afscheidsfeest

“Het is belangrijk dat je goed afscheid neemt”, is een van de boodschappen die er door VSO wordt ingehamerd. “met een feest bij voorbeeld”. Dat het inderdaad een feest moest worden, werd me duidelijk toen mensen in januari al blijmoedig “tot over twee jaar” tegen me begonnen te roepen. Een afscheidsroes van 9 maanden houdt niemand vol. Dat feest is aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Afgaand op het aantal mensen dat had toegezegd te komen, en het aantal dat daarna zei dat het toch niet ging lukken, ging ik uit van zo’n 50 man. Geen 10 barkrukken, maar ook geen heel restaurant vol. Het zijzaaltje dus. Ik denk dat tussen 9 en 10 uur het dubbele aantal binnen was. Gelukkig ging toen inmiddels de schuifwand open, want het werd knap benauwd.



Ik hoop dat iedereen het naar zijn zin heeft gehad. Zelf beleef je zo’n avond toch een beetje als een film. Maar het ligt me wel, ben ik tot ontdekking gekomen, dat ’het middelpunt’ zijn. Alleen jammer dat je niet tot een gesprek komt, met niemand. Iedere tocht die ik ondernam naar mensen het wie ik even lekker kletsen wilde, of, nog beter, mij even spreken wilden, werd mijn koers verlegd door nieuwe binnenkomers. Hoe vaak ik onderweg van de ene groep naar de andere de vraag “wanneer ga je nou écht weg” heb beantwoord, weet ik niet meer. Een mens raakt de tel snel kwijt onder invloed van sterke drank. Het klonk soms een beetje als “hoe zit dat, wel beloven en niet doen?” Maar ik kan jullie vanaf deze plaats verzekeren dat ik écht ga, op 6 oktober (dat wil zeggen, als het visum op tijd komt, ze houden het spannend op de ambassade van Nigeria) maar dat ik ook écht weer terugkom.



“Kitty is naar je op zoek” kwam op een gegeven moment de boodschap door de rijen. Kitty moest ergens bij de hangtafels staan, dus de koers werd naar die richting uitgezet, alleen aankomen deed ik niet, want het koor had zich inmiddels opgesteld. Wat had Hans weer een mooie tekst gemaakt en wat klinkt het mooi als ik niét meezing! Zelfs het moeilijkste stuk ging helemaal goed deze keer. Fantastisch om zo te worden toegezongen. En balen dat we de videocamera en het fototoestel thuis hadden laten liggen. Maar de beelden staan op mijn netvlies en de klanken liggen vast in mijn geheugen. Er moet wel gezongen worden als ik weer terugkom voor verlof of anderszins hoor, want dan kom ik weer meebassen. Ik zal ze zo missen die zangavondjes en dat ‘effe’ nakletsen. Dank ook voor jullie mooie kalender. Daar vind ik wel een goed plekje voor. Mooie foto’s ook,vooral die actiefoto van Hans en Paula bij de piano vind ik prachtig.



Kitty heb ik uiteindelijk ook gevonden, op weg naar mijn oud-collega’s, waar ik na wat omzwervingen ook nog ben aangekomen.



En dan al die cadeaus! Ik ga niet zeggen: “dat hadden jullie nou niet moeten doen”, ik vind het veel te prima dat jullie het wel hebben gedaan. Ik kan me deze laatste 14 dagen nog even snel een delirium drinken aan alle wijn en andere alcoholica die nu staan opgesteld in mijn huiskamer. Er zitten zelfs 2 flessen champagne bij! Sommige mensen zijn écht blij dat ik wegga! Maar goed dat ik 64 kilo mag meenemen want ik kan daar in Nigeria meteen een handeltje in drop beginnen. De boodschap ”je krijgt heimwee naar de gekste dingen, zelfs drop” is luid en duidelijk overgekomen! En dan al die boeken en boekenbonnen. Ik ga me de eerste maanden niet vervelen. Sommige van die boeken zeggen net zo veel over de gever(s) als over de ontvangers. U begrijpt dames dat Zadelpijn en ander damesleed bovenop de stapel ligt! En in die hutkoffers (dank, dank, ik heb er inmiddels 3) kunnen wel wat stapeltjes boeken en doosjes drop. Maar van wie heb ik toch De Ontsnapping van Heleen van Royen gekregen?



Er waren wel meer mysteries die avond. Ook bij het pakje bevattende een paar extra warme pantoffeltjes met wilde dieren print (poema?panter? luipaard?) wil me geen naam te binnen schieten. Ik heb die print nog even opgezocht op het internet – de dingen die je doet als je niet slapen kan - maar volgens mij betreft het hier een mythologisch dier. Deze vlekken komen in het echt niet voor. Ze lopen wel lekker, die slippers, maar ik waag te betwijfelen of het er koud genoeg voor wordt in Nigeria, dus ik laat ze maar hier staan, voor de koude verlofdagen.



En wie is er toch met de jas van Hein Tak vandoor, en is zijn eigen jas kwijt? Daar moet ik straks nog even achteraan, want nog maar afgezien van het feit dat Hein aan zijn jas gehecht is, zitten zijn autopapieren er in.



Lieve mensen allemaal, hartelijk dank voor dit gezellige feest. Ik hoop jullie allemaal gezond weer terug te zien als mijn ‘tour of duty’ erop zit. Ik kan een dagboek gaan bijhouden. Ik heb er twee nu, allebei heel erg mooi. Die komen wel vol in die twee jaar tijd. Maar voor wie geïnteresseerd is, zet ik mijn wetenswaardigheden ook op de weblog, die ik geheel zelfstandig en zonder enige hulp van buitenaf - dat wil ik toch wel even gezegd hebben - heb aangemaakt www.wilvankoningsbrugge.waarbenjij.nu. Zoek me op en meldt je aan, dan krijg je voortaan automatisch bericht als ik weer een end aan het wegtiepelen geweest ben in de nachtelijke uurtjes, bij het romantische licht van de kerosinelamp.



De komende 14 dagen wordt het nog even stressen. Het huis is bijna klaar om te worden overgedragen. De auto wordt woensdag weggehaald. Elizabeth is aan het uitzoeken voor me hoe het nou toch zit met die belastingen. De verzekeringen zijn afgesloten. Ik ben aan alle kanten lekgeprikt en de malariapillen liggen klaar. Maar het visum is nog steeds niet geregeld. De laatste spullen moeten nog worden ingepakt, en dat visum moet worden geregeld. Er zijn dierbaren waar persoonlijk en privé afscheid van genomen moet worden, en dat visum moet in orde worden gemaakt. Er moeten koffers worden gepakt, en er moet naar Den Haag gegaan worden om een visum te regelen. En had ik al gemeld dat ik nog steeds geen visum heb? De Nigeriaanse ambassade heeft voorlopig zijn deuren gesloten, want ze hebben geen visumstickers meer en er kunnen dus geen visa worden afgegeven. Ze hopen de stickers in de eerste week van oktober weer te hebben, dat wil zeggen, als de man die ze hoort mee te nemen uit Nigeria, ze deze keer wél bij zich heeft. We houden de spanning er nog even in. Ik laat jullie allen met pijn in het hart achter, maar ik zal blij zijn als ik in dat vliegtuig zit.



Veel liefs allemaal.



Wil