Ik ben thuihuis!!!

En eigenlijk ben ik al weer 4 weken thuis. Alleen ben ik nog niet THUIS, als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Ik had al besloten dat ik niet meer terug zou gaan na de vakantie omdat het toch niet van de grond wilde komen. Bovendien was het na een workshop van een week volkomen duidelijk dat ik het klusje zou kunnen klaren binnen een maand, als ze me maar mijn gang zouden laten gaan. En dat ging niet gebeuren, dat was nu toch wel duidelijk. Ik wilde ik naar huis.

Eerst was het plan om de oorspronkelijke, op 16 augustus geplande vertrekdatum naar 30 augustus te verschuiven, zodat ik in elk geval de team building workshops zou kunnen afronden. Maar toen ook het teambuilding programma weer instortte door gebrek aan steun, had ik dat al weer teruggedraaid naar de 16e.

En toen arriveerde ik op 9 juli voor de zoveelste keer weer in een leeg kantoor. En ze zouden allemaal 14 dagen wegblijven, wisten de secretaresses me te vertellen. Mijn geduld was toch al versleten tot op de draad en nu was het ineens op. Zodra de internetverbinding opgestart was, heb ik het reisbureau gemaild dat ik op 24 juli naar huis wilde, en dat bleek te kunnen.

Ik had natuurlijk NOG eerder kunnen gaan, maar er waren nog feestjes waar ik naar toe moest, er zouden nog VSOers komen logeren. Een mens moet wel zijn prioriteiten weten te stellen! Bovendien wilde ik de boel naar behoren afronden: officieel ontslag nemen bij VSO en NCCE, waar ik in de loop van de tijd toch veel vrienden gemaakt heb, en waar ik afscheid van wilde nemen; de hele papierwinkel doorlopen. Het móest wel de 24e zijn.

En toen had ik het ineens druk! Dit was uiteraard hét moment voor het instorten van alle communicatiemiddelen, dus was er na die maandag geen telefoonverkeer en geen internet meer mogelijk. En omdat misère geen misère is als het om halve maatregelen gaat, was er ook geen stroom en geen water, de gasfles was leeg en het regenseizoen was nu toch echt voluit begonnen. Desalniettemin moest er afscheid genomen worden van vrienden, er moesten cadeaus gekocht worden, er moest veel, veel geregeld worden.

Tussen de buien door raakte ik nog wat kilo’s kwijt en versleet ik mijn toch al niet meer in topconditie verkerende schoenen met heen en weer pendelen tussen NCCE en het VSO kantoor om de hele papierwinkel geregeld te krijgen. Die schoenen zijn ook niet meer meegekomen naar Nederland. Uiteindelijk lukte het dan toch om Joseph en Abdulrahman te pakken te krijgen en de in te vullen documenten te downloaden op mijn memory stick; afspraken te maken voor een out-of-country interview; ontslagbrieven te schrijven en af te leveren (het vinden van een werkende printer bleef een probleem tot op het laatst); regelingen te treffen voor het ophalen van spullen en meubilair door respectievelijke VSO en NCCE; afspraken te maken met VSOers aan wie ik mijn schaarse bezittingen cadeau ging doen; en met variërende gezelschappen naar het Suezpark te gaan voor een biertje.

OM NCCE zover te krijgen dat ze het meubilair ook daadwerkelijk komen weghalen is meer overredingskracht nodig dan ik beschikbaar had, is inmiddels gebleken. Het meubilair staat er nog steeds. Op dit moment woont Sue in de flat, volstrekt illegaal, maar met de warme steun van VSO kantoor en van alle VSOers die graag van dit logeeradres gebruik maken. VSO heeft uiteindelijk wél, maar je moet Sue vragen wanneer dan wel, alles opgehaald wat ik voor Mart en Ellie, die op dat moment nog in Nederland aan het revalideren waren na hun ongeluk, opzij had gezet, en wat ik aan VSO zelf had gedoneerd. Maar Sue woont er nu dus heel gerieflijk begrijp ik uit haar emails.

En dan was er nog de kleermaker, die stapels materiaal van me had. Hij zou Afrikaanse jurkjes maken voor mijn kleindochters en ‘westerse kleren’ voor mij. Ik ben in Nigeria zo’n 10 kilo afgevallen en ben van een maat 42 naar een maat 38 gereduceerd. Is het niet vreselijk!!!! Ehhhhh, nee ! Ik kon helemaal niets meer aan en liep geregeld voor gek in mijn veel te wijde broeken. Hij zou passende broeken en topjes voor mij maken. Maar hij was nergens meer te vinden. Dat de telefoon 9 op de 10 keer niet werkte hielp ook niet mee natuurlijk, maar Marilyn, voor we hij ook nog het nodige had liggen, en ik smsten en belden onze vingers blauw. Geen reactie. Op het laatst waren zelfs de secretaresses bij NCCE en de bewaking van mijn compound by de jacht betrokken. Matthew bleef onvindbaar.

Uiteindelijk kwam hij op 19 juli opdagen. Het bleek een ramp. De jurkjes voor de meisjes waren schattig geworden, maar hij had de maten door elkaar gehaald. Gelukkig vinden ze het zelf even goed geweldig! Hij had prachtig dingen voor Marilyn en mij gemaakt, maar weinig is draagbaar in Nederland, of in haar geval Canada! Veel uitwaaierende, lange rokken. De broeken en tops die hij gemaakt heeft passen geen van allen echt goed. Er moet dus veel vermaakt worden, en dat moet ik allemaal zelf doen, want geen schijn van kans dat Matthew dat nog allemaal zou kunnen doen voor mijn vertrek. Uiteindelijk heeft hij de ergste missers weer meegenomen om te vermaken. Die is hij op maandagavond laat nog komen afleveren. Het kwam mijn gemoedsrust niet echt ten goede.

Vrijdag de 20e kwamen mijn collega’s een voor een weer op kantoor binnen druppelen. Tot mijn verbazing kwam de klap van mijn vertrek hard aan. De reacties waren hartverwarmend! En terwijl ik beneden in de computerruimte, waar de verbindingen iedere 5 minuten verbroken werden, in het zweet mijns aanschijns toch ijzerenheinig bleef proberen de laatste documenten naar VSO te versturen – Joseph had me de verkeerde formulieren gegeven dus alles moest vrijdags weer opnieuw - , werd op de5e verdieping koortsachtig gewerkt aan het organiseren van een feestje.

Ik had alles wat maar viel weg te geven al uitgedeeld, mijn kantor was schoon en leeg. Ik was niet van plan om maandags nog terug te komen. Maar toen ik aan mijn rondje knuffelen en kussen begon, kreeg ik te horen dat ik maandags nog diende op te draven om zaken ‘af te handelen’.

Ik baalde. Wanneer werd ik dan geacht in te pakken? Ik zou het hele weekend een huis vol hebben vanwege al die feestjes. Marilyn, Jenny en Helen waren s’middags al gearriveerd. Zaterdags kwamen Sue, Kevin en Kristel daar nog bij. Geen schijn van kans dat ik zelfs maar een koffer de kamer in zou krijgen met al die rugzakken en luchtbedden op de grond. Maar ‘waar kanniet regeert, verliest zelfs de keizer zijn recht’ heeft mijn moeder me altijd geleerd. Dus geen zorgen. Ik zou hoe dan ook in dat vliegtuig stappen, desnoods zonder koffers. We zijn gewoon naar onze feestjes gegaan.

En dat terug moeten komen bleek dus ook voor een feestje, een fantastisch feestje. Ze hadden zelfs cadeaus voor me gekocht. Twee prachtige Nigeriaanse jurken. En ik kreeg vele speeches over wat een fantastische collega ik altijd geweest was! Marilyn en Sue, die meegekomen waren naar kantoor, hadden grote pret met pesten dat ik in elk geval vast een bruidsjapon in de kast zou hebben hangen, mochten Mel en ik er ooit genoeg van krijgen om in zonde te leven.

Zondagmiddag waren alleen Marilyn en Sue nog in de flat, en dat bleek een zegen. Terwijl ik alles wat ik mee wilde nemen in de koffers propte, waren zij druk bezig met alles wat naar VSO kantoor, collega VSOers en NCCE moest te sorteren en in te pakken. Om 5 uur waren we helemaal klaar! En wat doen VSOers die geen zorgen meer aan hun hoofd hebben? Ze organiseren feestjes. En ik had nog duizenden naira’s stuk te slaan! Dus zijn we zondag uitgebreid Indiaas gaan eten bij Wakkies, en op maandag Chinees bij Chase. Toch nog even het expat gevoel meegekregen! En bij Chase kwam Matthew dan toch nog opdagen met de allerlaatste spullen. PFFFewwww!

De taxi stond op 24 juli keurig om half 6 voor de deur, de bewaking hielp me de koffers de trap af te zeulen, en na een laatste knuffel voor Sue en Marilyn was ik dan toch echt op weg naar de luchthaven, waar het nog even spannend werd omdat één van de koffers te zwaar bleek. Maar na wat heen en weer pakken van spullen, waren allebei de koffers precies goed en mocht ik door de beveiliging.

Het uitzicht boven Afrika is adembenemend. Heathrow is saai. Alleen de achterlijke regel dat je maar met één stuks handbagage door de beveiliging mag, maakte het nog even spanend. Maar nadat ik mijn handtas met geweld in mijn toch al uitpuilende laptop tas geperst had, mocht ik er doorheen. En zodra je door de metaal detector bent, kan het niemand meer wat schelen, al heb je 20 stuks handbagage bij je, dus heb ik die handtas aan de andere kant van het poortje demonstratief weer uit mijn tas getrokken en om mijn schouder gedrapeerd. Verder heb ik de 3 uur wachten op mijn aansluiting voornamelijk doorgebracht met het uitlezen van mijn boek. Op Schiphol is het ’s avonds om 8 uur stil, dus ik was zó buiten en omringd door mijn dierbaren.

En nu ben ik dan dus eindelijk thuis! Of toch niet? Het is heerlijk om de laatste weken van Marjorie’s zwangerschap nog mee te maken. Het is fantastisch om te zien hoe blij iedereen is dat ze me weer terug hebben, vooral de kleintjes. Ze bellen me dagelijks, gewoon omdat het weer kan en er geen storing op de lijn is! Maar ik kon het maar niet in mijn hoofd krijgen wat thuis zijn ook al weer betekent.

Ik kon me nergens langer dan 10 minuten op concentreren. Ik herken mijn spullen en ik herken ze niet. Niets voelt eigen. Het is zo ongelooflijk schoon hier! Zo goed geregeld! En nergens kakkerlakken! Als je de knop omdraait gaat het licht aan! Als je de kraan openzet komt er water uit! En de wc trekt altijd door! Alles is zo groen! Ik heb meer jungle in de tuin dan ik in 10 maanden in Nigeria gezien heb! Maar waar moet je mee beginnen? Je moet je binnen de 24uur melden bij de gemeente. Je moet de verzekeringen in orde maken. Je moet boodschappen doen. Maar wat moet je kopen? Ik kon geen keuzes maken in al die overdaad en ben de eerste dag met lege handen weer thuisgekomen. Koffers en opgeslagen spullen moeten weer worden uitgepakt. Er kwam helemaal niets uit mijn handen, die eerste dagen.

En ik mis Nigeria. Ik mis mijn vrienden daar. Ik mis de eenvoud, de chaos, de drukte, de stank, de dagelijkse beslommeringen, het lawaai. Ik kon er maar niet aan wennen dat ik weer overal zelf aan moest denken, dat ik zoveel spullen heb, dat er zoveel te koop is, dat het allemaal zo netjes en geregeld is.

Ik had Mel in geen week gesproken en stond te popelen om de internetverbinding weer op gang te krijgen en waaróm werkte dat niet? Uiteindelijk ontdekte Sonny dat het modem zichzelf had uitgeschakeld, waarschijnlijk na een blikseminslag waarbij de hoofdschakelaar was uitgeschakeld. En Mel had aan de andere kant natuurlijk ook zitten popelen. De meeste van de tientallen emails die binnenstroomden bleken van hem te zijn.

Ik kreeg de telefoons ook niet aan de praat. Het heeft toch nog een paar dagen geduurd voordat het tot me doordrong dat het niet lukt om telefoons op te laden als er geen batterijen inzitten. Ik begon met van alles en maakte niets af, dus stond ik steeds tot aan mijn knieën in de spullen die weer de kasten in moesten en lag er overal rommel in de tuin.

Ik heb deze 4 weken nodig gehad om weer tot mezelf te komen en mijn zaakjes op orde te brengen. Het huis en de tuin zijn weer leefbaar. Ik ben met Christine de stad in geweest om nieuwe kleren te kopen. De uitverkoop loopt op zijn einde, maar we hebben toch nog wat leuke dingen gescoord. En tsjonge wat voelt dat lekker, die maatjes 38 uit het rek halen. Schoenen bleek nog het grootste probleem. Alle leuke sandalen waren in mei al uitverkocht, krijg ik overal te horen. Ik zit weer in mijn zwemroutine. Ik heb weer contact met mijn vrienden en familie. Ik ga weer stappen. De meisjes hebben inmiddels al bij oma gelogeerd en we zijn met zijn drietjes naar Artis geweest. En toch is een deel van me nog steeds in Nigeria.

Ik wist pas heel zeker dat ik weer thuis was toen ik een telefoontje van de politie kreeg. Had ik in januari 2006 de diefstal van een fiets aangegeven? Hij was gevonden! Wilde ik hem terug? Nou dat gaan we dan in orde maken! Het moet nog even allemaal met de verzekering geregeld worden, en dat kan nog wel effetjes duren, maar ik krijg mijn fiets terug! Kom daar eens om in Nigeria!

Als alles volgens plan verloopt, dan komt Mel hier op 14 september aan. Terwijl ik bezig ben mijn huis weer tot thuis te maken, ben ik me er voortdurend van bewust dat ik ruimte voor hem moet creëren. Het helpt met het wachten dragelijk maken: wachten op hem, wachten op Marjorie’s baby.

De toekomst is helder tot het moment dat ze er allebei zijn. Hij krijgt me Nederland niet uit tot na de verjaardagen van Kayleigh en Marjorie in oktober. Daar bestaan geen misverstanden meer over. Verder is alles vaag nu. Kaboel is onzeker geworden omdat het project daar voor onbepaalde tijd is stilgelegd. In Bangladesh, waar Mel nu zit, is hij pas in 2008 weer nodig. Er loopt ook nog een project in Nigeria waar geen data voor zijn vastgelegd. Misschien blijven we wel gewoon een tijdje hier. En dat is zeker niet slecht. Ik ben zó lang weggeweest, ik heb iedereen zo verschrikkelijk gemist. Mel kent Europa en vooral Nederland helemaal niet. Er is hier ook genoeg te zien en te doen.

Wat het ook wordt, saai wordt het nooit meer. Ik blijf jullie gewoon zo nu en dan met een berichtje lastigvallen, vanuit welk Verweggiestan dan ook.