We zijn wat uithuizing geweest

Ik heb het gevoel dat ik peper in mijn neus heb en dat leidt tot explosieve niesbuien. Souvenirtje van de veerboot naar Dar es Salaam, ons laatste uitstapje. Maar verder gaat het mij goed.
Als u meent dat u Annette en mij weinig on-line gezien heeft de laatste weken, dan heeft u helemaal gelijk. Dat heeft alles te maken met slechte internetverbindingen op de momenten dat wel op kantoor zijn, maar vooral met de momenten dat we er niet zijn.


MATEMWE

Het is allemaal begonnen met Annette’s besluit Pasen niet in Stonetown te willen doorbrengen. Zij heeft alle research gedaan en de boekingen verricht. Ik hoefde me alleen maar aan te sluiten. En zo hebben wij ons twee dagen laten verwennen in een klein bungalowhotel aan de oostkust, Panga Chumvi, waar de stranden onbeschrijflijk mooi zijn. Dit is laagseizoen en Rebecca, de eigenares, bood ons een fantastische kamer met twee tweepersoonshemelbedden gelegen aan het strand aan voor de helft van de prijs.

Matemwe is kleinschalig. Geen grote hotels en dus ook niet veel lichtvervuiling. Je kunt er nog sterren zien. Dat kwam mooi uit, want dat was het weekend dat er volgens Facebook een kometenregen zou zijn. Voor de kust van Matemwe ligt het eiland Mnemba, een natuurreservaat waar je prima snorkelen kan. Kortom, dit weekend kon niet stuk.
Na een rit van zo’n anderhalf uur in de daladala werden we op de verkeerde plek afgezet en het duurde dus even voor we door een taxi van het hotel werden opgepikt. Geen nood, we vonden een leuke koffiebar met zicht op zee. Zo’n daladala is altijd een avontuur, maar een taxi waarvan de motor steeds afslaat en die in zijn vrij de heuvel af moet om ons bij het hotel af te leveren, is ook wel spannend. Hij heeft het gered. Hoe hij weer boven is gekomen, weten we niet.

We hadden een fantastisch ontspannen weekend. De sterrenregen was ‘een beetje teleurstellend’, zoals Annette het verwoordde na 2 uur wachten en nog nul vallende sterren, maar daar stond dan wel weer een prachtige maansopkomst tegenover. Uiteindelijk kwam de sterrenregen pas op gang toen Annette al naar bed was.

Snorkelen is geweldig in dit deel van de oceaan. De eco-organisatie waar we bij geboekt hadden, weten wat ze doen. We hebben zelfs heel even gezwommen met een school dolfijnen. Helaas zag Annette kans twee ribben te kraken met het terugklimmen in de boot. Niet dat we dat al meteen wisten. Annette is een harde, die pas na een week en veel overredingskracht van onze kant naar de dokter is gegaan. Ze heeft al die tijd gewoon haar werk gedaan en de hele Pemba expeditie overleefd, zonder dat je veel aan haar merkte, en stapt ook nu nog steeds blijmoedig in veel te volle daladala’s. Het is officieel! Mijn collega’s zijn allemaal keien en Annette hoort definitief in dit rijtje thuis.


PEMBA

Het weekend daarop moesten we naar Pemba, het zustereiland dat samen met Unguja, waar wij wonen en Mafia, Zanzibar vormt. Een van onze studenten, Abdulrahman ging trouwen en had ons uitgenodigd. Na veel heen en weer gepraat en georganiseer - er bleken geen boten te gaan op vrijdag en alleen de langzame boot (8 uur), ook bekend als de drijvende doodskist, op zondag. We moesten allebei nog lesgeven op de donderdag, dus op donderdag de boot nemen was geen optie. Met de langzame boot terug ook niet.

Uiteindelijk besloten we te vliegen. Dat is eigenlijk niet eens zo vreselijk veel duurder dan de snelle boot. Het was een prima keuze. Die vliegtocht is fantastisch. We waren net twee kleine kinderen die voor het eerst mee uit mochten. We bleven kirren en fotograferen. Zo’n vliegtuig is net een bus met de piloot als bestuurder. De procedures zijn simpel en effectief. Zodra iedereen aan boord is, draait de piloot zich om, telt voor alle zekerheid nog een keer en zegt dan: “this is the flight to Pemba, life jackets are under your seat.” Dan draait hij zich weer om, haalt wat schakelaars over en taxiet naar de landingsbaan, waar hij meteen toestemming krijgt om te vertrekken.

De vlucht duurt nog geen half uur en het toestel blijft laag, waardoor het mogelijk is om alles vanuit de lucht te identificeren. Daardoor zie je ook meteen hoe verschillend Pemba, (heuvelachtig vulkanisch en deel uitmakend van de Afrikaanse landmassa), en Unguja, (laagliggend koraaleiland) zijn. Je denkt dan Unguja groen is tot je Pemba gezien hebt.

Op Pemba werden we opgewacht door Abdulrahman en zijn broer en schoonzuster, bij wie we zouden logeren. We hebben nog lang geprobeerd om naar een hotel te gaan, maar de wetten der gastvrijheid zijn onverbiddelijk. Iedereen moest bij de broer logeren en daar mocht beslist niet voor betaald worden. En ach 2 nachten primitief, dat is nog eens een echte vrijwillerservaring! Bovendien, wij zouden alle kosten dragen voor ons eigen vervoer en voor het uitstapje op de boot, dus het was te overzien, ook voor de gastvrouw en –heer dachten we.

De auto die gehuurd was om ons te vervoeren van de luchthaven naar huis, was aan de kleine kant. Arme Annette met haar zere ribben zat russen de broer en schoonzuster ingeklemd met Abdulrahman op de schoot van de schoonzuster hangend. Protocol vereiste dat ik voorin zat. Daar bleek niet aan te wrikken, zelfs niet voor Annettes fysieke problemen. We moesten eerst nog even naar de markt in Chake Chake om onze lunch in te slaan en toen gingen we op weg, het echte avontuur tegemoet.

Voorbereiding

We hadden ons van te voren veel zorgen gemaakt over wat we aan zouden trekken, maar daar bleek het protocol in te voorzien. De aanhang van de bruidegom moest er min of meer het zelfde uitzien, en dus gingen we op de woensdag voor ons vertrek, met de bruidegom en een van zijn zussen, op zoek naar een lange losvallende juk, genaamd dira, met bijpassende shawl.

Het is aan Zanzibari prima toevertrouwd om van niets een geweldig een onoplosbaar probleem te maken en dus kregen we toen we arriveerden voor ons ochtendje winkelen te horen dat DE winkel gesloten was en dat was toch echt de ENIGE plaats waar we de juiste dira zouden kunnen kopen. De zus en Abdulrahman zouden op donderdag al vertrekken naar Pemba dus waar gingen wij op woensdag nog een dira vandaan halen? Iedereen MOET het zelfde patroon dragen! Moeilijk, moeilijk!!!! Er werd hevig gefronst, gezucht en gefluisterd en dat ging maar door.

Wij hebben zo onze eigen ervaringen met gesloten winkels. Mensen zijn wel eens laat, gooien de boel wel eens even dicht om boodschappen te doen, gaan 5 keer per dag bidden, enz, enz. Dus we hakten de knoop door en besloten om toch de tocht maar naar de andere kant van Creek Road te ondernemen waar de markt voor kledingwinkels is. Als hij dan nog steeds niet open was, zouden we wel weer verder zien. Er zijn ook zat kledingwinkels in Stonetown zelf. Uiteraard was de winkel inmiddels open, alleen hadden ze geen dira’s meer in het juist patroon. Alweer moeilijk, moeilijk!!! Er waren nog wel dira’s in dezelfde kleurstelling blauw/oranje, maar met een ander patroon. We besloten dat we die gingen kopen. Pas later zagen we dat dat patroon wel erg suggestief is …

Die diras zijn echt ontworpen voor de rijpere, traditioneel gebouwde vrouw. Het zijn enorme tenten. Uiteindelijk konden we allebei volstaan met een maatje ES. Dat maakte mijn dag nog eens goed! De mijne was een centimeter of 20 te lang, maar daar zou de zus voor zorgen. Eerste hobbel genomen! Uiteindelijk zag ik de dira met de juiste kleurstelling een dag later hangen in een winkeltje waar ik dagelijks langsloop op weg naar Suzanne, maar toen waren wij al voorzien.

Ook de cadeaus bleken geheel traditioneel bepaald. De aanhang van de bruid geeft serviesgoed cadeau. Die van de bruidegom geeft kanga’s. Dat zijn van die traditionele lappen stof die je overal in Oostelijk Afrika kan kopen, in prachtige kleuren en patronen, voorzien van een pakkende spreuk. Voor een bruiloft moeten er speciaal kanga’s worden aangeschaft met een stichtende spreuk over huwelijksgeluk. Dat beperkt je keuze een beetje en we waren dus heel snel klaar met kopen. Op de terugweg naar Suzanne, (2 minuten lopen!!!!) werden we weer eens overvallen door een stortbuitje a la Zanzibar. Zie de foto van Wil op haar blote voeten wadend door de straat.

Zo’n kanga is ontzettend handig, hij wordt gebruikt als tafelkleedje, als kledingstuk, als laken, als omslagdoek voor de baby, als handdoek, als badlaken om op te zitten op het strand. Overal is zo’n ding geschikt voor, en omdat de stof zo dun is, zijn ze makkelijk te wassen en zo weer droog. Dit deel van Afrika is alleen al pittoresk omdat iedereen altijd een hele serie van die kleurige lappen aan de lijn heeft hangen.

De logeerpartij

De bruiloft, de logeerpartij, het was ontzettend interessant en hondsvermoeiend. Overal zijn horden mensen en kinderen van de vroege ochtend tot de late avond. En katten en honden en kippen, veel kippen die voortdurend het huis binnendringen en er dan weer uitgeschopt worden. Er is geen moment rust.

Het was ons volstrekt onduidelijk wie bij wie hoorde en of al die mensen die op de stoep zaten en voortdurend in en uit liepen, familie waren of gewoon nieuwsgierige buren. Het huis van de broer is een ruime, lemen hut. We waren nog even bang dat we op de grond zouden slapen, maar er bleek wel een redelijk ruim tweepersoons bed voor ons te zijn. Daar was ongetwijfeld een aantal familieleden voor verbannen naar een aanzienlijk minder prettige slaapplaats – een zus en haar kinderen, begrepen we uiteindelijk op de ochtend van ons vertrek.

De enige echte uitdaging was het stilletje, de toilet/cum wasplaats achter in de tuin. Maar je bent volunteer of je bent het niet. Eindelijk een echte primitieve uitdaging! Mijn VSO opleiding toch niet voor niets geweest. Primitief went zo snel. Primitief delen met 20 anderen is net even wat meer een uitdaging, en levert zo nu en dan wat filevorming op, maar iedereen hielp met water halen, ook de kinderen, dus er was een constante stroom van mensen van en naar de pomp en er was nooit gebrek aan water.

Toen we aankwamen, begonnen de mannen net met eten. Zie alle foto’s! Pilau werd geserveerd op enorme schalen waaromheen zich een groep mannen vormden die gezellig samen uit de schalen graaiden. Wat overbleef, was voor de kinderen en de kippen. Wij, als de eregasten, werden steeds afzonderlijk in huis geserveerd. Maar ook wij aten op de grond en met onze handen. Daarna werden we afgevoerd voor één van de vele koffiemomenten in de plaatselijke ‘koffiebar’. Dat gebeurde de volgende dag ook regelmatig als we even niets te doen hadden. Helemaal leuk allemaal. En uiteraard waren we de enige vrouwen. Alleen mannen gaan er op uit om koffie te drinken en barspelletjes te spelen! Wij waren onderdeel van het entertainment. De broer, Khamis, doet aan politiek, en gezien worden met ons was een uitgekiend onderdeel van zijn campagne.

Het halen van de bruid

Om half 4 werd het tijd om de dira’s aan te trekken. “Wel even opschieten” werd ons gemaand, want er moesten nog anderen zich wassen. Die anderen bleken de bruidegom en zijn twee getuigen te zijn, die prachtig opgetut waren voor de gelegenheid. Toen iedereen voldoende was opgepoetst en -opgeverfd reden er een aantal bussen en auto’s voor. Het was tijd om de bruid op te halen. Er was nog even strijd tussen de chauffeurs over wie de Mzungu’s zou mogen vervoeren, maar uiteindelijk werden wij in de bruidsauto geïnstalleerd.

Vervolgens stapten alle vrouwen in de bussen. Dat leverde een enorm concert op van tientallen brullende peuters die hun moeders zagen vertrekken zonder hen. Geheel in lijn met de Afrikaanse opvoeding zijn het alleen de jongere kinderen die zich om hun snikkende baby- en peuterbroertjes en -zusjes bekommeren. Ze worden meestentijds volstrekt genegeerd door de volwassenen wanneer ze het op een brullen zetten want er is altijd wel een dochter/ zoon/neef/nicht/ buurkind beschikbaar om hulp en troost te bieden. Toen ook de mannen die mee zouden gaan in een auto gepropt waren, ging de karavaan op weg.
De rit over het eiland is prachtig. Pemba is echt heel mooi en heeft een aantal goede wegen. Maar de bruid woonde in een achteraf soort van dorp met onbegaanbare wegen die nou niet echt waren opgeknapt van de regen die ook hier veelvuldig valt.

Het dorp zelf was pandemonium. Iedereen was uitgelopen. We moesten ons min of meer een weg vechten door de menigte om bij het huis van de bruid te komen. Wij werden geacht met de bruidegom, zijn getuigen en de naaste familie naar binnen te gaan, maar iedereen probeerde achter ons binnen te komen. In een stikdonkere kamer, niet veel groter dan mijn schuurtje, waren op een gegeven moment zeker 40 mensen binnen. Het was bloed- en bloedheet en er leek weinig zuurstof meer in de lucht. Dat weerhield mensen er niet van aan elkaar te duwen en trekken en te proberen te dansen en zingen. Het werd echt gevaarlijk. Wij zagen er inmiddels allebei uit of we met onze kleren onder de douche gestaan hadden.

Een van de zusters van de bruidegom begon in rad Kiswahili te schetteren en na wat verhitte discussie ging een aantal mensen weer naar buiten. Kennelijk werd er geprotesteerd dat de Mzungu’s wel binnen mochten blijven, maar wij waren IN FUNCTIE. Wij moesten foto’s maken. Wij móchten zelfs niet naar buiten.

Toen het weer een beetje draaglijk werd binnen, werd de bruid de kamer in geleid. Een meisje in een groene jurk met een sluier over haar hoofd. Ze ging naast de bruidegom staan, die deed de sluier halfslachtig een beetje omhoog en kuste haar op de wang. Dat was het. Ceremonie over. Het huwelijkscontract wordt dagen eerder al getekend door de families, daar is het gelukkige paar zelf niet eens bij.

De make-up van de bruid is spookachtig, en dat in combinatie met haar uitstraling van angst en droefenis, maakt dat je meer het gevoel hebt getuige te zijn van een begrafenis dan van een bruiloft, ook al hief een van de vrienden van de bruidegom soms enthousiast een lied aan.

Ik heb me later door mijn conversatieklas nog uitgebreid laten voorlichten over wat er nu eigenlijk allemaal gebeurt met iedereen op zo’n dag. Het blijkt dat de voorbereiding voor de bruid al zo’n 3 dagen van tevoren begint met het afscheren van al het schaamhaar en het aanbrengen van de eerste hennabeschilderingen op armen, benen, borst en billen. Er komt iedere dag een laag bij en alle lagen moeten minimaal 6 uur intrekken. Op de dag zelf wordt het hele lichaam, maar vooral het gezicht, ingesmeerd met heel fijngemalen kruidnagelen. Dat geeft op zich al een spookachtige aanzien. Als finishing touch wordt het gezicht zwaar opgemaakt en wordt de bruid volgehangen met sieraden.

Thuis werd de bruid, met nog een extra kanga over haar hoofd, naar binnen geleid. Wij mochten deze keer niet mee naar binnen! “Problemen, moeilijk, moeilijk!” Wat moet je je daar bij voorstellen? Dat de bruid weer naar huis wil? Dat de bruidegom zich bedacht heeft? Volgens mijn studenten is het omdat de bruid de eerste 3 dagen door niemand gezien mag worden. Het feest is over! Overigens moet je die periode van 3 dagen met een schep zout nemen, maar naar het toilet moest ze wel steeds met veel doeken om en over zich heen!

Uiteindelijk verschenen na verloop van tijd de bruidegom en zijn getuigen weer in hun gewone kloffie en ging iedereen over tot de orde van de dag. De bruid was verdwenen. Het werd tijd voor een koffiemoment! Maar wij hadden cadeaus weg te geven! Na enig overleg werden we dan toch bij de bruid gelaten, die eenzaam, alleen vergezeld van haar grootmoeder, nog steeds in haar bruidskleren, op bed zat is een verder kale kamer. De kanga’s werden overhandigd. De foto’s werden gemaakt en toen moesten we weer naar buiten, alsnog naar de koffie.

Daarna bleef het lange tijd volstrekt onduidelijk wat er van ons verwacht werd. Er hingen nog steeds een enorme hoeveelheid mensen om het huis rond. Wij kregen steeds meer honger en Annette begon zich beroerd te voelen. Hoe zat het eigenlijk, kregen we nog eten, wilde ze van de, steeds droeviger kijkende, bruidegom weten. Dat eten kwam er uiteindelijk wel, maar alleen voor ons en de naaste familie. Het feest, zoals gezegd, was over!

Om een uur of 10 was het nog steeds chaotisch in en om het huis, maar wij waren bekaf en wilden naar bed. We kregen omstandig uitleg over het muskietennet, dat éénpersoons bleek en van een hele akelige soort nylon en dat we dus niet gebruikt hebben, en vervolgens moesten er nog even, tot groot vermaak van de gastheer, een kakkerlak en een grote spin verjaagd worden, maar toen konden we ons dan toch eindelijk gaan wassen, verkleden en gaan liggen (zijn kanga’s allemaal heel handig voor) in dat snikhete kamertje zonder fan en met alle buren druk doorkletsend voor de deur.

Hoe het die nacht verder is gegaan met het bruidspaar, we hebben geen idee. We weten niet eens zeker of de bruidegom bij de bruid geslapen heeft. Oma moest uiteindelijk ook ergens heen. En waar al die familieleden allemaal sliepen, was ook onduidelijk. Op den lange duur werd het toch stiller. Er was een groot aantal kinderen op de mat in de huiskamer in slaap gevallen. De ouderen waren nergens meer te bekennen.

Uiteraard moesten we er een paar keer uit ’s nachts om naar dat stilletje te gaan. Was vreselijk gevaarlijk volgens de familie vanwege de honden! We moesten ze echt wakker maken als we naar de WC wilden. Die honden lagen inderdaad te pitten in de achtertuin, maar voor Mzungu’s kwamen ze niet overeind! Ik maakte me meer zorgen over wat er zich ’s nachts in dat toilet zou nestelen. Alle kleine meisjes bleken inmiddels afgevoerd, waarschijnlijk bij de volwassenen in bed. Kleine kinderen slapen meestal bij de ouders in Afrika. Alleen de jongetjes lagen nog op de mat te slapen.

De expeditie

De volgende dag zouden we gaan snorkelen bij een natuurgebied voor de kust van Pemba, Misali eiland. De oorspronkelijke planning was: bruidegom, broer van de bruidegom en wij beiden zouden samen een boot huren, naar het eiland varen, eiland verkennen en dan gaan snorkelen. Maar eigenlijk wilde de vrienden en de neefjes van de bruidegom ook wel mee en uiteindelijk waren we met zijn elfen op de boot. Ook dat werd een bijzondere ervaring. Onderweg stopten we nog om vis in te slaan bij een passerende visser – zie foto’s! We hadden eten meegekregen voor ons vieren, maar de hoeveelheid was groot genoeg om iedereen te voeren.

Bij terugkomst werd er onmiddellijk thee en veel eten geserveerd voor ons. Daarna begon de theeceremonie voor het bruidspaar. We mochten er niet bij zijn, maar we konden wel in- en uitlopen voor foto’s. De buren verdrongen zich voor de ramen.

De theeceremonie is een soort van kennismakingsritueel voor de beide families. De bruid, deze keer in een prachtige gele jurk, voert de bruidegom een stukje vis, de bruidegom voert haar een stukje enne eh, dat is het.

Vervolgens ging de bruid zich verkleden, in het blauw deze keer, en moesten er heeeeel veeeel foto’s gemaakt worden van het bruidspaar met alle familie, waarbij het bruidspaar bleef kijken of ze op weg waren naar hun executie en ook de familie niet blij keek. Het enige wat hielp was achter de rug van onze student Khamis (niet te verwarren met de broer Khamis) die een dubbelrol speelde als fotograaf, gezichten trekken, en de bruid zo nu en dan vertellen dat ze toch echt naar de camera moest kijken. Dan werd het allemaal net een ietsiepietsie vrolijker. Maar het heeft niet echt leuke plaatjes opgeleverd, zoals jullie kunnen zien.

En dan weer terug ...

Op zondag moest iedereen in het holst van de nacht op want het bruidspaar, een aantal broers en zussen en vrienden zouden allemaal met de drijvende dooskist naar huis gaan. En daarom lagen er deze keer een aantal mannen, lijf aan lijf, te slapen op die matten in de huiskamer. Annette was inmiddels zo uitgeput dat ze overal doorheen sliep, maar de herrie en de chaos was ’s morgens om 5 uur in het stikke donker al zo hectisch dat ik er maar gewoon buiten bij ben gaan zitten.

De hoeveelheid bagage was verbijsterend. Het bruidspaar had een bed cadeau gekregen, serviesgoed, potten en pannen, plastic containers, een wasrek, koffers vol kanga’s en kleding. En verder moest natuurlijk de bagage van iedereen mee en grote hoeveelheden voedsel. Dat werd nu allemaal naar buiten gedragen onder veel geschreeuw en gedoe omdat iedereen spullen kwijt was.

Ik had de dag ervoor van iemand een paar flipflops aan mijn voeten geschoven gekregen toen ik me blootsvoets wilde gaan wassen. Die had ik weer terug gezet, maar kennelijk niet op de goede plaats. Op een gegeven moment kwam iemand me mijn slippers van de voeten trekken en me die flipflops aandoen. Een paar minuten later was hij weer terug, kreeg ik mijn eigen slippers weer aan en werden de flipflops weer meegenomen …

Er ontstond nog even ruzie over het huren van het transport, maar uiteindelijk vertrokken 3 zusters van de bruidegom naar het busstation om te onderhandelen over de huur van een daladala. Daar werd alle bagage en de familie in geladen en de karavaan vertrok – of toch niet. Een van de vrienden had zijn slippers nog binnen liggen. Dus stopte de daladala weer met piepende remmen en vloog iemand op blote voeten de auto uit en het huis weer in.

Toen de daladala dan toch eindelijk echt in de verte verdween, deze keer met iedereen volledig gekleed en geschoeid, kwam de bruidegom op zijn dooie akkertje het huis uitwandelen. Ging hij dan toch niet mee? Het bleek dat er nog veel meer moest worden ingeladen bij het huis van een familielid een paar honderd meter verderop. Kijk maar hij was weer gestopt! Hij slenterde zonder enige haast naar de daladala, klom achterop, en toen waren ze dan toch eindelijk met veel getoeter echt op weg.

Ik werd meegesleept voor het zoveelste koffiemoment terwijl Annette rustig door bleef slapen. Daarna was het tijd om te ontbijten en terug te gaan naar huis. De vliegtocht richting Unguja was weer prachtig. Ik herkende zelfs de gebouwen van ZIToD vanuit de lucht. Lisenka’s flat leek plotseling het summum van luxe en doelmatigheid.
De rest van de zondag zijn we bezig geweest met de was doen en lessen voorbereiden. De nieuwe modules zijn inmiddels begonnen en dat betekende veel nieuw lesmateriaal klaarmaken voor de drukker.

DAR ES SALAAM

Willem Alexander mag wel waardering hebben voor de inspanningen die wij ons voor hem getroost hebben! Op woensdag 30 april werden alle lessen overgedragen aan Mohamed, want wij gingen met zijn vieren een etmaal naar Dar voor de koningsreceptie in de ambassadeursresidentie en het koningsfeest, georganiseerd door de Nederlandse club in de Tulip Inn. Hier in Tanzania wordt 30 april nog steeds aangehouden vanwege het feit dat 1 mei een officiële vrije dag is.

Dar is ontzettend veranderd. Een aantal wegen is autoverkeer vrijgemaakt en er worden busbanen gebouwd. Waar je vroeger geen moment je leven zeker was, kun je nu heel prettig wandelen en gevels bekijken! We hadden Annette helemaal voor niets voorbereid op een snikhete stinkstad. Het is tegenwoordig aangenaam vertoeven in Dar es Salaam! Dankzij haar zoektocht op het internet hadden we een goed hotel voor de prijs van een kamer in de Econolodge, en Lisenka heeft haar eigen taxichauffeur die ze altijd gebruikt als ze in Dar is, dus die staat er gewoon als je hem nodig hebt en je hoeft niet te onderhandelen over de prijs.

De receptie was gezellig en druk bezocht en zorgde voor veel gelegenheid om te netwerken. Het feest was zoals al die feesten met een band zijn. Je moet vooral blijven dansen, anders is de herrie niet om te harden. Annette slikte een extra pijnstiller en danste gewoon mee! Maar wat dit uitje vooral leuk maakte was het samen op stap zijn. Samen dit Dar nieuwe stijl verkennen en samen naar het museum.

De airco op de veerboot staat permanent op vriezen. Tegen dat we weer thuis waren donderdag, was ik koortsig, maar er waren lessen voor te bereiden. En nu is het dan eindelijk weekend en hoef ik even helemaal niets, behalve tussen de enorme stortbuien die Stonetown op het moment teisteren door naar een restaurant met goed internet zien te komen. Dus zit ik moe en voldaan maar met een druipneus deze blog te tiepelen. Jullie zijn weer helemaal bijgepraat!