de blues

Michiel heeft helemaal gelijk. Dat zal hem deugd doen, ook al had ik liever dat hij ongelijk had. Het ging te goed. En nu ben ik dus bevangen door een ernstige vorm van de blues. Razende heimwee die alleen maar erger wordt door dierbare stemmen door de telefoon en kijken naar de foto's. Vooral als die stemmen me dan dingen vertellen als: "Gaby is ziek", "Kayleigh heeft de waterpokken", en "oma, wanneer kom je weer terug?"

Echt een schoolvoorbeel in alle symptonen: niet te stuiten tranenvloed bij het minste of geringste, zware hoofdpijn, een intens verlangen om weg te kruipen en de hele dag te slapen. Het is een rare gespleten situatie: ik onderga het, en ik zie het mezelf ondergaan en kan het allemaal benoemen. Dat maakt het evenzogoed nog niet makkelijker. Gelukkig ben ik niet het enige slachtoffer hier in het hotel, dus ik krijg wel steun. We hadden eerst besloten naar Wuse market te gaan, maar we hebben het plan vanmorgen omgegooid. We hadden allemaal te veel behoefte aan contact met thuis. Er komen hier straks nog een paar andere volunteers die in een ander deel van de stad wonen, dan kunnen we fijn even op elkaars schouders uitsnotteren.

Hier begint morgen de eid-el-fitr, het einde van de ramadan. Dat betekent dat alles gesloten is, ook de British Council, en ik weet dat we daar allemaal even hard tegenop zien, hoewel niemand het hardop zegt.

Het zijn maar 4 dagen. We bedenken wel wat om ze door te komen.

Verder gaat het allemaal wel goed. Ik heb nu dan dus een kantoor, wat er voor Afrikaanse begrippen heel acceptabel uitziet. De airco werkt niet en je begrijpt dat het minstens een week duurt voordat de man die hem moet repapreren ook echt komt, hoewel hij een van de eersten was om mijn kantoor binnen te lopen om me te begroeten. Het is niet anders.

Mijn baas is echt heel aardig. Zo nu en dan, als de stilte in mijn kantoor me bij de keel grijpt, dan bedenk ik een smoes om even zijn kantoor binnen te lopen en hij maakt altijd wel even tijd voor me. Er wordt speciaal koffie voor mij gemaakt om 11 uur, omdat ze wel begrepen hebben dat ik anders de dag niet doorkom, en er ligt altijd water voor me in de koelkast, want ze begrijpen ook wel dat ik hun kraanwater niet drinken kan.

Inmiddels heb ik ook mijn eerste haussales gehad van een collega die zijn kantoor tegenover me heeft. Een aardige, zwaar besnorde man die er grote vreugde in schept als ik kans zie de juiste klemtonen te leggen. Vervolgens probeer ik mijn nieuwe frases dan uit op de collega's in Mats kantoor (secretaresse, loopjongen, twee mensen die andere onduidelijke dingen doen) en tot mijn verbazing blijkt iedereen me te begrijpen, terwijl ik er zelf niet altijd zeker van ben wat ik gezegd heb.

Het ging allemaal goed totdat ik probeerde een collage van foto's opgehangen te krijgen - voor betonspijkers moeten ze de deur uit en dat kan dus nog wel even gaan duren - en dat ervoer als een bijna onoverkomenlijke tegenslag en vervolgens bezoek kreeg van een nog niet eerder geziene collega, die zijn pessimisme en ongenoegen als een verstikkende, zwarte wolke om zich heen verspreidt. De boodschap was toch wel heel erg: wat doe je hier, je kunt toch niets veranderen, je zit je tijd te verdoen, ga toch naar huis.

Ik weet dat de boodschap voor een gedeelte zeker waar is en dat ik mijn verwachtingen niet te hoog moet stellen, maar dit soort gedrag is zo verstikkend, en zo vervuilend, ik kan geen ander woord bedenken, iedereen wordt ermee besmet, dat er ook nooit verandering komt. Ik was prima in staat hem van jetje te geven en hem duidelijk te maken dat het uitgerekend mensen zoals hij zijn die bij voorbaat ook iedere kans op verandering tegenhouden. Hij bleef maar doorgaan en uiteindelijk heb ik hem vriendelijk verzocht te vertrekken. Daar schrok hij wel van en hij ging weg.

Maar de schade was inmiddels aangericht. Ik voelde mezelf ook helemaal zwart en pessimistisch en negatief worden van binnen, en het is me nog niet gelukt die stemming echt kwijt te raken. Maar er wordt aan gewerkt. Gewoon hier zitten en het van me af tiepelen, helpt al heel aardig.

Voor je het weet zit ik in het andere uiterste: de hallelujastemming waar iedereen hier in hotel regelmatig in verkeert. Het barst hier van de elkaar beconcurrerende sektes. Het hotel heeft 4 conferentieruimtes, allemaal op de begane grond, grenzend aan de receptie. Die ruimtes worden zondag's in beslag genomen door verschillende kerkgenootschappen, elk met hun eigen geluidsinstallatie. Je kan je voorstellen wat een herrie dat veroorzaakt, vooral in combinatie met de niet-aflatende herrie in receptie.

De kerkgenoodschappen die geen geld hebben de conferentieruimtes te huren, komen met een busje naar het parkeerterrein en brengen daar de blijde boodschap voor afwisselend publiek. Iedereen die even geen dienst heeft, of weg kan sluipen, komt even op het parkeerterrein staan bidden, en het gebeurt regelmatig dat de concurrenten tegen elkaar staan op te bidden. De eerste keer dat ik het meemaakte dacht ik dat er gevochten werd op de parkeerplaats, want er wordt aardig bij geschreeuwd, maar bijna nader inzien, bleek het er allemaal heel vrolijk aan toe te gaan met veel geklap, gezing en halleluja geroep. Kijk aan nu voel ik me al veel beter. Misschien moet ik me maar bij zo'n sektetje aansluiten!

Met deze vrolijke noot laat ik jullie met rust. Ik denk dat de woordenbrij wel zal minderen als ik eenmaal een routine heb opgebouwd en vooral, als ik eenmaal een huis heb, en andere dingen te doen.

liefs

Wil