het begint vorm te krijgen

Langzaamaan begin ik vat te krijgen op mijn omgeving. De relatie met mijn collega's en met Mat wordt steeds beter en dus gaat mijn stemming ook met sprongen omhoog. Mijn pogingen tot het spreken van hausa leiden regelmatig tot lachbuien. Iedereen bemoeit zich er nu mee. Sani, doe tegenover mij in de gang huist, heeft zich opgeworpen totmijn officiele leraar. Bij hem ga ik dagelijks een uurtje cultuur snuiven. En naast de paar woorden hausa die willen blijven hangen, leer ik vooral heel veel over hausa cultuur en over islam en andere godsdiensten. Heel facinerend. Maar verder doet iedere collega zijn duit in het zakje, waar ik ze ook maar tegenkom: op de trap, in het toilet, er is altijd wel iets waar een hausabeschrijving bij te geven is. En mijn pogingen om het op te pikken worden hogelijk gewaardeerd.

De hoogste baas: the secretary general, is weer op honk teruggekeerd en daar ben ik gisteren met veel ceremonieel aan voorgesteld door Mat: "may I introduce this beautiful and lovely lady..."
Als Gerard me zo nu en dan eens zo had voorgesteld aan the powers that be bij de Hogeschool van Amsterdam, dan zat ik nu in de directie.

Verder ben ik vooral bezig uit te vinden wie ik voor welk karretje kan spannen en wanneer. Wie val ik lastig omdat de airco het nog steeds niet doet? Bij wie ga ik aan het zeuren omdat ik nog steeds geen bankrekening en dus ook geen geld heb? Met wie maak ik afspraken voor het bezoeken van lagere scholen. In de meeste gevallen komt het er uiteindelijk op neer dat ik het bij Mat neerleg, en nog een keer, en nog een keer, en uiteindelijk gebeurt er dan toch wat.

Ik krijg regelmatig berichtjes van de anderen via email, tekstmessage en blog, en er zijn er bij die het echt heel zwaar hebben. Over het algemeen zit ik hier toch op rozen, dus waar durf ik over te klagen.

Ik heb weliswaar nog steeds geen uitzicht op een huis, maar de verzorging in het hotel is niet slecht en ik ben niet alleen. Gyanendra vertrekt morgenavond, maar Marilyn zit hier ook nog wel een week. We hebben van de week wel samen pannen gekocht en plastic bakjes. Als we nog ooit een huis krijgen, dan kunnen we in elk geval koken. Afdingen viel me toch reuze mee. Rondvragend op de markt bleek de prijs toch een beetje te zitten 2000 en 3000 naira voor 3 pannen. Uiteindelijk heb ik ze gekocht voor 1500! Niet slecht voor een beginner, dacht ik zelf.

Ik hang hieronder nog wat foto's van mijn eerste indrukken van een lagere school in Akwanga. Helaas niet van binnen, want ze wilden niet dat we in de klas fotografeerden. En daar is een reden voor. Stampvolle, kale leslokalen, zonder enig lesmateriaal. Maar goed, ik ben hier net 3 weken. Ik heb nog even de tijd met het wagen van pogingen daar verandering in te brengen.

Tot de volgende keer maar weer