de laatste loodjes voor de vakantie

5 juni, 3 uur.

Momenteel ben ik letterlijk captive audience in the Sheraton. Ik was hier naartoe gevlucht omdat het internet bij NCCE niet werkt. Maar hier werkt het dus ook niet. En inmiddels komt de regen met bakken naar beneden en het stormt. Als het even tegen zit gaat het straks ook nog wel onweren. Zo gaat het meestal. En het duurt een paar uur voordat je je weer buiten kunt wagen. Mooi moment om dus weer eens wat voor de blog te schrijven.

Mel arriveerde uiteindelijk keurig op tijd op 3 mei. Wat zal ik ervan zeggen. Het was een droom en die was zo ongelooflijk snel voorbij. Ik ben nog steeds mezelf aan het oprapen. Negen maanden hier hebben niet zoveel bij me losgemaakt als die drie weken met Mel. En zo hebben we het allebei ervaren. Dus het is officieel. Van nu af aan horen we bij elkaar.

Inchecken in de Sheraton bleek een beetje een slapstick. In de 3 weken dat we er gezeten hebben, zijn we 2 keer verhuisd binnen 24 uur. Eerst werkte de internet niet en was een van de muskietendeuren kapot. De 2e keer werd het water in de douche niet warm Voor mij geen probleem natuurlijk. Ik wéét niet beter. Maar Mel vond dat hij voor 250 dollar per dag een fatsoenlijk werkende douche verdiende, en daar had hij gelijk in natuurlijk. Dus inpakken en wegwezen weer. En ik moet toegeven dat die warme douche wel een van de vele attracties was van het verblijven in een luxe hotel.

In de 3e kamer bleek de safe niet te werken en Mel reist met kapitalen in verschillende valuta. Die wilde een werkende safe. Eigenlijk hadden ze ons daarom ook weer willen verhuizen, maar daar hadden we het allebei mee gehad en uiteindelijk is het me toch gelukt ze ervan te overtuigen dat het veel eenvoudige zou zijn een safe te verhuizen dan ons weer alles te laten inpakken. En zo gebeurde het uiteindelijk.

Gek hoe weinig je gebruik maakt van zo’n zwembad als je het voor de deur hebt. Als we al samen gingen zwemmen, dan was dat meestal in het donker. Zoooo romatisch. Als ik al s middags ging, dan was het omdat ik klaar was met waar ik mee bezig was en hij nog druk in de weer. We gingen allebei braaf naar ons werk zolang ik nog wat voor VSO te doen had. Toen ik daar klaar was, heb ik niet meer de moeite genomen om naar NCCE te gaan. Ik bleef in het hotel of ik ging met Mel mee. De hele club was weer eens vertrokken naar workshops zonder mij erbij te betrekken, zonder me zelfs maar in te lichten dat ze zouden gaan, dus er was weer helemaal niets te beleven bij NCCE.

Maarrrr. We hebben sinds half mei een nieuwe executive secretary (ES). Dat is het hoogste opperhoofd. Een aardige man van in de 40, die in Engeland en Amerika gestudeerd heeft, en aan de universiteit en het ministerie van onderwijs gewerkt heeft. En hij weet van wanten. Je merkt het aan de stemming in het gebouw.

Zijn officiële installatie, op 4 mei, was zo ongeveer de meest idiote ceremonie die ik ooit gezien heb, en hij had er een mening over! Een zaal met zo’n 200 mensen. Geen werkende geluidinstallatie en een airconditioning die hoe dan ook ieder geluid overstemt. Wat er ook gezegd werd op dat podium, wij hoorden het niet. En toen moesten we allemaal een voor een opstaan en ons voorstellen: naam en functie. Ik geloof dat ik de enige in de zaal was die niet ‘chief’ of ‘director’ van iets is. We hebben zelfs een ‘director driver’!

ES zag het allemaal met een stalen gezicht aan en stond toen op voor zijn eigen speech. Of de airconditioning even uitkon. En hij was prima te verstaan en hij sprak niet eens zo hard. OK die flauwe kul had hij nu een keer meegemaakt en hij had het laten gebeuren omdat hij het leuk vond onze gezichten te bestuderen. Maar het ging niet weer gebeuren. En hij wilde het toch eens met ons hebben over zijn eerste indruk van NCCE: een instituut waar mensen ontzettend veel lawaai maken en ontzettend weinig werk produceren. Tsjonge dat was me uit het hart gegrepen! Zijn deur was altijd open voor mensen met goede ideeën. Daar heb ik er bosjes van, en ik krijg er geen poot mee aan de grond, dus ik had al bedacht dat ik hem snel met een bezoek zou gaan vereren. Het werd nog vroeger dan ik me had voorgenomen, uiteindelijk.

Volgens het protocol moet ik wachten tot ik officieel aan de ES wordt voorgesteld door mijn acting director, dr Jackden. Maar die was dus weer eens vertrokken. En ik was het toch allemaal zo spuug zat. Dus ik ben op 7 mei zonder verdere plichtplegingen bij ES binnengelopen. Die nodigde me op de thee en hoorde mijn verhaal aan. Te gek voor woorden, vond hij. Hij belde naar personeelszaken en vroeg om mijn dossier. Zodra Jackden terug was, zou er verandering inkomen. En zo niet, vulde ik voor alle zekerheid maar even aan, dan ging ik deze keer toch echt.

Mel is op 28 mei weer vertrokken en ik zou op de 29e een gesprek hebben met Jackden. Maar Jackden liep weer eens te panieken. Crisis over cijfers die hij nodig had en die niet boven water kwamen. Hij kon niet met me praten. En deze week zouden er weer workshops zijn, dan zou het ook niet kunnen etc.

Ik ben terug gelopen naar mijn kantoor, heb een ontslagbrief getypeld, ben vervolgens door het hele gebouw geweest om een printer te vinden waar papier in zat en voldoende inkt om hem uit te printen. Een van de zwakkere schakeltjes in het grote geheel, zal ik maar zeggen. Vervolgens ben ik hem persoonlijk gaan inleveren met het verzoek om een officieel gesprek de volgende dag, want ES stond op het punt naar het ministerie te vertrekken.

En toen brak de pleuris uit. De 30e stonden Jackden en de directeur personeelszaken al te wachten toen ik aankwam bij het kantoor van ES. Het gesprek ging voornamelijk tussen de 3 heren. Ik zat er een beetje voor spek en bonen bij. De heren kregen alle ruimte zich volledig vast te kletsen met de argumenten die ze zelf aanvoerden. Het was een chaos bij Academic Programmes (AP) vanwege de crises waardoor ze werden geplaagd. Crises ontstaan door slecht management. Dat had opgelost kunnen worden door gebruik te maken van mijn hulp in plaats van maar door te modderen totdat de volgende crisis ontstond. Maar, nee, ik werd telkens op een zijspoor gerangeerd zodra dingen misgingen. Daar moet verandering inkomen en wel meteen, besliste ES vóór de volgende crisis, zodat ik ze zou kunnen helpen, in plaats van dat ze weer vastliepen etc.

Uiteindelijk werd besloten dat mijn ontslag niet aanvaard zou worden, maar dat ik op 4 juni mijn eerste workshop teambuilding zou geven. Dat was Jackden’s láátste kans (let wel, niet de mijne!) Het probleem was immers dat AP geen team is en iedereen maar wat aanmoddert. “Maar ik ben de hele week weg! ”jammerde Jackden. Ze kan nog niet beginnen.” “Ze kan prima beginnen zonder jou”, vond ES. “Ze begint! En daarmee uit.”

En zo vond ik mezelf afgelopen week koortsachtig in de weer om materiaal voor team building bij elkaar te zoeken. Ik had een keer een vergadering van Mel bijgewoond en gekeken hoe hij werkt en dat was al heel inspirerend. Maar gelukkig steunt hij me ook van afstand. Dankzij skype kwamen zijn tips ook zondagavond nog binnenrollen, en zo kon ik dus gisteren beginnen. Van het personeel dat was uitgenodigd kwamen er uiteindelijk 12 opdagen, waarvan er één, de vermaledijde Abelega, al na 10 minuten wegliep. “Hij wil niet van een blanke vrouw horen wat er mis gaat in zijn land”, hoorde ik later. En daarmee is een opbloeiende vriendschap meteen weer gesmoord! Hij heeft gelukkig voornamelijk zichzelf geïsoleerd. Zijn collega’s hadden er geen goed woord voor over.

De mensen die bleven waren enthousiast. En wilden meteen verder. Afgesproken is nu dat ik met dat groepje donderdag al vast door ga. De mensen die afwezig waren worden voor volgende week uitgenodigd voor een zelfde sessie, en hopelijk zijn Jackden en ES dan ook van de partij, anders werkt het nog niet. Ik heb hun steun nodig.

Tot mijn niet geringe verbijstering gonst mijn roem nu door het gebouw en ik krijg vragen van mensen die ik nog nooit eerder gesproken heb. Wie weet bloeit er toch nog iets moois op tussen hen en mij!

En nu zit ik dus met een dilemma. Ik had me al min of meer vastgebeten in het idee eerder naar huis te komen, of in elk geval niet meer terug te gaan in oktober. Mel rekent er helemaal op dat we vanaf september, wanneer we elkaar in Nederland treffen, samen verder opereren in Kabul, waar hij nog tot december zit. En ik zie plotseling licht aan de horizon hier. Wat als ik dit van d grond krijg? Dan kan ik ze toch niet zomaar laten stikken wanneer het eindelijk begint te werken?

Mijn ervaringen deze en de komende week zullen het uitwijzen. Het begint een beetje droog te worden en het is na zessen, dus het wordt zo donker. Nog steeds geen internet en daar baal ik ontzettend van. Mel vliegt vanavond naar Kabul en komt dus zeker niet voor donderdagochtend on line. Ik had hem nog even willen spreken voor die tijd. Donderdagmiddag vertrek ik voor een lang weekend naar Kabba en dan kan ik helemaal niet on line! Reuze karakterversterkend allemaal weer.

Met een beetje geluk staat dit in elk geval morgen op de blog. Wordt vervolgd!