tussen de buien door is het droog

Het was effe lang genoeg droog om me met natte voeten naar de Al Johari te spoeden, alwaar ik de bar geheel alleen heb, om de blog te plaatsen (en natuurlijk ook mijn tientallen emails binnen te halen)

Hier gaat ie.

Zaterdag, 24 oktober 2009

Het lijkt erop dat Mel, Trees en Marjorie net op tijd vertrokken zijn. En dat ze de laatste zon hebben meegenomen! Mijn eerste nacht alleen hier op Zanzibar ben ik door de call to prayer en het rituele gebed heengeslapen, maar werd ik met grote regelmaar wakker van enorme stortbuien die op het dak needreunden. Horen en zien vergaat je als het hier goed regent, zelfs het gekrijs van de babies aan de overkant is niet meer te horen boven het kabaal uit. En de call to prayer hoor je ook nauwelijks meer, zelfs niet als de knoppen van de geluidsinstallatie volledig zijn opengedraaid! Iedere wolk heeft zijn zilveren rand, nietwaar!

Alleen deze wolk is vastbesloten hier te blijven hangen. Het heeft de hele dag onafgebroken gestortregent en het ziet er niet naar uit dat het binnenkort ophoudt. Daar gaan mijn plannen om de zaterdag en zondag te slijten in de Al Johari!

Ik voel me inmiddels net alsof ik in een ark ronddobber. Alles staat onder water. Zo nu en dat komen er wat kinderen langs op weg naar de Madrassa achter ons huis. De godsdienstles moet uiteraard wel doorgaan. Alleen kan ik ze nu niet horen zingen door het lawaai heen. Rokjes en broekspijpen opgetrokken tot boven de knietjes waden ze al giechelend onder mijn raam langs. Zelfs onze gluurder is weggeregend. Het is of de elementen het er nog even in willen wrijven: “je bent alleen, alleen, alleen en je kunt er niet uit!”

OK genoeg gezeurd. En zo erg is het nu ook weer niet. Dankzij de paraplu van Trees, kon ik toch even naar de markt vanmorgen, waar ik van alle kanten paraplu’s te koop kreeg aangeboden terwijl ik toch duidelijk zichtbaar al eentje boven mijn hoofd hield, en ik zal dus niet van honger omkomen, althans niet dit weekend. Achter de markt waren ze bezig met het slachten van wat volgens mij dolfijnen waren terwijl de zondvloed gestadig op ze neergutste alsof de hemel ze meteen al wilde straffen. Ik hoefde gelijk geen vis meer.

In elk geval heb ik nu ook geen enkel excuus om niet aan het werk te gaan. Ik kan alleen maar ergens heen als ik bereid ben tot aan mijn kuiten door het water te waden! En dit is de kleine regentijd ... met zo nu en dan een buitje ... Er is duidelijk iets vreemds aan de hand. Wat gaan we hier de schuld van geven El Ninõ of global warming? Want terwijl Zanzibar verzuipt is in grote delen van het vastenland de regen weggebleven en daar drijgen hongersnoden vanwege het mislukken van de oogst.

Terug naar het leven op Zanzibar. Ik heb al een hele tijd geen blog meer geschreven. Het heilig vuur van de inspiratie brandde volop en ik heb inmiddels een dikke Engelse methode geproduceerd voor de horeca industrie hier op het eiland. Ik ben er best trots op. Er is heel veel creativiteit ingestoken. Onze Kiswahililessen hebben me vooral geleerd hoe het niet moet, en dus ben ik met heel veel uitproberen en wat vallen en opstaan uitgekomen op de methode die ik nu ontwikkeld heb. En het werkt! De studenten vinden het prachtig en gaan ervoor. En ze pikken het heel snel op. En dankzij de methode die Paula me via Marjorie had opgestuurd, kan ik er toch ook nog wat klassieke grammatica aanplakken voor de docenten die zich heel onzeker voelen met de summiere grammatica uitleg die ik voorsta.

Mel vindt hem zo mooi dat hij blijft zeggen dat ik er een uitgever voor moet zien te vinden. Voorlopig moet ik hem eerst maar eens afmaken. Daar kan ik dit weekend dan mooi aan werken. Helaas zonder de zorgen van Mel, die zich helemaal had ingeleefd in de rol van vertroetelende echtgenoot. Ik moet weer zelf overeind voor mijn kopje koffie.

Maar ondertussen heb ik het thuisfront zwaar verwaarloosd. Mijn skype out werkt slecht, net genoeg om naar huis te bellen voor alle verjaardagen. Maar lekkere lange kletsgesprekken met de mensen die zich niet thuisvoelen op het internet, zoals Lenie en Christine is er niet bij.
Er was ook niet zo heel veel te melden. De weken kabbelden rustig voorbij. Ik werkte aan mijn methode, gaf les bij de ZIToD, deed een beetje administratie voor Suzanne zolang die met een groep op het vasteland rondtoerde, bemoeide me met Mels projecten, met als gevolg dat ik daar nu mee zit opgescheept ...

Mels moeder is een paar weken geleden gevallen en heeft haar heup gebroken. Toen werden we ook meteen geconfronteerd met hoe lastig het is om hier snel weg te komen. Alle vluchten waren volgeboekt. Gelukkig was intussen het hulpfront in de States in aktie gesprongen. Mel heeft een uitstekende relatie met zijn ex. En zij en zijn moeder kunnen ook prima met elkaar overweg. Dus LaDena is dezelfde dag nog op het vliegtuig naar DC gestapt en heeft met grote vaart het zorgen en regelen op zich genomen. Dat maakte het voor ons mogelijk Mels vertrek uit te stellen tot LaDena weer vertrekt, dit weekend, zodat Mel het grootste deel van zijn projecten toch zo ver kon afronden dat ik er nu de laatste hand aan kan leggen.

Dat betekent in het geval van Thimothy dat ik hem de kunst van het ontwikkelen van een logical framework en het daarop baseren van een begroting bij moet brengen. Dat is nog geen eenvoudige opgave, maar wel een uitdaging, want het is de eerste keer dat ik het helemaal alleen moet doen. In Bangladesh waren Mel en Kawnine altijd bij de hand om me voor de ergste blunders te behoeden.

Er moeten in DC nu spijkers met koppen geslagen worden. De tijd is aangebroken dat het niet meer zo’n goed idee is dat Ida helemaal alleen, zonder familie en vrienden in DC zit. Dat ziet ze zelf gelukkig ook in. Tot nu toe was ze er altijd mordicus op tegen om naar Crystal Falls, Michigan, Upper Peninsula, waar Jonas en LaDena wonen te verhuizen. Nu begon ze er zelf over. Er zijn een aantal prima tehuizen in Crystal Falls, waar ze aanzienlijk betere zorg zal krijgen dan ze nu heeft. En LaDena en Jonas zijn bij de hand. LaDena is bejaardenverzorgster van beroep en kent iedereen en weet precies wat ze moet doen om het het Ida naar de zin te maken. Zij en Jonas zeggen al jaren dat ze Ida bij zich in de buurt willen hebben. Nu is het een kwestie van zorgen en hopen dat Ida niet weer van gedachte verandert.

Voor ons zal het betekenen dat we ons adres in DC kwijtraken en dat we ons op Crystal Falls moeten gaan concentreren als we in de States zijn. Ik zeg al vanaf dat ik Mel ken dat hij vaker naar huis moet. Dat gelooft hij nu zelf ook, dus we denken er over voorlopig onze vrijde tijd eerlijk tussen Crystal Falls en Nederland te verdelen. LaDena wist zelfs al een flatje dat we kunnen huren als we daar zijn. Het zal geen straf zijn. Crystal Falls is prachtig, net Zweden: bossen en meren en kleine dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Helaas is het er ook net zo koud. Het sneeuwt er nu al. En ik geloof niet dat er erg veel te doen is ... Maaar we zijn er gelukkig nooit lang genoeg achtereen om ons daar druk over te maken. Nederland blijft ons thuis basis.

En daar ben ik me nu op aan het concentreren, het afreizen naar de thuishaven. De methode is bijna af, een aantal andere opdrachten heb ik zelfs nooit aan kunnen beginnen omdat ZIToD daar zelf het nut niet zo van inziet. Ik schrijf dus geen curriculum en ik draag mijn werk ook niet over aan een counterpart, laat staan dat ik de gelegenheid zou krijgen de counterpart te trainen. Ik geef 6 uur les, net voldoende om de methode uit te proberen en bij te stellen. En dat is het wat de ZIToD betreft. Anderen die er belangstelling voor hebben, kunnen hem alleen soft copy krijgen en zullen hem zelf uit moeten printen en uitproberen om hem te kunnen bekijken en er kritiek op te leveren. Pat in Jambiani is er nu mee aan de slag. Van haar verwacht ik nog het meest. En verder ga ik me er vooral op concentreren Suzanne zoveel mogelijk op weg te helpen.

Al met al betekent het dat het volkomen zinloos is om hier tot 8 januari te blijven. We moeten op 14 december in Dar zijn voor een conferentie, en we willen onze vakantie daar aan vastknopen. Er is een term break rond de kerst, al kan niemand me nog vertellen wanneer dan wel, dus het is de vraag of er nog lessen gegeven worden in januari. Kortom: we komen naar huis op 27 december. Dan kunnen we nog niet in ons eigen huis, maar gelukkig heeft Trees plek zat, en daar kunnen we logeren tot we in Diemen terecht kunnen. Het zal niet voor al te lang zijn, helaas, want we vertrekken op 22 januari al weer, naar Lesotho deze keer, voor 3 maanden, waar we allebei aan de slag gaan, voor echt geld deze keer. En dat is maar goed ook, want voor Mel komt de bodem van de schatkist in zicht. We krijgen dus nog net een beetje winter in Nederland mee, en hopen dat het voorjaar begonnen is als we weer terug zijn.

Het was ontzettend gezellig met de meiden hier. We hebben zelf ook meer de tourist gespeeld dan in al de tijd dat we hier zijn. Ze zullen jullie zelf ongetwijfeld in geuren en kleuren vertellen van de Prison Island tocht met de enorme landschildpadden, de spice tour, waarbij ze van het strand geregend zijn, en de dolfijnentocht waar een stelletje overijverige schippers een soort van circus van maken. Maar ... Mar en ik hebben met de dolfijnen gezwommen!

Ik hoop dat Trees en Marjorie een leuke tijd gehad hebben. Wij vonden het in elk geval heerlijk om ze hier te hebben. En ze hebben nu toch een beetje een indruk van hoe we hier leven. Ze hebben boodschappen gedaan op de markt, het huis gezien, en persoonlijk ons fantastische bankstel kunnen uitproberen, ze zijn meegeweest naar ZIToD in de dala dala en hebben een handje geholpen met lesgeven, waardoor ze een aantal aanbidders voor het leven hebben. En ondertussen sliepen zij lekker in de Tembo, wat voor ons het voordeel had dat wij er konden zwemmen en hun internet gebruiken! Ussi, de gids waar Suzanne mee samenwerkt, en die ik Engelse les geef, had echt goede deals voor ze geregeld.

De week was zo om. Hun vertrek heeft wel een gat in mijn bestaan geslagen hoor, vooral omdat het samenviel met Mels vertrek en het losbarsten van de zondvloed. Ik moet nu dan toch eindelijk als een echte volunteer gaan leven. Te beginnen dan maar met aan het werk te gaan. Ik kan voorlopig toch nergens heen. Het leven is inmiddels min of meer tot stilstand gekomen. Iedereen die zich buiten waagt wordt genadeloos de grond ingehamerd door de regen. Zelfs de moskee trok geen bezoekers!

Mel heeft een contract voor een maand in Rwanda, daar gaat hij vanauit DC naartoe. Al met al zal hij zeker 6 weken wegzijn. Het is zelfs maar de vraag of hij terug is voordat ik naar Dar verhuis. We zien wel.

Mel heeft zijn internetspeeltje hier achtergelaten, dus ik kan on line vanuit huis. Maar de verbinding was gisteren zo slecht dat er geen emails in en uit konden. Dat betekent dat ik wel vergeten kan dat ik dit op de website kan zetten, maar ik doe mijn best. Zodra het lang genoeg droog is, zit ik in de Al Johari.

Veel liefs maar weer en tot de volgende keer.