Jakarta, weer eens even wat anders!

22 mei

Terwijl ik aan mijn blog werk, probeert de laptop snuivend en blazend een enorm document binnen te halen dat Jan van Wieringen (dank, dank, dubbeldank) me heeft toegestuurd, zodat ik me kan verdiepen in de wondere wereld van de graphics.

Over 14 dagen zitten we weer in Bangladesh en daarvoor moeten een serie powerpoint presentaties gemaakt worden. Daar kan ik me nu mooi even mee bezighouden. Toch niet veel anders te doen, nietwaar!

De overgang zal wel effe wennen zijn na de luxe die we hier beleven. Ik ben net terug van een ‘wine tasting’ event, (aardigheidje van de Marriott waarbij de wijn rijkelijk stroomt en er vele lekkere happen langskomen) en ik zit nu nog even in de ‘executive lounge’, waar de drank en de happen ook al grateloos en voor niets zijn vanwege onze oh zo belangrijke status.

“Hier” voor diegenen onder u dit dat niet meegekregen hebben, is Jakarta, Indonesië, waar we inmiddels al weer ruim 3 weken wonen. En hoe zijn we hier nu weer beland. We zijn er zelf nog steeds beduusd van, want het zat helemaal niet in de planning. We zouden tot juni, wanneer we aan de laatste Bangladesh ronde beginnen, in Nederland zijn. We gingen de Keukenhof bezoeken, en de Deltawerken bekijken. We gingen bij al onze familie logeren. We gingen oppas grootouders zijn voor Marjorie, die vandaag naar de Dominicaanse Republiek is vertrokken. We gingen met Bruno en Carla naar de sauna. We gingen zoooooveeel doen! Niet dus.

Mel was nog in Washington DC toen hij een mailtje kreeg uit Australië: “zou hij geïnteresseerd zijn in een grote human resource klus, die een aantal ministeries zou omvatten, in Indonesië? Men dacht dat hij in augustus zou moeten beginnen.

Tsjonge, wat een geschenk uit de hemel! Werk dat hij leuk vindt, in een land waar we allebei graag naartoe willen, en op een tijdstip dat ons uitstekend uitkomt! Zo kom je het niet vaak tegen. Te mooi om waar te zijn, en dat was het ook wel een beetje, uiteindelijk. Dus Mel zij “ja”, en “ja, graag” en we dachten allebei dat het wel weer niets zou worden, want zo gaat het 99 op de 100 keer. En ondertussen bleven we gewoon plannen voor Zuid-Afrika en Nigeria, want daarvoor hadden we ook aanvragen binnen.

En toen bedacht de klant plotseling dat ze niet tot augustus konden wachten. Ze wilden Mel en niemand anders, maar ze wilden hem wel meteen, nú nú! En toen werd het heel gecompliceerd! Ik kan er nog niet over uit wat er allemaal mogelijk is met die moderne techniek. Er vonden regelmatig telefonische vergaderingen plaats tussen Washington DC, Diemen, Brisbane en Jakarta, meestal via skype, en de geluidskwaliteit was fantastisch! De tijdsverschillen zijn dusdanig dat het meestal Mel was die om 2 uur ’s nachts zijn bed uit moest om die gesprekken te kunnen voeren. Dan was het in Nederland 8 uur in de ochtend, in Jakarta 1 uur ’s middags en in Brisbane 4 uur.

Binnen een week waren de belangrijkste zaken geregeld. De vertrekdatum werd in eerste instantie op 25 april gesteld. Dat leek me rijkelijk optimistisch, vooral omdat Mel pas de 20e in Nederland kon zijn, en we niet eerder aan visa procedures konden beginnen. Bovendien was ik er geestelijk helemaal niet klaar voor om al weer weg te gaan. Tussendoor was er dan ook nog de kleine bijkomstigheid van Mels verblijfsvergunning, waarvoor we iedere keer weer met andere problemen geconfronteerd werden, en waarvoor we de laatste fase moesten afronden voordat we naar welk buitenland dan ook zouden gaan, omdat anders de aanvraag zou verlopen!

Uiteindelijk is het me toch gelukt alle partijen ervan te overtuigen dat een week eerder of later nou ook weer niet zoveel zou uitmaken, vooral de klant wilde eerst van geen wijken weten, en dus werd de nieuwe vertrekdatum op 29 april gesteld. En dat was maar goed ook, want van geen wijken willen weten, en toezeggen dat je de benodigde papieren op tijd naar iemand toe zal sturen, wil nog niet zeggen dat het ook gebeurt!

We moesten allebei ons volledige paspoort scannen: alle 32 pagina’s en per email naar Australië sturen. Die boodschap kregen we op vrijdagavond! Lekker dan kan je dus nergens meer heen. Michiel en ik zijn samen op zaterdagochtend een scanner gaan kopen, speciaal voor dat doel! En och wat een leuk speeltje is dat!

Van Australië ging de boel vervolgens naar de klant, het Ministerie van Financiën in Jakarta, die er op zijn beurt mee naar Immigratie ging, en die stelden een uitnodigingsbrief op voor Mel en voor mij, waarmee wij dan weer naar de ambassade moesten. En ondertussen moesten er tickets geboekt worden met de uitdrukkelijke voorwaarde dat de vertrekdatum gewijzigd zou kunnen worden, want of we ook werkelijk weg zouden komen, hing maar helemaal van de visa af. Maar de ambassade geeft geen visum af, als je niet kunt aantonen dat je een vliegticket hebt! Dankzij Marjorie en haar collega’s is dat uiteindelijk allemaal prima geregeld. Al was het jachten en leverde het intensief telefoonverkeer op.

Die brief voor mij, daar werd nog even over gesteggeld, maar toen Mel zei dat hij niet kwam als ik niet meeging, kon dat plotseling zonder problemen. We hadden de scans binnen op donderdag 24 april, ’s morgens om 8 uur, en toen zijn we meteen bij Michiel in de auto gestapt en naar Den Haag getogen, waar we om 9.30 bij de ambassade op de stoep stonden. Toen hadden we nog de optimistische gedachte dat we er wel een spoedprocedure van zouden konden maken, dat we daarna naar de Bangladeshi ambassade zouden kunnen, en dat we het dan ook nog zouden redden om naar het ministerie van Buitenlandse Zaken te gaan, waar Mel nog een stempeltje (a la 10 eurootjes) op zijn allerlaatste document moest hebben, voordat hij officieel in Nederland zou mogen wonen.

We weten inmiddels dat voor die uitnodigingsbrieven de nodige miljoenen rupia’s betaald zijn aan smeergeld. Die kan het ministerie van financiën natuurlijk niet openlijk betalen, zeker niet aan een zusterministerie, dus wordt het equivalent van een ‘visumdienst’ ingehuurd om het vuile werk op te knappen. De Australische opdrachtgever betaalt de ‘onkosten’ voor Mels brief, maar voor de mijne kregen we de rekening gepresenteerd. En zo weten we nu dus van een staaltje van corruptie dat anders volledig langs ons heen gegaan zou zijn.

De Indonesische ambassade vertelde ons blijmoedig dat er altijd minimaal 4 dagen nodig zijn om visa in orde te maken, maar in verband met de feestdagen zouden die van ons pas 6 mei klaar zijn! Ik vond het stiekem wel prima, maar Mel ging door het lint. En toen bleek er toch nog licht aan het eind van de tunnel, genaamd ‘visumdienst’. We kregen het telefoonnummer van de Indonesië contactpersoon in Rotterdam, want de Indonesische ambassade wil weliswaar niet praten met gewone stervelingen zoals wij, maar de visumdienst opent deuren die voor anderen gesloten blijven! Die konden ons vast wel helpen, zeiden ze op de ambassade. Tegen een zekere prijs, wel te verstaan!

En dat konden ze. De visumdienst vond eerst dat we onze paspoorten naar Rotterdam moesten brengen, maar toen ze de ernst van de zaak begrepen, mochten we naar het bijkantoor in Den Haag, waar ze zich officieel alleen met India bezighouden. Och de rust en efficiëntie die daar heerst! Binnen de 5 minuten zaten we allebei zoet formulieren in te vullen, terwijl er om ons heen druk gewerkt werd aan fotokopieën van van alles en nog wat. De visumdienst rekent €27,50 per visumbemiddeling, toch liep de rekening op tot bijna €1000 vanwege alle extra ‘kosten’.

Vervolgens vertrok een buitengewoon vriendelijke jongeman, die Mel daarna nog vele malen gebeld heeft om hem op de hoogte te houden van de vorderingen, met onze paspoorten naar de ambassade van Bangladesh, want die kunnen wel in een dag een visum leveren, en vervolgens naar die van Indonesië, waar ze voor de visumdienst wel even een weekendje willen doorwerken. Dus toen we ons op 29 april op Schiphol meldden, lagen onze paspoorten, voorzien van prachtige nieuwe visa op ons te wachten. Niets dan lof over de visumdienst. We doen voortaan nooit meer iets zelf!

We stonden om 11 uur weer op straat en toen was het hollen naar Buitenlandse Zaken, waar we weliswaar te laat waren, maar waar we toch nog geholpen werden! Och de opluchting dat dat tenminste allemaal voor elkaar was! Het was prachtig weer, dus we hebben er daarna nog een dagje Den Haag en Delft van gemaakt. We hadden eigenlijk een nachtje hotel willen doen, maar toen bleek alras dat zo’n beetje de halve wereld dat bedacht had: geen hotel meer te boeken. In Delft zelfde verhaal, dus dan toch maar naar huis met de trein – die inmiddels niet meer bleek te rijden vanwege een enorme seinstoring rondom Rotterdam. Het werd dus een beetje laat die nacht.

Daarna was het inpakken, en tussendoor veel telefonisch onderhandelen met de IND, omdat ik een brief van het ABP kwijt was waaruit zou moeten blijken dat Mel er niet met mijn pensioen van door kan gaan. Ik had het toch zo zorgvuldig in een mapje gestopt, maar het kwam niet boven water. Uiteindelijk was een hele aardige mevrouw bij de IND bereid met het ABP te bellen en het ABP stuurde binnen 24 uur een nieuwe brief.

“Kon ik alles wat ik wel had vast even faxen”, zei de aardige mevrouw, dan kon zei de aanvraag vast verder in orde maken. Die ABP brief mocht worden nagezonden. Ik dacht dat dat wel zou kunnen op het postkantoor. Dat was voor KPN het moment dat er wat stoppen doorsloegen zodat in heel Diemen geen telefoonverkeer meer mogelijk was. Dus weer bellen met IND. Zou ik voor deze keer een emailadres mogen hebben waar ik alles gescand naartoe zou kunnen sturen? (zo’n nieuw speeltje komt dan toch nog goed van pas!). Ze vond het goed, maar ik moest zweren het emailadres nooit of te nimmer aan iemand anders te geven. En toen belde ze me later in de middag nog even terug om te zeggen dat ze met de toezegging van het ABP om mee te werken nu alles binnen had en dat Mel zijn verblijfsvergunning zou krijgen. Ik was er helemaal verbouwereerd van. Zo ontzettend aardig.

Al met al was daarmee wel de hele vrijdag voorbij, en we moesten nog beginnen met wassen, strijken en pakken. Daar zijn we uiteindelijk het hele weekend zoet mee geweest! De kinderen zouden nog langs komen om gedag te zeggen, zelf hadden we ook nog de nodige sociale visites af te leggen. Toen was er de paniek over de overwicht beperkingen van Malaysia Airlines, die ons speciaal een email stuurden om ons te waarschuwen over hoe streng ze hun regels tegenwoordig toepassen. Mel heeft wel 4 keer overnieuw ingepakt, en we stonden steeds met onze koffers op de weegschaal.

Daarna bleek dat het internet ermee gestopt was, en we moesten nog een verzekering zoeken die een Amerikaan die in Nederland woont een werelddekking zou willen bieden. Dat bleek nog helemaal niet mee te vallen. Maar de klant had bedongen dat Mel een medische evacuatieverzekering moest kunnen overleggen. Dat had hij natuurlijk tot op het allerlaatste moment uitgesteld, en nu kon het niet geboekt worden. Met dank aan Gerard de Bree is dat uiteindelijk ook nog gelukt.

We waren toch best lekker vroeg op Schiphol, die 29e april, en we hadden die paspoorten zó opgehaald. Evenzogoed stonden we bijna achteraan in een heeeeele lange rij, en Malaysia Airlines had wel 2 balies open, dus het schoot lekker op. Toen we dan eindelijk aan de beurt waren, andelhalf uur later, ontstond er lichte commotie. De visa bleken uitdrukkelijk te bepalen dat we binnen de 60 dagen het land uit dienden te zijn. En aangezien we de reis naar Bangladesh nog niet geboekt hadden, konden we niet aantonen dat we op 4 juni weer vertrekken. Maar zonder bewijs dat je ook echt weer weggaat, kom je het land niet in. Dus moest Mel naar de balie van Malaysia Airlines om een paar tickets naar Singapore te kopen, die we dan in Jakarta weer terug zouden kunnen terugverkopen. En zo gingen we ook deze keer weer als allerlaatsten door de check in en door de beveiliging.

Kennelijk ben je reuze verdacht als je zo laat komt, dus al onze handbagage werd volledig uitgepakt – dat kreeg later nog een aardig staartje – en Mel werd aangesproken door een wat haveloze, bebaarde figuur met rugzak, die laten een undercover douane beambte bleek. Hij was reuze overtuigend en ik zou hem er nooit uitgehaald hebben als zijnde niet het echte rugzaktype. Maar met al dat gedoe met al dat uitpakken, die kurkentrekker in mijn tas die een moordwapen bleek, en al die vragen die Mel moest beantwoorden, was het uiteindelijk nog rennen om als allerlaatsten aan boord te komen. Na ons gingen de deuren dicht. Maar toen konden we ook ontspannen. Ik heb het al eerder gezegd. Reizen met de trein is avontuurlijker!

In Jakarta werden we opgewacht door een aardig meisje dat ons vertelde dat ze vanuit Amsterdam gebeld was dat onze bagage in Amsterdam was achtergebleven. Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij! We stonden net de formulieren in te vullen toen de koffers van de band kwamen, gewoon met de rest. Hoe zo in Amsterdam achtergebleven? Niemand begreep er iets van, maar goed, wij waren al lang blij dat we gewoon onze koffers hadden. En het was een heel aardig meisje.

Pas in het hotel werd duidelijk dat er wel degelijk wat achter gebleven was: een kleine rugzak die ik gebruik voor de hash om water, fruit en droge kleren in te vervoeren. Ik had er mijn power cord ingestopt en het geheel in de grote rugzak met mijn laptop gestopt. En aangezien ik beweerd had dat ik niets miste, was er ook geen zoekopdracht!

En dus was mijn tas onvindbaar en mijn eigen laptop onbruikbaar! Toen ik me via Mels laptop meldde bij de kinderen hoorde ik dat Malaysia Airlines Michiel had gebeld om te melden dat ze de rugzak gevonden hadden. Voor Michiel zijn we nu de familie Murphy (je weet wel van Murphy’s Law: alles wat verkeerd KAN gaan, GAAT verkeerd). En daarna begint dus het heen en weer gebel en gemail om een tasje boven water te krijgen waar voor geen tracking nummer bekend is. Dat heeft nog heel wat manuren gekost.

We dachten dat het misschien eenvoudiger zou zijn om een nieuw snoer te kopen. Er is hier een enorm warenhuis op 5 minuten lopen, met wel 4 verdiepingen alleen maar electronica. Dat bleek tegen te vallen. Iedereen wilde me wel een laptop verkopen,maar een snoer!!!!Nee dat hadden ze niet. Maar sinds maandag zijn mijn tas, mijn snoer en ik nu weer met elkaar herenigd en we zijn weer zó gelukkig met elkaar.

Mel heeft het hier geweldig naar zijn zin. Aardige, hardwerkende collega’s, een kantoor dat loopt als een trein met apparatuur die werkt en mensen die weten hoe ze het moeten bedienen. Ik heb deze keer wat meer moeite om mijn draai te vinden. We zitten hier in dat prachtige Marriott en baden in weelde. Er gaat niets, maar dan ook niets verkeerd. We hebben een prachtige suite, de was wordt gedaan, waar ik ook ga draven mensen achter me aan om mijn geringste wensen te vervullen. En ik verveel me dood. Nog even en ik krijg heimwee naar Bangladesh!

Je kunt hier niet echt lekker de deur uit. Er zijn bijna geen voetpaden, alles is autoweg en het verkeer is moordend, hoewel, vergeleken bij Nigeria of Bangladesh … Iedereen blijft hier keurig in zijn baan en er wordt nauwelijks getoeterd. Maar het is hier 24 uur per dag spitsuur. Marriott is met zijn 30 verdiepingen een van de laagste gebouwen hier, en al die gebouwen zitten vol met mensen die hier wonen en werken. Die mensen zijn voortdurend op reis in hun dikke SUVs (niemand rijdt in een kleine auto!), dus je kan wel nagaan hoeveel beweging er is op de weg. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel in een taxi gezeten. Het is de enige manier om ergens te komen hier vandaan.

Vanaf de 29e verdieping, waar ik een groot deel van mijn dag doorbreng vanwege het internet en de uitstekende koffie, heb je er een prachtig uitzicht op. Maar verder zie ik hier niet veel dat de moeite waard is. Ik heb nog geen foto genomen in Jakarta! Ik solliciteer me ondertussen suf bij liefdadige instellingen, bij internationale scholen, bij consultants die zich bezighouden met onderwijs. Iedereen zegt dat er ontzettend veel te doen is, en iedereen zegt dat ze op dit moment niemand nodig hebben. Ik blijf optimistisch, maar het valt een beetje tegen. En omdat het bij Mel allemaal zo gelikt loopt, is daar ook niets te doen voor me. Maar het internet werkt hier overal uitstekend en via de skype kan ik hier prima met Nederland bellen en chatten!

Gelukkig ligt er nog zat werk voor Bangladesh, dus daar ben ik nu mee bezig. En Jakarta is een culturele stad, al is het een beetje zoeken waar dingen gebeuren en op welk moment. We zitten hier niet ver van het Erasmushuis, het culturele centrum van Nederland, en met een taxi kom je overal, al zie je soms veel van Jakarta voor je taxichauffeur door heeft waar hij je heen moet brengen. We hebben de hash gevonden en zijn al weer een keer met ze op stap geweest. Dat wordt een verhaal apart.Van het weekend zijn we naar Taman Mini en Bogor geweest met de trein. Eindelijk weer eens wat contact met gewone mensen, die hun Engels op je uit willen proberen, en het prachtig vinden als je een paar Indonesische woorden terug hebt. Dat was echt heel leuk. We hadden allebei vakantieherinneringen aan die plaatsen, en we waren beide keren verbijsterd over hoeveel er veranderd was, en hoeveel nog hetzelfde.

Taman Mini is enorm geworden, wel 10 keer groter dan toen we er waren in ’92. Er lopen overal autowegen doorheen en er zijn mensen die hun auto niet uitkomen terwijl ze langs de attracties gaan. Wij hebben alles gelopen en nog geen kwart gezien. We gaan nog wel een keertje terug. Bogor zag er een beetje verlopen en verwaarloosd uit. Jammer. Aan de andere kant waren er nu veel meer dagjesmensen dan toen. Indonesiërs hebben duidelijk wat meer geld en gelegenheid om uit te gaan, en ze zijn geïnteresseerd in wat de botanische tuin te bieden heeft. Ook daar gaan we nog wel eens terug. We willen nog naar zoveel andere plaatsen. Bandung, Soerabaya, Solo, Yogjakarta, beetje eilandhoppen … Zijn er al mensen die overwegen een tijdje op bezoek te komen?

Kortom, we willen graag blijven. Ook dat is een reden om driftig door te solliciteren.

Wordt vervolgd.