en dan toch een beetje drama

Er was niet veel te melden de laatste weken, dus het paste me er het zwijgen toe te doen. En nu er wat te melden is, is de toegang tot de laptop zo beperkt dat het melden kort en hevig moet zijn.

Het ging zo goed, Mel vermaakte zich uitstekend, ik ging me steeds beter vermaken, en met 2 banen had ik het zelfs druk. We reisden een beetje rond, ik ging steeds beter de weg kennen in Jakarta, was nog steeds kind aan huis bij de tandarts en ons sociale leven was op een gegeven moment zo druk dat we blij waren als we gewoon eens even in het hotel konden blijven!

En toen was Mel van de ene dag op de andere zijn baan kwijt. Hoe dat allemaal in elkaar zit, licht ik uitgebreid toe zodra ik tijd en gelegenheid heb voor een langere blog.

Maar we hebben besloten dat we waarschijnlijk niet snel meer terugkomen hier, en dat deze onverwachte vrije tijd eigenlijk een cadeautje is waar we gebruik van moeten maken. Dus heb ik ook mijn banen opgezegd, en stappen we morgen om 8 uur op de trein naar Yogyakarta, en vandaar zien we wel weer verder. Peter Moerbeek, die in Yogya een reisbureau heeft, heeft een prachtig programma voor ons in elkaar gezet waarvan we zoveel mogelijk willen gaan doen. We nemen geen laptops mee, dus zijn afhankelijk voor contact van internetcafés en dus zal de communicatie beperkt zijn.

We vliegen op 26 augustus naar huis, en vanaf de 27e zijn we weer aanspreekbaar in Diemen, waar ook mijn volgende blog vandaan zal komen.