Uitiendelijk toch de derde wereld

Donderdag 1 april

Donderdag 1 april

Naarmate we hier meer ingeburgerd raken, beginnen we ook hier in Maseru de typische 3e wereld karakteristieken te herkennen: de niet-funtionerende publieke sector, de corruptie, de verborgen werkloosheid, of liever gezegd de overbezetting en, verrassend verborgen, de schrijnende armoede. We ruiken het vaak voordat we het zien, die typische rioollucht waar geen open riool is. We pikken het alleen maar op als de wind toevallig onze kant op staat. En pas als je goed kijkt dan zie je ze in de velden verscholen achter de bosjes, de mensen die helemaal niets hebben, kinderen vaak nog. Nu het kouder wordt zijn er ook meer bedelaars op de weg.

Over het algemeen is in Maseru de infrastructuur goed. Maar waar het wegdek, voornamelijk gebouwd door door de Chinezen, kapot gaat, wordt uiteraard niet gerepareerd, zoals nergens ooit iets gerepareerd wordt, dus er vallen nu met de aanhoudende regens steeds meer gaten in het wegdek. Het enige open riool dat ik tot nu toe gezien heb is uitgerekend bij het ziekenhuis, een plaats gelijk aan Dante’s Inverno: wie er binnengaat laat alle hoop varen. Ik ben er één keer geweest om een brief af te geven voor een dokter die daar als volunteer werkt(e) (hij is inmiddels ontslagen omdat hij kritiek had op de minister). Overvolle zalen met lekkende daken en wrakke bedden. Patienten worden in de gangen, waar het linoleum volledig is weggesleten, behandeld aan open wonden, terwijl 5 meter verderop iemand de gang staat te vegen. Eindeloze rijen wachtenden puilen uit de wachtkamers en zitten buiten in de regen of de volle zon. Je ziet ook regelmatig mensen in pyama buiten wandelen, hoewel, dat wordt ook minder nu het kouder wordt.

Lesotho heeft (Chinees) geld gekregen om een nieuw ziekenhuis te bouwen en dus wordt het oude volledig aan zijn lot overgelaten. Lesotho heeft een mooie nieuwe bibliotheek althans van buiten ziet het er nog prachtig uit, gebouwd door ... de Chinezen. Binnen vallen de scheuren al in de muren, is alle bedekking al van de traptreden gesleten en boeken worden niet op hun plaats teruggezet. Met een jaar of 5 ziet het er ongetwijfeld van binnen uit zoals alle andere overheidsgebouwen hier.

De Basotho gedragen zich inmiddels of het hier Siberie is. Zowel binnen als buiten zijn ze gekleed in dikke lagen, kragen omhoog en weggedoken in mutsen en dassen, terwijl wij nog steeds in onze tshirts rondlopen. Op kantoor heeft iedereen zijn eigen kacheltje onder het bureau staan en volgens Mel is de temperatuur er continu rond de 30 graden. Er woedt een stille strijd tussen de blanken, die de kacheltjes uitzetten en de Basotho die ze even hard weer aanzetten!

Maandag 3 mei

Klagen helpt, zelfs hier in Lesotho, dat heb ik vanmorgen toch maar weer even ondervonden. Ons sociale leven bestaat voornamelijk uit typische expat ontmoetingen zoals de hash, de maandelijkse braai, de filmavonden van de Alliance Française, de Sesotholessen, the international ladies’ coffeeclub, de jaarlijkse dinner-dance van de American School, om zomaar wat te noemen. Ik win nooit of te nimmer wat, maar tijdens die dinner-dance viel ik toch zowaar in de prijzen, een voucher van R250 te besteden in de PEP stores (een soort van Zeeman) werd uitgereikt op het nummer van mijn toegangskaartje.

PEP stores mag dan een beetje een dumpzaak zijn, ze hebben wel warme vliesvesten en truien en meer van dat ongeregeld. Ze zitten in elk winkelcentrum. In Maseru alleen zijn er al een stuk of 7. Maar het zijn duidelijk allemaal franchises, alweer, net als Zeeman, en de bevoorrading is, voorzichtig uitgedrukt, wat wisselvallig. Dus, in de ene PEP store vindt je een spijkerbroek, waar weliswaar 36 in staat, maar toch prima rond heupen past die echt niet afgevallen zijn tot maat 36, maar geen vliesvesten en truien. In de andere hebben ze wel vliestruien, maar alleen in S en XXXL, oftewel de maten baby en olifant, ergens anders hebben ze wel de juiste maat trui, maar niet in de kleur die ik hebben wil en geen broeken en vesten. De expedities naar steeds verder gelegen PEP stores hielp May, de enig overgebleven accompanying spouse, met wie ik meestal wandel en winkel, en mij moeiteloos de dagen door te komen, maar het was volkomen onmogelijk om die R250 (omgerekend €25!) in een keer op te maken, en alle store managers stonden erop dat dat gebeurde, anders wilden ze die voucher niet in betaling aannemen. Het idee dat ze me een nieuwe voucher konden geven voor het saldo was een dergelijk nieuw idee voor ze, dat ze er stuk voor stuk van uitgingen dat ik ze in de maling nam en wilde oplichten.

Voor Mel vonden we ondertussen wel een paar flanellen houthakkersshirts bij Mr Price, ook zo’n dumpzaak , waar ze soms verrassend leuke dingen in de aanbieding hebben. Het waren de enige wat warmere overhemden die ik voor hem kon vinden. Hij draagt ze letterlijk dag en nacht en is lekker warm aangekleed voor nog geen €7! Uiteraard komt alles uit de plaatselijke sweatshops, gerund door ... ehhhh de Chinezen.

Uiteindelijk heb ik zaterdag, nadat ik ook in Ladybrand de winkel was uitgestuurd, ten einde raad de website van PEP stores opgezocht en via hun contact button een email gestuurd waarin ik dit dilemma beschrijf, niet verwachtend dat die mail ook echt gelezen zou worden, laat staan dat ik antwoord zou krijgen. Mis, vanmorgen om half 9 had ik een uiterst verontschuldigende meneer aan de telefoon. De voucher was iets waar ze geen ervaring mee hadden. Ze hadden hem uitgeschreven als sponsorbijdrage voor de American School en er nooit bij stil gestaan dat er dit soort problemen door zouden kunnen ontstaan. Ik moest zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde PEP store en dan zou ik de voucher kunnen omruilen voor baar geld!

De regen kwam op dat moment met bakken naar beneden – en dit is het droge seizoen zoals men niet ophoudt ons te vertellen, maar zodra het een beetje opklaarde zijn May ik naar de overkant gesprint om mijn voucher te verzilveren en de passende spijkerbroek te kopen die ze daar hadden en vervolgens door naar de PEP store op Kingsway waar ze nog een vest en sokken in mijn maat hadden. Ik voel me een stuk beter gekleed nu en ik heb nog geen R100 (€10) uitgegeven!

Al met al heeft die voucher ons toch zo’n 14 dagen bezig gehouden. Wie had gedacht dat ik nog eens ooit op die manier mijn dagen zou vullen! Maar er begint nu toch verandering te komen in mijn dagen van ledigheid, en dat is maar goed ook, want May vliegt zondag naar huis en dan ben ik even op mezelf aangewezen.

9 mei, moedersdag

Kennelijk is de natuur hier totaal overstuur. Dat merk je vooral tijdens de hash, die vanmorgen door een gebied vol donga’s – de naam voor de enorme barsten in het landschap gecreëerd door erosie. De diepere donga’s hebben hun eigen biotopen ontwikkeld en vooral de bloeiende planten, kevers en insecten zien er anders uit dan wat ik ooit eerder gezien heb. Veel van die kevers en insecten zijn begonnen aan een nieuwe paringscyclus, planten die hun bladeren aan het verliezen zouden moeten zijn, staan in volle bloei, vogels die al lang naar het noorden op weg moeten zijn, zijn nog hier en aan het nestelen.

Heel vreemd allemaal. En ondertussen is het wel degelijk herfst hoor. Bomen die hier niet van nature voorkomen, zoals berken en populieren, zijn allemaal aan het verkleuren en bladeren aan het verliezen, en ’s morgens en ’s avonds is het nu zó koud dat zelfs Mel wat warmers aantrekt. De algemene consensus is dat het wordt veroorzaakt door de buitensporige regenval. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar kennelijk valt er veel te veel regen op het moment. Dit is het droge seizoen, maar we hebben iedere week wel een dag of 2, 3 zware regenval. Van die tropische buien die alles binnen een paar minuten volledig onder water zetten.

Dat maakt die hash soms een behoorlijke modderboel. Maar vandaag was het goed te doen omdat veel van de donga’s waar we doorheen trokken een meer rotsachtig karakter hadden. Dit zijn de momenten dat het me spijt dat ik niet wat meer van geologie en biologie weet. Zuid Afrika is zo’n beetje het alleroudste aardoppervlak ter wereld. In dit gebied begon de aardmantel voor het eerst te stollen. Vandaar al die tafelbergen hier. Het moeten hele hoge bergen geweest zijn waarvan de toppen volledig zijn weggeërodeerd. Sommige bergen zijn zo uitgesleten door erosie dat ze tot alleeenstaande rotsmassa’s gereduceerd zijn. Ik verbeeld me dat ik laatst dinosaurusafdrukken gezien heb op versteende vulkaanas. Ik ben benieuwd of iemand anders dat ook ziet in de foto’s!

Tijdens de down-down moesten alle moeders in de cirkel komen en werden we toegezongen door de verzamelde hashers. Dat is een aardige indicatie van hoe ontspannen deze hash is. Ik heb dit nog nergens anders meegemaakt. Na de hash zijn we met een aantal mensen nog in het restaurant van Lancers Inn gaan lunchen. Ik ben nu weer helemaal bijgepraat over de frustraties die iedereen hier in zijn werk ondervindt.

Bij het binnenhalen van de email vond ik ’s avonds een hele leuke kaart van Marjorie: een koortje zingend op de melodie van amazing Grace ‘amazing mum, how sweet you are to love a child like me’.

Tuesday 11 May

Inmiddels heb ik nu toch iets dat op een baan begint te lijken, dus ik kan al aardig meepraten over al die frustraties. Een van de plaatsen waar ik mijn CV gedropt had was het Ministerie van Education en van hen kreeg ik toch zowaar een email een paar weken geleden of ik kon helpen met het organiseren van een conferentie. En waarom niet!

En nu ben ik dus echt terug in Afrika. The African Convention of School Principals organiseert jaarlijks een conferentie in enig Afrikaans land, en dit jaar is Lesotho aan de beurt. Het Lesotho chapter, Lesotho Principals Association (LESPA), had een commissie gevormd die enthousiast aan de slag ging met het enige evenementenbureau dat Lesotho rijk is en begon aan het opzetten van een programma. De commissie is inmiddels gehalveerd en het evenementenbureau is failliet. Ze hebben hulp nodig. En dus ben ik sinds een week of twee deel van het organiserend committee.

De voorzitter, Colin, is een Schot die het grootste deel van zijn leven in Afrikaanse landen heeft lesgegeven en dus heel aardig het klappen van de zweep kent. Helaas heeft hij ook het een en ander van de mentaliteit overgenomen. Op tijd komen en beslissingen nemen zijn niet zijn sterkste kanten. Gelukkig heeft hij hulp van Sam een Ghanees die net als ik als vrijwilliger bij het project werkt. Sam is altijd op tijd en Sam is goed in het doordrukken van beslissingen.Sam heeft de titel ‘assistent secretaris’ omdat de commissie ook een officiele secretaris heeft, maar die woont uren reizen buiten Maseru en heeft nog nooit een vergadering bijgewoond. Nog belangrijker voor mij is dat Matau, het enige betaalde personeelslid van voorheen het evenementenbureau, nog in Maseru is – tussen twee banen - zoals dat zo mooi heet. Ze heeft haar diensten gratis aangeboden zolang ze nog geen ander werk heeft en is nog bij elke vergadering, en hoewel ze Masotho is (één inwoner van Lesotho is een Masotho, meerdere inwoners zijn Basotho) weet ze van wanten. Bovendien kent zij iedereen en spreekt ze de taal, wat haar voor Sam en mij onschatbaar maakt. Sam, Matau en ik konden het gelijk uitstekend met elkaar vinden. En dat is maar goed ook want er zijn aardig wat beslissingen te nemen die alsmaar niet genomen worden.

Mijn eerste ontmoeting met de voltallig commissie was 3 weken geleden op een vrijdag in het toen nog functionerende kantoor van het evenementenbureau. Er waren wat cateraars geselecteert en die zouden om beurten een proeflunch komen organiseren ‘om 1 uur precies!’ De enige aanwezigen om 1 uur waren de cateraars en uiteraard, ik. Sam en Matau kwamen een paar minuten later. De voorzitter kwam om half 2 aanzetten. En toen zijn we toch maar vast gaan eten.

Mel en ik zouden naar het hashweekend in Malealea gaan en om 3 uur worden opgepikt, dus ik vertrok om half 3. Toen kwamen er nog steeds commissieleden binnendruppelen. Het maakte de cateraars behoorlijk nerveus. Buiten de gratis lunch, die alleszins eetbaar was, was deze vergadering een nutteloze oefening want er konden geen enkele beslissing genomen over het verdelen van de werkzaamheden zolang de volledige commissien niet had ingestemd met mijn toetreding. Dus hadden we de woensdag daarna met zijn 4ren een afspraak om dat alsnog te doen. Niet dat het gebeurde, maar de intentie was er.

We ontmoetten elkaar min of meer op de afgesproken tijd bij het evenementenbureau, waar ze op dat moment alle meubelen naar buiten aan het dragen waren. De ruimte was inmiddels aan iemand anders verhuurd en dus moest voorheen het evenementenbureau er met onmiddellijke ingang uit. Alles is nu opgeslagen bij Matau thuis, inclusief de faxmachine, dus op dit moment zijn we niet bereikbaar. Matau was nergens te vinden. Afgesproken werd uiteindelijk dat Sam en ik samen de admininistratie voor onze rekening nemen, dat wil zeggen zodra we kantoorruimte hebben, en dat ik het aanspreekpunt ben – dat betekent registratie van deelnemers bij binnenkomst en oplossen van alle voorkomende rampen – tijdens de conferentie zelf. Toen Matau uiteindelijk kwam opdagen, bleek dat ze met haar familie de begrafenis van haar jongere zus, die de nacht ervoor overleden was, aan het regelen geweest was. De Afrikaanse manier van rouwen is toch iets waar ik steeds weer aan wennen moet: je regelt de begrafenis, en als dat voorbij is gaan je weer over tot de orde van de dag. Emoties blijven verborgen achter een masker van zakelijkheid.

Sam schrijft de notulen en brengt ze persoonlijk rond – “anders komt er helemaal niemand opdraven voor de volgende vergadering”. Hij pikte me maandag om 9 uur op en ik heb tussen 9 en 1 een groot aantal scholen gezien in een groot aantal afgelegen gebiedjes. Onderweg had hij boeiende verhalen over hoe de diverse commissieleden elkaar voortdurend in de haren zitten en hoe de twee principals die samen het avondprogramma moeten verzorgen inmiddels niet meer met elkaar praten. Het kan nog een boeiende baan worden.

De scholen zien er allemaal aanzienlijk beter uit dan in Nigeria, maar beter dan Nigeria is bijna alles in de wereld. Goed is het zeker niet. Er zijn boeken, de klaslokalen zien er schoon en heel, maar kaal uit en er wordt lesgegeven. In sommige gevallen vonden we kinderen buiten werken omdat het in de zon warmer is dan in de klaslokalen. Maar ze hadden boeken en ze waren er mee in de weer. Als er geslagen wordt, dan is het zeker geen routine. De meeste kinderen zien er welvarend en gelukkig uit. De principal, meestal een vrouw, zit met haar jas aan en haar muts op in een piepklein kantoortje en is niet zichtbaar aan het werk, maar beweert ontzettend druk te zijn. Volgens Sam komt er niets uit hun handen.

Gisteren was er eindelijk een oplossing gevonden voor de kantoorruimte die we nu niet meer hebben. Een van de scholen in Thetsane, een van de westelijk buitenwijken, heeft een rondaevel die gebruikt wordt om de kinderen een idee te geven van hun eigen cultuur. Die staat leeg en we kunnen hem tot augustus gebruiken. Geen gekke plaats om kantoor te houden, alle wanden zijn beschilderd met plaatselijke taferelen, er zijn telefoon- en elektriciteitsaansluitingen en er kan een kachel in worden gezet. Dat is een pluspunt, kan ik je vertellen, want het was er gisteren stervenskoud ook al stond de zon er op.

De principal van die school is het soort van bezig baasje dat alles tegelijk probeert te doen zodat er uiteindelijk niets uit zijn handen komt. Dus terwijl wij probeerden door te drukken dat alle meubilair vandaag verhuisd zou worden en dat de telefoon en de fax meteen zouden worden aangesloten, was hij van alles en nog wat voor zichzelf aan het regelen, smsjes aan het versturen, leerlingen overal heen te sturen, en zich aan mij voorstellen. Dat heeft hij tijdens het gesprek 5 keer gedaan. Toen ging hij al onze telefoonnummers in zijn telefoon programmeren, waar hij ze al in had zitten, en ons allemaal ‘flashen’, maar afspraken zijn er niet gemaakt voor zover ik weet. Het gevolg is dat ik geen idee heb of er wat gebeurt vandaag, maar ik kreeg Matau zover dat ze in elk geval vandaag langs de telefoonmaatschappij zou gaan om de aansluitingen te regelen. Morgen is het Hemelsvaartdag en dan is alles gesloten, vrijdag neemt iedereen een extra vrije dag, en voor je het weet ben je weer een week verder. En al die tijd zijn we uit de lucht!

Ondertussen zijn we ook op zoek geweest naar geschikte conferentieruimtes. Er is hier een conferentiecentrum, gebouwd door ehhhhh de Chinezen. Het is nog geen 3 jaar oud, maar het verval is al overal te zien. Hoewel we een afspraak hadden, was er buiten de schoonmakers, die allemaal lagen te slapen, niemand aanwezig. Dat gaf ons de tijd om alvast rond te kijken. De grote conferentiezaal is prima in orde er was alleen geen geluidsapparatuur. De andere zalen waren gesloten. De keuken was wel wijd open en dat gaf ons dus de gelegenheid uitgebreid alle kasten open te trekken. Er was er niet één waar geen aangekoekte etensresten in zaten en waar geen kolonies kakkerlakken in woonden. Overal in de gangen stonden gebroken tafels en stoelen. Geen van de liften werkten.

Na een half uur kwam de manager opdraven: maatje traditionally-built, ze pastte nauwelijks in haar eigen stoel. Haar kantoor was zo heet dat het er moeilijk ademhalen was, maar ze hield haar jas aan en haar muts op. Wij voelden het zweet langs onze ruggen lopen. Ze had 2 stoelen bij haar bureau staan. “Two of you can sit”, zei ze “the others will stand!” Dat zette meteen de toon. Konden we de andere ruimtes zien? Ze wist niet waar de sleutel was. Hoeveel losse stoelen zijn er aanwezig. Ze wist het niet. Hoeveel kans was er dat alles wat kapot was, gerepareerd zou zijn vóór 1 augustus? Ze had geen idee. Worden de liften gerepareerd? Ze wist het niet. Prijzen Voor zaalhuur? Die moest ze opzoeken in de computer en de printer werktte niet. Alles op dezelfde onverschillige, onbeschofte toon, als ze zich in verlegenheid gebracht voelde omdat ze geen van onze vragen beantwoorden kon, dan was dat aan haar houding niet te merken.

Uiteindelijk kwam een van de schoonmakers opdagen en die haalde de sleutel voor de andere ruimtes uit haar bureaula. Ze moest haar stoel verschuiven om hem erbij te laten! Hij wist te vertellen dat de liften nog nooit gewerkt hadden sinds het gebouw in gebruik genomen was, en dat de geluidsapparatuur al sinds september vorig jaar kapot was, maar hij wist nog wel een bedrijfje waar we geluidsmateriaal zouden kunnen huren. Hier onderbrak mevrouw de manager het gesprek. Geen enkele beslissing werd genomen zonder haar toestemming. Cateraars, geluidsmateriaal, extra stoelen, het moest allemaal via haar.

Ik zie helemaal voor me hoe dat gaat: honderden deelnemers die allemaal tegelijk hun registratiebewijzen en hotelvouchers willen hebben terwijl ondertussen om me heen van alles en nog wat fout gaat, en mevrouw de manager iedere creatieve oplossing in de weg staat.

De volgende stop was de Maseru Sun, een van de betere hotels hier. De zalen zijn wat kleiner, maar daar staat personeel tegenover dat met je meedenkt, goede service, goede stoelen en geluidsapparatuur. De catering wordt door het hotel verzorgd. En ze waren bereid ons leuke kortingen aan te bieden. Sam, Matau en ik hadden onze beslissing al genomen, maar Colin wist het tot onze verbazing allemaal nog niet zo zeker. Hij verwacht zeker 800 deelnemers en zoveel kan de Maseru Sun niet aan. Gelukkig had de Maseru Sun daar ook een oplossing voor: plenaire sessies kunnen in het conferentiecdentrum gehouden worden, Maseru Sun zorgt ter plekke voor de catering en regelt alles zelf met mevrouw de manager. Toen was Colin ook om. Nu moeten we het nog officeel aan de commissie voorleggen.

May is inmiddels vertrokken. Ze zou zondag vanuit Johannesburg naar Londen vliegen en het was nog even spannend of ze niet in Johannesburg zou stranden, want er was geen vliegverkeer naar Europa dit weekend volgens de nieuwsberichten. Vanmorgen kreeg ik een mailtje van haar dat ze veilig in Edinburgh is aangeland. Inmiddels is er een nieuwe consulent uit Australie gearriveerd en die heeft ook zijn vrouw bij zich. Dus nu houd ik me, als senior accompanying spouse, zijnde bezig met Angela wegwijs te maken. Het is een leuk mens en ze trekt haar eigen plan. Dat betekent dat ik me niet hele dagen met haar hoef bezig te houden.

We zijn vanmorgen de heuvel opgeklommen naar de Lesotho Sun om daar koffie te drinken en nu is zij aan het zwemmen in de club, en ik werk aan de blog en aan mijn Sesotho huiswerk. Er is geen internet vandaag, dus het is nog even onduidelijk wanneer dit geplaatst kan worden.

Ik zwem niet meer want mijn schouder speelt behoorlijk op nu het kouder begint te worden, en zo hevig dat ik aan het bekijken ben of ik me in Zuid Afrika kan laten behandelen. Daar schijnen ze geen wachtlijsten te hebben en de verzorging is op hoog niveau. Ik moet nog effe uitvinden hoe ik dat met de verzekering in Nederland moet regelen, en als dat v oor elkaar is, dan zou ik bij wijze van spreken volgende week al in het ziekenhuis kunnen liggen!

Die club is een verhaal apart. Eerst even raden wie de bouwheren waren!

Hij is inmens groot, er staan honderden apparaten, er zijn 2 zwembaden, een 50-meter buitenbad en een 25-meter binnenbad. Er zijn tennis en squashbanen, basketball-, honkbal- en volleyballvelden, een enorme recreatiezaal en een enorm restaurant. En het wordt nauwelijks gebruikt. Het was oorspronkelijk gebouwd voor het personeel van de nationale bank, maar die maken er geen gebruik van, en nu kan iedereen dus lid worden. Maar de helft van die apparatuur is kapot, de kwaliteit van het zwemwater wordt eens per week gecontroleerd – en dat betekent niet automatisch schoongemaakt, voor het geval je dat mocht denken, en de banen en velden worden niet gebruikt. Er worden ook airobicslessen gegeven, maar de muziek staat zo hard dat je buiten staat te trillen op het trottoir. Mel gaat ’s avonds zwemmen en heeft dan meestal het hele bad voor zich alleen.
Van Angela heb ik inmddels vernomen dat dit enorme complex een kleedkamer heeft waar met een hoop persen en goede wil misschien 6 vrouwen tegelijk in kunnen, en zeker geen 6 van Basotho-formaat, en dat de douches zo klein zijn dat zij zich er niet in om kan draaien, en zij is een maatje 36. Bovendien zijn er maar 3 douches. Al met al, niets voor mij dus.

Ik ga wel twee keer per week naar yoga, maar dat wordt gegeven in een klaslokaal van de American International School door een Indier die dat voor zijn lol doet, en dus grateloos ende voor niets! Dat betekent niet dat de kwaliteit van de lessen slecht is, integendeel, dus ik ben al weer aardig lenig. Het enige probleem is dat de ruimte zo klein is dat het programma een beetje beperkt is. Evenzogoed is het niet te geloven hoeveel je nog kunt doen op een m2. Ik ben volledig gevloerd als ik thuiskom!

13 mei Hemelsvaartdag

Hemelsvaartdag is hier een offiele feestdag, dus Lesotho werkt niet. Dat geldt uiteraard niet voor consultants, dus Mel en Marc, de nieuwkomer, zouden samen op kantoor gaan werken, en ik zou langskomen om een nieuwe McAfee versie te downloaden. Ik heb problemen met de huidige versie die ik niet kan oplossen omdat de wireless bij de Alliance Francaise te traag is. Het kantoor wordt geacht 24 uur per dag open te zijn en je wordt normaalgesproken binnengelaten door de bewaking zonder veel problemen. We werken er wel meer ’s avonds en op zondagen. Maar deze keer was er een nieuwe bezem, en dus werden DE REGELS toegepast. Kennelijk mag er officieel niemand het gebouw binnen buiten de kantooruren zonder schriftelijke toestemming van de minister. Mel wond zich enigszins op en zei dat het allemaal bullshit was. Wat is dat in Sesotho wilde hij weten. “Mapuso”, zei de guard, “but don’t use that word in public”! Toen we terugkwamen was de maid net bezig met de kamer. Paulina wat betekent mapuso? Paulina schaterde, maar wilde niet vertellen wat het betekent. Morgen hebben we Sesotholes, dus nu maar hopen dat de lerares wat mededeelzamer is. Watch this space!

Wij hebben uiteindelijk de middag benut met Marc en Angela de procedure aan de grens te laten zien. We moesten zelf onze Zuidafrikaanse visa laten verlengen dus dat kon dan in één moeite door. Het was gelukkig niet druk aan de grens, we hebben er ook al eens bijna 2 uur in de rij gestaan, en dat was maar goed ook, want het gebruikelijke van het kastje naar de muur sturen, aan beide kanten van de grens, begon deze keer wel heel erg op een klucht te lijken. Maar uiteindelijk kwamen we toch bij de juiste ambtenaren terecht en zij hadden mazzel. Ze kregen een Zuidafrikaans visum voor 3 maanden en een Lesotho visum van een maand. Wij hadden minder mazzel. Wij hadden onze drie maanden al gehad, en daarna is de Zuidafrikaanse regering niet zo scheutig meer. Wij kregen maar 4 dagen. Net genoeg om naar Bloemfontein en weer terug te komen, waar we zaterdag en zondag heen willen. Daar staat tegenover dat we voor Lesotho nu allebei een visum voor 3 maanden hebben dankzij een bezoek aan het ministerie van binnenlandse zaken, dus het risico dat we het land uitgezet worden, of er juist niet uit mogen vanwege verlopen visa lopen we deze keer niet.

Aan de grens wordt de enorme corruptie pas goed zichtbaar, en ook hoe die nog versterkt wordt door de enorme Chineze aanwezigheid. Het is algemeen bekend dat Chinezen voordat ze naar Lesotho vliegen, een pasfoto opsturen met al dan niet kloppende gegevens. Bij aankomst ligt er dan een Lesotho paspoort op ze te wachten! Voor Basotho geldt voor het aanvragen van een paspoort gemiddeld een wachttijd van 2 jaar, maar daar kun je prima omheen komen als je de weg weet. Er stond laatst een artikel in de krant van een under-cover journaliste die haar paspoort in 24 uur had gekregen en alle stappen die ze ervoor had moeten zetten, en wie ze er allemaal voor had moeten betalen. En brengt dat de regering in verlegenheid? Worden er vragen in de kamer gesteld? Worden er mensen op staande voet ontslagen? Natuurlijk niet, iedereen wordt toch betaald!

En ondertussen wordt onze positie hier wat wankel, want de land wet is nog steeds niet aangenomen, en van het implementeren van die wet hangt het hele project af. De donor, in dit geval de Amerikanen, hebben inmiddels de subsidie stopgezet totdat het parlement eindelijk in actie komt, en dat is tot nu toe niet gebeurd. Het ministerie van financien heeft beloofd de lopende kosten te betalen, maar we weten uit betrouwbare bron dat die hun geld aan ‘andere’ projecten hebben opgemaakt. Het kan zijn dat we eind deze maand allemaal naar huis komen ...