3 dagen en dat ik zoveel mogelijk zou meedoen aan de conferentie en ondertussen mijn afspraken met VSO verder zou regelen.

Het verplaatsen van al die koffers van het ene hotel naar het andere en daarna weer terug was nog een hele onderneming, vooral in de spits. We waren 2 uur onderweg om de boel naar het resort te krijgen, terwijl je er in de daluren nog geen half uur over doet, zoals op de terugweg bleek.

Uiteindelijk bleken we niet terecht te kunnen in het hotel waar alle andere zaten, dus werden we ondergebracht in een hotel een minuut of 5 verder. De start was goed: geen stroom en geen werkende generator. Daar waren we aan gewend, en wat we in het donker van de kamer konden zien, viel bepaald niet tegen. Geen stroom betekende ook geen water, en we wilden onderhand wel even afspoelen, dus dan maar even het zwembad in in het stikkedonker. Leuk hoor, sterren kijken al drijvend op je rug.

Het mag een mirakel heten dat we er geen ernstige huidziektes van hebben overgehouden, het bad was al weken gesloten voor ‘onderhoud’, bleek de volgende dag, zonder dat wij enige activiteit ontdekken konden. Dat water was dus in geen tijden meer ververst of doorgespoeld ...

De Zanzibar ploeg bleef me verzekeren dat Lisenka wel een afscheidsfeestje voor me zou organiseren. Helaas dacht Lisenka dat Ken het zou doen, dus ook van alle VSO Zanzibar collega’s is uiteindelijk geen afscheid meer genomen. Ik ben er niet echt rouwig om. De enige met wie ik echt een band had was Lisenka, en die spreek ik nog wel zo nu en dan.

Onze safari begon op de 18e met een bustocht naar Arusha, waar je de hele dag over doet. Zo zie je nog eens wat van de wereld, vooral tegen de tijd dat je de Kilimanjaro nadert, is het landschap prachtig. We zagen het beklimmen van de berg niet helemaal zitten, maar er is rondom de berg ook van alles en nog wat te doen en te zien. Daarna nog een paar dagen in Tarangire, dat vooral bekend is om het grote aantal Baobab bomen dat er groeit.

We hadden er een fantastisch hotel op het topje van een rotspunt uitkijkend over het park. Onze kamer was tegen de rots aangebouwd. Zelfs in het toilet en de douche zaten grote ramen zodat je echt niets van het prachtige uitzicht hoeft te missen. Het was best eng om er naartoe en vandaan te klimmen en de weg te vinden naar het restaurant. Een van de taken van de Masaai die het hotel runnen is dan ook het begeleiden van de gasten. Dat ging de eerste keer een beetje mis, en we hadden honger dus ten einde raad maar op eigen houtje de tocht van de kamer naar het restaurant ondernomen in het stikkedonker. Hoewel de Masaai ons al snel kwamen redden op ons geroep, waren ze net te laat. We kwamen in een zwerm vuurmieren terecht, die we met wat bijlichten en een tijdige waarschuwing waarschijnlijk wel gezien hadden. Fire ants vallen echt alles aan dat op hun weg komt en ze laten niet los. De beten zijn ongelooflijk pijnlijk en je blijft er lang last van houden. De plekken onder mijn tenen zijn nog niet helemaal weg.

Zo heuvelachtig en bebost als Tarangire is, zo vlak is de Ngorongoro krater. De toch er naartoe en naar beneden in de Caldera is schitterend, en zo moeilijk als het wild te zien is in de bossen zo zichtbaar is het in de krater. Op een gegeven moment werd het leuker om mensen te kijken. Leeuwen lagen gewoon langs de weg te slapen. Daar stonden dan zo’n 20-tal van die safari jeeps elkaar te verdringen.

Van Arusha naar huis hebben we toch maar het vliegtuig genomen. Zo’n bus is wel leuk, maar je moet niet overdrijven. De laatste dag in Dar was saai en snikheet. We zouden oorspronkelijk pas op 27 december naar huis gevlogen zijn maar we waren niet bedroefd toen onze vlucht op het laatste moment werd overgeboekt naar 26 december met Swiss Air omdat BA zo nodig moest staken tijdens de feestdagen. Nog een hele dag Dar zou ons niet mee zijn gevallen, denk ik.

Michiel stond ons op te wachten met een jas voor mij en een trui voor Mel. Daar waren we heeeeel erg dankbaar voor. De overgang was wel erg groot. Hij reed ons eerst naar het Meidoornplein om winterspullen op te halen. Het bleek nog niet mee te vallen om ze te vinden. Er wonen op het moment 4 mensen in ons huis, en die brengen zo hun eigen spullen mee. Alles stond volgebouwd, en er moest dus wel even geklommen en gekropen worden voordat ik het een en ander bij elkaar gezameld had.

En toen door naar Trees, waar we zouden logeren. We hadden nog steeds geen bevestiging uit Egypte dat onze klus daar door zou gaan, dus alle partijen waren helemaal voorbereid op een lange logeerpartij. Het was reuzegezellig, maar het werd uiteindelijk toch een bliksembezoek. Op 1 januari kwam het verlossende woord: kunnen jullie de 3e hier zijn? En we konden zowaar nog een vlucht boeken, na telefonische tussenkomst van de KLM weliswaar, want bij het boeken op internet ging van alles mis, met als gevolg datg Mels creditcard geblokkeerd werd. Hij is er al met al een hele dag mee bezig geweest. Maar toen hadden we ook wel een erge mooie verbinding en tegen een leuke prijs.

En nu zitten we dus in Alexandria en het is nog best hard werken ook. Hoewel het hier Hilton heet, lijkt het niet op wat je van een Hilton verwacht. De kamer is prima, maar de rest is vergane glorie, slecht onderhoud en ongetrainde staf. De man verantwoordelijk voor de muzak is bezeten van Celine Dion. Dezelfde cd wordt dag en nacht gedraaid, en knetterhard. Je dendert de lift uit! Ik begin mijn dagen hier met een kruistocht tegen de muziek. Ze zetten het nu al zachter als ze me zien binnenkomen. Vanvavond be ik er uiteindelijk maar eens over gaan klagen bij de receptie, en ik kreeg zowaar bijval van andere gasten!

De temperatuur is hier een stuk aangenamer dan in Nederland, zo’n beetje vroeg voorjaar, zal ik maar zeggen, maar we merken er weinig van. ’s Morgens is het mistig, het is om 6 uur donker en we zijn nooit voor 8 uur terug in het hotel. Alleen gisteren hebben we een paar uurtjes rondgekeken, want 7 januari bleek het Koptisch nieuwjaar te zijn, en dat is een officiele feestdag in Egypte. We hebben wel gewerkt, maar niet de hele dag. Leuke ontspannen stad, zo op het oog. We hopen de volgende keer wat meer tijd te hebben.

Zondag gaan we nog even met een gids op stap, de bibliotheek, de oude stad en de citadel bekijken. En dan stappen we op de trein voor een paar dagen Cairo. Je kan niet naar Egypte gaan en geen pyramides zien, nietwaar. De 14e zijn we weer thuis, ijs en weder dienende, letterlijk geloof ik... En dan kunnen we weer in ons eigen huis.

Mel vertrekt de 20e naar Lesotho, maar ik blijf lekker nog even hangen. Dus we zien elkaar snel, hoop ik.