een dak boven ons hoofd .... of niet

Ik ben even ziek, blaasontsteking, en daarom kan ik jullie weer even bijpraten. De laatste dagen waren weer eens ouderwets spannend op zijn 3e werelds. Mijn eerste, nog steeds onofficiele, werkdag was maandag 3 augustus. En vroeg!!!! Ik stond om 7 uur bij Lisenka voor de deur, in het eerste ochtendlicht daar naartoe gewandeld. Dan is het nog koel, heerlijk. Het blijft altijd weer een verrassing of ik ook werkelijk bij Lisenka aankom, want in die kronkelende draaiende straatjes raak ik voortdurend het kleine beetje richtingsgevoel dat ik heb kwijt. Gelukkig verdwaalt Mel ook met grote regelmaat. Het ligt dus niet helemaal alleen aan mij.

Om 7 uur heeft het hotel nog geen ontbijt klaar, en Lisenka had niets in huis. Lunch zou waarschijnlijk niet voor 2 uur zijn, dus toch maar even een paar chapatis gehaald voor we ons in de ochtendspits stortten.

Het openbaar vervoer is helemaal niet slecht hier. Er rijden dala dala’s, minibusjes, af en aan. Die busjes zijn nog helemaal heel en de stoelen zitten er nog gewoon in, dus ik ervaar dat als uiterst luxe. Ze rijden ook niet zo als volstrekte idioten, zoals je dat op het vaste land overal ziet. Kortom, dat valt weer alles mee.

Op school aangekomen, wederom geen directeur, maar Lisenka had alle hoop dat hij er ’s avonds als we terugkwamen zou zijn, dus besloot ik met haar mee te gaan op excursie naar 2 hotels op de zuidpunt van het eiland. Lisenka, een van de andere docenten voor food production, 24 studenten en ik propten ons in zo’n minibus. De stemming was uitstekend en oorverdovend. De studenten bleken tonnen voedsel bij zich te hebben. We hadden ons geen zorgen hoeven maken over dat ontbijt.

Ik ben onder de indruk van de werklust van de studenten. Ze stellen heel veel vragen waar duidelijk bij na is gedacht. Helaas ging ook veel in Kiswahili, dus ik raakte de draad op een gegeven moment kwijt. Volgens mij is de film Blue Lagoon opgenomen op dat deel van het eiland. De stranden zijn oogverblindend wit en de oceaan is een mengeling van blauwen en groenen. De hotels zijn allebei eigendom van een Italiaanse keten. Het principe is simpel: je laadt zoveel mogelijk Italianen in een chartervliegtuig, vervoert ze naar een mooi hotel met zwembad aan het strand midden in de rimboe en laat ze niet meer los tot ze weer naar huis gaan. Probleem is natuurlijk wel dat de staf nauwelijks Engels spreek, laat staan Italiaans. En Italianen spreken geen enkele taal buiten Italiaans, dus de communicatieproblemen zijn niet gering.

Verder is het gewoon Italie in Zanzibar met wat couleur locale. Ze lieten ons trots zien dat ze op de maandagen Masaai avonden organiseren met lopend buffet: pizza, pita broodjes, spagetti, gemengde groenten ...Er was nergens iets Afrikaans te ontdekken. Alsof die Italianen zelf niet voldoende zee en strand hebben !

We hadden een enorme pan pilau bij ons, papieren bordjes, een krat water en een krat fris voor de lunch. Het tweede hotel heeft een disco die niet meer in gebruik is. Daar konden we eten. Met onze handen, natuurlijk, want bestek is alleen voor de mzungus en daar worden Lisenka en ik niet meer bijgerekend!

Op de terugweg begonnen de studenten over de Engelse les, en wanneer ik zou starten, dus Lisenka en ik besloten ter plekke dat ik gewoon zou beginnen, directeur of geen directeur. De overgebleven pilau werd op de teurgweg afgeleverd bij de busgarage, de lege pan wordt op de terugweg naar huis weer opgepikt. Goed systeem waar iedereen wel bij vaart. Geen afval ook!

De directeur was er inderdaad toen we terugkwamen, maar druk, druk druk! Geen tijd om te praten. Volgende week maandag, niet eerder. we werden weggewuifd of we lastige kinderen waren. Tijd om op mijn strepen te gaan staan, maar dan pas volgende week – als hij dan tijd heeft.

Dinsdags zou ik weer meegaan, maar Ferenge, algemene duvelstoejaer, belde dat hij schoonmakers voor me geregeld had. Het bleken 6 van dezelfde studenten te zijn die we maandag mee hadden. Het huis werd op zijn Afrikaans gereinigd, dus ik vond mezelf achter ze aan lopend en wijzend: en hier dan? En hier dan? Het is zeker niet schoon volgens Westerse begrippen, maar vergeleken bij wat het was is het al een hele verbetering. En wanneer ging ik nou Engels geven?

Woensdag zelfde verhaal, ik stond op het punt om naar de dala dala te vertrekken toen Ferenge belde. Deze keer had hij een paar houten tafels en stoelen voor me geritseld. We kwamen tegelijk bij het huis aan. Het wordt al een klein beetje bewoonbaar!

Ik lifte met de bedrijfsbus mee terug naar het instituut want iIk had een afspraak met Sharifa, nr 3 in command, die ze zelf gemaakt had via Lisenka, maar de chauffeur wist me te vertellen dat hij haar ‘smorgens op het vliegveld had afgeleverd. Die zat inmiddels in Dar. Op het instituut aangekomen bleek werkelijk iedereen met maar een heel klein beetje gezag gevlogen. Dat is vreemd. De hierarchie is zo dat er altijd een volgende in command aanwezig is. Dan maar weer terug naar Stonetown.

Terug in het hotel bleek waarom iedereen er tussenuit geknepen was. Onze hotelkamer moest op donderdagmorgen leeg zijn want er werd een grote groep Amerikanen verwacht. Dat was bekend in het instituut, maar uiteraard was daar weer niets aan gedaan. De hoteleigenaar was bloednerveus. Hij wilde ons er niet uitgooien, maar hij wilde toch wel erg graag dat we gingen, en bij ZITOD was niemand te bereiken, zelfs Ferenge was spoorloos.

Lisenka belde donderdag smorgens dat ze een smsje had gehad van Abbas, nr 2 in command, die ik nog nooit ontmoet heb. We werden geacht bij haar in te trekken! En anders moesten we nu toch maar eens in het huis, want dat was toch BIJNA klaar. Niemand vond het kennelijk nodig om met ons te communiceren. Geen haar op mijn hoofd, zo lief als ze is, maar wij trekken NIET bij Lisenka in. We hebben allebei onze ruimte en privacy nodig en als ze ons daar eenmaal hebben ondergebracht, dan denk ik dat ik mijn huis gedag kan zeggen en dat de zaak voor het instituut is opgelost. En ze krijgen me ook niet zover dat we officieel in het huis trekken, want dan kan je er donder opzeggen dat daar niets meer aan gedaan wordt. Tijd om VSO in te schakelen. Daarna ben ik aan het werk gegaan, want ik had studenten die GRAAG les wilden hebben!

En het was een genoegen. Ze vinden het prachtig en ik heb ook enorm plezier in het lesgeven. Daarna kwamen de teachers vragen nof zij ook les mochten hebben. Ik begon met 2 maar binnen de korste keren had ik er 10 in het lokaal zitten EN de schoonmaakster. De chauffeur voelt zich buitengesloten en daar moet ik dus een tijd voor zien te vinden dat de directeur hem niet claimt.

Tot nu toe ben ik dik tevreden over hoe VSO de zaken aanpakt. Minnah, ons direkte contact, ging aan het rondbellen en binnen een uur had ik een smsje van Mel dat de zaak was opgelost. We zijn nu gewoon weer terug in het hotel, maar op een andere kamer, waar het illegale internet helaas geen bereik heeft. Maaar we hebben ondertussen ontdekt dat de ontvangst uitstekend is in de ruimte die voor ontbijt wordt gebruikt. Die ruimte fungeert overdag als een soort lokale Kentucky Fried Chicken, waar geen hond ooit komt. En het personeel legt ons geen haarbreed in de weg, dus daar zit Mel nog wel eens.De verbinding is te traag om foto's te uploaden, dus dat moet nog heel even wachten.

Badaai (tot de volgende keer)

Lisenka is nu inmiddels op vakantie vertrokken, want haar ouders zijn in Tanzania, Ferenge’s mobiele telefoon is gestolen en is dus onbereikbaar, en de gehele directie is afwezig. Ik ben aan de hotelkamer gekluisterd met mijn onwillige blaas, en wie ga ik deze keer eens bellen ?Mijn gretige studenten moet gemeld worden dat ik vandaag niet kom. Minnah bleek het telefoonnummer hebben van Sharifa, die vanmorgen zowaar weer op haar plek zat. Ook weer geregeld.

Gisterenavond hebben we een hele tijd gepraat met een Nederlandse die hier met een plaatselijke kunstenaar gtrouwd is. Ze is een soort van bionic woman die een winkel, een koffieshop en een reisbureau runt, agent is voor een aantal grote Nederlandse touroperators en op het vasteland individuele reizen met gids verzorgd. Ze had hulp nodig. Ze heeft fantastische ideeen maar noch de tijd noch de mogelijkheden om ze uit te voeren. Daar gaan Mel en ik bij helpen. En verder ga ik vanaf volgende week haar gidsen Engels geven, en Mel gaat haar helpen met marketing. Je ziet, we bouwen al een sociaal netwerk op!

En dan nu de clinic. Die wordt waarempel door Nederlanders gerund, maar evenzogoed krijg je ze niet te pakken. Ik heb alleen maar antibiotica nodig en de dokter hoeft me alleen maar te vertellen wat ik hier kopen moet. Maar ik kom niet langs de nurses en mijn beltegoed is op. Minnah maar weer. Aik hoop dat ze inmiddels wat gedaan heeft met mijn mailtje, want de nood is hoog.