en omdat ik nu toch bezig was ....
Door: Wil
Blijf op de hoogte en volg WHM
18 Maart 2007 | Nigeria, Suleja
En dan nu weer even de dagelijkse beslommeringen. Gewoon voor het geval dat jullie gaan denken dat ik een soort martelares ben die nooit klaagt. Ik kan het vol overgave hoor: klagen. Maar meestal raken de extremen me niet zo, en dan heb ik dus ook niet zoveel reden om te klagen.
Toch gewoon maar even de catalogus van dagelijkse vreugdes, en ergernissen, anders gaan jullie misschien denken dat we hier alleen maar hele hoge ups en hele lage downs kennen. Niets is minder waar. Het leven van alle dag is hier net zo banaal als overal elders in de wereld.
Ondanks het feit dat de harmattan nog steeds niet over is, is het hier inmiddels bloedheet. Heel vreemd, het is stoffig en toch vochtig. Dus mijn haar krult alle kanten op en staat tegelijkertijd nog steeds stijf van de stof.
De temperaturen stijgen overdag ver boven de 40. Ik kan er tot nu toe nog steeds uitstekend tegen en voel me kerngezond. Maar binnen is het vaak nog heter dan buiten, want onze briljante nationale elektriciteitsmaatschappij, nepa, reageert briljant en adequaat op deze uitdaging met voortdurende en langdurige stroomuitval.
En dankzij de uitstekende planning van de gemiddelde directie, zit bijna iedereen in dit land regelmatig zonder diesel en dus werken de generatoren ook niet.
De NCCE is wel een heel lichtend voorbeeld. Gewoonlijk valt de stroom tussen 9 en half 10 uit. En, hé, dan blijkt er geen diesel te zijn!
Meestal is er ook geen benzine. Dus dan wordt het mannetje dat de generator bedient met een droptaxi naar de markt gestuurd om een beetje diesel en een beetje benzine te gaan kopen. Maar dat kan pas als de directeur van financiën op haar plaats zit en de cheque tekent. En dat kan nog wel eens even duren.
Met dat beetje diesel hopen ze dan vervolgens de generator lang genoeg aan de gang te houden tot genoemd mannetje met het beetje benzine terug naar de markt is gereden om te tanken en vervolgens voldoende diesel in te slaan voor één dag. En dan maar stevig duimen dat we de volgende dag geen stroomstoringen hebben. Lauw kans natuurlijk.
Het betekent dat het in mijn kantoor, waar de hele dag de zon op staat, niet te harden is. Het betekent ook dat de internetverbinding steeds uitvalt. Het maakt het toch al vervelende NCCE leven er niet leuker op. Gemiddeld hebben alleen al bij NCCE, zo’n 500 mensen, die zich toch al niet te pletter werken, hele dagen niets anders te doen dan een beetje op de gangen rondhangen, slapen en mysterieus van hun plaats verdwijnen.
Vandaar dat ik ook weken op mijn geld moet wachten. De kassier knijpt er steeds tussenuit met als excuus dat de kluis niet open mag als er geen stroom is. Maar meestal heeft hij de zakken geld gewoon onder zijn bureau liggen!
Zelf knijp ik er ook regelmatig tussenuit. Bij de Sheraton kan ik ten minste on line, en als ik wat te doen heb, schiet ik thuis beter op.
Tot nu toe vindt, buiten mij dan, niemand dit vreemd. Het komt gewoon niet in ze op de directie, de nepa en de regering van wanbeleid te beschuldigen. En mijn slinkse pogingen een relletje te organiseren worden zelfs niet begrepen.
Protesteren? Bij wie dan? De hele situatie wordt beschouwd als een soort natuurramp, waar Allah en Onze Lieveheer rechtstreeks op aangesproken kunnen worden. En dus wordt er vooral veel gebeden. En verder is het de schuld van de democratie, en als ik zeg dat het niets met democratie te maken heeft, dan is het immers de ‘slechte leiders’! Begrijp ik dan helemaal niets? En natuurlijk gaan de verkiezingen daar niets aan veranderen. Dat zien ze bij voorbaat al.
Waar ik woon, zit ik niet al te ver van het nepa hoofdkantoor vandaan. Een van de zegeningen die dat met zich mee bracht, was dat ik meestal wel stroom had. Als het al uitviel, dan was het niet langer dan een uurtje. Nu dus niet meer.
Ik heb de afgelopen weken al diverse malen langer dan 24 uur zonder stroom gezeten. En aangezien ik ook daar de zon de hele dag op de ruiten heb, wil het dan nog weleris wat warmerig worden in de flat.
Dus als zelfs de ventilatoren niet meer werken, dan zit ik gewoon het grootste gedeelte van de dag in de sauna. Ik begon al stiekem te vermoeden dat het iets met de verkiezingen te maken had, maar dat wordt door iedereen ontkend.
Vorige week ben ik er dan toch eindelijk in geslaagd de elektricien te bewegen mijn plafond fans op te hangen. Dat is een zegen als ze werken. Het betekent het verschil tussen het ‘warm’ hebben en voortdurend je bed uitdrijven. Maar ja, ze werken niet als de stroom uitvalt.
Vanmorgen had ik om 7 uur na 36 uur stroomloosheid ineens weer volop stroom. Ik werd wakker van het zoemen van de fan. Ik heb gewoon nog even uitgebreid liggen genieten van het gevoel dat ik langzamerhand aan het afkoelen was. Gelukkig wordt zoveel decadente overdaad dan meteen gecompenseerd door het uitvallen van het water. Anders zou ik maar teveel aan al die luxe gaan wennen. Dat kunnen we niet hebben.
Vorige week kwam ik er tot mijn stomme verbazing achter dat op de 4e etage een volledig ingerichte radiostudio zit. Ze maken er lesmateriaal voor lagere scholen en lerarenopleidingen. Die mensen proberen dus al maanden met mij in contact te komen, maar mat heeft dat voortdurend afgeschermd. Ze sprongen een gat in de lucht toen het contact eenmaal gelegd was. Of ik voor ze wilde werken. Natuurlijk wil ik dat. Dus, wie weet, wordt ik nog diskjockey op mijn oude dag!
Toch gewoon maar even de catalogus van dagelijkse vreugdes, en ergernissen, anders gaan jullie misschien denken dat we hier alleen maar hele hoge ups en hele lage downs kennen. Niets is minder waar. Het leven van alle dag is hier net zo banaal als overal elders in de wereld.
Ondanks het feit dat de harmattan nog steeds niet over is, is het hier inmiddels bloedheet. Heel vreemd, het is stoffig en toch vochtig. Dus mijn haar krult alle kanten op en staat tegelijkertijd nog steeds stijf van de stof.
De temperaturen stijgen overdag ver boven de 40. Ik kan er tot nu toe nog steeds uitstekend tegen en voel me kerngezond. Maar binnen is het vaak nog heter dan buiten, want onze briljante nationale elektriciteitsmaatschappij, nepa, reageert briljant en adequaat op deze uitdaging met voortdurende en langdurige stroomuitval.
En dankzij de uitstekende planning van de gemiddelde directie, zit bijna iedereen in dit land regelmatig zonder diesel en dus werken de generatoren ook niet.
De NCCE is wel een heel lichtend voorbeeld. Gewoonlijk valt de stroom tussen 9 en half 10 uit. En, hé, dan blijkt er geen diesel te zijn!
Meestal is er ook geen benzine. Dus dan wordt het mannetje dat de generator bedient met een droptaxi naar de markt gestuurd om een beetje diesel en een beetje benzine te gaan kopen. Maar dat kan pas als de directeur van financiën op haar plaats zit en de cheque tekent. En dat kan nog wel eens even duren.
Met dat beetje diesel hopen ze dan vervolgens de generator lang genoeg aan de gang te houden tot genoemd mannetje met het beetje benzine terug naar de markt is gereden om te tanken en vervolgens voldoende diesel in te slaan voor één dag. En dan maar stevig duimen dat we de volgende dag geen stroomstoringen hebben. Lauw kans natuurlijk.
Het betekent dat het in mijn kantoor, waar de hele dag de zon op staat, niet te harden is. Het betekent ook dat de internetverbinding steeds uitvalt. Het maakt het toch al vervelende NCCE leven er niet leuker op. Gemiddeld hebben alleen al bij NCCE, zo’n 500 mensen, die zich toch al niet te pletter werken, hele dagen niets anders te doen dan een beetje op de gangen rondhangen, slapen en mysterieus van hun plaats verdwijnen.
Vandaar dat ik ook weken op mijn geld moet wachten. De kassier knijpt er steeds tussenuit met als excuus dat de kluis niet open mag als er geen stroom is. Maar meestal heeft hij de zakken geld gewoon onder zijn bureau liggen!
Zelf knijp ik er ook regelmatig tussenuit. Bij de Sheraton kan ik ten minste on line, en als ik wat te doen heb, schiet ik thuis beter op.
Tot nu toe vindt, buiten mij dan, niemand dit vreemd. Het komt gewoon niet in ze op de directie, de nepa en de regering van wanbeleid te beschuldigen. En mijn slinkse pogingen een relletje te organiseren worden zelfs niet begrepen.
Protesteren? Bij wie dan? De hele situatie wordt beschouwd als een soort natuurramp, waar Allah en Onze Lieveheer rechtstreeks op aangesproken kunnen worden. En dus wordt er vooral veel gebeden. En verder is het de schuld van de democratie, en als ik zeg dat het niets met democratie te maken heeft, dan is het immers de ‘slechte leiders’! Begrijp ik dan helemaal niets? En natuurlijk gaan de verkiezingen daar niets aan veranderen. Dat zien ze bij voorbaat al.
Waar ik woon, zit ik niet al te ver van het nepa hoofdkantoor vandaan. Een van de zegeningen die dat met zich mee bracht, was dat ik meestal wel stroom had. Als het al uitviel, dan was het niet langer dan een uurtje. Nu dus niet meer.
Ik heb de afgelopen weken al diverse malen langer dan 24 uur zonder stroom gezeten. En aangezien ik ook daar de zon de hele dag op de ruiten heb, wil het dan nog weleris wat warmerig worden in de flat.
Dus als zelfs de ventilatoren niet meer werken, dan zit ik gewoon het grootste gedeelte van de dag in de sauna. Ik begon al stiekem te vermoeden dat het iets met de verkiezingen te maken had, maar dat wordt door iedereen ontkend.
Vorige week ben ik er dan toch eindelijk in geslaagd de elektricien te bewegen mijn plafond fans op te hangen. Dat is een zegen als ze werken. Het betekent het verschil tussen het ‘warm’ hebben en voortdurend je bed uitdrijven. Maar ja, ze werken niet als de stroom uitvalt.
Vanmorgen had ik om 7 uur na 36 uur stroomloosheid ineens weer volop stroom. Ik werd wakker van het zoemen van de fan. Ik heb gewoon nog even uitgebreid liggen genieten van het gevoel dat ik langzamerhand aan het afkoelen was. Gelukkig wordt zoveel decadente overdaad dan meteen gecompenseerd door het uitvallen van het water. Anders zou ik maar teveel aan al die luxe gaan wennen. Dat kunnen we niet hebben.
Vorige week kwam ik er tot mijn stomme verbazing achter dat op de 4e etage een volledig ingerichte radiostudio zit. Ze maken er lesmateriaal voor lagere scholen en lerarenopleidingen. Die mensen proberen dus al maanden met mij in contact te komen, maar mat heeft dat voortdurend afgeschermd. Ze sprongen een gat in de lucht toen het contact eenmaal gelegd was. Of ik voor ze wilde werken. Natuurlijk wil ik dat. Dus, wie weet, wordt ik nog diskjockey op mijn oude dag!
-
18 Maart 2007 - 20:46
Ellen Van Meurs:
Succes met je rapport! Lijkt me heel moeilijk werken als het zo heet is en de stroom steeds uitvalt.
Wordt er iets aan gezinsplanning gedaan daar?
Groetjes van Ellen -
19 Maart 2007 - 12:30
Frans De Prez:
Met stomme verbazing heb ik "de oogst van 15 jaren onderwijsplannen" gelezen. Dit had ik absoluut niet voor mogelijk gehouden. Hoe is zo'n dramatische toestand nog te keren ?
Verder bedankt voor je geweldige berichtgeving. Ik geniet er elke keer weer van. -
20 Maart 2007 - 15:18
John Cuijpers:
Ik vervolg nu mijn verhaal over mijn verblijf in Nigeria.
In de ochtend van 24 december vertrokken Wil, Pete, Mary en ik met een taxi naar een motorpark. Een stoffig, druk en lawaaierig stuk grond waar iedereen bijelkaar komt die ergens naar toe moet, buiten Abuja dan, en iedereen die denkt die mogelijkheid te kunnen bieden. Allerlei mensen proberen je er van te overtuigen dat zij de beste oplossing voor je vervoersprobleem hebben en de goedkoopste. Nu verkeerde ik die eerste dagen nog in de veronderstelling dat ik alles met Nederlandse prijzen moest vergelijken. Ja, dan is het erg goedkoop als een reis naar Jos per persoon omgerekend misschien 9 euro kost. We praten over een afstand van meer dan 300 km. Het waren vooral de dames die onderhandelden met de chauffeurs van de vele beschikbare auto's. Uiteindelijk kozen we voor een ongeveer 25 jaar oude Peugeot Break. Hij oogde oud, gammel en zeer onveilig. Achteraf viel het allemaal wel mee. Er werd nog gewacht op meer passagiers. Intussen moesten we van de chauffeur een nogal officieel uitziend stukje papier invullen met onze persoonlijke gegevens. Volgens Peter was dit nodig om bij eventuele ernstige ongevallen de autoriteiten in staat te stellen de eventuele slachtoffers te identificeren. Een hoopvol begin van de tocht.
Terwijl we wachtten op ons vertrek werden we steeds omringd door oudere en jongere verkopers van van alles en nog wat. De koopwaar varieerde van riemen, schoenen, kleding, toiletartikelen en dergelijke tot al dan niet gekookte eieren, dadels, pinda's (lekkere!), andere etenswaar en natuurlijk water. Af en toe mengde zich ook bedelaars onder de handelaren.
De reis naar Jos verliep eigenlijk erg vlot. De wegen waren beter dan ik had verwacht, de chauffeur reed relatief gezien best wel veilig en afgezien van het eerste traject waren er geen files. Wel werden we onderweg diverse keren aangehouden bij wegversperringen die door militairen waren opgericht. We konden ze steeds zonder problemen passeren. Een korte blik van een soldaat in de auto, een korte groet en een gebaar van doorrijden was meestal de standaardprocedure. Onderweg kom je er al snel achter dat Nigeria buiten de grote steden ook behoorlijk bevolkt is. Langere trajecten zonder dorpen, mensen en dieren herinner ik me nauwelijks.
Het landschap is savanne met een regelmatige boombegroeiing. Waar je mensen ziet, zie je handel.
Her en der kuddes runderen met hun herders en ook vaak de typische koereigers. De dorpen beantwoorden goed aan onze denkbeelden van een Afrikaans dorp. Lemen hutten met golfplaten daken, maar even vaak met de herkenbare strooien puntdaken.
Onderweg werd er wat gepraat, wat gedronken uit de waterflessen en wat gegeten van de dadels en de pinda's.
Men gedraagt zich in het verkeer overigens zeer anarchistisch. Op wegen met gescheiden rijbanen kom je toch nog brommers, fietsers, voetgangers, runderen en andere auto's tegen. En er wordt gereden met (te) hoge snelheden, ook door de vrachtwagens, waarvan naar mijn schatting ongeveer 70% van het merk DAF is. Ze worden tweedehands aangeschaft en komen te oordelen naar oude opschriften en nationaliteitsplaatjes vaak uit Nederland en Duitsland. Na enige dagen kijk je niet vreemd meer op van een vrachtwagen met als opschrift "Van Heugten,Breda".
We arriveerden in de namiddag in Jos, dat op zo'n 1200 meter hoogte ligt op het gelijknamige plateau. We meldden ons in Hotel Station Hill, een gebouw uit de koloniale tijd. Met ons vieren betrokken we een bungalow met voldoende ruimte en zelfs twee badkamers. Enige luxe, dachten we.
We werden hartelijk verwelkomd door andere VSO-mensen, die hier voor de Kerstdagen hadden afgesproken. Vooral vrouwen merkte ik al snel. Ik voelde me meteen thuis bij deze mensen, die me behandelden als een van hen.
We hadden nog even de tijd om de kleurrijke markt van Jos te bezoeken.
's Avonds namen we met zijn allen deel aan een Kerstbuffet in het hotel, dat best wel beviel. Een geanimeerde sfeer aan tafel met ongeveer 17 VSO'ers en 1, ik citeer Peter, "bloody tourist".
De enige smet op deze avond vormde de langdurige discussie tussen het organisatiecomite van VSO'ers en het hotelmanagement over de prijs van het geheel. Uiteindelijk ontkwamen we er niet aan bij te betalen voor zaken als "taxes". Wil vertelde ons al eerder over "communicatie" in Nigeria. -
27 Maart 2007 - 21:16
André:
he he, na maanden van stilte dan toch eindelijk een reactie
wat ik lees is kenmerkend voor een derde wereld land
vraag mij altijd af wat mensen bezielt om in dergelijke temperaturen staatsgrepen en dergelijke flauwe kul te verzinnen
enne iedereen weet toch dat je als je maar een moeilijk woord hebt kunnen vinden de zondebok niet ver is... dus is de democratie en in samenhang daarmee de slechte leiders natuurlijk de schuld
democratie is toch hetzelfde als welvaart en rijkdom???
of zat het anders en betekent democratie verantwoordelijkheid nemen (gadver het idee alleen al) en betekent democratie je best doen voor "elkaar" (he bah, nee toch..??)! In elk geval kunnen zij daar in Nigeria de Britten de schuld geven. Als die er niet waren geweest, was het er ook nooit zo heet geworden! Kijk maar naar Ierland. Het lijkt er nu toch echt vrede te worden.
Gerry Adams en Ian Paisley aan een tafel...
Wie had dat nog durven dromen. Succes voor Tony Blèr....
Volg jij het nieuws daar nog een beetje?
Nou hoop je gauw weer te zien en waar kan ik je mailen eigenlijk?
-
28 Maart 2007 - 15:10
Elly En Mart:
hoi wil,
Mart zit even wat anders te doen en dus ben ik even achter het 4kante scherm gedoken om eindelijk o.a. jouw site eens te lezen.
En natuurlijk om je de groetjes te doen. We zijn het weekend in Abuja, dus wie weet zien we elkaar.
Knuffel van Elly en Mart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
