Geen slechte start ...

Zaterdag, 13 maart 2010

Er is hier vandaag een popconcert vlak achter ons huis en horen en zien vergaat ons al vanaf een uur of 8 vanochtend. Het is nu bijna middernacht en nog geen schijn van kans dat het binnen afzienbare tijd afgelopen is. We zijn om een uur of 10 even gaan kijken en zijn eigenlijk net weer binnen. Maar terwijl wij terugliepen stonden er nog lange rijen, voetgangers én auto’s, te wachten om binnen te komen. De ‘straatarme’ jeugd van Lesotho viert Lesotho’s nationale feestdag, de sterfdag van Meshoeshoe, (spreek uit msweeswee), de koning die volgens de overlevering dit koninkrijk met succes tegen de Boeren en de Engelsen verdedigd heeft. Er zal van slapen voorlopig nog wel niet veel komen, dus ik kan mooi even bloggen.

Dit is al weer mijn tweede weekend hier. De tijd gaat zo ongelooflijk snel. Geen grote drama’s om over te schrijven, want in mijn leven gebeurt nog niet zo veel. De baan die ik al dacht te hebben, bleek uiteindelijk niet te bestaan. Ik meldde me de dinsdag na aankomst via email en telefoon aanwezig en beschikbaar en zou worden teruggebeld. Toen dan donderdags nog niet gebeurd was, besloot ik maar eens poolshoogte te gaan nemen. Alles is hier redelijk op loopafstand én goed te belopen, zei het dat het heuvel op heuvel af is.

Ik werd uiterst vriendelijk ontvangen door de vrouw die me gemaild had met het verzoek de lessen Engels over te nemen op haar school. Ze is de administrateur op dit kleine schooltje. Het hoofd was een Basotho die dit schooltje zo’n 10 jaar geleden was begonnen voor haar eigen kinderen en er onmidddelijk zoveel succes mee had dat het nu uit zijn voegen aan het groeien is. De huidige docent Engels gaat aan het eind van het schooljaar (juni) weg en ze hadden gehoopt dat ik het stokje van haar zou kunnen overnemen.

Maar vier weken geleden, dus na onze mailwisseling, overleed het schoolhoofd plotseling. De administrateur lijdt aan de ziekte van Parkinson, en wil de klus niet overnemen. Geen van de docenten heeft voldoende capaciteit en ambitie in huis om het over te nemen en dus zitten ze nu ook te springen om een nieuw schoolhoofd. Ik leek een godsgeschenk op basis van mijn CV, dus ze viel meteen met de deur in huis. Kon ik het nieuwe schoolhoofd worden?

Het was duidelijk uit het hele verhaal, waar ik geen speld tussen kreeg, dat ze er klakkeloos vanuit was gegaan dat ik wel een paar jaar zou blijven. Toen bleek dat wij in augustus weer vertrekken, viel de bodem onder haar bestaan vandaan. Dan had het geen zin me zelfs die baan voor Engels aan te bieden. Het schooljaar eindigt hier in juni. Ik was het geheel met haar eens. Ze wilde graag nog nadenken over het me toch de baan aanbieden en me een contract van een paar jaar geven.

Dát zou de situatie nog eens drastisch veranderen! Dat zou betekenen dat ik weer de kostwinner wordt en Mel de accompanying spouse. Het zou ook betekenen dat dit officieel onze thuisbasis zou worden, tenminste totdat we een ander schoolhoofd gevonden zouden hebben. Ik moet zeggen, daar moet ik zelf ook nog eens heel ernstig over nadenken hoor. En tot nu toe blijft het bij nadenken, want ze zou me woensdag gebeld hebben, en ik heb nog niets gehoord.

Ondertussen is dit tot nu toe de prettigste plaats waar we ooit gezeten hebben. Maseru is een kleine, beetje chaotische stad met een uiterst ontspannen bevolking. Het moet 3e wereld zijn, maar we hebben het nog niet gezien. Ik wil niet zeggen dat hier helemaal geen armoede heerst, maar ik heb nog geen krottenwijk kunnen ontdekken en iedereen ziet er goed gekleed en gevoed uit.

En Lesotho is zó verademend géén moslimland. De vrouwen hier zijn vrijwel allemaal groot tot enorm, en ze laten graag zien wat ze hebben, hun enorme achterwerken geperst in veel testrakke legging, spijkerbroek of superkorte rok, en hun enorme borsten puilend uit veel te strakke, veel te laag uitgesneden truitjes, de voeten geperst in veel te hoge hakken. Ik hoor dat er ook hier nog veel te verbeteren valt aan vrouwenrechten, maar op straat zie je mannen en vrouwen vrijelijk met elkaar omgaan en er wordt veel geknuffeld en gekust in het openbaar. Nergens een hoofddoek, laat staan een burka of niqab te ontdekken! De haardracht is over het algemeen bescheiden. Geen enorme bouwwerken op het hoofd om het achterwerk beter te laten uitkomen. Veel kleine vlechtjes, beter bekend als corn rows, en vreemd genoeg, kaalgeschoren hoofden ook onder vrouwen van statuur!

Je hebt hier enorme supermarkten in bijna iedere wijk, en omdat alles te belopen is, zou ik er voor kunnen kiezen om dagelijks ergens anders boodschappen te doen. Niet dat dat veel zin heeft, ze hebben allemaal hetzelfde in de aanbieding. En dat is aanzienlijk meer dan de grootste supermarkets in Nederland aan assortiment hebben.

Helaas (voor mij) is het allemaal op Amerikaanse leest geschoeid. Alles is groot en veel (alsof iedereen een gezin met 20 kinderen te voeden heeft), en van een enorme variatie. Maar er zit niets maar dan ook echt niets bij wat niet al door de fabrikant van smaakjes, geurtjes en sausjes voorzien is. De voorkeur gaat hier duidelijk uit naar vet vlees. Hoe meer vet hoe beter. En het wordt in pakken van minimaal een kilo verkocht. Grotere verpakkingen worden zonder enig gevoel voor politieke correctheid verkocht als ‘huisvrouwenverpakking’,

Na veel zoeken dachten we toch muesli zonder tierelantijnen gevonden te hebben. Maar toen we thuis het pak openmaakte kwam er een walgelijke vanillegeur uit opstijgen. Deze muesli is dan weliswaar niet kunstmatig gezoet en volgepropte met ‘extra vitaminen en mineralen’ maar hij is ‘geparfumeerd’. Jakkes!

Je kunt ook nergens ongezouten pinda’s krijgen. De keuze bestaat uit lichtgezouten, sterk-gezouten, gezoet en gezouten, gezouten en knoflook geparfumeerd, en ga zo maar door. Maar een eerlijke natuurlijke pinda, zo uit de dop, of nog liever in de dop, vergeet het. Het is of de fabrikanten hun publiek met succes hebben aangepraat dat ze onder geen voorwaarde zelf vertrouwd kunnen worden met het op smaak brengen van hun voedsel. Zelfs de smaakmakers zijn allemaal gemengd met, voorzien van, verrijkt met, enzovoorts. We hebben uiteindelijk wel naturel yoghurt gevonden, maar dat is dan ook niet zo maar yoghurt, maar speciale dikke Griekse yoghurt met extra kalk en vitaminen .

En dan moet het uiteraard ook allemaal nog ‘makkelijk’ te bereiden zijn, want de doosnee huisvrouw en –man is een idioot die niet koken kan natuurlijk. Dus alles in glas, blik of pak is voorgekookt, gevriesdroogd, gepureerd of in poedervorm, en in kant en klaar verpakkingen van pasta, puree of rijst met saus in poedervorm en een blik onbestemde vlees of vis. Maar als je de bereidingsinstructie stap voor stap volgt dan krijg je iets wat naar niets smaakt, dus dan moet er weer iets anders kant en klaars bij om het eetbaar te maken!

Rijst en mais zijn nog onbewerkt te koop, alleen moet je dan wel verpakkingen van minimaal 5 kilos tegelijk afnemen en je vindt het vaak tussen de dierenvoeders! En gelukkig is er ook nog steeds verse groente en vers fruit te koop, maar je moet nog goed zoeken als je iets wil hebben dat niet al vast is schoongemaakt. Het toppunt van idiocy is uien zonder bruin vlies, uiteraard tegen dubbel de prijs van uien met hun buitenrokje nog aan. Het is allemaal weer eens wat anders dan het assortiment in een doorsnee supermarkt in – pak hem beet – Abuja. Susan, een van mijn VSO vrienden in Nigeria, zit nu als VSO op een van de allerarmste plekken in Ethiopie. Haar blogs beschrijven een werkelijkheid die hier nauwelijks te bevatten is.

De expatgemeenschap is hier zo groot dat het 50% van de bevolking lijkt uit te maken, en het hotel waar we wonen heeft het hele jaar rond een bezetting van 80 tot 100%. Hoewel het officieel een hotel is, heeft iedereen zijn eigen huis. De rondevaels zijn het kleinst. Dat zijn ronde een-kamer hutten zonder kookgelegenheid. Wij hebben een dubbel-niveau huis. Oorspronkelijk stond er een bed op de bovenverdieping, hoewel die niet echt als slaapkamer te gebruiken is omdat er geen afscheiding is, meer een soort van open vliering. Dat bed staat nu op de slaapkamer, waar we toch wat moeite hadden met slapen in de twijfelaar die hier voor 2-persoonsbed doorgaat. Maar met dat bed er naast kunnen we ons uitstekend redden. Verder hebben we een grote huiskamer met open keuken en een ruime badkamer. Ik gebruik die bovenverdieping nu om mijn yogaoefeningen te doen. Wat een luxe!

De hash (leg ik van de week nog uit is een speciale ‘hash’ blog) is de prettigste die ik tot nu toe heb meegemaakt. Het is hele grote groep, over de 60 wandelaars. Er lopen heel veel kleine kinderen mee en een stuk of 6 honden van mensen die hier permanent wonen. Zelfs de down-down na afloop is uiterst beschaafd. Geen ordinaire drinkpartijen, geen flauwe sexuele grappen ten koste van de een of ander.

Maar de wandeling van afgelopen zondag was toch nog wat te hoog (letterlijk) gegrepen voor me. We zitten hier zo’n 1000 meter boven NAP en als je dan ook nog eens in redelijk tempo de berg opgaat, er weer af en dan op een ander punt weer omhoog over griezelige bergpaadjes vol doornstruiken en losse gravel, dan krijg je toch wat last van zuurstofgebrek als je nog niet geacclimatiseerd bent, en dus ging ik op een gegeven moment onderuit. Het gevolg is een been vol behoorlijk diepe schrammen en schaven van knie tot enkel. Het had erger gekund. Alleen mijn fles water verdween in de diepte. Maar mijn medewandelaars waren allemaal vol sympathy en iedereen hielp elkaar over de moeilijkste stukken heen. Mijn oorlogsverwondingen genezen voorspoedig en ik loop weer als een kievit. Maar een wandeling van nog geen 1,5 uur bleek toch een bijna niet te volbrengen uitputtingsslag. Ik was volkomen kapot bij terugkomst, kon nauwelijks meer op mijn benen staan en mijn longen deden zeer zo moeizaam kwam mijn ademhaling. Inmiddels merk ik niets meer van ademnood, maar ik slaap nog steeds veel meer dan ik thuis doe, en ook dat schijnt met de ijlere lucht te maken te hebben.

Ik ga me niet vervelen hier, ook al is er ook voor Mel’s project weinig te doen. Inmiddels heb ik wel twee studenten die me onafhankelijk van elkaar vroegen of ik ze kon coachen. En ik ben ook benaderd over een Peace Corpse project: het distribueren van bibliotheekboeken over scholen en het de scholen coachen in het gebruik van die boeken. Ik hoor er volgende week meer over. En verder kan ik het prima vinden met de andere 2 accompanying spouses die ook hier in Lancers Inn wonen, ben ik lid geworden van de Alliance Francaise waar ik een cursus Frans conversatie wil gaan volgen en waar ik grateloos en voor niets kan internetten. Hun compound is naast de onze, dus ik hoef me geen platvoeten te lopen om er te komen. Ze hebben een koffieshop waar ze prima capuchino maken, en daar strijken wij vrouwen ’s middags even neer voor een kop koffie, waarna we ons terugtrekken in het kleine maar aangename zwembad hier. En op maandag en woensdag is hier (gratis!) yoga in the American School.

Mocht dat niet ambitieus genoeg zijn, dan kunnen we lid worden van de sportclub: een binnen en een buitenbad, tennisbanen, basketballvelden, volleyballvelden, squashcourts, twee enorme zalen volgeperst met de meest uiteenlopende martelapparatuur en uiteraard een grote airobicszaal. En denk maar niet dat het allemaal alleen voor de expats is. Die gym puilt altijd uit op dagen door de week en de bezoekers zijn vrijwel allemaal locals die met de expats omgaan zoals ze met hun vrienden praten. Ook dat is een hele verademing.

Ik ga het hier wel uithouden tot augustus.