wordt vervolgd?

Mijn conceptrapport is de deur uit! Tijd voor een update!

De verwikkelingen
Ik had het nieuws van de fusie nog maar net verwerkt en was nog bezig mijn wonden te likken over het feit dat mensen simpelweg niet komen opdagen voor vergaderingen en workshops waar ze zelf om vragen toen ik van Thea hoorde dat er een delegatie Duitsers langs was geweest. Daar had Mathe me uiteraard weer niets van verteld!

Er komen zakken geld het land binnen en de geldgevers verdringen elkaar bij het vinden van goede doelen om dat geld aan te besteden. Het zou me niet verwonderen als de Amerikanen binnenkort op de stoep staan.

Het leek me een mooi moment voor wat meer diplomatie van mijn kant. Mathe was niet meer zo blij met me, dat liet hij duidelijk merken. Tijd voor de zoete broodjes.

Hij draaide meteen 180 graden om na wat sorry, sorry van mijn kant over niet voldoende op de hoogte houden en wat al te enthousiast met mensen praten waar hij me niet aan heeft voorgesteld.

Ik hoefde hem toch alleen maar te vragen, dan kon ik alles wel krijgen!

Kon ik dan de gegevens van de Duitsers krijgen? Ik wilde wel even graag weten of we niet in elkaars vijvertje aan het vissen waren. De Duitsers bleken, anders dan meneer Mathe me likkenbaardend had verteld, helemaal niet geïnteresseerd in een project met individuele scholen. Ze adviseren de regering over de kwaliteit van het onderwijs in het algemeen en in die zin zouden we elkaar heel aardig kunnen aanvullen. Het was allemaal heel plezierig.

De schone kunsten
De concerhal en het danstheater zijn onder constructie, dus veel culturele uitwassen zijn op het moment niet mogelijk. Maar het poppentheater, gelegen in een wijk die volledig wordt gereconstrueerd, blijft dapper open.

Het vergde nog aardig wat klim- en klauterwerk om bij de ingang te komen. Het marionettentheater is wereldberoemd en met rede. De poppenspelers zijn een belangrijk onderdeel van de show en het geheel is een fascinerende show! Het is allemaal zonder tekst dus voor iedereen te volgen.

Op de terugweg hadden we een taxichauffeur die zowaar een paar woorden Engels sprak en met mijn paar woorden Georgisch en Thea druk vertalend werd het uiterst geanimeerd en schoten we de afslag naar Icarus voorbij. Thea was net uitgebreid aan het vertellen dat ik altijd alleen op stap ga in Tblisi en nergens bang voor ben toen de chauffeur besloot dat hij geen 3 kilometer ging omrijden voor een nieuwe kans de afslag te missen. Zag Thea ergens politie? Nee? Dan in volle vaart achteruit! Op de snelweg, terwijl het verkeer gewoon blijft aanstormen. Een stuk van zeker een kilometer. Ze vonden het allebei hilarisch toen ik ze verzekerde dat ik me in doodsnood aan mijn stoel had vastgeklampt!

En dan de workshop om alle anderen overbodig te maken!
De docenten Engels bleven om een workshop vragen speciaal voor hen, maar konden maar niet een dag en tijd bedenken dat ze allemaal zouden kunnen. Dus uiteindelijk heb ik ze allemaal in tweeen en drieen gesproken.

De andere docenten wilden ook een workshop, maar dat was nog moeilijker te regelen, dus uiteindelijk werd besloten de workshop op zaterdag om 12 uur te houden. Dan was ik officieel al weg, maar aangezien ik officieus nog hier was … Alleen …

Thea heeft een geweldig talent voor netwerken. Ze heeft bij de EU delegatie die zich bezighoudt met het monitoren van EU projecten een Griekse kennis die zich op vrijdagochtend bij haar meldde. Hij was in het land voor een bliksembezoek. Had Thea zin in met hem uit eten te gaan? Thea had zin en dacht dat ik ook wel zin zou hebben.

Yannis bleek een buitengewoon charmante man van in de 50, die helaas een taxichauffeur had gevonden met een oriëntatieprobleem. Na veel heen en weer bellen, wist hij uiteindelijk om 9 uur de school te vinden, waar wij al vanaf 8 uur op de weg stonden.

Vervolgens had Thea een restaurant uitgekozen dat zo’n beetje aan de andere kant van de wereld lag. De chauffeur werd steeds nerveuzer en wilde op het laatst niet meer verder. Hij dropte ons bij een restaurant dat volgens hem ook heel leuk was. En dat was het ook hoor, niets mee aan de hand.

Het was na tienen toen Thea eindelijk eten ging bestellen, en dat ging op zijn Georgisch. Het paste niet eens allemaal op de tafel. En er kwam 2 liter wijn bij, van die verraderlijke lichte die net mousserende vruchtensap lijkt.

Het restaurant dat Thea had uitgekozen is maar zo’n honderd meter verder, zag ik vandaag tijdens een excursie.Dat is nou nog eens wat je noemt 'in het zicht van de haven stranden.'

Toen ik uiteindelijk om 2 uur in mijn bed belandde voelde ik me nog helemaal lekker. De volgende dag had ik evenzogoed een kater van jewelste! Maar er moest wel een workshop worden opgezet.

Thea kwam om 11 uur opdagen lijkbleek met diepe kringen onder haar ogen. Echt een lekker stel om een workshop te geven en simultaan te vertalen.

Het is er uiteindelijk nooit van gekomen. Al die mensen die zich zo graag op zaterdag aan mijn briljante ideeën wilden laven, schitterden door afwezigheid.

De enige die wel kwam was Mathe! Hij schaamde zich diep voor zijn personeel. Hij heeft geen grip meer op ze, denkt Thea. Ze hebben inmiddels allemaal door dat hij weggaat en ze zijn niet meer bang voor hun hachje.

Het zal wel, maar daar doen wij het niet voor. Het is graag of niet wat mij betreft. De onzekerheid over hun toekomst zit ze op het moment veel te hoog, denk ik. Waarom zou je je vrije tijd opofferen aan vergaderen als je niet weet waar je aan toe bent!

Het idee dat je je eigen toekomst kunt sturen door er met je neus bovenop te gaan zitten en te zorgen dat iedereen luid en duidelijk hoort wat je wil, dat zit er nog niet zo erg in, en al helemaal niet dat je dat als team moet doen. Wat dat betreft zit het oude regime ze nog behoorlijk in het bloed.

Ze bespreken dingen met elkaar, maken er afspraken over – waar ik bij ben waarempel en die ik notuleer - en dan gaan ze vervolgens stiekem achter elkaars rug voor hun eigen hachje pleiten en de anderen onderuit halen. Dan vangen ze bot, en dan komen ze daarna weer bij mij klagen dat er niet naar ze geluisterd wordt. “En zie je wel dat het allemaal hopeloos is!”

Maar goed, als er geen workshop gegeven werd, dan kon ik nog wel een laatste keer lunchen.Mzeni had haar best gedaan op mijn galgenmaal Maar de lucht alleen al! Ik kon er zelfs niet naar kijken.

Dan moest Thea het maar opeten. Thea werd ook wat groen om haar neus toen haar zo ruimhartig voedsel werd aangeboden. Uiteindelijk hebben we allebei de hele dag niet gegeten zaterdag.

Net toen we besloten hadden dat ik naar mijn hotel zou vertrekken, kwam Mathe aanzetten met 3 flessen wijn: 2 om mee naar huis te nemen – dan kunnen mijn dierbaren hem helpen een wijnroute Georgië-Amsterdam op te zetten – ik hoop dat je meeleest John! En een om me voor de rest van de week in mijn hotel mee te bezatten. Een plastic anderhalve literfles vol met van dat spul waar we vrijdagavond al zoveel plezier mee hadden gehad. Maar ik heb mijn les weer even geleerd. Ik geniet nu weer met mate.

Enne, nou hij me toch nog even sprak wilde hij het nog wel eens hebben over mijn tweede bezoek. Hij begreep dat ik er niet aan toe gekomen was om het Engels van de staf tot duizelingwekkende hoogten te brengen, maar de volgende keer verwachtte hij toch wel grootse dingen van me.

Mijn bezwaar dat zijn eigen docenten Engels daar veel beter voor zijn uitgerust werden weggewuifd. Ik zou ze allemaal nieuwe onderwijsmethoden bijbrengen en nieuw lesmateriaal leren maken.

“Maar dat hebben ze bij de British Council klaarliggen! En het meeste is grateloos en voor niets.” Dat was toch echt niet het zelfde hoor! Hij had met de PUM een afspraak en die ging over wat ik allemaal zou kunnen leveren. En geleverd zou er worden! Hij heeft een gratis expert tussen zijn vingers en die gaat hij niet loslaten, want ik ben nog goedkoper dan de British Council.

Kon ik hem dan nog even op het toch niet geheel onbelangrijke feit wijzen dat het de afgelopen twee weken niet één keer gelukt was die staf in een lokaal bij elkaar te krijgen? Geen punt! Hij gaat er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat al het personeel in juni is uitgeroosterd speciaal voor dit doel.

Je hoort mij niet klagen over dat ik in juni weer hier wordt terugverwacht. Integendeel! Maar ik heb er geen hooggespannen verwachtingen van. Mathe vertrekt op 31 mei voor een maand naar de VS. ‘voor een cursus management’. Hoe hij zich daar gaat handhaven zonder een woord Engels te spreken, daar gaan we het niet over hebben. En volgens het roddelcircuit vertrekt hij dan vervolgens naar een andere baan. Hij is er hoe dan ook niet bij noch in juni, noch ik juli om ook maar enige invloed op de staf uit te oefenen. En niemand heeft enig idee wie het in die tussentijd gaat waarnemen. Het kan allemaal nog spannend worden.


Mijn hotel zit op een gezellig punt, maar toch even verder van de oude binnenstad dan op de kaart leek. En bovenaan een hele lange, hele steile straat. Al met al een ruime drie kwartier stevig doorstappen. En dan begint het eigenlijk rondsjouwen pas. Ik loop al die extra kilo’s er al weer aardig af.

Het weer houdt zich aardig, er is veel te zien en te doen. Ik houd het hier wel uit tot zaterdag. Maar dan wil ik ook echt naar huis.