de laatste loodjes

Even een korte update van de stand van zaken.

Hoewel ik het nu plotseling razend druk heb, was in mijn hart de beslissing eigenlijk al gevallen. Ik heb de afgelopen weken een aantal zaken op de rails gezet bij NCCE en ze werken er zowaar mee. Wat betekent dat ze het verder ook zonder mij kunnen. Officieel moet ik mijn ontslag nog nemen, maar het ticket is bevestigd. Ik kom naar huis. Ik vlieg op de 16e en ga niet meer terug naar Nigeria.

Maar ….. juich niet te vroeg. Een van de redenen dat ik niet langer de lust en energie heb om strijd te blijven voeren met mijn geachte collega’s is het feit dat Mel niet terugkomt naar Nigeria, zoals oorspronkelijk de planning was. Hij zit nog minstens een jaar vast in Kaboel. En ik hier en hij daar… Het werkt niet. Nu we er allebei van overtuigd zijn dat we samen verder willen gaan, willen we ook bij elkaar zijn.

De planning is nu als volgt: Ik blijf tot minstens half oktober in Nederland. Mel blijft juni en juli in Kaboel, werkt vervolgens in augustus een maand in Bangladesh en komt dan in september ook naar Nederland. Daarna wordt het wat vaag. We kijken nu naar 3 opties:
Hij gaat alleen terug naar Kaboel eind september en ik volg later;
hij blijft langer in Nederland en we gaan samen terug;
hij vliegt door naar Washington DC, vliegt op de terugweg via Schiphol en we gaan samen terug.

Mel kennende veranderen de plannen nog wel een tig aantal keren. In zijn wereldje is plannen voor 14 dagen al heeeeel lang vooruit denken. Alleen het contract in Kaboel ligt vast. Met intervals van korte contracten elders. En dus is hij druk aan het nestelen daar: huis zoeken want ik wil niet in een hotel wonen, meubels kijken, uitzoeken wat er zoal te doen is voor mij …, contacten leggen met de Nederlandse gemeenschap, contacten leggen met de Nederlandse ambassade. Het slokt al zijn vrije tijd op.

Het mooie van al de contracten die hij werkt, is dat hij nooit langer dan 3 maanden aan een stuk werkt en dan met (riant betaald) verlof gaat. Dus ik ga wel weer weg, maar het is telkens maar voor even. Het expat leven van een consultant is zo slecht nog niet. En hij werkt altijd in gebieden waar voor mij ook van alles te doen is, zowel als vrijwilliger als als consultant. En dus zij n we tussendoor ook drukdoende mijn cv op te leuken op zijn Amerikaans,

Hier in Nigeria is ondertussen een interessante tijd aangebroken. Obasanjo heeft op de dag voordat hij officieel de regering overdroeg aan Jar Adau nog effe snel de brandstofprijzen verhoogd EN er een VAT van 10% bovenop gelegd. En de huidige regering heeft tot nu toe nog geen enkele poging ondernomen om dat terug te draaien. Het resultaat is dat vervoerskosten met zo’n 300% gestegen zijn. En dat kan niemand opbrengen. En nu is het nooit verwachtte dan toch gebeurd. Heel Nigeria ligt plat. Gevolg:geen licht, geen water, geen openbaar vervoer, geen aanvoer van voedsel. Dat laatste is wat mij betreft nog het meest zorgelijk, want ik ben net terug uit Akwanga, en ik heb niets in huis.

Dus nu zit ik in de Sheraton, waar al het personeel in burgerkleding rondloopt, zodat het net is of ze ook staken, iedereen te voet de parkeerplaats op moet omdat de hekken gesloten zijn en 3 extra generatoren zijn opgesteld. Hoe lang die generatoren nog blijven draaien, is overigens de vraag. Er is geen diesel aanvoer.

Het gerucht gaat nu dat de huidige regering is klemgezet (dat deel van het gerucht wil ik graag geloven) en dat dit alleen kan worden teruggedraaid door Obasanjo zelve, die daarvoor officieel moet worden teruggeroepen, uiteraard tegen een duizelingwekkend honorarium. Geen idee waarom. Dat kunnen de Nigerianen me ook niet uitleggen. In elk geval houdt de huidige regering zich doodstil en onderneemt geen enkele actie. Geen reacties op de staking, geen mededelingen, geen enkele aandacht voor de staking of de oorzaak ervan op de officiële nieuwszenders.

Ondertussen worden vrije zenders die de huidige regering niet gesteund hebben tijdens de verkiezingen allemaal gesloten en plat gebuldozed onder het voorwendsel dat ze illegaal zijn.

Afgelopen week heb ik weinig van de staking gemerkt. Vrijdagmiddag kreeg ik te horen dat ik zaterdag met de hele afdeling naar Akwanga zou afreizen. Hoezo had ik dat eerder willen weten! Ik wist toch dat het de week ervoor niet was doorgegaan?Dan was het toch duidelijk dat het deze week wel zou doorgaan? En had ik niet begrepen dat ik deze keer ook zou meewerken? Oh, hadden ze me dat niet verteld! Nou ja, zeker vergeten. Maar wilde ik er wel rekening mee houden dat ik op maandag de eerste paper zou presenteren! Paper! Waar over? Oveeen stuk waarvan de harde versie niet beschikbaar bleek, en degene die hem op zijn flash had onvindbaar was: het nieuwe curriculum. Uiteindelijk kreeg ik het stuk zondagavond en ik heb de halve nacht doorgewerkt om mijn commentaar af te krijgen. Maar dat sloeg in als een bom en zette meteen de stemming voor de hele week. Niet slecht voor een beginnertje, toch!

Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen. Op zijn Nigeriaans draai je eerst in de isolatie van je kantoortje een curriculum in elkaar dat aan alle kanten rammelt, zonder ook maar aan iemand die dat curriculum moet gaan gebruiken om advies te vragen. Vervolgens nodig je “experts” uit die er gaten in kunnen schieten. Er was er niet een bij die lesgeeft op een college of education en weinig mensen hadden verstand van de onderwerpen waarover ze werden geacht een oordeel te vellen. Bovendien, met uitzondering van Jenny en mij, kwamen de experts allemaal van de universiteiten, waar de situatie wel even anders is dan in een college of education, en waar ze geen idee hebben van wat er omgaat in het lager onderwijs. Geen van de experts had ooit een course description gemaakt en niemand begreep hoe het curriculum in elkaar stak! En ik werd geacht de aanval te openen vanuit een VSO perspectief.

En plotseling kwam al die ervaring met het schrijven van BOEs voor de HES me ontzettend goed van pas. En verder kreeg ik geweldige steun van Jenny, die in Akwanga werkt als teacher trainer en wél heel goed weet waar ze het over heeft. Ze was niet uitgenodigd, maar kwam meteen uit zichzelf toen ik haar belde. En ik moet ze nageven: NCCE heeft haar betaald aan het eind van de week.

Samen hebben we de hele week harde strijd gevoerd met een groep mannen die proberen hun gelijk te krijgen door elkaar voortdurend te overschreeuwen. Mijn oren tuiten nog steeds! En we wonnen terrein. Halverwege de week hadden we ze zo ver dat ze gingen denken in termen als meetbaar, studeerbaar, uitvoerbaar, controleerbaar. We hebben samen een aantal course descriptions gemaakt, waarbij herinneringen aan het gehate BOEformat plotseling heel dierbaar en bruikbaar werden, en we zijn erin geslaagd onwerkbare course descriptions aangepast te krijgen tegen alle oppositie in. Maar het was berg op elke lange dag! En we konden lang niet alles tegenhouden. Dus er liggen ook omschrijvingen als: “at the end of this course students will be able to produce an appropriate awareness of kitchen; to wash body parts; to say what a broom is” en meer van dat fraais.

Maar het was een geweldige week. Ik heb zelden zo hard gewerkt en zoveel plezier gehad. En wat nog mooier is, we oogstten grote bewondering van de NCCE staf. De sfeer onderling is totaal veranderd.

Vrijdagavond dreigde het alsnog verkeerd te gaan omdat iedereen te moe was en er helemaal niet meer naar elkaar geluisterd werd, waardoor idiote beslissingen werden genomen. Maar Jackden en Abdulkareem kwamen naar me toe en vroegen of ik in Abuja stafvergaderingen zou willen organiseren om fouten, zoals bovengenoemde uitglijers er alsnog uit te halen, en een planning en een format te ontwikkelen voor een volgende serie workshops.

Dan moet wel eerst die staking even worden opgeheven, natuurlijk, want ook de NCCE is in staking, maar dàn gaan we ook spijkers met koppen slaan (zeggen zij, dus dan is het natuuuuuurlijk waar).

Als dat zou lukken, dan kan ik ze ten minste achterlaten met iets waarmee ze verder kunnen. Zo niet, dan zoeken ze het maar uit. Het is hoe dan ook nog maar 7 weken voordat ik op het vliegtuig stap, dus heel veel tijd heb ik niet meer.

Ik kan nauwelijks nog wachten. Ik heb jullie allemaal veel te lang en te hevig gemist. Ik wil naar huis!