lessen geleerd in het verleden

Zondag, 16 augustus.

Ik merk nu pas wat een goeie leerschool Nigeria is geweest! Mel raakt meer van slag dan ik! Ik maak me nergens druk over, en dat voelt uitstekend, moet ik zeggen.

Het was een beetje een vreemd weekje. Nadat VSO op ons beider verzoek de ZITOD had duidelijk gemaakt dat er geen sprake van kon zijn dat wij bij Lisenka zouden intrekken, hadden we heel even rust in de tent. Maar inmiddels zijn de ontwikkelingen weer aardig bizar.

In de laatste blog waren we gebleven bij het wachten op een telefoontje van de dokter – dat uiteraard niet kwam. En inmiddels was het internet uitgevallen in het hotel, en was mijn belkrediet op.

Dat zijn de momenten dat je zoooo blij bent met je accompanying spouse. Mel is in het internet cafe aan het googelen geslagen en kwam thuis met de mededeling dat bakpoeder werd aanbevolen als vertrouwd huismiddel. Cranberry juice – hadden we bij een eerdere gelegenheid in Bangladesh zelf ook ontdekt als goed werkend huismiddel - hebben we hier nog niet kunnen vinden, maar iedere supermarkt verkoopt bakpoeder. En waarempel, ik knapte er zo van op dat ik zaterdag en zondag al weer blijmoedig mee kon werken aan het charity weekend waarvoor we onze medewerking hadden toegezegd.

Ik wist niet dat cranberrysap ook in capsules verkrijgbaar is, dank voor de tip Trees, die nemen we voortaan mee in onze huisapotheek!

Ik heb zondagavond toch maar even naar VSO gemaild over dat niet terugbellen, en ook dat werd meteen opgepakt. Ze zijn echt goed hier!

Ik had maandagochtend de (Nederlandse) dokter al aan de telefoon met duizend verontschuldigingen en grote dank dat ik het voorval gemeld had, want dan kon ze er tenminste wat aan doen! Kennelijk waren zijzelf en de meest ervaren verpleegster niet aanwezig geweest op vrijdag, en dan gooit de Tanzaniaanse staf er gezellig met de pet naar.

Ze heeft me bezworen dat het niet meer zal voorkomen dat telefoontjes onbeantwoord blijven. Mijn vertrouwen is hersteld!

De charity was een fundraising voor het Zanzibar Institute of Female Mental Patients, een plaats te vergelijken met Dante’s Hel. Niet dat het daar ook maar héél even over ging tijdens alle evenementen. Zanzibaris houder er niet van met onplezierige zaken geconfronteerd te worden.

Daar moeten we het met de evaluatie toch maar eens even over hebben! Hoe wil je ooit verandering brengen in dit soort zaken als je het niet naar buiten brengt? Maar de evenementen waren leuk.

De aftrap was een modeshow op vrijdagavond, die ik gemist heb omdat ik nog te ziek was om op mijn benen te staan. Maar Mel was onder de indruk van de schoonheid van de modellen. Je hoeft niet te vragen waar zijn aandacht lag. En oh, ja de geshowde kleding was ook heel aardig.

Zaterdag was Bollywood night, met Bollywoodfilms en een Bollywood show van zo’n erbarmelijk slechte kwaliteit dat het leuk werd, voor ons, wel te verstaan, de merendeels Indiase Zanzibari bezoekers vonden het prachtig.

Voor zondagmiddag was een dhowrace georganiseerd met een hele tribune vol hoogwaardigheisbekleders, die allemaal op hun beurt ellenlange speeches afstaken waar geen mens naar luisterde. Uiteindelijk vertrok de voor 1 uur geplande race om half 5. Zodra de dhows op weg waren begon een dansvoorstelling die de hoogweaardigheidsbekleders niet konden zien. Wij wel! Zie de foto’s op facebook. Daarna begon het rad van avontuur, terwijl Mel en ik nog loten liepen te verkopen! Foutjes in de regie! We hebben trouwens nog aardig wat geld opgehaald allebei.

Maandag op het instituut bleek iedereen weer aanwezig, ook de direkteur, en hij had zowaar eens geen smoes klaar om niet met me te hoeven praten. Déze week zou het allemaal in orde komen! We hebben nog even gezellig over mijn lesuren gebabbeld – Abbas zou een rooster voor me maken – en vervolgens werden mijn collega Maryam en ik naar het huis gestuurd, waar Mel de hele dag voor niets op de loodgieter en de timmerman had zitten wachten, om een nieuwe lijst te maken van wat er allemaal nodig is om het ons gezellig te maken, “want daar heb je een vrouw bij nodig, zo’n man als Hamid Serenge begrijpt dat immers allemaal niet”!

Maryam wist van wanten. Had de direkteur zich de week ervoor nog beklaagd over dat Mel en ik veel te hoge eisen stelden (!) Maryam vond dat we ZEKER een televisie en een koelkast nodig hadden, en een ECHTE eethoek, niet zo’n schooltafel, en gordijnen, en nog zo wat van dat grut, waar WIJ niet om hadden dúrven vragen en wat zeker ook niet op de lijst van minimale benodigdheden van de VSO voorkomt.

Dinsdag gingen we samen boodschappen doen, besloot ze. Ik moest maar gewoon in het hotel wachten. Ze zou me bellen als zij en de chauffeur onderweg waren.

En dus heb ik de hele dinsdag aan facebook kunnen werken, en aan de Engelse blog, want uiteraard werd er niet gebeld. En Maryam nam haar telefoon niet op en beantwoordde ook mijn smsjes niet. Mel zat ondertussen wederom voor Jan met de korte achternaam in het huis, want ook de loodgieter en de timmerman kwamen weer niet opdagen.

Hij weigert nu verder alle medewerking tenzij ze hem bellen dat ze voor de deur staan. Eerder gaat hij niet meer naar het huis toe.

Ik kan inmiddels naar het dala dala station lopen zonder hopeloos te verdwalen, en ben ook aardig goed geworden in het geld terug eisen, ook al claimen die jongens op de bussen nog zo overtuigend dat ze geen wisselgeld hebben. Ik kan het helaas nog niet in Kiswahili, maar “Give! Now, now!” werkt ook heel aardig.

Dus ik stond woensdag al om 8 uur voor Maryam’s neus. Die was zich volstrekt niet van enig kwaad bewust. Integendeel, ze wilde weten waar ík dinsdag gebleven was! Er hadden de hele dag groepen studenten op me zitten wachten die maandagavond een lesrooster gekregen hadden waarvan ik het bestaan niet kende!

En waarom had zij míj dan niet gebeld? Ehhhhh, niet aan gedacht. Ik wilde graag een copietje van dat rooster hebben. Ehhh, de printer was even buiten gebruik, het zat alleen in Maryam’s computer.

Dat rooster heb ik later ergens van een mededelingenbord geplukt. Het mocht er wezen! Maandag t/m woensdag van 8 tot 3, donderdag en vrijdag van 10.30 tot 6 uur. Alstublieftdankuwel! En dat in een bloedheet, slecht-geventileerd lokaal zonder boeken en zonder middelen!

Ja, Maryam zag ook wel dat dit wel erg veel uren waren. En wanneer zou ik dan mijn lessen moeten voorbereiden? Oh, hadden ze niet bij stilgestaan, maar dat zou toch niet zoveel tijd kosten? Helaas kost het wel veel tijd, zeeën van tijd. Er is niets routinematigs bij. Het voorbereiden van dit soort lessen kost uren. En ik heb straks helemaal geen toegang meer tot het internet, waar de meeste van mijn ideeën vandaan komen.

En dan hebben we het nog niet over het gebrek aan middelen. Krijtjes zijn er meestal wel. Dat is al heel wat! Verder is er niets, geen papier, geen gekleurd karton, geen post-it, geen flipover, geen fotocopieerapparaat, geen printer. Kortom: geen van al die middelen die het een improviserende docent zoveel makkelijker maken!

Middelen gaan er komen beloofde de directeur me op donderdagmiddag plechtig en persoonlijk. Maar goed dat ik hem niet meer geloof. Er wordt nog geen krijtje gekocht zonder zijn handtekening en mooi dat hij die op vrijdagavond toe ik naar huis ging nog niet gezet had onder mijn bestelling!

Uiteindelijk hebben Maryam en ik afgesproken dat ik het lesrooster zal volgen tot de ramadan begint op 21 augustus. Dan wordt er alleen ’s nog morgens lesgegeven, want na 12 uur is iedereen te moe van al dat vasten! Dus dan is alles toch weer heel anders.

Inmiddels heb ik een smsje gehad dat komende maandag en dinsdag alle lessen vervallen, dus deze week begint al vast lekker rustig.

Donderdag was ik om 10 uur op school, maar er was geen student te bekennen. Misverstandje, die waren op excursie! Alle collega's schitterden ook door afwezigheid, dus ik ben naar het naastgelegen hotel(nou ja, zo'n 10 minuten lopen langs een drukke weg) gegaan om mijn emails te lezen.

De volgende groep was er wel, en voor de rest van de dag was het buffelen. Toen ik om 6 uur uitgeput mijn lokaal uitrolde zat de direkteur zowaar op me te wachten! We keuvelden gezellig over koetjes en kalfjes, het huis dat nu toch heel snel klaar zou zijn, de noden en wensen van studenten en collega's EN de lesmaterialen die hij voor me ging aanschaffen. Geen woord over andere verrassingen die hij voor me in petto had ...

Vrijdag, wederom geen studenten om 10 uur. Ik ben effe kwijt wat de smoes was. Mooie gelegenheid om Serenge weer eens achter zijn vodden te gaan zitten, want er was nog steeds helemaal niets in het huis gebeurd.

Maar Serenge was nergens te bekennen. En toen bleek dat Serenge met de chauffeur naar het hotel getrokken was, want de direkteur had gezegd dat we nu wel lang genoeg in het hotel hadden gezeten en dat we nu maar eens naar het huis moesten verhuizen! Hoewel ik betwijfel of het hotel had meegewerkt, was ik toch blij dat Mel er was om ze weg te sturen. Zijn smsje naar mij loog er niet om!

Dit leek me nu eens een goed moment om ECHT BOOS te worden. Ik wist dat de direkteur in zijn kantoor zat, dus ik ben meteen naar zijn secretaresse gestapt en heb een gesprek geeist. Deze keer was de toon helemaal goed kennelijk, want ze ging het hem meteen zeggen hoewel hij bezoek had en hij kwam naar buiten zetten zodra het bezoek weg was.

Hij was de lelieblanke onschuld zelve. Geen idéé waar ik het nú weer over wilde hebben. Maar hij had tijd gemaakt, spéciaal voor mij, terwijl hij toch naar de moskee moest voor het vrijdaggebed.

Ik sprak op lichtverwijtende toon over de teleurstelling die ik voelde omdat hij helemaal geen respect voor mij had en dat hij kennelijk helemaal niet wilde dat ik bleef.

Natúúrlijk had hij respect voor me. Natúúrlijk had hij Serenge geen opdracht gegeven, dat was allemaal een misverstand! Dít weekend nog zou het allemaal in orde komen. Hij had het nu in de handen gelegd van Abbas, en die zou persóónlijk toezien op voltooiing van het huis en het kopen van de meubelen.Daarna vertrok hij om te gaan bidden.

Abbas was al weg, en verder heb ik ook de hele middag niemand meer gezien. Ik ben toch maar even naar de buren gegaan om VSO een mailtje te sturen. Het kan geen kwaad als die ook een beetje helpen duwen en trekken, lijkt me.

En ik heb al antwoord ook. Ze gaan maandag een gesprek aan met de direkteur....

En toen ben ik mijn laatste groep nog even les gaan geven. Jezus je wordt moe van zo’n dag! Ik was zó laat dat ik meteen door ben gegaan naar Suzanne, waar Mel niet was aangekomen, want die was weer eens verdwaald. Er werden hulptroepen uitgestuurd om hem te zoeken.

Toen Mel eindelijk gevonden was, hebben we met Suzanne en haar team vergaderd en gebrainstormed over wat zij willen en hoe ze dat moeten aanpakken. Dat is van een heel andere orde: gedreven mensen die wat willen en er de handen voor uit de mouwen steken. We krijgen er allebei energie van!

Later belde Serenge. Konden we zaterdag naar het huis komen? Er zou weer gewerkt worden. “Nee”, zeiden wij. “We hebben al plannen” ! We beloofden de sleutel voor hem achter te laten bij de receptie, zodat hij in het huis zou kunnen, en bereidden ons voor op ons weekend.

Al dat volunteeren moet nou ook weer niet te serieus worden, dus hebben we vanmorgen gescubadived (is dat een werkwoord?). Elk 2 duiken naar een diepte van 12 meter. Fantstisch! Net of je in die tekenfilm, Nemo, rondzwemt! Ruim 300 dololars voor een ochtendje vertier! Dat staat gelijk aan een maandsalaris voor mij. En het was het dubbel en dwars waard. We gaan het vast nog wel een keer doen!

Vanavond nog even met Serenge gesmst om te horen hoe hij vorderde in het huis. Niet dus.

Daarna een smsje naar Abbas gestuurd dat we verwachtten dat er maandag meubelen gekocht zouden worden en dat het hotel toch wel héél erg graag geld wil zien onderhand.

Hij smste nog terug ook! Er is nog steeds niet getekend door de direkteur, want de minister heeft ook nog steeds niet getekend, en het hotel wordt betaald (beloofde hij, en geloven wij dat?).

Dat moet ook wel onderhand. De stemming hier in het hotel is duidelijk aan het veranderen. Ze willen ons nu écht weg hebben!

Wordt vervolgd! Watch this space!