zou ze dan toch nog verhuizen?

maandag 6 november 2006

Dave’s flat
Ik heb een huis, … geloof ik. Woensdag kwam Yabani met nieuws dat hij er niet in geslaagd was geschikte accommodatie voor me te vinden. Dus er werd besloten dat ik alsnog de flat van Dave zou krijgen. Yabani werd er weer opuit gestuurd om het te regelen. Alleen, er gebeurde niets, niet woensdag en niet donderdag. Dus heb ik Yabani maar zelf op een tijdstip vastgepind. Vrijdagochtend zouden we eerst naar de bank om een bankrekening te openen en mijn salaris te regelen. Daarna zouden we meteen doorgaan naar het VSOkantoor om de huur van het huis te regelen. Afgesproken? Afgesproken!

Maar vrijdagochtend was Yabani natuurlijk nergens te bekennen. Om half 12 belde hij eindelijk dat hij klaar was om naar de bank te gaan, maar tegen de tijd dat ik bij zijn kantoor aankwam, had Yabani net besloten om naar de moskee te gaan en was dus wederom awol. De klerk die me de boodschap overbracht was zichtbaar dankbaar dat hij zelf Yabani niet was.

Om 3 uur kwam hij eindelijk aankakken. Geen tijd meer voor de bank vandaag en hij dacht ook niet dat Asmau en NeNe nog op kantoor zouden zijn , dus dat moesten we maar maandag doen he? Één blik op mijn gezicht bracht hem op het idee toch maar even te bellen of er misschien niet toch nog iemand aanwezig was. En uiteraard waren ze er allebei nog, maar toen hoorde ik hem zeggen: Please, Madam NeNe, it is late, shall I come on Monday?”. De stoom spoot uit mijn oren en ik schreeuwde tegen hem: “nee, we gaan nú, metéén” waarna hij snel nog een zinnetje toevoegde: “Please Madam NeNe, we are coming, please wait for us”.

Alleen, we gingen NIET meteen. Eerst was hij de sleutel van zijn kantoor kwijt en de klerk was ergens in het gebouw. Dat duurde even voor die gevonden was. Vervolgens bedacht hij dat hij nog een brief moest uitprinten, en toen dat eindelijk gebeurd was, herinnerde hij zich plotseling dat hij Mat beloofd had dat hij in elk geval een voorschot voor me zou regelen. Voor Mat heeft hij wel respect, dus dat geld dat moest en wel meteen! Voor mij heeft hij inmiddels ook wat meer respect, vermoed ik zo maar. Aangezien dat voorschot natuurlijk ook niet geregeld was, heeft hij me dat uiteindelijk uit eigen zak voorgeschoten. En toen zaten we dan eindelijk in een taxi.

In de taxi werd het charmeoffensief ingezet: brede glimlach “you want to box me now? You are hating me now?” Maar ik vond dat hij nog maar even bengelen moest, dus ik bleef zuur kijken, en daar werd hij erg nerveus van.

NeNe’s gezicht was een studie waard toen we eindelijk aan kwamen zetten. Maar tot mijn verbazing ging ze haar tas pakken en ze waren al bijna samen de deur uit voordat ik door had wat ze van plan waren. Dus ik weer schreeuwen: “No we are not going to the house, we have séén the house, now we tálk house!” en ze gingen gedwee in een vergaderzaaltje zitten! Hij is een goede onderhandelaar, dat moet ik hem nageven, maar ik was niet van plan de boel in dit stadium nog te laten bederven door nieuwe condities, dus ik mee de vergadering in. De zaak was binnen het kwartier beklonken, met NeNe aan een stuk door scheldend omdat hij het zo lang op zijn beloop had gelaten en dat ze nu weer op hem had zitten wachten enz, enz. Ik vond dat ze het allemaal prachtig verwoordde en dat ik er niets aan kon toevoegen, dus ik deed er verder het zwijgen toe.

Vanochtend vroeg (!!??) gaan we samen naar het huis om te bekijken wat er gebeuren moet en wie wat betalen moet. Met een beetje goede wil is dit mijn laatste week in het hotel, en dat wordt tijd, want ook daar wordt het steeds vervelender. Gisteren heb ik voor het eerst in al die 4 weken dat ik hier zit een grote bek opengetrokken tegen de bediening. En ook dat hielp. Kennelijk moeten Nigerianen zo nu en dan even horen dat het feit dat je vriendelijk en opgewekt tegen ze bent, niet automatisch betekent dat ze dus een loopje met je kunnen nemen.

National Assembly
Ondertussen zijn Marilyn en ik donderdag naar de Nationale Assembly geweest. Meneer Usman kwam ons persoonlijk in het hotel ophalen. Het was heel interessant, hoewel er geen zitting was vanwege het v.liegtuigongeluk van vorige week waarbij twee senatoren zijn omgekomen.

Die senatoren waren in Abuja voor een vergadering over onderwijs, waar Mat ook naartoe was. Mat had ze weggebracht en was nog op het vliegveld toen het vliegtuig neerstortte. Hij was er nog zo overstur van maandagochtend. Het is ook nu nog steeds het nieuws van de dag en er is ontzettend veel kritiek op de minister verantwoordelijk voor de luchtvaart. Dat blijkt een protégé van Obasanja persoonlijk. Hij zat eerst op onderwijs, maar daar is hij met een motie van wantrouwen weggewerkt. Meteen nadat hij zijn portefeuille kwijtraakte droeg Obasanja hem voor voor luchtvaart. De senaat wees hem in total tot 6 keer af tijdens officiele procedures, maar Obasanja bleef volhouden en uiteindelijk gaf de senaat toe. Een van de senatoren die verongelukt is, was betrokken bij het opstellen van een nieuwe motie van wantrouwen, dus de complottheorieen zoeken rond.

Maar de werkelijkheid is dat de vliegtuigen op binnenlandse vluchten in zo’n slechte staat van onderhoud verkeren dat ambassadepersoneel en wij VSOers geen gebruik mogen maken van binnenlandse vluchten. De tocht over de weg naar Laos, met zijn ontelbare verkeersongelukken, roadblocks en overvallen wordt veiliger geacht!

Toch zijn er ook wel positieve punten. Het feit dat dit allemaal gezegd wordt op tv en in de krant zo vlak voor de verkiezingen zonder dat mensen kennelijk bang zijn voor repressailles betekent dat de democratie van de grond begint te komen hier.

Ik ga even kijken of Mat inmiddels al eens is gearriveerd. En dan ga ik Yabani achter zijn vodden zitten.