een dagje Kwoi

De NCCE huppelt voortdurend van absolute lethargie via emergency naar crisis en weer terug. Het is een interessant fenomeen om te zien, en het maakt het hier interessant, ook al heb ik niets te doen. Zouden die mensen nou zelf nooit moe worden van hun eigen gebrek aan effectiviteit?

Mat zou maandag 11 december pas teruggekomen zijn uit Lagos. Ik houd me tijdens zijn afwezigheid voornamelijk bezig met het op bezoek gaan en op bezoek krijgen van collega’s. Op die manier krijg ik toch nog aardig wat informatie binnen, en dan hebben we het nog niet eens over de bizarre gesprekken over seks die ik met een aantal van hen heb. Maar er was wat aan de hand vrijdag de 8e. Er waren plotseling opvallend veel collega’s aanwezig die normaalgesproken schitteren door afwezigheid. Er hing een soort van spanning in de lucht. “Hij kwam vandaag toch naar kantoor”, zong het rond. Ik had mezelf net bij Abdulkadeer uitgenodigd toen zijn telefoon ging: de grote man was geland op Abuja airport en zou door de chauffeur rechtstreeks naar kantoor gebracht worden. Niet te geloven, wat was die tent plotseling levendig en bruisend! Zelfs Vitalis ging aan het werk! Er moesten kennelijk nog even veel snoepreisjes en vakanties geregeld worden en voor wat dan ook is Mat’s handtekening nodig.

Ik had die ochtend toevallig net met Vitalis geregeld dat we ’s avonds samen naar Abachi zouden gaan. Hij is de enige waar ik op geen enkele manier vat op krijg, en uitgerekend hij is degene met wie ik moet samenwerken. Een beetje sociaal contact buiten kantoor leek me een aardige manier om hem aan het praten te krijgen. Maar hij kwam met het idee Abelega “en nog iemand anders” mee te nemen. Het leek me nog wel zo’n goed idee: safety in numbers. Dat heb ik geweten.

Ze hadden natuurlijk allebei de hele week geen donder uitgevoerd en ook zij wilden wel even een handtekening krijgen onder hun reispapieren. Dus nu was het stressen om ze klaar te krijgen. Abdulkadeer en Sani hadden hun zaakjes iets beter in orde, dus die waren snel klaar om te vertrekken, maar Abdulkadeer kwam voor hij ging nog even binnenlopen om te zeggen dat Mat gearriveerd was en of ik niet even gedag wilde gaan zeggen.

Mat stond omringd door alle vrouwen hier op kantoor, maar die verdwenen geluidloos toen hij mij zag binnenkomen en grijnzend van oor tot oor, met uitgestrekte handen op me af kwam. Even een Moccona moment!

“Er was weer een emergency”, zei hij, “die kennelijk ik alleen kan oplossen”, dus hij was eerder teruggeroepen. Maar hij ging het nu allemaal ‘even’ regelen, en dan gingen wij eindelijk praten, want het was wel duidelijk dat het niet goed ging met mij. Scherp opgemerkt! Ik zie er niet uit op het moment. Ik herken mijn eigen gezicht niet in de spiegel. De combinatie stress-heimwee-eenzaamheid begint zijn tol te eisen. Ik heb me laten vertellen dat je een burn-out kunt krijgen van gedwongen niets doen en ik begin het te geloven! Ik voel me continu uitgeput. “Even de lopende zaken afronden en dan maandag! maandag, gaan we alles op een rijtje zetten.” Toen kwam er een stroom collega’s binnen, allemaal met papieren die nodig van een handtekening voorzien moesten worden, en aangezien het bijna 4 uur was, normaalgesproken toch het klokje van gehoorzaamheid, ging ik op zoek naar mijn Abachi buddies.

Toen Abelega eindelijk alles rond had, tegen half 5, en klaar was om naar Abachi te vertrekken, bleek hij plotseling vergezeld door zijn zuster. Vitalis was nog in geen velden of wegen te bekennen. Ik neem aan dat hij en Mat er uiteindelijk door de bewaking zijn uitgezet, want het gebouw sluit om half 6 en dan moet je ook echt weg zijn. Hoe dan ook, Abelega, zijn zus en ik gingen vast vooruit, en daar was zus niet blij om. Toen Vitalis eindelijk op kwam draven, mét getekende reispapieren, was meteen duidelijk waarom. Die twee hadden Abelega en mij alleen maar nodig als alibi om samen op stap te zijn. We waren ze meteen na het eten kwijt, zonder dat ik ook maar een woord met hem gewisseld had, en toen was ik verder aan Abelega overgeleverd, die me wel even thuis zou brengen. Dat bleek te betekenen dat hij ook mee liep de compound in naar de flat. Dat leek mij weer geen goed idee, maar hij droop pas af toen ik begon te praten over de bewaking.

Dat was mijn avondje stappen met collega’s. Dat gaan we zeker nog een keer herhalen!

En aangezien ik de hele week niet on line gekund had, ook vrijdag de 8e weer niet, was ik zaterdag uiteindelijk zo gefrustreerd dat ik ’s avonds met mijn laptop in een rugzak naar de Sheraton ben gelopen. Als je je daar gedraagt alsof je er thuis hoort, dan durft niemand je weg te sturen uit de business lounge, waar je een uitstekende internetverbinding hebt en waar voortdurend snacks, koffie, thee en sapjes worden binnengedragen. Ik vermoed maar zo dat ook deze aflevering in de NCCE saga daar weer op het net gezet zal worden.

Zondag kreeg ik een telefoontje van Marion, die tot dan in het dorpje Kwoi in de buurt van Kaduna in de jeugdzorg had gewerkt voor Kathy, de werkgeefster rechtstreeks uit de hel, dat ze het er niet meer uithield en naar Abuja kwam om met VSO te praten. Kon ze bij mij slapen? Kathy had haar voor de zoveelste keer ontslagen, zonder dat overigens aan haar zelf te vertellen, maar via een brief van 3 kantjes naar VSO vol van de meest idiote beschuldigingen. Volgens mij lijdt Kathy aan borderline syndrome. Ze is totaal onberekenbaar. Kristel is na 14 dagen al bij haar weggelopen en Mart en Elly houden het, denk ik, alleen maar uit omdat ze elkaar hebben en haar niet dagelijks hoeven mee te maken. Marion hoorde het nieuws van een van haar collega’s en trok haar conclusies. Het was genoeg geweest. Ik was op weg naar de Filippijnse ambassade vanwege hun kerstmarkt en ik wist dat er een aantal VSOers zouden zijn. Geen betere steun in tijden van crisis als VSOers, dus Marion kreeg instructies zich daar ook te laten afzetten. Ze kreeg er de steun die ze nodig had: sympathie en goede adviezen.

In het kader van het HIV/Aids programma waar een aantal Filippijnen voor werkt, kregen we allemaal nog even een aids test voor we weer uiteen gingen. En gek, je weet zeker dat je niet besmet kán zijn, en toch ben je opgelucht als je de uitslag ziet.

Maandagochtend stond de chauffeur al om 8 (!) uur voor de deur, terwijl de afspraak toch duidelijk 8.30 was, (wraak omdat ik niet akkoord had willen gaan met 10 uur?), dus is Marion eerst met mij naar kantoor gekomen, waar ze meteen alle harten stal. Mat, Yabani, Henry, mijn prinselijke echtgenoot ze zagen me niet meer staan. “Natuurlijk werd ze door de chauffeur naar VSO gebracht!” Mat regelde het ter plekke.”Wilde ze koffie? Liever thee?” Joseph werd op stap gestuurd om thee te kopen. En natuurlijk moest ik met haar mee naar het VSOkantoor, geen sprake van dat hij haar daar alleen doorheen zou laten gaan! Dat was natuurlijk ook meteen een goede manier om mij voor zijn voeten vandaan te krijgen, want de emergency had zich inmiddels ontwikkeld tot crisis en hij had andere dingen aan zijn hoofd, zoals een rondreis met alle collega's door alle zuidelijke staten om colleges of education te bezoeken.

Hum, daar wilde ik ook wel heen. Ging mijn werk daar immers niet over? Nee, het was nìet de bedoeling dat ik ook meeging. Nee, het was ZEKER niet de bedoeling dat ik mee ging. “Waarom niet?” Nee, dit was anders, dit ging over andere dingen. “Wat voor andere dingen? Vitalis gaat toch ook? En hij is mijn counterpart!” Ah, maar ik moest begrijpen dat dit allemaal geheim was. Ze konden maar niet zo een VSO meenemen. Hoezo geheim? We hebben het toch nog steeds over colleges of education, nietwaar? Ging Mat mij vertellen dat hij me de halve wereld over had laten reizen om me vervolgens overal buiten te houden? Ging hij me vertellen dat je VSOs niet kunt vertrouwen? Nee, nee dat was het allemaal niet. Ik had het helemaal verkeerd. Dit was echt niet voor mij, maar hij had nu geen tijd me dat allemaal uit te leggen. Mijn tijd zou komen! Ik moest geduld hebben! Ik moest me nu over Marion gaan ontfermen! In januari, dan ging hij het allemaal voor mij regelen. Ik zou nog naar deze weken van ledigheid gaan terugverlangen!

Het was duidelijk, deze slag kon ik niet winnen. En dus is nu iedereen die ook maar iets te betekenen heeft bij NCCE verder tot de kerst op reis. Het gebouw is vrijwel uitgestorven en ziet eruit als een afgebrand dorp. Alleen dolende zielen, zoals ik, die nergens anders heen konden, liepen vrijdag nog hologig, verdwaasd en wanhopig rond, op zoek naar andere levensvormen. Maar de oorlog is nog niet over Mr Mat. Je overvalt me geen tweede keer met je crises en emergencies en er is niet altijd een andere VSO bij de hand om als bliksemafleider te dienen.

Gelukkig hadden we met een aantal VSOs al besloten dat we ons een weekendje bij PW in Life Camp zouden gaan laten verwennen, want dat kwam zo mooi uit in verband met Ronan’s party op zaterdag. Helen kwam vanuit Akwanga naar kantoor en samen zijn we weggevlucht naar licht, lucht en mensen. Ik heb het zò gehad, ik ga niet meer terug tot na de kerstvakantie.

Marion’s gesprek bij VSO mondde uit in een beslissing het project waar ze aan werkte te stoppen en een andere baan voor haar te zoeken. Ze moest dus al haar spullen ophalen uit Kwoi en dat moest ze maar zelf regelen met openbaar vervoer. Ik vond en vind het volslagen onverantwoordelijk om iemand zo aan haar lot over te laten, maar dat was het beleid en ik kon hoog- en laagspringen, maar ik kreeg geen poot aan de grond. Het leek me niet handig als ze het alleen ging doen, dus ik ging terug naar kantoor om tegen Mat zeggen dat ik met haar mee wilde. Hoe ging ik dat oplossen? Nou drop taxi’s toch? Hij wilde er niet van horen. Hij ging voor Marion zorgen, en oh ja, ook voor mij natuurlijk. Dinsdag eerst naar kantoor komen, dan zou het verder worden geregeld.

Dinsdagochtend: tsjonge, alle charmesluizen stonden wijd open. Er werd weer koffie en thee aangerukt. Hij kwam er gezellig bijzitten. Er werd over politiek gepraat, en over allerlei andere koetjes en kalfjes. Alleen het onderwerp van de komende massa evacuatie werd zorgvuldig vermeden. We kunnen niet hebben dat ze weer gaat zeuren dat ze mee wil. Er werd een chauffeur geregeld en woensdag zouden we van huis gehaald worden en naar Kwoi gebracht door Hasan. We werden beiden diep in de ogen gekeken. Waren we nu weer gelukkig? Mooi dan ging hij nu verder met zijn crisis.

De rest van de dag hebben we zoet gebracht met praten met collega’s. Dat leverde bizarre gesprekken op. Die mannen hebben toch zulke merkwaardige ideeën over vrouwen. Sam’s openingszet naar Marion toe: wist ze wel dat er vrouwen waren die het heerlijk vonden om regelmatig in elkaar geslagen te worden? Nee, dat wist ze niet en ze geloofde het ook niet. Na enig heen en weer gesteggel over of het nu wel of niet waar was, verzekerde hij ons haastig dat hij zelf zijn vrouw nooit sloeg. Toen kwam het gesprek op reizen en het feit dat VSOs altijd bij elkaar logeren. “Ook bij elkaar in bed?” “Ja, dat komt ook regelmatig voor.” “Ook bij mannen?” “Ja, dat komt ook voor.” “En dan gebeurt er niets?” “Nee, niet als ik dat niet wil.” “Dan is het geen echte man.” “Dus een echte man is een man die vrouwen verkracht?” Nou, nee, zo scherp wilde hij het niet gesteld hebben, maar hij kon zich niet voorstellen ooit met een vrouw in een bed te liggen zonder seks met haar te hebben. “Dus jouw vrouw zegt nooit nee?” wilde Marion weten. Nou, ze zei wel eens nee, maar dan ging Sam huilen, en dan zei zijn vrouw: ”come darling, do small, small”.

‘Small, small’ is een uiterst nuttige uidrukking die ‘geef me wat minder’, ‘maak het wat korter’, ‘ga langzamer’, ‘niet zo veel’, ‘niet zo warm’, ‘niet zo koud’, ‘niet zo hard’, ‘niet zo hoog’,’niet zo laag’, enz. enz. kan betekenen. Dankzij Sam weten we nu dat het ook een vluggertje kan zijn.

De weg naar Kwoi is heel stil, dus het was een fantastische rit. Heel ontspannen. In zo’n dorp maak je meteen vrienden. Wat Marion’s problemen ook waren, eenzaamheid zeker niet. Iedereen kwam gedag zeggen en vertellen hoe erg het gevonden werd dat ze weg ging. Veel oprecht verdriet. Natuurlijk had ze veel meer spullen dan ze zelf had ingeschat. Hoe VSO gedacht had dat ze dat in haar eentje van de ene taxi (tot aan het motorpark van Kaduna) naar de andere (tot aan het motorpark van Abuja) en dan weer naar de volgende taxi (van motorpark tot VSO) zou hebben kunnen dragen, is mij een raadsel. Ik ben er ’s middags nog eens vol overgave opnieuw ruzie over gaan maken met ze.

Het was nog een hele toer om weg te komen. Er werd stevig op Marion ingepraat. Maar uiteindelijk lukte het met de dominee te verzekeren dat het allemaal in de hand van God is: “als Hij wil dat ze weer terugkomt, dan zal Hij daar zeker voor zorgen”. Middelbaar zijn heeft zo zijn voordelen. Mijn mening legde veel gewicht in de schaal. Als ik dacht dat God over Marion waakt, dan zou dat zeker zo zijn. “Dan ga ik nu mijn dochter naar huis brengen om voor haar te zorgen, goed?” Het was eindelijk goed, en zo konden we ten lange leste vertrekken.

Vervolgens naar VSO om daar de spullen op te slaan, maar VSO had inmiddels een flat voor haar geregeld waar ze haar spullen kwijt zou kunnen. Als ze je daar nou effe over bellen! Nee ze wachten met je dat te vertellen tot je alles naar boven hebt gedragen en dus moest het ook weer naar beneden. Terwijl de anderen weer aan het sjouwen sloegen, ging ik op zoek naar Marilyn’s paspoort, ik was er nu toch. Marilyn zit in Lafia. Oók niet naast de deur. Ze wil met de kerst naar huis vanwege een familiecrisis, maar alle paspoorten liggen nog steeds in het VSO kantoor, in verband met de work permit die we nog altijd niet hebben. En dus kreeg ik een smsje of ik het voor haar wilde ophalen, want VSO sluit haar deuren op de 20e en Marilyn komt pas de 22e naar Abuja. Prima, zie ik haar nog even voor ze vertrekt. Er was zowaar post voor me, een ansichtkaart van een FON member, Ms Melanie Grant, gepost op 23 september. Dat moet toch een record zijn, zelfs voor de Nigeriaanse post.

De flat bleek behoorlijk sjiek, maar ook akelig onpersoonlijk. Grote kamers, met echte ingebouwde kasten met van die zoevende deuren. Tegels op de vloer, een echte keuken. Ze deelt de flat wel met 2 anderen, die er overigens niet zijn op dit moment, maar uiteraard wel overal hun sporen hebben nagelaten. Het geheel kwam een beetje spookachtig en buitengewoon ongezellig over. Dus toen Marion haar spullen in haar kamer had gezet, zijn we gewoon maar weer samen naar mijn optrekje gegaan, wat weliswaar niet mooi is, maar toch al aardig gezellig begint te worden. Dat was sowieso handiger want op woensdag is het van nu af aan altijd bridge avond. Inmiddels waren er ook wat smsjes binnen van Monica, die helemaal in het zuiden in Calabar werkt, maar met haar Nigeriaanse counterpart, Godwin, in Abuja was voor een conferentie. De conferentie was weliswaar in het Sheraton, maar konden ze bij mij slapen? Uiteraard, en dan ook maar mee naar het bridgegebeuren.

Het werd een woest feest bij Harold, de Zwitserse vertegenwoordiger van het Rode Kruis in Nigeria. Wat een huis. Hij heeft zelfs pauwen in de tuin. Hoeveel verdienen die lui eigenlijk? Uitstekende gastheer, een en al charme, en er was kaasfondue, KAASFONDUE!! Godwin is een natuurtalent met de bridge, en wij drieën hebben ons voornamelijk beziggehouden met netwerken. Zaterdag is er weer zo’n decadent feestje bij Harold’s buren, maar ik heb ook al een uitnodiging voor het feestje van Ronan, en daar gaan alle VSOs heen, dus ik ook.

Monica zit ook in de problemen, want haar huisbaas heeft van de gelegenheid dat zij in Abuja zit gebruik gemaakt om haar uit huis te zetten. De huur is niet betaald door haar organisatie. Maar Monica is de laconiekheid zelve. Die gaat ervan uit dat haar baas al wel een oplossing gevonden heeft voordat zij weer thuis arriveert. Het is uiteindelijk zo’n 11 uur met de bus, dan moet er toch inmiddels wel wat gebeurd zijn. Godwin heeft een aanstekelijke giechel. Vooral als hij gaat uitleggen hoe ook Nigerianen zelf in de problemen komen door het feit dat een belofte hier nooit een belofte is. We hadden ‘s morgens om 6 uur al tranen van het lachen over onze wangen biggelen over een verhaal over een trouwpak dat op de trouwdag nog steeds niet klaar was ondanks alle beloften van de kleermaker.

Na een nachtje op de grond slapen, vertrokken ze donderdag weer om 7 uur om de bus te halen. Marion wilde graag naar Kubwa, waar Amy en Thessa werken, en ik wilde wel weer eens een beetje opruimen, de was doen en ’even’ naar de markt. Ik vind die markt een bezoeking, raak er volledig gedesoriënteerd in de hitte, stank, lawaai en gedrang. Ik kom er nog steeds niet met droge ogen vandaan. Maar verder had ik het huis weer voor mij alleen en dat was best lekker. Marion is uitstekend gezelschap, maar ik heb mijn privacy zo nu en dan effe nodig.

Vrijdagochtend weer eens vergeefs gewacht op een chauffeur. En iedereen had de telefoon natuurlijk weer uitstaan. Uiteindelijk kreeg ik om 10 uur Vitus te pakken, de chauffeur van een van de andere afdelingen. Hij was net in de buurt en heeft me opgepikt. Als ik niet zo graag mijn laptop had willen hebben, had ik het niet eens meer geprobeerd. Ik ben vrijdagmiddag ziek geworden en denk dat dat alles te maken heeft met de manier waarop de sfeer in dat gebouw me beïnvloedt. De on-line verbinding was ook weer eens verbroken. Het is dat ik op Helen moest wachten, anders was ik meteen weer weggevlucht.

Bij PW ben ik nog wel even met de anderen het zwembad ingedoken, maar daarna kon ik zelfs in de volle zon niet meer warm worden en uiteindelijk ben ik om 6 uur naar bed afgevoerd door de inmiddels gearriveerde Marion. Na een warme douche, een echte warme douche! Van die douche alleen al knapte ik zó op. Ik denk niet dat het veel bijzonders was, zo’n 24-uurs virus of zo. Nu ben ik in elk geval weer helemaal in orde. Maar Susan, die heel veel dezelfde symptomen heeft als ik: de stemmingswisselingen, de huilbuien, de hoofdpijnen en het gevoel van desoriëntatie, heeft inmiddels de theorie ontwikkeld dat wij twee wel eens meer dan gemiddeld last zouden kunnen hebben van Lariam. Zij wil er helemaal mee stoppen. Maar Susan en ik verkeren ook in vergelijkbare omstandigheden: problemen met huisvesting en op het werk, eenzaamheid, heimwee, de overgang. Ik wacht even af of zij zich beter gaat voelen als ze niet meer slikt voordat ik drastische dingen ga doen zoals het helemaal stoppen met antiprofylax. Daar staat tegenover dat een groot aantal mensen in onze groep van nieuwkomers al met malaria besmet zijn na een luttele 9 weken in het land, en ze slikken allemaal Lariam. Hoe effectief is dat spul eigenlijk nog? Is er een dokter in de zaal die dat eens voor me kan uitzoeken?

Het feestje bij Ronan was het soort volkomen uit je bol gaan wat je alleen in expat gemeenschappen tegenkomt, en dan nog met name bij de Ieren en de Engelsen. Ik was nog een beetje vaag, leefde op water vanwege de buikpijn en bleef dus erg nuchter terwijl ieder ander razendsnel dronken werd. Toch was het wel heel gezellig. En iedereen ziet dat je niet in orde bent, dus iedereen komt je knuffelen en bemoedigend toespreken. En dat voelt zo warm en troostend. Gelukkig hebben ze bij PW allemaal hun eigen chauffeur dus je komt uiteindelijk ook altijd weer veilig thuis.

Gisteren nog erg veel in bed en in de schaduw rond het zwembad gehangen, maar ’s avonds begon ik toch op te knappen, dus werden er wilde plannen gemaakt om deze week nog wat op reis te gaan en andere VSOers te bezoeken. Ik wil niet meer naar kantoor, Marion heeft geen werk en Siv en Susan hebben ook niets te doen. Uiteindelijk is iedereen hier komen slapen. Siv en Marion in één bed. Sam moest eens weten. Besloten werd pas dinsdag te vertrekken, maar dat kwam mij niet uit want ik moet dinsdag hier zijn om Marilyn op te vangen. Bovendien had ik plotseling een grote behoefte aan effe alleen zijn en naar de Sheraton gaan om de mail te lezen. Dus zijn ze uiteindelijk zonder mij naar het VSO kantoor vertrokken en vandaar naar verre, vreemde oorden.

Heerlijk om Hans even on line te zien. Die had ik al zo lang niet gesproken. Het is trouwens helemaal een beetje stil vanuit Nederland. Als jullie me helemaal gelukkig willen maken, kwebbel dan alstjeblieft emails vol met wat je dagelijks allemaal meemaakt. Als er iets is waar ik naar snak dan is het wel het gewone nieuws van alledag van het thuisfront. Alles, alles wil ik weten: wat je ’s ochtends voor sokken hebt aangetrokken, of het warm of koud is, met wie je allemaal praat of juist niet, wat wiens kinderen allemaal wel en niet gezegd hebben en op welk moment. Echt! Alles is interessant. Tot zaterdag loop ik dagelijks even naar de Sheraton om de mail te lezen. Laat wat van je horen.