Kawa Training Center in business

Kawa Training Center

Op vrijdag 28 februari hebben we het contract getekend met de School for the Blind. Jullie hebben de foto’s al op Facebook gezien. Best ontroerend om te zien hoe Suzanne Ahmed hielp zijn duimafdrukken te plaatsen. Zoals julie begrepen hebben, hadden we toen al een paar behoorlijk stressvolle dagen achter de rug, rondrennend van huiseigenaar naar woningbeheerder, van wie we uit betrouwbare bron vernomen hadden dat ze een ruimte leeg hadden staan die ze graag verhuren wilden tegen een redelijke prijs.

De werkelijkheid was iets weerbarstiger. Zodra ze in de gaten kregen dat het om Mzungus ging, werd de prijs verdrievoudigd. De vrouwen van de Vrouwenbond hadden het eerst in de gaten dat we ons niet zouden laten chanteren en onder druk zetten om hun belachelijke prijzen te betalen. Ze belden met een aanzienlijk lager bod. Maar toen hadden wij de School for the Blind al gevonden. Jammer dan! Voor hen, wel te verstaan.

En ondertussen gingen we natuurlijk gewoon door met het maken van een lesrooster en het redigeren van al het cursusmateriaal. Er moest ruim 300 pagina’s tekst naar de drukker. Met de boeken voor de volgende module ben ik nog steeds bezig, ook nog –tig pagina’s. Er moest ‘s middags lesgegeven worden, er werden nog nieuw studenten geregistreerd en betalingen in ontvangst genomen, er moesten lessenplannen geschreven worden en de hele zooi moest uiterlijk zaterdagmiddag klaar zijn voor de drukker. Maar goed dat we alle drie zo stressbestendig zijn.

En dan gaat Suzanne’s andere werk natuurlijk ook gewoon door. Haar kinderen komen om half 3 uit school, er is een voortdurend in- en uitgeloop in de winkel en ze heeft het druk met het organiseren van op maat gemaakte reizen voor de klanten van haar touroperator bedrijf.

Ik heb altijd al groot respect gehad voor Suzanne, maar mijn bewondering is de laatste dagen alleen nog maar toegenomen terwijl de ene crisis over de andere buitelde. De prijs voor elektra werd verdubbeld van de ene dag op de andere, de huur werd eventjes met 600% verhoogd en met terugwerkende kracht tot juni 2013 en toen ging de wasmachine ook nog stuk.

Suzanne laat zich niet gek maken door wie of wat dan ook. Ze ging de strijd aan in het kantoor van de overheidsorganisatie die Stonetown beheert en weigerde te vertrekken totdat ze tot op de bovenste tak haar zaak had kunnen bepleiten. En zo slaagde ze erin de rente van Tsh 220.000 per maand terug te brengen naar Tsh 90.000, te betalen vanaf 1 februari. De rest van het geld kon mooi gebruikt worden om een nieuwe wasmachine van te betalen.

Die verdubbeling van de elektraprijs wordt door iedereen behoorlijk gevoeld en dat is te merken. Je hebt hier van die elektriciteitsmeters die gevoed worden door middel van vouchers, die je moet gaan kopen bij het elektriciteitsbedrijf, waar je trouwens alleen maar contant betalen kunt. Als zo’n voucher opgebruikt is, begint de meter te piepen, allengs schriller en schriller, totdat hij een oorverdovend gekerm uitbraakt, net zo lang tot hij weer gevoed wordt. Dat irritante geluid werkt behoorlijk op je zenuwen als je er vlak bij zit, en je hoort het nu met regelmaat overal in Stonetown. Het draagt aardig bij aan de algehele herrie rondom Lisenka’s flat. Hartstikke fijn in het weekend, wanneer het elektriteitsbedrijf gesloten is … Bovendien delen wij de meter met de benedenburen, en als die de meter niet tijdig voeden, zitten wij ook zonder stroom. En ook dat gebeurt regelmatig.

Je merkt dat de stemming hier aan het veranderen is. Het is allemaal net ietsjes minder gemoedelijk. Er is iedere dag wel een of andere ruzie voor de deur. Suzanne is niet de enige die met zo’n ongelooflijke huurverhoging te maken kreeg en die elektriciteitsverhoging, daar heeft iedereen last van. Dat zijn aanslagen op je inkomsten die je zo maar niet even overbrugt.

Afgelopen week zijn hier twee bommen afgegaan, een bij de ingang van de Slavenmarkt, een bij de Mercury bar. Dat laatste is dan nog enigszins te begrijpen. Die bar is eigendom van de maffia. Er worden regelmatig drugs verhandeld en er wordt geld witgewassen. Dus dan kun je nog aan een rivaliserende bende denken. Maar de Slavenmarkt? Wie wil er nou de Slavenmarkt beschadigen!

Maar bedreigd voelen we ons nog geenszins en we zijn zondag gewoon weer op stap geweest. Eerst op zoek naar een heuvel die we beklimmen wilden, toen op zoek naar ruines waar ook Suzanne, altijd op zoek naar leuke nieuwe toeristenuitjes, nog niet eerder geweest was. We hadden er een ontzettend leuke ontmoeting met de man die zo’n beetje het nabijgelegen dorp vertegenwoordigde als gids, als leraar, als bouwer van een school, als lid van de gemeenteraad, en vast nog wel wat andere taken ook. En uiteindelijk belandden we voor een picknick op het strand, waar het water zo warm was dat het leek of je in een hele grote badkuip stapte. Suzanne heeft de foto’s op Facebook gezet. Ik zal haar foto’s zo even delen.

Maandag 3 maart

De dag begint met een serie wolkbreuken. Dat komt een beetje slecht uit, want er moet naar de bank gegaan worden en naar de drukker om de boeken op te halen, waar we ons nog tot zaterdagmiddag een slag in de rondte aan gewerkt hadden.

Ploeterend door de plassen en de modder naar CRDBbank . Hoewel de zon zich nog niet echt heeft laten zien en het pas half 9 is, stijgen de dampen op van het trottoir zodra het stopt met regenen. CRDBbank heeft een storing. Dan maar doorlopen naar Barclay’s Bank. Daar staat een rij klanten opgesteld tot aan de straathoek. Tegen dat ik aan de beurt ben, is de zon lekker doorgekomen en ben ik blij dat ik in de schaduw kan gaan staan. De bedoeling is dat een gedeelte van Panda Juu geld wordt opgenomen voor wat lopende zaken die we later met de aankoop van meubelen en computers weer verrekenen. Maar, mijn Rabobankpas weigert. Dat hadden we toch zo goed afgesproken met de Rabobank? Dan de Abnamro pas maar. Die gaat er moeiteloos doorheen, maar ik moet wel twee keer door de procedure voordat ik de 800.000 Tsh heb die we nodig hebben om de drukker te betalen. Een lange rij zuchtenden heeft zich inmiddels al weer gevormd. Inmiddels heb ik gemerkt dat ik het geld ook niet kan overmaken via internetbankieren, dus ik hoop dat er contact gelegd kan worden met Rabobank om dat probleem op te lossen, want dit schiet niet op.

Dan door naar de drukker, waar Suzanne al weer een tijdje staat te wachten, dus even stevig de vaart erin. Met een vochtigheidsgraad van rond de 80 (schat ik) en een lekker brandend zonnetje, ruik je binnen de kortste keren niet meer helemaal naar bloemetjes, maar je haar wordt wel lekker droog!

De drukker heeft nog helemaal niets klaar, want de machine is van het weekend kapot gegaan. Misschien dat ze Engels vandaag afkrijgen In ‘sh‘Allah. Dat zou mooi uitkomen, want daar begin ik vanavond mee… Vanmiddag om 3 uur kunnen we het halen, bezweert hij ons.

Dan door naar Suzanne’s winkel, waar ik om 10 begin met spreekvaardigheid voor beginners voor een heel klein groepje. Altijd weer leuk om beginners les te geven. Van de beginners komt er één niet opdagen. De rest vindt het allemaal prachtig en doet gezellig mee.

Om 3 uur bij de drukker blijkt dat ze van alles gedrukt hebben behalve Engels. Bovendien hebben ze het verkeerde ingebonden. Diepe zucht. Het is om 6 uur klaar, beloven ze nu. We lopen naar de School for the Blind, waar alles achter slot en grendel zit. Er is in eerste instantie niemand te vinden. Maar Ahmed blijkt in de buurt. Zodra de eerste studenten binnendruppelen gaan we met het meubilair aan het schuiven. Echt een fantastische ruimte. We hebben een grote tafel en 3 kleinere en daarmee kunnen alle studenten riant zitten.

Suzanne begint precies om half 5 met de introductie en roept donder en bliksem af over iedereen die van nu af aan nog het hart heeft te laat te zijn. De groep heeft zelf ook van alles te vragen en op te merken en zo stellen we gezamenlijk een 15-tal klasseregels op waar ze allemaal achter staan. Of we ook lijfstraffen uitdelen, wil er een weten. Normaalgesproken niet, zeg ik, maar voor jou wil ik wel een uitzondering maken. Dat vinden ze allemaal ontzettend grappig. De stemming zit er meteen goed in. Ahmed vraag of iedereen een voor een op wil staan om zich voor te stellen, zodat hij aan hun stemmen kan wennen. Dat gebeurt. Suzanne maakt van iedereen een pasfoto voor op hun studentenpas, en dan is het mijn beurt voor mijn eerste les Engels.

Ik was gewaarschuwd dat je deze studenten alles tig keer moet uitleggen omdat ze gewend zijn alles voorgekauwd te krijgen en er nooit van ze verwacht is zelf hun hersenen te gebruiken. Maar ik hoef geen enkele groepsopdracht meer dan één keer uit te leggen en ze hebben overal plezier in, vooral in de ijsbrekers; crazy Mzungu gedoe, maar wel leuk. Aan het eind van de les wordt alles zonder veel aansporing weer keurig op zijn plaats gezet en is er geregeld dat Ahmed naar huis wordt begeleid.

Als ik op weg naar huis nog even bij Suzanne langsloop om mijn laptop op te halen, blijkt dat het drukwerk nog steeds niet klaar is en dat Rachid met 40 graden koorts in bed is gestopt.

Never a dull moment in stonetown!