Jan van Wieringen
Door: Wil
Blijf op de hoogte en volg WHM
30 Augustus 2009 | Tanzania, Zanzibar
Een van de emails die ik gisteren binnenhaalde leek van Jan van Wieringen te zijn. “Ha gelukkig”, dacht ik, “hij mailt weer, dus het gaat wat beter”. Het bleek van Dick Appers te zijn, die meldde dat Jan maandag 24 augustus was overleden aan de gevolgen van zijn ziekte.
De klap is ontzettend hard aangekomen. Jan en ik zijn bevriend geweest sinds de dag dat ik mijn intrede deed bij de HES in 1986. Hij was de opleidingsmanager van de BI in die tijd, ik werd de nieuwe docente Engels in ‘zijn’opleiding. Jan bleek een creatieve, hardwerkende manager en collega met een geheel eigen gevoel voor humor, die altijd voor iedereen klaarstond. Hij kon uitstekend delegeren en gaf me alle ruimte om ideeën te ontwikkelen. Zoveel speelruimte heb ik nadien nooit meer gehad. Studenten droegen hem op handen. In zijn vrije tijd organiseerde hij en zijn BI collega’s cursussen voor alle collega’s die nog in het digibetenstadium verkeerden. En dat waren we allemaal nog in die tijd. Het waren gezellige lessen! Dankzij Jan leerden we stoeien met computerprogramma’s, surfen op het internet en websites bouwen.
In 1992 organiseerde Jan een reis voor collega’s naar Indonesië. De Indonesiëgangers en Jan hebben altijd een speciale band behouden.Trekkend door Java met Mel vorig jaar, heb ik er vaak herinneringen aan opgehaald.
Na mijn vertrek bij de HES bleven we contact met elkaar houden. Hij was hevig geinteresseerd in mijn ervaringen in het buitenland en was altijd de allerleerste die op mijn blog reageerde, vaak met lange beschouwingen via de chat en de email. Hij hielp Mel met zijn website en met zijn problemen met Vista. Hij was altijd uitstekend op de hoogte van de politieke situaties waarin we verkeerden en becommentarieerde ze met humor en gevoel. Hij was er zich er heel wel van bewust dat hij fysiek hard achteruit ging. Pas dit afgelopen jaar heb ik hem voor het eerst regelmatig horen uitspreken hoe zwaar dat voor hem was.
Jan had het moeilijk met alle veranderingen bij de HES, en het opgeven van zijn managersrol. Hij voelde zich buiten gesloten en ondergewaardeerd door het nieuwe HvA regime en dat maakte hem soms bitter. Het beinvloedde nooit zijn werklust en creativiteit, en studenten bleven voor hem in de eerste plaats komen. Hij heeft tot het laatst gewerkt aan allerlei lesmethoden, en vaak kreeg ik hoofdstukken toegestuurd met het verzoek zijn Engels een beetje te fatsoeneren.
De laatste weken stokten de communicatie. We hadden hier, zeker de eerste weken, heel weinig toegang tot goed internet, en bellen via skype out was vrijwel onmogelijk. De laatste communicatie was een smsje van Jan. Hij was weer in het ziekenhuis opgenomen en hij zag het niet meer zitten. Ik keek uit naar een mogelijkheid om weer eens even bij te praten en hopenlijk een beetje op te beuren. Het is er niet meer van gekomen.
Jan, ik zal je ontzettend missen.
De klap is ontzettend hard aangekomen. Jan en ik zijn bevriend geweest sinds de dag dat ik mijn intrede deed bij de HES in 1986. Hij was de opleidingsmanager van de BI in die tijd, ik werd de nieuwe docente Engels in ‘zijn’opleiding. Jan bleek een creatieve, hardwerkende manager en collega met een geheel eigen gevoel voor humor, die altijd voor iedereen klaarstond. Hij kon uitstekend delegeren en gaf me alle ruimte om ideeën te ontwikkelen. Zoveel speelruimte heb ik nadien nooit meer gehad. Studenten droegen hem op handen. In zijn vrije tijd organiseerde hij en zijn BI collega’s cursussen voor alle collega’s die nog in het digibetenstadium verkeerden. En dat waren we allemaal nog in die tijd. Het waren gezellige lessen! Dankzij Jan leerden we stoeien met computerprogramma’s, surfen op het internet en websites bouwen.
In 1992 organiseerde Jan een reis voor collega’s naar Indonesië. De Indonesiëgangers en Jan hebben altijd een speciale band behouden.Trekkend door Java met Mel vorig jaar, heb ik er vaak herinneringen aan opgehaald.
Na mijn vertrek bij de HES bleven we contact met elkaar houden. Hij was hevig geinteresseerd in mijn ervaringen in het buitenland en was altijd de allerleerste die op mijn blog reageerde, vaak met lange beschouwingen via de chat en de email. Hij hielp Mel met zijn website en met zijn problemen met Vista. Hij was altijd uitstekend op de hoogte van de politieke situaties waarin we verkeerden en becommentarieerde ze met humor en gevoel. Hij was er zich er heel wel van bewust dat hij fysiek hard achteruit ging. Pas dit afgelopen jaar heb ik hem voor het eerst regelmatig horen uitspreken hoe zwaar dat voor hem was.
Jan had het moeilijk met alle veranderingen bij de HES, en het opgeven van zijn managersrol. Hij voelde zich buiten gesloten en ondergewaardeerd door het nieuwe HvA regime en dat maakte hem soms bitter. Het beinvloedde nooit zijn werklust en creativiteit, en studenten bleven voor hem in de eerste plaats komen. Hij heeft tot het laatst gewerkt aan allerlei lesmethoden, en vaak kreeg ik hoofdstukken toegestuurd met het verzoek zijn Engels een beetje te fatsoeneren.
De laatste weken stokten de communicatie. We hadden hier, zeker de eerste weken, heel weinig toegang tot goed internet, en bellen via skype out was vrijwel onmogelijk. De laatste communicatie was een smsje van Jan. Hij was weer in het ziekenhuis opgenomen en hij zag het niet meer zitten. Ik keek uit naar een mogelijkheid om weer eens even bij te praten en hopenlijk een beetje op te beuren. Het is er niet meer van gekomen.
Jan, ik zal je ontzettend missen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
