een ontmoeting in de dierentuin

Zaterdag 28 was weer zo’n begin van het weekend waar we allemaal hevig tegenaan hikken, want Abuja is nou niet bepaald een bruisende stad. Deze keer was het Marilyn’s beurt om in een depressie te zakken. Ze had slecht geslapen en voelde zich volledig lamgeslagen. Het kostte nog aardig wat overreding om haar het hotel uit te krijgen, want waar moet je in godsnaam naartoe? Alhoewel we ons van de week hebben laten verleiden tot het kopen van pannen, heeft winkelen eigenlijk niet zoveel zin in dit stadium. Het betekent alleen maar nog meer spullen om te verhuizen. Bovendien zijn die markten zo heet, druk en stinkend op de zaterdag, we hebben het er allebei wel een beetje mee gehad. Uiteindelijk was ze bereid me dan maar gezelschap te houden in the Abuja zoo, als ik daar dan zo nodig heen moest. En zo werd het toch nog gezellig.

een volkomen verlaten dierentuin

aso rock


De zoo, als je het nog een keer zegt is ie verdwenen, ligt in een gedeelte van de stad waar we nog niet geweest waren, vlakbij het presidentieel paleis en the National Assembly, aan de voet van aso rock in een week waar het opvallend veel ruimer en groener is dan waar wij zitten. We hadden de zoo in eerste instantie geheelvoor ons zelf. Hij is best leuk opgezet in straten en lanen met namen die verwijzen naar de dieren die in hartbrekend kleine kooien wonen aan die verschillende lanen. Overal zijn speeltoestellen gebouwd, wat het erg kindvriendelijk maakt, en het is opvallend schoon. Overal staan afvalbakken en er zijn voldoende schone!! toiletten. Maar met een half uur heb je het echt helemaal gezien, en uitgebreid. Dus dan maar een sapje drinken in het lakeview restaurant. In eerste instantie hadden we het hele complex voor ons alleen, maar na verloop van tijd werd het trapveldje bevolkt door een aantal jonge mannen die daar hun voetbal training hielden en al doende graag hun spieren en vaardigheden aan ons wilden tonen. Op weg naar het restaurant kwamen we een aardige man tegen met 5 kleine kinderen. De hele familie in traditionele kleding, dus er moest uitgebreid vriendelijk gegroet worden, en de kinderen moesten uiteraard even op de foto.

Op de terugweg, wachtend op een droptaxi, stopte een auto voor ons die voornoemde aardige man en zijn kinderen bleek te bevatten. Of we een lift wilden? We persten ons op de achterbank naast 3 kleine jongetjes en raakten al snel in een geanimeerd gesprek. Meneer Muktar Usman bleek iets belangrijks te zijn bij the National Assembly. Hij is verantwoordelijk voor security en draagt voorafgaand aan senaatszittingen de ceremoniële maze (ben effe kwijt wat dat in het Nederlands is, ceremoniële staf??) naar binnen.
voetbaltraining
Wilden we het complex zien? Uiteraard wilden wij dat graag. En zo stonden we plotseling op een plek waar gewone stervelingen normaal niet zomakkelijk binnenkomen. En dat hij niet de eerste de beste is, bleek wel uit de reacties van de bewaking. Als het effe meezit regelt hij ook nog een pasje voor de bezoekersgalerij als de Assembly in zitting is. Vervolgens werden een volledig opgefleurde Marilyn en ik weer pijnloos afgeleverd bij het hotel.

En dat was niks te vroeg, want om 3 uur barstte het onweer der onweders los. Wat een zondvloed! Mijn dank werd met terugwerkende kracht nog eens zo groot. Zonder meneer Usman hadden we daar middenin gezeten.
dochters Usman in traditionele dracht




vader Usman en zijn kinderen




symbool van the National Assenby met maze