De eerste indrukken

Zanzibar ....

we hebben er nog niet veel van gezien, maar de eerste indrukken zijn goed. Stonetown is precies zoals ik het me altijd heb voorgesteld op basis van de Agatha Christie novel (welke toch ook weer?) met nauwe, maar schone, en goed geplaveide straatjes ( zooo anders dan wat we gewend zijn), waar regelmatig fietsers doorheen komen geraasd en je een hartverzakking bezorgen, en prachtige gebeeldhouwde houten deuren.

En wij hebben ook zo’n prachtige deur in ons zeer ruim bemeten huis: 4 kamers, 3 badkamers (waarvan een voor de niet-bestaande inwonende hulp en dus niet in gebruik), ruime keuken en gang door het hele huis. Weliswaar naast de moskee, maar ik weet uit ervaring dat dat snel went.

Helaas, helaas, wij kunnen er nog niet in wonen vanwege het ontbreken van muskietengaas voor de ramen, werkende kranen en – toch niet onbelangrijk – meubilair! Bovendien is het ongelooflijk smerig. Dat krijgen we niet schoon zonder hulp.Er hangt een kalender van 2007. Ik denk dat dat de laatste keer was dat het huis bewoond werd.

Er staat een bed, maar daar zit een twee jaar dikke laag stof op, het is krap bemeten en het kraakt en kermt bij elke beweging. We hebben het zo goed en kwaad als dat ging stofvrij gemaakt en er een nacht in geslapen. Het was geen sukses, niet met dat gekraak en gekerm en vooral niet met die blij rondvliegende muskieten. En aangezien we ook nog helemaal geen ander huisraad hadden, konden we zelfs niet ontbijten. Ik ben dus de dag erna begonnen met mijn baas te vertellen dat we er zo niet kunnen blijven. Het was geen lange strijd, integendeel, hij vond ook dat het niet kon, en dus zitten we nu in een heel aangenaam hotel . Hoe lang? Wie zal het zeggen. De organisatie en planning van reparaties en aanschaf van meubilair wordt vaag gehouden. Het kan maandag zijn, of volgende week, volgende maand .... We blijven hoopvol.

Ons huis is dan wel niet de villa met uitzicht over zee die Mel in zijn hoofd had, het ZIToD (Zanzibar Institute of Tourism Development) staat op het strand, en het uitzicht mag er wezen. In het hotel waar we nu zitten hebben we ook uitzicht over zee, niet zo mooi als het Tembo Hotel aan de overkant, waar zwembad en zee aan elkaar grenzen, maar daar zijn de prijzen van de kamers dan ook van een geheel andere klasse.

Wat ik tot nu toe gezien heb van mijn collega’s en mijn baas is een aangename variatie op mijn Nigeriaanse ervaringen. Vriendelijke, open mensen die me graag hun kennis van het Kiswahili willen overbrengen in ruil voor Engelse lessen. Lisenka, de Nederlandse VSO die hier al een tijd zit, is een geweldige hulp bij het inburgeren en het vooruit duwen van de traag verlopende processen. Als zij hier niet geweest was, dan hadden we waaarschijnlijk helemaal nog geen huis gehad. Zij kan het duidelijk uitstekend met iedereen vinden en op de genegenheid die iedereen voor haar heeft, surf ik heel makkelijk binnen. Ik heb zelfs al een nieuwe naam: Salma.

Binnenkomen is hier trouwens helemaal veel makkelijker, want wat ik tot nu toe gezien heb, is buitengewoon krappe kantoortjes volgestouwd met files en andere rommel . De directeur heeft bepaald niet de beste werkplek voor zichzelf gehouden. Dus iedereen leeft zoveel mogelijk buiten. De docentenkamer, of wat daar voor doorgaat, heeft helemaal geen deur, laat staan dat die van binnenuit op slot gehouden zou kunnen worden, dus dat is al helemaal prettig.

En dankzij wederom Lisenka, ga ik maandag en dinsdag al op werkbezoeken. Mel zou ook vast wel mee kunnen, ware het niet dat we goede hoop hebben dat er vanaf maandag aan ons huis gewerkt wordt en er moet toch íemand thuis zijn! Of dat ook gaat lukken weten we nog niet, want de afspraak die ik vandaag met de directeur had, werd afgelast. Het blijft natuurlijk toch Afrika.

Inmiddels zitten we toch al weer bijna een maand in Tanzania, waarvan een krappe week in Zanzibar. De weken voor ons vertrek waren natuurlijk weer gevuld met de gebruikelijke stress. Maar uiteindelijk was Mel op tijd terug uit de States om gelijk met mij te vertrekken en vonden we op de valreep toch nog huisbewaarders. Dus toen VSO Travel Unit besloot om onze vlucht van 5 juli naar 4 juli te verzetten, waren we er klaar voor. Helaas was die beslissing niet overgekomen op het VSOkantoor in Dar es Salam en dus stond er niemand op ons te wachten. En ik vond het nog wel zo belachelijk dat Mel zich daar zoveel zorgen over maakte! Dat had VSO immers dik voor elkaar!
We hadden in Zurich bijna onze aansluiting gemist. Dat leek me meer dan genoeg drama voor deze reis!

We hadden maar 40 minuten om over te stappen, want ons vliegtuig was 20 minuten te laat. We bleken helemaal van de ene kant van het vliegveld naar het andere te moeten en dat was al een geren en gevlieg tot en met, en toen werd ik eruit gepikt bij de bewaking omdat er iets in mijn handtas zat dat er niet in mocht zitten. Het zou leuk zijn als al die luchthavens dezelde richtlijnen volgden. Deze keer was mijn tandpasta het slachtoffer. Daar zijn ze zelfs op Heathrow nog nooit over gevallen. En je raad nooit wie er weer hijchend en piepend als laatsten aan boord gingen.

Deze vlucht was prachtig op tijd! Maar ja, daar stonden we dan, in het donker, en geen idee waar we naartoe moesten. Er zijn wat winkeltjes op het vliegveld, waar Mel nog gauw even tandpasta kocht om de tube te vervangen die op Zurich was ingepikt, EN was er een mevrouw in een hokje waar ‘information’ op stond! We mochten haar telefoon gebruiken, maar het alarmnummer dat we hadden, bleek het kantoornummer te zijn, en daar neemt op zaterdagavond om 8 uur echt niemand de telefoon aan.

Gelukkig had Mel het telefoonnummer van Lisenka in zijn mobiel. Zij alarmeerde iemand van VSO, die op haar beurt weer een aantal andere mensen alarmeerde en toen kwam het toch allemaal nog prima in orde. Maar goed dat dit niet de eerste keer was dat we naar een derde-wereld land afreisden. Anders zouden we er niet zo laconiek onder gebleven zijn, vrees ik. Nu hadden we onszelf al snel met een boek op een bankje geinstalleerd temidden van de taxichauffeurs. De mevrouw in het hokje werd regelmatig door VSO gebeld met updates over onze opvang, en dan liet ze ons haar telefoon brengen door een rondhangende porter.

We werden rond 12 uur opgepikt en toen bleek er inmiddels een hotelkamer geregeld en bij het hotel stond Alan, de volunteer die de in-country trainingen organiseert, op ons te wachten met simkaarten en nuttige adviezen. Helaas bleek mijn hagelnieuwe simvrije Nokia, speciaal voor deze gelegenheid gekocht, maar ten dele te werken. Uiteindelijk lagen we om 2 uur, geheel gevloerd in bed. De andere volunteers kwamen in de loop van de zondag aan, allemaal op verschillende vluchten. Niet echt handig, ze hadden ons beter allemaal via Amsterdam kunnen laten vliegen en dan op dezelfde tijd. Het zijn te verwaarlozen oneffenheden in een verder buitengewoon goed programma.

Wij zouden om 11 uur worden opgehaald in het hotel om met de nieuwkomers te komen kennismaken. Maar wijs geworden door ruime ervaring, waren we zelfs ons bed nog niet uit. En toen belde de receptie dat er iemand van VSO voor ons beneden stond! Zoveel punctualiteit is daarna gelukkig nooit meer herhaald. Het moet toch niet te gek worden!

De week in-country training werd gevolgd door 2 weken Kiswahilitraining in Morogoro een plaats een paar honder kilometer landinwaarts, in een nonnenklooster. Kiswahili is moeilijk, om het maar even voorzichtig uit te drukken, en na 14 dagen opgesloten te zijn met de nonnen kan ik zelfs niet claimen een ‘working knowledge’ te hebben van de taal. Dat is nog wel effe doorzwoegen.

Gelukkig zijn er zat mogelijkheden hier op het eiland om ijverig te blijven studeren. Lisenka gaat ook nog steeds naar les. Mel had het na een week bekeken en ging terug naar Dar, waar hij al snel de nodige contacten had gelegd. Die vindt zijn weg wel. De Kiswahili cursusleider had nog een goede vriend die nokia’s verkocht, en die zou vast mijn telefoon wel even kunnen repareren. De goede vriend wilde er 5000 TSH voor hebben, de prijs van een maaltijd, want dat zou niet makkelijk zijn! De hufter had het in 2 seconden voor elkaar. Hij hoefde alleen maar een code in te voeren. Maar goed, niet getreurd. De telefoon werkt nu als een tierelier.

Hoewel ik mijn baas nog maar één keer, kort, gezien heb, heb ik deze keer goede hoop dat er echt iets van de grond komt. Ik kan ook gewoon aan de slag gaan met het voorbereiden van lesmateriaal e.d. dus ik hoef niet stil te zitten, ook al doet de ZIToD dat wel. De sfeer is hier prettig. Iedereen is vriendelijk. En met al die touristen hier, en onze aangename hotelkamer met wireless internet, voelt het voorlopig nog of we op vakantie zijn.

Ik plaats van de week de eerste foto’s hier en op facebook.