De Hash, hier dan toch eindelijk de uitleg

Dit Paasweekend ben ik voor het eerst van mijn leven betrokken geweest bij het terreinverkennen voor een ‘hash’. Samen met een andere Nederlander, Robbert, die hier voor een paar jaar zit, hebben we twee dagen terrein verkend. Ik heb er overal spierpijn en een bijensteek aan overgehouden, maar ook een veel helderder inzicht in hoe moeilijk het uitzetten van een goed spoor is, en uiteraard, een uiterst tevreden gevoel over dat ik het toch maar even gedaan heb.

Het tweede gebied, waar we gisteren gelopen hebben, was zo zwaar dat het niet te doen is voor mensen met kinderen. Robbert moest me soms letterlijk omhoog trekken omdat mijn benen niet lang genoeg zijn om een hele stijle klim zelf te maken! Of ik ook betrokken ga worden bij het uitzetten van ‘the trail’, het uiteindelijke spoor, weet ik nog niet.

Hash House Harriers overal in de wereld noemen zich ‘drinkers met een loop/ren/wandelprobleem’. Ik kwam er voor het eerst mee in aanraking in Nigeria, dankzij de onderwijzers van de American international School en was meteen verslaafd. Sindsdien is contact leggen met de plaatselijke ‘hash’ een van de eerste dingen die we doen als we op een nieuwe plek neerstrijken.

De wikipeadia zegt er het volgende over:

The Hash House Harriers (abbreviated to HHH, H3, or referred to simply as Hashing) is an international group of non-competitive running, social and drinking clubs. An event organized by a club is known as a Hash or Hash Run, with participants calling themselves Hashers.

Mel is ook een enthousiaste hasher, zei het vanaf de zijlijn. Hij gaat mee naar het ontmoetingspunt met een boek en een stapel kranten, doet zijn tuk in de auto, en is er weer helemaal bij als de down-down begint. Ik stort me met alle anderen in het avontuur.

En avontuurlijk zijn die lopen altijd. Ze worden uitgezet op plaatsen waar je normaal niet komen zou, voeren je langs griezelige bergpaadjes, en soms zelfs geheel zonder pad, over bergen en door dalen en rivieren op doorwaarbare plaatsen, door wadis en paddies en over hele enge bruggetjes. En ondanks het feit dat er altijd mensen met kinderen op hun rug en kleine kinderen aan de hand meedoen, ligt het tempo hoog.

Het idee is ooit ontwikkeld door een stel Britten (kan het anders) in Malaysia. Ik hang de wikipeadia beschrijving hieronder voor de geinteresseerde.

Het principe is simpel. De hash is toegankelijk voor iedereen, ook de lokale bevolking, en is bedoeld als een ontmoetingsclub voor mensen die graag buiten actief zijn en (wat) met elkaar willen drinken onder het doen van flauwe spelletjes. Het idee sloeg zo aan dat er nu geen land in de wereld meer is waar geen hash is, in grotere landen vaak meerdere. Amsterdam heeft ook een hash, maar om de een of andere reden, zijn we daar nog nooit naartoe geweest!

En van een gentlemen’s club heeft het zich overal ter wereld ontwikkeld tot clubs waar de hele familie aan mee kan doen.

In Zanzibar was de hash een stille dood gestorven tegen dat wij arriveerden. En wij voelden ons niet geroepen noch geschikt om hem weer leven in te blazen. Om een hash hare (haas) te zijn, moet je het landschap goed kennen, over GPS beschikken en over eigen vervoer. Bovendoen moet je goed kunnen lopen en rennen. Wij diskwalificeren op alle punten. Maar de groep is Dar was heel groot en actief, dus Mel stapte zo nu en dan op de veerboot om in Dar te gaan hashen. Ik heb er maar één keer meegedaan. Het was gezellig.

Hoewel de regels overal het zelfde zijn, is iedere hash toch weer anders. Een paar vrijwilligers, de hazen, zetten van tevoren een traject uit dat kan varieren van gezellig wandelen tot een zware uitputtingsslag. De sporen worden op gezette tijden gemarkeerd met confetti, dat witte spul dat in je perforator en papierversnipperaar achterblijft.

De meeste hashes zetten trails uit voor renners en voor wandelaars. Nigeria en Bangladesh hebben verschillende trails voor renners en lopers, Jakarta heeft alleen een trail voor renners en de wandelaars moeten maar zien hoe ze weer terugkomen, Dar heeft ook renners en lopers, maar die volgen hetzelfde spoor, alleen gaan de wandelaars eerder van start. Lesotho heeft alleen wandelaars. En er zijn nog wel andere varianten mogelijk.

De hashmeester houdt in de gaten dat alles volgens de regels verloopt en heeft meestal aan het eind van de hash een hele lijst namen van ‘zondaars’ die tegen de hashregels gezondigd hebben en daarvoor tijdens de down down ‘bestraft’ moeten worden.

Het is altijd goed uitkijken dat je het spoor niet uit het oog verliest, en ook, zoals ik maar weer eens ondervonden heb, waar je loopt, want je kunt behoorlijke smakken maken. Ik heb de lidtekens om het te bewijzen.

Het uitzetten van een trail is geen geringe opgave, en het gaat ook wel eens ernstig fout. We zijn in Jakarta een keer hopeloos verdwaald geraakt omdat een groep kinderen met de markering aan het spelen gegaan was. Uiteraard moeten hashers zelf ook heel goed opletten. Er worden valse trails uitgezet om de snelle lopers af te remmen. Maar ook dat is aan strakke regels gebonden. Je weet dat je op het goede spoor zit zolang je zo nu en dan een bergje van dat witte spul op het pad ziet liggen. Je waarschuwt je mederenners/lopers door On ... on te schreeuwen. Je weet dat je op een vals spoor kunt belanden daar waar een witte streep over het pad getrokken is. Dan is het even goed zoeken waar het juiste spoor ligt. Het valse spoor wordt op een gegeven moment afgebroken met 2 strepen op het pad. Voor zware hashes worden pauzes ingelast: the hash pause. Daar moet iedereen op elkaar blijven wachten totdat de hares het teken geven dat je weer verder mag.

Als iedereen weer terug is wordt er een grote kring gevormd voor de ‘down down’, en dan beginnen de liedjes en de flauwe spelletjes. Iedereen die deel uitmaakt van een hash krijgt een hashnaam, die altijd een sexueel tintje heeft. Mijn hashnaam is Dutch Cooky, maar ik ken mensen die namen hebben als Pubic Hair en Blow Job. Afhankelijk van de hash heeft de down down een sterk dan wel een zwakke sexueel getinte soort van humor. Jakarta was zo extreem dat het niet leuk meer was en er kwam geen eind aan. Dat is enige hash waar we na verloop van tijd niet meer naartoe gegaan zijn. De loop was altijd interessant, maar de sfeer eromheen was niet prettig. Bovendien hadden we vaak moeite met het krijgen van een lift.

Deze hash is de leukste die we tot nu toe hebben meegemaakt. We kunnen de project auto gebruiken om er naartoe te gaan dus we zijn niet afhankelijk van of we een lift kunnen krijgen. Bijna al Mels collega’s lopen mee. De wandelingen zijn behoorlijk zwaar, maar er wordt veel rekening gehouden met de kinderen, er wordt goed opgelet of er geen mensen achterblijven of in de problemen raken en de down downs zijn uiterst mild en onschuldig en duren nooit langer dan een kwartier..

De grap is dat er altijd een aantal mensen in de kring wordt gehaald voor allerlei soorten redenen: je doet voor het eerst mee, je hebt geen hash shirt aan, je hebt je hoed of pet nog op, je bent verdwaald, je bent gaan zitten, je hebt tegen een (niet-bestaande) hashregel gezondigd, enz enz.

Degene die in de kring staat krijgt een beker bier in de handen gedrukt (hier mag je zelfs voor water of frisdrank kiezen!), de groep zingt:


Here's to hashers they are blue
they are hashers through and through,
they're a pisspot, (he's an asshole)
So they say,
Tried to go to heaven, (he'll never get to heaven)
But he went the other way, (in a long, long way)
So drink it down, down, down . . .

Je ziet er zijn een aantal varianten op een thema! Zodra de regel down.. down... down wordt gezongen moet die beker in een keer geledigd worden. Als dat niet lukt moet het restant over je hoofd worden uitgegoten.

De hashes starten hier om 10 uur, dus meestal zijn we hier tegen een uur of 2 weer terug, maar soms wordt de hash gevolgd door een ‘braai’ een barbeque bij een van de expats die de mazzel heeft over een groot huis met een tuin te beschikken. En zo brengen wij hier onze zondagen door!

Ik zet van de week een aantal ‘hash’albums op facebook.

Dis is wat de wikipeadia te melden heeft over de hash!

Hashing originated in December 1938 in Kuala Lumpur, then in the Federated Malay States (now Malaysia), when a group of British colonial officers and expatriates began meeting on Monday evenings to run, in a fashion patterned after the traditional British Paper Chase or "Hare and Hounds", to rid themselves of the excesses of the previous weekend. The original members included , Albert Stephen (A.S.) Ignatius "G" Gispert, Cecil Lee, Frederick "Horse" Thomson, Ronald "Torch" Bennett and John Woodrow. A. S. Gispert is recognised as the Father of Hashing.[1]
After meeting for some months, they were informed by the Registrar of Societies that as a "group," they would require a Constitution and an official name. A. S. Gispert suggested the name "Hash House Harriers" after the Selangor Club Annex, where the men were billeted, known as the "Hash House" for its notoriously monotonous food. Apart from the excitement of chasing the hare and finding the trail, harriers reaching the end of the trail would be rewarded with beer, ginger beer and cigarettes.
The Constitution of the Hash House Harriers is recorded on a club registration card dated 1950:
• To promote physical fitness among our members
• To get rid of weekend hangovers
• To acquire a good thirst and to satisfy it in beer
• To persuade the older members that they are not as old as they feel
Hashing died out during World War II after the invasion of Malaya, but was re-started after the war by most of the original group, minus A. S. Gispert, who was killed on 11 February 1942 in the Japanese invasion of Singapore, an event commemorated by many kennels by an annual Gispert Memorial Run held on this day.
Apart from a "one-off" chapter formed on the Italian Riviera by Gus McKey, growth of Hashing remained small until 1962, when Ian Cumming founded a kennel in Singapore. The idea then spread through the Far East, Europe, Australia, and New Zealand, and North America, booming in popularity during the mid-1970s.
At present, there are almost two thousand kennels in all parts of the world, with members distributing newsletters, directories, and magazines and organizing regional and world Hashing events. As of 2003, there are even two organized kennels operating in Antarctica.[2]