verrassende wendingen

Ik voel me alsof ik met proefverlof geweest ben. Het zag er heel even naar uit of het niet ging lukken, want vannacht had het wat geregend. Ik wil het nou niet meteen ‘de moeder van alle stormen’ noemen, overdrijven is niet mijn stijl, maar het was wel godvergeten noodweer. Het licht was niet uit de lucht en de ene daverende klap volgde op de andere, begeleid door wolkbreuken en hagelbuien.

De gevolgen logen er niet om vanochtend: geen internet en geen telefoon, het pad naar de weg toe was verdwenen onder een dikke laag modder en stenen, en de snelweg zag er niet veel beter uit. Er lag overal modder en troep en er stonden grote stukken onder water. Ik dacht in mijn naïviteit nog even dat het maar goed was dat het zondag was, want er leek geen verkeer te zijn.

Maar het is hier geen Afrika. De verbindingen waren om 9 uur weer allemaal hersteld, en er werd overal aan de weg gewerkt. Tegen de tijd ik bij de bushalte verscheen voor mijn dagje uit, was het verkeer weer even moordend als altijd. Alleen de benzinepomp die naast de bushalte ligt, is de hele dag niet open geweest. Daar stond de boel ook vanmiddag nog, of weer – want het heeft vanmiddag ook nog een paar keer flink gehoosd – blank en je kunt er met je auto niet inrijden zonder weg te zakken in een dikke laag modder.

Verrassingen
Het is op de valreep toch weer een interessant weekendje geworden. Vrijdagmiddag, toen ik voor een kopje thee, en ja hoor, de taart van Mzevi, de kantine kwam binnenlopen, bleek daar een vergadering aan de gang van stafleden. Er was een vreemde mevrouw en die stak een heel verhaal af, terwijl de staf zo nu en dan vragen stelde. Je kon aan de lichaamstaal zien dat het ernstig was. Mathe, de directeur zat er een beetje bij als lulletje rozenwater en voelde zich zichtbaar ongemakkelijk. Dus toen de vergadering over was, en de mevrouw dreigde te verdwijnen, toch maar even snel Thea gemobiliseerd om me aan haar voor te stellen en in de haast Mathe maar even gepasseerd, wat me uiteraard niet in dank is afgenomen. Maar ik wilde niet het risico lopen dat ze zou verdwijnen voordat ik had uitgevogeld wat er aan de hand was. En dat was maar goed ook!

Icarus wordt ‘samengevoegd’… ‘overgenomen’ … ‘gefuseerd met’ Agruni, een andere beroepsopleiding die het zwaartepunt op landbouw en veeteelt heeft liggen. Een voor de hand liggende keuze, dus. Mathe heeft zijn congé gekregen en is per 1 juni weg. De hele opleiding wordt per 1 september verhuisd naar het gebouw van Agruni. Het is niet duidelijk of er nog andere mensen hun baan gaan verliezen. Enne, de docenten weten nog van niets!

Weet PUM hiervan? Uiteraard niet! En meneer Mathe had ook niet de moeite genomen Agruni te vertellen dat Icarus al een jaar zaken doet met PUM. Dat heb ik ter plekke maar even rechtgetrokken. Als we toch bezig zijn, kunnen we Agruni er wel bijnemen, dacht ik maar zo. Tamar, zo heet de nieuwe directeur, stond er in elk geval niet meteen negatief tegenover. En de PUM coördinator was ook heel blij te horen dat hij nog snel moet zijn als hij wil voorkomen dat zijn hele project de mist ingaat. Tsjonge, waar heb ik dit toch allemaal eerder meegemaakt!

Het maakt mijn opdracht wel heel interessant, want persoonlijk vind ik dat juist de docenten dit zo snel mogelijk moeten weten, dan kunnen ze hun lijstje met eisen klaar hebben wanneer in september het nieuwe rooster ingaat. En dus moet ik vanavond even met Thea overleggen hoe ik dit morgen in mijn eerste workshop ga verwerken.

de trouwceremonie
Zaterdag zijn Thea en ik weer samen op stap geweest. Ze wilde me de botanische tuin en een pretpark op het topje van een hele hoge heuvel laten zien. We zouden met de bus gaan. Het duurde even voor we doorhadden dat die bus niet rijdt op zaterdag en zondag. Stel je voor, dan zouden er wel eens mensen naar een pretpark kunnen willen!

Pas toen we na een half uur bedachten dat we nu wel heel lang op de halte stonden, kwamen we daar na wat rondvragen bij andere de buschauffeurs, die wel af en aan reden, achter. Gelukkig kan Thea erg goed onderhandelen met taxichauffeurs, dus we kwamen uiteindelijk toch tegen een redelijke prijs boven.

Je kunt weer naar beneden via een hele serie trappen, die halverwege eindigen bij een kerk. Tot nu toe had Thea al mijn wensen om kerken te betreden genegeerd. “We mogen niet naar binnen in een lange broek.” Maar in deze kerk was duidelijk iets bijzonders aan de hand en Thea is gelukkig wél heel nieuwsgierig. Onder het mom van “er liggen hier hele bijzondere mensen begraven,” wilde ze me in elk geval het plein vóór de kerk wel even laten zien.

En toen heb ik zelf maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om te vragen of naar binnen mochten. Er bleek net een trouwplechtigheid te beginnen, we konden mooi achter het aanstaande bruidspaar aan naar binnen wandelen. Als we maar wel even iets op ons hoofd zouden doen. Er lag nog wel een doos met sjaals ergens achter in de kerk.

Zo’n bruidspaar krijgt waar voor zijn geld. Er worden geen halve maatregelen genomen. De plechtigheid duurt ruim een uur en al die tijd staan het bruidspaar en de 4 getuigen te staan met een kaars in de hand. Er wordt al zingend veel omhaal en poespas uitgehaald met wierook en een bijbel. De antwoorden worden gezongen door een koortje van 3 vrouwen. Dat klonk verrassend mooi. Na zo’n 45 minuten schuift de priester eerst haar en dan hem een ring om de vinger. Daarna krijgen de beide echtelieden met veel poespas een kroon op, en moeten de priester, het bruidspaar en de getuigen in een ingewikkelde kluwen op de heilige icoon lopen, zo’n keer of vijf. Dan worden de kronen weer afgepakt en is de plechtigheid afgelopen.

Vrouwen lopen hier op de meest ongelooflijke marteltuigen van schoenen. En nee, ook zij kunnen er niet op vooruit komen. Ze lopen allemaal vooroverhangend en met overstrekte knieën. Het is geen gezicht. Het is al niet eenvoudig met dit soort schoenen overeind te blijven op een normaal geplaveide rechte weg, maar hier!Vanuit de kerk loop je via een heel steil pad naar beneden naar het centrum. Dat pad is geplaveid met kinderhoofdjes en spekglad. Thea en ik liepen hand in hand en hadden grote moeite overeind te blijven op onze verstandige wandelschoenen. “Hoe komen al die vrouwen beneden?” “Via het zelfde pad,”verzekerde Thea me. “Er is geen andere manier.” Ik had graag even willen blijven kijken hoe ze dat aanpakten, maar de felicitatieceremonie zou ook nog een wel een uurtje gaan duren en we hadden toch ook geen zin om daar op te gaan staan wachten.

En de doopceremonie
Vandaag ben ik in mijn eentje op stap geweest met de bus. Toen het verkeer weer een beetje op gang kwam, en na de nodige do’s en don’t’s via de telefoon van een bezorgde Thea, ben ik op de bus gestapt. Een eitje! De bussen zijn oud, maar goed onderhouden en de frequentie is hoog.

Er is een kabelbaan naar het fort op weer een andere, nog niet door mij beklommen, heuvel. Daar wilde ik naartoe, maar eerst moest in naar het nationaal museum, waar ook de tourist information zou zitten. Het museum is officieel open, maar op zondag is er niemand om kaartjes te verkopen.

Tourist information, opgetrommeld door de bewaking, had gelukkig wel een kaart van Tblisi voor me. Daarmee gewapend heb ik uiteindelijk ook de kabelbaan gevonden – die uiteraard niet gaat in het weekend! Er is hier nog aardig wat te winnen voor een beetje toeristenopleiding! Maar de wandeling erheen is leuk.

Op de terugweg, via de oude stad, ben ik nog even alle kerken in geweest waar ik volgens Thea niet in zou mogen. In de laatste kerk die ik bezocht, weergalmde het van het kindergekrijs. De arme lammeren klonken volkomen overstuur. Er bleek een doopplechtigheid aan de gang. En ook wat dat betreft worden geen halve maatregelen genomen!

Twee blote, bibberende, worstelende peuters, in een houdgreep gehouden door hun op duizelingwekkende hakken wiebelende peettantes, werden bepoteld door een priester: geolied, nog meer geolied, met zout besmeerd en nog meer zout. De ouders en peetooms stonden met de onvermijdelijke kaarsen in de hand. Vervolgens werden de stakkers één voor een kopje onder geduwd in de koude doopvont. Het gekrijs bereikte nu ongekende crescendo’s, maar de kwelling was nog niet over. Er moest nog wat meer olie op de kindertjes gesmeerd worden. Toen moesten er nog rozenkransen gezegend worden, en nog meer rozenkransen, en die werden dan weer om de peuters gehangen, enne ook nog maar weer een beetje olie. Het werd steeds moeilijker de kinderen niet te laten vallen. Daarna trokken priester, doopouders en ouders met hun gillende, blote slachtoffertjes 3 keer rond de doopvont. En toen mochten ze dan toch eindelijk weer worden aangekleed.

Er gaat toch maar niets boven een beetje religie. En het levert leuke plaatjes op. Vanaf vanavond staan ze op facebook!

Communicatie Georgië stijl
Vandaag ben ik weer aan de kookkunst van Mzevi overgeleverd. Nu ze competitie van de chefs heeft, stopt ze er haar hele ziel in. Het ontbijt was zelfs lekker. We doen ontzettend ons best om te communiceren met elkaar en dat levert veel vrolijkheid op, bijvoorbeeld als je een emmer nodig hebt omdat je wat ondergoed wil wassen. Ik had een complete rebus getekend voordat er eindelijk een licht opging.

Gisteren kwamen Mzevi en Nada, die hier zowel kookt als schoonmaakt, elke met kopje wijn (!) gezellig even bij me zitten, want de dames hadden wat vragen … Ik heb een lijstje met Georgische uitdrukkingen, en verder proberen we elke vorm van communicatie uit die we maar bedenken kunnen. Tekenen gaat nog het beste. Zo weten we nu van elkaar hoeveel kinderen en kleinkinderen we hebben en hoe ze heten en dat ik gescheiden ben. Dat leg je uit met een gebaar alsof je een ring afdoet en weggooit. Maar dat was niet overtuigend genoeg voor de dames. Nada tekende een poppetje van een man, met een pijl naar het Wil poppetje dat ik had geproduceerd om mijn stamboom uit te leggen. Ik zette er radicaal een kruis doorheen. Daar was geen misverstand meer over mogelijk. Maar ik ben nog niet van ze af, want nu willen ze weten of ik ook niet ergens een minnaar (of 2) heb. Alleen kregen ze dat niet over het voetlicht, want ik bleef doen alsof ik ze niet begreep.

Planning
Morgen ga ik toch maar eens even drukte maken over het schoonmaken van mijn kamer, want ik heb een miereninvasie. Die vinden de cake van Mzevi kennelijk wél lekker. En die kieper ik nu meteen het raam uit zodra ik binnenkom, vogels of geen vogels. Ik ben wel wat gewend, maar ze zitten echt overal en ze wandelen nu ook gezellig over mijn bed. Er zijn grenzen.

Voor morgen heb ik op de rol staan: overleg met de docenten Engels over de workshops; gastlessen geven bij Thea en Nino en dan ’s avonds de workshops.

Wordt vervolgd.