alweer een week voorbij

20 november

Small, small, komen er toch dingen van de grond. Maandag was een hele slechte dag. Mat zat in vergadering met de secretay general, en zoals je weet duurt dat de hele dag, en mijn dag zou wel gevuld zijn met het achter de vodden zitten van Yabani, Sahaibatu en Vitalis, respectievelijk personeelszaken, onderhoud, en mijn sidekick voor het curriculum voor colleges of education, maar vòòr de middag zou er toch wel gewerkt gaan worden aan mijn flat nietwààr? Nìetwaar. De eerste twee waren natuurlijk weer nergens te vinden, de derde had zijn deur van binnen afgesloten, en bleek, toen ik eindelijk binnen was, de krant te lezen en voetballen te kijken. Aan dat scholenbezoek moest hij nog beginnen, terwijl hij dat 2 weken geleden al klaar zou hebben!

Toen Yabani en Sahabatu eindelijk op kwamen draven, bleek dat er nog steeds niet met de flat begonnen kon worden, want financiën wilde niet uitbetalen zolang er geen brief van de secretary general was waarin die uitgaven waren goedgekeurd. Bovendien zat de finance director in dezelfde vergadering waar Mat in zat en zij had geen toestemming gegeven om uit te betalen. Maar die brief was er toch? Die had ik vrijdag zelf gezien. Ja, hij was er ook wel, maar nu was hij zoek. En wat Yabani betrof was de kous daarmee af. Wat mij betrof niet, helaas voor hem. Weer op hoge poten naar Korau, zijn baas, die gelukkig niet in vergadering was en naar behoren geschokt. Yabani en Sahaibatu werden uitgekafferd en vervolgens als kleine kinderen samen op onderzoek uitgestuurd. Die brief moest boven water komen en wel meteen. Ik moest ondertussen in Korau’s kantoor blijven wachten.

Dat was best ongemakkelijk, want ik zat daar dus maar te zitten en ondertussen lopen er voortdurend andere mensen binnen die van alles en nog wat aan persoonlijks willen. Bovendien loopt meneer zelf ook regelmatig weg. En dan zit je daar dus voor spek en bonen. Yabani vond het uiteraard ook allemaal uiterst gênant, dus eens in de zoveel tijd liep hij binnen om te proberen me te bewegen toch vooral naar mijn eigen kantoor terug te gaan. Maar ik bleef volhouden dat ik nu nergens meer naartoe ging totdat die brief boven water kwam. Uiteindelijk was iedereen, ook Korau, ervan overtuigd dat de brief nog bij de secretary general op zijn bureau moest liggen en die was dus de hele dag in vergadering.

Dan toch maar weer terug naar kantoor, waar Vitalis nog steeds niet met de lijst met scholen begonnen was. Daar was ik inmiddels helemaal voor in de stemming, en ik hoefde mijn mond niet eens meer open te doen. Een blik op mijn gezicht was voldoende om Vitalis uit zijn stoel te krijgen. Een half uur later had ik de lijst. Maar toen was het inmiddels 4 uur. Ik zet mijn laptop ’s avonds altijd in het kantoor van Mat, want die heeft een stalen hek voor zijn kantoor. Hij kwam gelijk met mij aanlopen,vuurspugend! En het is zo’n zachtmoedig mens. Dat was duidelijk een leuke vergadering geweest!

Zo lang die brief niet boven water was, kon ik dinsdag ook niet verder, dus eerst maar weer eens een gloeiende pook onder het achterwerk van Simon, die verantwoordelijk is voor het beheer van de kantoren op de5e etage. Ik wil die stinkende vloerbedekking eruit hebben, nu! Ik wil dat mijn AC eindelijk werkt, nu! Ik wil dat mijn ventilator aan kunnen zetten, nu! Simon kwam om half 10 binnen zetten, maar vertrok meteen weer, want hij moest nog ontbijten. Daar krijg je toch jeukend tandvlees van!

Dan maar eerst koffiedrinken bij Mat. Hij hoorde mijn relaas over de afgelopen dagen aan en zei: “Ik begrijp je frustratie, zelf ben ik er ook helemaal klaar mee. Die vergadering van gisteren was de allerlaatste druppel. Ik heb mijn ontslag ingediend. Ik wil dat je contact opneemt met VSO, want ik kan je niet garanderen dat je positie hier nog veilig is.” Dat kwam wel even aan hoor. We hebben elkaar wel meteen eeuwige trouw gezworen. Dikke vrienden gaan we blijven, ook buiten NCCE.

Na zoiets kan het alleen nog maar beter worden. En dat bleek ook. Simon kwam om 11 uur eindelijk mijn kantoor binnenlopen en was deze keer zo van me onder de indruk dat dat stinkende stuk vloerbedekking binnen de 10 minuten naar buiten gedragen was. En nu heeft hij de smaak te pakken. Hij heeft eindelijk een nieuwe stekker gevonden voor mijn ventilator en die werkt nu weer, en er zitten batterijen in de afstandsbediening van de AC. Ik heb hem de hemel ingeprezen en hij is apentrots nu en ik kan geen kwaad meer doen, ondanks de ochtendlijke scheldpartij. En nu heb best een prettig kantoor eigenlijk!

’s Middags liep ik op de trap de secretary general tegen het lijf. De brief was nu terecht en lag bij de finance director, maar nu lag zij weer dwars en dat ging hij hoogstpersoonlijk even rechtzetten. Woensdag was er dan dus eindelijk geld voor de timmerman om aan de slag te gaan. Maar de sleutel van de flat lag nog steeds in het VSO kantoor. En aangezien ik daar toch naartoe moest om te praten, ben ik die maar zelf op gaan halen.

Bij VSO bleek dat Yabani het lease contract nog steeds niet getekend had, maar ik kreeg die sleutel uiteindelijk toch mee omdat ze bij VSO ook wel inzien dat ik alle hulp nodig heb die ik kan krijgen. Na een gezamenlijk gesprek met Abdul van VSO en Mat in zijn kantoor is donderdag uiteindelijk afgesproken dat Mat zelf een opvolger zoekt binnen NCCE die mij verder onder zijn vleugels neemt. Lukt dat niet, dan is er eventueel nog een ander project in Abuja waar ik op gezet kan worden.

Maar na zoveel drama begint er dan toch eindelijk wat te gebeuren. De timmerman is vrijdag aan de slag gegaan. De sleutel van de store room is terecht en ik weet nu dus zeker dat er weinig te kiezen valt uit het bestaande meubilair. Sahaibatu en ik zijn vrijdagochtend samen naar de markt geweest om vloerbedekking uit te zoeken. Dat was even slikken. Het spul dat op de vloer komt is van dezelfde kwaliteit als de zeiltjes die wij vroeger op de tafel hadden in plaats van een tafelkleed. Het was nog even zoeken naar een acceptabel patroon. Ik vond alles even lelijk. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op iets met een grindpatroon, of een zwart/wit tegelpatroon. De timmerman moet het uiteindelijk gaan kopen, want ons wilden ze geen goede prijs geven. Nu we toch op de markt waren hebben we ook meteen even een Afrikaanse outfit voor mij aangeschaft, want er was ’s avonds een feestje op de ambassade en ik had niets om aan te trekken, vond ik zelf.

Het zeil zal van het weekend gelegd worden en dan wordt er ook meteen geschilderd, is mij beloofd. Dus, bedacht Sahaibatu, kan ik maandag verhuizen. Maar dat moet Yabani regelen, en die is een weekendje weg. Het blijft toch een rare snuiter. De hele dag blijft hij secuur onder water en vervolgens text ’s nachts om half 3 om te melden dat de finance director eindelijk toestemming gegeven heeft mijn onkostenvergoeding uit te betalen. Dus bij terugkomst van de markt eerst naar de boys met de stapels naira’s, en daarna langs een van de typistes die me zou leren hoe je een wrapper en een hoofdtooi omknoopt. Dat werd een hele happening, want iedereen bemoeide zich er op het laatst mee. Ze vinden het allemaal prachtig dat je zoiets aantrekt. Ik had er in het hotel ook geweldig veel sukses mee.

En toen samen met Mart en Elly, die donderdag uit Kaduna waren aangekomen, naar de ambassade. Leuk feestje, aardige mensen allemaal, zowel de nieuwe ambassadeur en zijn vrouw, Arie en Mathilde, als het ambassadepersoneel, en er werd gezellig en geanimeerd genetwerkt. Als het even meezit kan ik volgend weekend mee naar Minna met een paar Nederlandse vrouwen die daar een lagere school willen gaan bezoeken in het kader van een uitwisselingsprogramma met de internationale school. En daar heb ik Vitalis niet bij nodig, dus dat is extra leuk.

Zaterdag heb ik telefonisch nog even contact gehad met Mat die vindt dat ik maandag gewoon naar kantoor moet komen. Eerst maar eens kijken of dat zeil en die verf nou echt in orde zijn en of de timmerman zijn werk fatsoenlijk gedaan heeft en dan pas verhuizen. Hij heeft waarschijnlijk gelijk. Het zij dus maar zo.

Mart en Elly zouden gisteren terug naar Kaduna, maar hun chauffeur bleek onbereikbaar. Zaterdag zijn we daarom maar samen gaan zwemmen in het zwembad van PW. Die lui hebben een prachtig 25-meter bad met koud water! Heerlijk. Jammer dat ze zo ver weg zitten. Het kost 400 naira om naar Life Camp te komen en terug is het bijna onmogelijk een drop te vinden. We hebben een heel eind moeten lopen en toen was het inmiddels stikke donker. Daar moet ik het toch eens met de Ieren over hebben, of daar niet een oplossing voor te bedenken is.

Zondag zijn Mat en Elly uiteindelijk op eigen houtje met het openbaar vervoer vertrokken. Die twee hebben het echt heel zwaar daar. Ze zitten midden in de bush in een volkomen failliete boedel en met een hysterische werkgeefster. Dat is nog wel even andere koek dan in een hotel gestrand zijn. Waar zeur ik toch zo over? Toen zij waren uitgezwaaid ben ik in het millenniumpark gaan wandelen en vandaar doorgelopen de hele naastgelegen golfbaan over, goed 4 uur stappen, maar de temperatuur is dan ook goed te doen op het moment, dankzij de harmattan. Op het terras kwam ik Arie en Mathilde tegen. Ze herkenden mij eerder dan ik hen en ze wisten ook nog dat ik onderwijs doe. Wilde ik een lift naar huis? Ik had al gezien dat het ook weer niet ging meevallen een taxi te krijgen vanaf de golfbaan, dus dat aanbod was dubbel welkom. Ik begin toch eindelijk iets van Abuja te begrijpen, geloof ik, want ik loodste ze zo van de golfbaan naar het hotel, zonder ze een keer de verkeerde kant uit te sturen.

Intussen heb ik de afgelopen week al drie huwelijksaanzoeken gehad, een van een echte prins die mij zijn hoofdsultane wil maken. En ze willen allemaal ‘issue’ van me. Je begrijpt dat ik die gasten niet ga vertellen dat ik de ‘issue producing’ leeftijd inmiddels wel al een tijdje achter me heb. Ik houd het erop dat ik vind dat ik met twee issues meer dan genoeg mijn plicht gedaan heb en dat ik nu alleen nog maar wil genieten van mijn echtgeno(o)t(en). Dan weten ze niet meer of ze me serieus moeten nemen of niet. Ik denk trouwens niet dat ze het een goed idee vinden dat ik meer dan een echtgenoot wil hebben. Wat zij mogen, mag ik nog niet.

Net van Mat gehoord dat Vitalis inmiddels awol is. Deze week zouden begonnen zijn met ons tournee, maar hij heeft nu geheel eenzijdig besloten dat hij tot 1 december dringend ergens anders moet zijn. Mat vond vanmorgen een briefje op zijn bureau. Dat schiet dus allemaal lekker op. Persoonlijk zou ik hem op staande voet de zak geven, maar dit is Nigeria, hij kmt er waarschijnlijk zo mee weg.

Nou ja, in elk geval kan ik dan nu de tijd nemen om te verhuizen en mezelf in te richten zonder dat ik steeds naar elders hoef.

21 november

De werkzaamheden in de flat liggen inmiddels weer helemaal stil. De timmerman is weggeroepen om iets anders te doen. Door Mat waarempel. VSO zou zaterdag met schilderen beginnen en moet nu nog steeds beginnen. En inmiddels heeft iemand anders een claim op een gedeelte van mijn meubelen gelegd. Dat kan allemaal nog interessant worden. En ik vecht intussen een achterhoede gevecht tegen een langzaam opstijgende depressie, of daal ik er in af??

In elk geval heb ik net geregeld dat ik van het weekend naar Minna ga. En vanaf zondag is er een VSO cursus waar ik naartoe moet, dus dan hebben ze een hele week de tijd om die flat alsnog af te maken.