hectische weken

20 april

Kennelijk heb ik al een maand niets meer van me laten horen. Dat moet toch een aardige indicatie zijn van hoe rap de tijd voortschrijdt. En dat terwijl ik het idee had dat het allemaal zo langzaam ging.

Maar nu moet het er toch even van komen, want de laptop is op sterven na dood en gaat vanaf morgen door een aantal revisie sessies, en ik heb het huis eens even voor mezelf alleen. Een goede combinatie.

Bovendien heb ik dankzij de verkiezingen, die volgens alle berichten een zootje zijn, vrije dagen op de raarste momenten. Vandaag is zo’n dag. En ik heb even tijd nu.
Dus!!! effe stevig doortiepelen vandaag, want morgen breng ik de laptop naar een bevriende Amerikaan die hier zit als onafhankelijk waarnemer bij de verkiezingen. Dat wil zeggen, als ik morgen over straat mag. Vorige week zaterdag had iedereen die niet ging stemmen huisarrest, en iedereen die op straat gesnapt werd zonder verkiezingspapieren zou gearresteerd worden.

Ik ben ijzerenheinig toch gegaan want ik had geen beltegoed meer en dacht niet dat het zo’n vaart zou lopen, maar er was zelfs geen charge card verkoper te bekennen, en die jongens bespringen je normaalgesproken als vliegen. Overigens was er ook geen politie, die zaten allemaal bij de stembureaus, heb ik me laten vertellen.

Rob, die ik ken van de bridgeavonden, denkt de software te hebben om mijn verdwenen documenten weer tot leven te roepen. Die ben ik in een moment van totale hersenloosheid allemaal kwijtgeraakt, en tot nu toe bleek dat onherstelbaar. Hij bemant zaterdag in het Hiltonhotel de centrale waar alle berichten van de waarnemers binnenkomen, en denkt dat het daar ’s middags pas spannend wordt. Alle tijd dus om zijn software op mijn laptop los te laten. En dat moet dan vervolgens 36 uur draaien, geloof ik. Maar goed dat ze in de Hilton een generator hebben, want zo lang achter elkaar hebben we hier nog nooit stroom gehad.

Als dat al dan niet gelukt is, dan moet alle software opnieuw geïnstalleerd worden, is me van alle kanten verzekerd, want ook na mijn onbeheerste hersteloperatie bevriest de boel zo’n beetje iedere 10 minuten, en als ik on line probeer te gaan, slaat de boel meteen helemaal vast. Dat gaan mijn computer cronies bij NCCE voor me doen. En dan maar hopen dat we weer lustig kunnen skypen, msmen enz.

Na maandag heb ik geen menselijk contact meer gehad buiten Abuja, en ik begin ernstige ontwenningsverschijnselen te krijgen. En ik kreeg vanochtend al een ongerust smsje van Marjorie, vanwege de berichten in de kranten over de verkiezingen en mijn afwezigheid op het net.

Vanaf het moment van mijn laatste blog is het hier voortdurend hype geweest. Aan een stuk door mensen over de vloer en het ene drama na het andere. Helen, de projectleider van het teacher valuation project logeerde al een tijdje bij me omdat ze in Akwanga, waar ze woont, niet opschoot met het rapport vanwege de beperkte elektriciteit die ze daar heeft.

Hier ging het toen nog helemaal goed. Gemiddeld toch zo’n 12 uur stroom. Bovendien kon ze dan allerlei ideeën meteen met me doorpraten. En ook dat werkte goed. Zij werkte overdag in het VSO kantoor, ik bij NCCE. We troffen elkaar ’s avonds bij de Sheraton voor een illegale duik in het zwembad, en wandelden dan samen naar huis om te koken en te eten. Het liep perfect. Totdat Helen begon te klagen over pijn in haar zij.

Uiteindelijk stuurde Asma’u haar naar de dokter in Abuja kliniek. Na de gebruikelijke hullabaloo over administratie die niet in orde was – VSO heeft een contract met Abujakliniek, maar daar kunnen ze nooit onze papieren vinden en dan eisen ze een contante betaling van duizenden naira’s, en die heeft niemand ooit bij zich – zag ze dan toch een dokter, en die trok meteen een bedenkelijk gezicht, liet haar door allerlei lab testen gaan en bestelde een echo en een scan voor haar. De daarop volgende dagen ben ik steeds met haar mee gegaan, want Nigerianen hebben geen pokergezichten, de gezichten werden steeds bedrukter en Helen werd steeds ongeruster.

Inmiddels arriveerden de eerste gasten voor het St Patrick’s Day feest op de Ierse ambassade op vrijdag, een feestje van de Nederlandse Ambassade op het EU complex op zaterdag, en het afscheidsfeest van Asma’u op de zaterdagavond en nog wat andere evenementen. Als iedereen die zijn/haar komst had aangekondigd ook werkelijk bij me was neergestreken, dan zou ik er op het hoogtepunt 10 in huis gehad hebben. Gelukkig is het zover niet gekomen. Sue kwam uiteindelijk niet, Kevin en Jenny vonden onderdak bij de Ierse ambassade, Mart en Elly sliepen bij vrienden. Uiteindelijk hield ik Helen, Monica, Godwin, Monique, Marilyn en Aine (spreek uit Oanja) over. Het was een heel gedoe met de slaapplaatsen en met eten, vooral toen bij mij de stroom uitviel en niet meer terugkwam en we zonder water kwamen te zitten. Maar het bleef gezellig.

In de loop van het weekend vertrokken er weer wat mensen, kwamen er weer wat anderen bij en werd het steeds heter. Ik voelde me net een jeugdherberg. Mensen liepen voortdurend in en uit, Helen en ik moesten tussendoor steeds naar het ziekenhuis en ondertussen probeerde Helen dapper door te werken aan haar rapport, wat niet meeviel met al die drukte, steeds meer pijn, en een laptop waarvoor we iedere keer de deur uitmoesten als de batterij leegliep om hem (illegaal) op te laden (bij de Sheraton). Het is niet te geloven wat ze allemaal nog voor elkaar gekregen heeft in die dagen. Wat een meid!

Vrijdagmiddag zouden we de uitslag krijgen van de testen, maar we kwamen natuurlijk voor niets naar het ziekenhuis: geen uitslagen en geen dokters. Konden we zaterdag om 12 uur terugkomen? Dan zou het allemaal in orde komen.

Omdat koninginnedag dit jaar op maandag valt, had men besloten de dag in drieën te vieren: vlooienmarkt op zaterdag 31 maart, ‘stomme’ spelletjes op 28 april en de receptie op 30 april. Zaterdagochtend dus eerst naar het terrein van de European Union waar die vlooienmarkt gehouden werd, want Mart en Elly zouden daar ook met een standje staan. Bovendien moet een mens het contact met zijn ambassade onderhouden, nietwaar? Het was nog een heel gedoe om taxi’s te vinden die ons voor een acceptabel bedrag wilden brengen. En voor Helen en mij om weer op tijd in het ziekenhuis te komen. Het EU terrein is een aardig end weg en niet makkelijk te bereiken. Taxichauffeurs houden daar niet van. Die willen je voor heel veel geld lekker dichtbij ergens droppen.

Helen en ik zaten desalniettemin keurig op tijd in de wachtkamer. En je raadt het al: geen uitslagen, geen dokters. En Helen, altijd drukte en lawaai normaalgesproken, liet plotseling een hele andere kant van zichzelf zien. Ze leek een kop groter te worden en ze sprak met zo’n zachte maar zeer duidelijke gearticuleerde stem dat ze dit niet accepteerde, dat ze dan de medische behandeling niet zou betalen en dat er zeker actie zou volgen van VSO. Het maakte diepe indruk, ook op mij. Er werd een ambulance(!) weggestuurd om de radioloog en de behandelend arts van huis te halen. En na een luttele 3 uur wachten, hadden we dan toch een uitslag.

Die uitslag, daalde neer met het geweld van een moker. De radioloog had twee “massa’s” gevonden: een bij de galblaas en een bij de cervix. De behandeld arts zei nog even in een terzijde tegen mij dat hij dacht dat ze malignant waren. Helen, die zich al die tijd zo flink had gehouden, ging volkomen begrijpelijk volledig door het lint. Ze barstte los in een hysterische huilbui en was niet meer tot bedaren te krijgen.

Taxichauffeurs hier komen in twee categorieën: a) vreselijk (rijdt als een volslagen idioot, maar is vriendelijk, praat over voetbal en begint meteen met een redelijke prijs) en b) heel-verschrikkelijk-vreselijk (rijdt als een volslagen idioot, mist elke sociale vaardigheid en probeert je een poot uit te draaien op de meest waanzinnige manier, zodra hij je inschat als zwak en niet onderhandelingsvaardig.

Uiteraard vind je categorie b als je het ziekenhuis komt uitgestrompeld met een volkomen overstuur kind dat nauwelijks op haar benen kan staan en met haar volle 70kg+ op je leunt in de volle zon en met een temperatuur boven de 40 graden. Voor 1000 nairas wilde hij ons wel naar huis brengen. Ik weet niet wat ik gezegd heb, ik werd zó kwaad, maar het was genoeg want hij reduceerde zijn prijs meteen tot 150 nairas.

En dan ontwikkelt zich vervolgens zo’n soort van rare klucht. Thuis zaten inmiddels Marilyn, Aine en Monica op ons te wachten. Monique lag te slapen. Ze trokken zich tactisch even terug terwijl ik de snikkende Helen naar bed bracht. Helen wilde naar huis bellen, en toen bleek dat we geen van allen beltegoed hadden. Die meiden waren allemaal zo geweldig. Monique, wakker geworden van al het gedoe in huis, nam Helen van me over terwijl ik een chargecards ging halen. Marilyn, Aine en Monica kwamen terug met boodschappen en gingen praktisch aan de gang, lunch klaarmaken en zo. Helen belde met 4 verschillende telefoons naar huis want het beltegoed vlóóg er doorheen natuurlijk, en ik belde ondertussen met het VSO alarm nummer.

Helen zou de volgende woensdag naar Ierland vertrokken zijn voor de paasvakantie. Helen’s zussen zijn van de heel-praktische soort. Terwijl in het VSOkantoor nog druk gedebatteerd werd of het wel mogelijk was om die vlucht te wijzigen in de volgende ochtend, hadden zij het allemaal al voor elkaar en stuurden me een email met het vluchtnummer. Toen Nesta en Nieh van VSO arriveerden met Helen’s paspoort en reisgeld, was alles al geregeld. Ik hoefde alleen nog maar ‘even’ het electronische ticket te gaan uitprinten in de Sheraton.

En dan zie je pas hoe aangeslagen je bent. Nieh zette Monique en mij af bij de Sheraton en vergat bij de poort zijn parkeerkaartje aan te pakken, met als gevolg dat ze hem het terrein niet meer af wilden laten. En terwijl Nieh ruzie stond ge maken met de bewaking waren Monique en ik in het business centre aan het stoeien met die email van Helen’s zus. Het duurde even voordat we begrepen dat Nieh ons wanhopig probeerde te bellen. Of ik naar de poort wilde komen, hij had een probleem dat alleen ik kon oplossen, zei hij.

Ik kom daar zo vaak binnenstappen met mijn laptop in mijn rugzak dat ik inmiddels alle bewakers wel ken en dus kreeg Nieh meteen alsnog een kaartje toen ze zagen dat hij ‘bij mij hoorde’. Terugrennen naar het business centre waar Monique (a raison van 1000nairais per 15minuten) nog niet veel verder gekomen was. We hebben er uiteindelijk 45 minuten en 3000 nairas over gedaan voordat Monique een helder ogenblik kreeg en de ticket van het internet plukte. Maar daarna hadden we het ook weer helemaal onder controle.

Toen we terugkwamen bleek Helen helemaal gekalmeerd en druk in de weer met plannen. Ze ging mee naar Asma’u’s afscheidsfeestje en we mochten niemand iets vertellen. Ze ging feest vieren. Morgen was er weer een dag. En ze heeft het gedaan ook. Als je de foto’s ziet van die avond dat zie je een breed lachende, opgewekte meid. Niets aan de hand.

Zondags stond om 5 uur de taxi voor de deur om ons naar Abuja Airport te brengen. Monique en Aine gingen ook mee. Deze taxi was door Nesta geregeld en was van het sjieke soort. Ik was helemaal vergeten hoe prettig het is in een fatsoenlijke auto te rijden met een chauffeur die weet wat hij doet.

Maar toen Helen in dat vliegtuig krijgen. We waren er om haf 6, ze ging om half 9 door de bewaking en dat vliegtuig ging om 9 uur. Wat een vreselijk gedoe allemaal. En dat was voornamelijk mijn schuld. Ik wilde zeker weten dat ze aan boord een beetje verzorgd zou worden en liet het woord ‘sick’ vallen. BE neemt geen ‘sick’ passengers mee en dus sloegen daar meteen de stoppen door. Helen mocht niet aan boord.

Gelukkig barstte Helen meteen in snikken uit en daar kunnen Nigerianen niet tegen, dus na veel heen en weer gepraat mocht ze toch mee. Of toch niet? Het ticket was niet betaald, zei de computer. Of Helen dat alsnog maar even wilde gaan doen. Inmiddels was de vertrekhal volgestroomd met vertrekkende Nigerianen. En die nemen bergen en bergen bagage mee en moeten allemaal overwicht betalen. Er stond me toch een rij voor dat ene lullige loketje.

Toen Helen eindelijk aan de beurt was, bleek natuurlijk dat ze helemaal niet hoefde te betalen. Maar het was inmiddels zo stamp- en stampvol dat we niet meer bij de check-in konden komen. De rijen stonden tot buiten, en overal trollies volgestapeld met 5-6 koffers minimaal. Gelukkig vond ik in die chaos nog redelijk snel de manager en die liet ons langs de rijen naar voren komen. Dat gaf natuurlijk de nodige commotie en gemompel over corruptie, maar daar was ik toch even doof voor.

De zusjes hadden voor maandagmorgen een afspraak geregeld in het ziekenhuis in Dublin en Helen werd meteen opgenomen en onder een echo-apparaat gelegd. Niks gezwel op de pancreas. Galsteen waarschijnlijk. En niks gezwel op de cervix, wel een ontstoken urineleider. Zo ga je dood, zo ben je weer springlevend. Arme Helen moet door de hel en weer terug geweest zijn. Ze is nog steeds een beetje aangeslagen. Maar, ze komt volgende week zaterdag weer terug, terwijl iedereen haar al stiekem had opgegeven.

Ik zou het medisch rapport ophalen dinsdag en aan Jenny, die woensdags naar Ierland zou vliegen, meegeven, maar ik was ondertussen druk in de weer met het rapport van Helen en vroeg Nene of zij dat rapport kon laten ophalen. Stom, stom, stom. Je moet NeNe nooit iets vragen want die is zo soepel als een loden deur.

Dat rapport werd wel opgehaald, na dat ik er pas drie keer om gevraagd had, maar vervolgens wilde ze het niet meer uit handen geven vanwege ‘juridische consequenties’. We hadden geen prettig gesprek. NeNe praat nu niet meer tegen me, ondanks het feit dat ik na 5 minuten al sorry tegen haar zei. Maar sorry is voor NeNe niet genoeg. Je hoort minstens 5 weken kwaad te blijven. Dat mag ze van mij. Ik negeer haar gewoon en daar heeft zij weer niet van terug.

Maar Helen’s zussen weten van wanten. Naar aanleiding van een mailtje van mij ging er een klacht naar Londen, Londen belde met Nesta, Nesta praatte met NeNe en NeNe liet het rapport alsnog naar Jenny brengen, die speciaal naar VSO was gekomen om het op te halen, en inmiddels al weer kwaad was weggelopen. Heel boeiend allemaal. Maar mijn god wat een emoties. En je leert mensen aardig kennen in dit soort crises.

En dan heb ik het nog niet over het feit dat Nesta de halve zaterdag op zoek was geweest naar NeNe, die de sleutel van de kluis in haar zak had, zodat niemand bij Helen’s paspoort kon, dat daar nog steeds lag vanwege de werkvergunningen waar ze bij VSO nu al 6 maanden mee bezig zijn, en die steeds fout terugkomen. (Op mijn laatste versie zit een pasfoto van Elly, ik heet Maria Angelina, ik woon in the Nethlerands en ik moet Nigeria in 2006 uit terwijl ik in 2008 ben aangekomen).

Naar aanleiding van dit akkefietje kreeg iedereen een telefoontje dat de paspoorten moesten worden opgehaald, want de kans dat we ze snel uit de kluis zouden kunnen halen in geval van een evacuatie wordt nu door Nesta op 0 geschat.

1 mei, Labour Day.

Ik was bijna klaar met dat ellendige rapport, inmiddels al weer zo’n 25 dagen geleden, toen ik de laptop crashte en ik alles kwijtraakte, inclusief dat rapport. Gelukkig had ik het grootste deel op mijn memory stick staan. Dus daar kon ik mee verder. Maar alle Word documenten, alle muziek en alle foto’s waren verdwenen. Voor goed! Niets wat de jongens in de computer room erop loslieten werkte.

Maar net toen ik dacht dat ik echt alles kwijt was en dat daar niets meer aan te doen was, kwam ik Rob tegen die zei dat hij wel een software programmaatje had dat hij er effe op kon loslaten.

Dat ‘effe’ erop loslaten duurde toch iets langer, want Rob was hier als waarnemer en de verkiezingen barstten in volle hevigheid los dat weekend. Al met al heeft het nog tot afgelopen zondag geduurd voordat ik met Rob kon afspreken in het business centre van de Hilton, waar hij woont. Hij liet me zien hoe het allemaal werkte en liet me toen met mijn laptop alleen. Als ik hem nodig had, moest ik maar even texten.

In het business centre is de gemiddelde temperatuur 16 graden. Ik heb er van 12 tot 5 gezeten en ben pas gestopt toen ik niet meer op kon houden met bibberen. Maar toen had ik ook alles gevonden wat er te vinden was! Alle muziek, en de meeste foto’s. Gek genoeg niets wat ik per email heb binnengekregen de laatste weken, ook als ik het goed had opgeslagen, en ook niet de familiefoto’s die ik erop gezet had voor ik naar Abuja vertrok.

Maar wat ik ooit opgestuurd heb gekregen kan weer gestuurd worden, en de familiefoto’s kan ik bij ieder familielid vandaan halen of van de website van Fred en Wil, toch! Dus ik ben weer helemaal gelukkig.

Ik ben met mijn laptop op mijn rug het hele stuk naar huis gaan lopen, toch een goed half uur stevig doorstappen in een lekker heet Afrikaans zonnetje. Ik was zo verkleumd dat ik pas een beetje begon te transpireren toen ik mijn eigen compound opliep. Maar ik was zó blij, mijn dag kon niet meer stuk. Zelfs het feit dat Mel, die vrijdag aangekomen zou zijn, vertraagd was omdat de Amerikaanse ambassade hem geen clearance wilde geven in verband met die ellendige verkiezingen, en ik op dat moment nog niet wist wanneer hij wel zou kunnen vertrekken, kon me niet in de put krijgen. Het zou vast niet lang duren.

Alleen, het probleem dat ik had willen oplossen toen ik de laptop liet crashen zit er nog steeds in. Maar zoals eerder vermeld. Dat gaan de NCCE computer boys voor me oplossen (hoop ik).

Donderdag 27 april begon mijn huis weer vol te stromen voor de volgende feestronde. O.a. de zoon van Marilyn die een week in Nigeria is en langzaamaan begint te begrijpen dat gevaarlijk volgens het nieuws niet hetzelfde is als gevaarlijk in werkelijkheid. Zijn grootste angst is niet langer bommen, maar taxichauffeurs. Vanmorgen is de laatste feestganger weer vertrokken. Maar donderdag 3 mei komen Marilyn and Ryan weer terug naar Abuja en trekken in mijn flat, terwijl ik, als alles goed gaat, naar de Sheraton verhuis!!!

Vrijdagavond 28 april de koninginnendag spelletjes. Wat zal ik ervan zeggen. Het was een ontzettend leuk idee. De spelletjes waren leuk bedacht en toch werd het niet helemaal wat het worden moest. Er werd te veel gedronken, het was te chaotisch, mensen kwamen niet opdagen als het hun beurt was om op te treden. Maar gezellig was het wel. Dit ambassadeteam is erg aardig, ze zijn heel toegankelijk en laagdrempelig en ze weten verrassend goed wie wie is. En ik heb inmiddels met iedereen een warme knuffelrelatie.

Ik had me verheugd op een koninginnendag receptie samen met Mel gisteren, maar die was er dus nog even niet. En hij heeft ook niet echt wat gemist. Maar vandaag, 2 mei, vliegt hij naar Dubai, dan door naar Frankfurt en dan komt hij donderdagmiddag 3 mei hier aan, weet ik nu zeker. Ik heb net zijn auto met chauffeur voor hem geregeld. Mr Ojo, die Helen naar het vliegveld heeft gebracht, zal hem graag van dienst zijn. En je mag 3 keer raden wie zich ook door hem gaat laten rondrijden zo nu en dan.

Vanaf donderdag ga ik een tijdje in de Sheraton wonen en me in luxe wentelen: 24 uur koud EN warm stromend water, stroom, internet, airco, zwembad, fitnessruimte, aerobics lessen … Het zal nog wennen zijn om het gewone vrijwilligersbestaan weer op te pakken in juni.

En terwijl Mel vanaf vrijdag 4 mei zijn opdracht bij USAID oppakt, pendel ik op en neer tussen NCCE en VSO want ik heb zowaar bij allebei wat te doen. Mijn nieuwe baas begint langzaam aan het idee te wennen dat ik zou kunnen vergaderen met mijn collega’s zonder dat hij voorzit, of zelfs maar aanwezig is. En dat heb ik voor een groot deel aan Abelega te danken, die zich ontwikkeld heeft tot een van mijn grootste bondgenoten. En mijn collega’s willen graag! Dat vertellen ze me nu! Toen Mat hier nog rondliep, hielden ze de kaken stijf op elkaar!

2 mei 2007

Gisteren, labour Day, zouden er overal in het land demonstraties zijn. De oppositie eist dat de verkiezingen ongeldig worden verklaard en men (lees de Amerikaanse ambassade met name) was erg bang voor geweld. We moesten dus weer allemaal thuisblijven. Maar de Nigerianen die ik ken zijn zoooo tam en zooooo bang. Die hebben de uitslag al lang geaccepteerd als een soort van natuurramp waar nu eenmaal niets aan te doen is. God/Allah heeft het zo gewild. Dus niks demonstraties, niks geweld. Bovendien, om 11 uur begon het te stortregenen en het is de hele dag niet meer droog geworden. En dat houdt zelfs de meest agressieve opposanten thuis, mochten die al bestaan. En ik ben door de stromende regen naar de Sheraton te gaan om zeker te weten dat alle laatste veranderingen zijn doorgevoerd voor Mel in het vliegtuig stapt. En niemand die me op straat tegen hield. De geldhandel bij het park was gewoon in volle gang, onder de paraplu’s.

Maandag heb ik hoog bezoek gehad van de Executive Secretary. Dankzij het feit dat we tegenwoordig alleen nog maar internet hebben in de computer room moet iedereen daar naartoe om emails te lezen, zelfs hij. En zo kom ik hem regelmatig tegen. Uitgelezen momenten om het eens even te hebben over nooit op tijd betaald worden, een flat die nog steeds niet op orde is, werk dat zich maar niet manifesteert ….Hij vindt me geweldig grappig, hij lacht zich slap om me, maar hij begrijpt ook wel dat het niet echt zo leuk is als ik het vertel. Dus hij kwam het eens even met eigen ogen inspecteren en er werden spijkers met koppen geslagen.

Houd je adem nog niet in, maarrrr … misschien weid ik de volgende mail wel aan de geneugten van een flat waarin alles gewoon werkt zoals het hoort.

Watch this space!