Terug van weggeweest
Door: Wil
Blijf op de hoogte en volg WHM
12 Februari 2014 | Tanzania, Zanzibar Island
Suzanne is naar Swahililes en Ik zit in haar kantoortje te tiepelen, terwijl Tessa en Rashid om me heen spelen. We hebben afgesproken dat ik uitsluitend Nederlands met ze praat, zodat ze ook dat beter gaan leren. Ze spreken allebei Engels en Swahili. Nederlands verstaan ze goed, maar ze geven antwoord in het Engels. Het maakt de communicatie er niet minder om.
Het is weer even wennen hier. De regentijd blijkt in volle omvang losgebarsten, ruim een maand te vroeg. De warmte hangt als een klamme deken om je heen en je loopt voortdurend tot je enkels in de modder te baggeren. De kleuren, de geuren, de voortdurende herrie, het valt allemaal nog op me en veroorzaakt een gevoel van voortdurende uitputting. Volgende week weet ik niet beter meer.
De vlucht naar Kenia was zoals hij hoort te zijn, zonder enig probleem. Ik moest wel regelmatig aan de uitspraak van Marjorie denken dat je KLM uitspreekt als [klem]. Verbeeld ik me dat ze nóg krappere stoelen hebben neergezet? Ze staan zó dicht op elkaar dat je je nauwelijks bewegen kan. Ze kunnen zelfs niet naar achteren gezet worden. Ik weet niet hoe een ander dat doet, maar ik kan zo niet slapen. En voor de films die KLM draait hoef je niet wakker te blijven.
De zaken zijn vooruitgegaan in Nairobi. Je wordt zowaar met een bus van het vliegtuig naar de transit lounge gebracht. Vroeger legde je kilometers lopend af van en naar vliegtuigen. Je moet nog wel die rare hoge trap op bij gate 5. Volgens het bord bij de ingang gaat de vlucht naar Zanzibar van gate 10 en zijn ze al aan het boarden. Maar bij gate 10 staan 2 andere vluchten aangekondigd en die zijn ze aan het afhandelen. “Ga daar maar even zitten.” Ben ik dan toch in de war met het tijdsverschil? Ik dacht dat ik nog maar 20 minuten had. Dan hoor ik omroepen dat ik de vlucht aan het ophouden ben. Ehhh???? “Oh ja,” zeggen ze nu aan de balie, “ga dan toch maar even voor, loop maar meteen door.“ Door naar waar? De deuren naar de gate zijn allemaal dicht. Uiteindelijk komt, van die rare stenen trap bij gate 5, via allerlei binnendeuren een meisje naar me toegerend. “Zanzibar?” Vlug, vlug, het toestel wacht! Ze pakt mijn boardingpas aan en scheurt hem in tweeën. Niet zo handig blijkt later, want uitgerekend op het stuk dat zij achterhoudt staat mijn stoelnummer.
Buiten staat een busje klaar waar ik in gepropt wordt en dat meteen wegschuurt als ik zit. De chauffeur heet Charles, hij wil graag met me trouwen en hij gaat me nu de VIP behandeling geven, zodat ik begrijp dat hij veel van me houdt. Bij het vliegtuig aangekomen, mag ik van Charles niet uitstappen totdat alle passagiers aan board zijn, want dat is niet chique. De passagiers die nog buiten staan, hebben allemaal een halve boardingpas en dus geen stoelnummer. De stewardess staat met een stapeltje papieren in haar handen waar ze geen wijs uit wordt. Het is nog even improviseren. Maar uiteindelijk is iedereen dan toch de trap op en mag ik van Charles ook aan board. Nadat hij eerst busje helemaal tot aan de trap heeft gereden, zodat ik zo vanuit de bus op de onderste trede kan stappen. Zal ik hem vooral mailen dat ik goed ben aangekomen? Hij wil me graag komen opzoeken als ik weer in Nederland ben.
Boven wordt nog even bedenkelijk naar mijn boardingpas gekeken, terwijl ik ondertussen gewoon maar ergens neerplof in de riante stoelen met riante beenruimte en twee keer zo breed als die KLM stoeltjes. Buiten komt ondertussen nog een busje aangescheurd met passagiers die eerst waren weggestuurd bij de gate.
Ik ben er geestelijk helemaal op ingesteld dat mijn koffers er niet zullen zijn, maar ze worden als eersten binnengebracht en buiten staan Suzanne en de kinderen te wachten. Voor de deur bij Lisenka, bij wie ik de komende 4 maanden woon, is het een enorm waterballet en het valt nog niet mee de koffers bij haar naar boven en naar binnen te krijgen. Die smalle deurtjes waar je alleen maar zijdelings door kan, ik was het even vergeten. Dan lopen we samen naar het Swahili koffiehuis. Ik met de pop van Tessa, die bij haar grootouders in Nederland was achtergebleven, onder mijn arm. Die witte met die zwarte pop, het zorgt overal voor commentaar en lachsalvo’s.
Er is veel bij te kletsen maar uiteindelijk moeten de dames weer aan het werk en ik ga mijn koffers uitpakken en proberen een uurtje te slapen. Lisenka woont boven een werkplaats waar scooters gerepareerd worden. Beetje lawaaiig, Volgende week slaap ik er gewoon doorheen, waarschijnlijk, maar nu even niet.
Stonetown. Ik herken alles en tegelijk helemaal niets. Ik zou Lisenka ophalen bij het hotel waar ze werkt, maar ik verdwaal hopeloos. Uiteindelijk komt zij mij ophalen bij de winkel van Suzanne, die ik wel heb weten te vinden. We gaan eten op de Foradhani markt, waar je allerlei gezellige eettentjes hebt. Ik voel me al weer helemaal thuis. Alleen dat acclimatiseren heeft nog even tijd nodig.
Vanmiddag beginnen we met het plannen van de werkzaamheden.
Het is weer even wennen hier. De regentijd blijkt in volle omvang losgebarsten, ruim een maand te vroeg. De warmte hangt als een klamme deken om je heen en je loopt voortdurend tot je enkels in de modder te baggeren. De kleuren, de geuren, de voortdurende herrie, het valt allemaal nog op me en veroorzaakt een gevoel van voortdurende uitputting. Volgende week weet ik niet beter meer.
De vlucht naar Kenia was zoals hij hoort te zijn, zonder enig probleem. Ik moest wel regelmatig aan de uitspraak van Marjorie denken dat je KLM uitspreekt als [klem]. Verbeeld ik me dat ze nóg krappere stoelen hebben neergezet? Ze staan zó dicht op elkaar dat je je nauwelijks bewegen kan. Ze kunnen zelfs niet naar achteren gezet worden. Ik weet niet hoe een ander dat doet, maar ik kan zo niet slapen. En voor de films die KLM draait hoef je niet wakker te blijven.
De zaken zijn vooruitgegaan in Nairobi. Je wordt zowaar met een bus van het vliegtuig naar de transit lounge gebracht. Vroeger legde je kilometers lopend af van en naar vliegtuigen. Je moet nog wel die rare hoge trap op bij gate 5. Volgens het bord bij de ingang gaat de vlucht naar Zanzibar van gate 10 en zijn ze al aan het boarden. Maar bij gate 10 staan 2 andere vluchten aangekondigd en die zijn ze aan het afhandelen. “Ga daar maar even zitten.” Ben ik dan toch in de war met het tijdsverschil? Ik dacht dat ik nog maar 20 minuten had. Dan hoor ik omroepen dat ik de vlucht aan het ophouden ben. Ehhh???? “Oh ja,” zeggen ze nu aan de balie, “ga dan toch maar even voor, loop maar meteen door.“ Door naar waar? De deuren naar de gate zijn allemaal dicht. Uiteindelijk komt, van die rare stenen trap bij gate 5, via allerlei binnendeuren een meisje naar me toegerend. “Zanzibar?” Vlug, vlug, het toestel wacht! Ze pakt mijn boardingpas aan en scheurt hem in tweeën. Niet zo handig blijkt later, want uitgerekend op het stuk dat zij achterhoudt staat mijn stoelnummer.
Buiten staat een busje klaar waar ik in gepropt wordt en dat meteen wegschuurt als ik zit. De chauffeur heet Charles, hij wil graag met me trouwen en hij gaat me nu de VIP behandeling geven, zodat ik begrijp dat hij veel van me houdt. Bij het vliegtuig aangekomen, mag ik van Charles niet uitstappen totdat alle passagiers aan board zijn, want dat is niet chique. De passagiers die nog buiten staan, hebben allemaal een halve boardingpas en dus geen stoelnummer. De stewardess staat met een stapeltje papieren in haar handen waar ze geen wijs uit wordt. Het is nog even improviseren. Maar uiteindelijk is iedereen dan toch de trap op en mag ik van Charles ook aan board. Nadat hij eerst busje helemaal tot aan de trap heeft gereden, zodat ik zo vanuit de bus op de onderste trede kan stappen. Zal ik hem vooral mailen dat ik goed ben aangekomen? Hij wil me graag komen opzoeken als ik weer in Nederland ben.
Boven wordt nog even bedenkelijk naar mijn boardingpas gekeken, terwijl ik ondertussen gewoon maar ergens neerplof in de riante stoelen met riante beenruimte en twee keer zo breed als die KLM stoeltjes. Buiten komt ondertussen nog een busje aangescheurd met passagiers die eerst waren weggestuurd bij de gate.
Ik ben er geestelijk helemaal op ingesteld dat mijn koffers er niet zullen zijn, maar ze worden als eersten binnengebracht en buiten staan Suzanne en de kinderen te wachten. Voor de deur bij Lisenka, bij wie ik de komende 4 maanden woon, is het een enorm waterballet en het valt nog niet mee de koffers bij haar naar boven en naar binnen te krijgen. Die smalle deurtjes waar je alleen maar zijdelings door kan, ik was het even vergeten. Dan lopen we samen naar het Swahili koffiehuis. Ik met de pop van Tessa, die bij haar grootouders in Nederland was achtergebleven, onder mijn arm. Die witte met die zwarte pop, het zorgt overal voor commentaar en lachsalvo’s.
Er is veel bij te kletsen maar uiteindelijk moeten de dames weer aan het werk en ik ga mijn koffers uitpakken en proberen een uurtje te slapen. Lisenka woont boven een werkplaats waar scooters gerepareerd worden. Beetje lawaaiig, Volgende week slaap ik er gewoon doorheen, waarschijnlijk, maar nu even niet.
Stonetown. Ik herken alles en tegelijk helemaal niets. Ik zou Lisenka ophalen bij het hotel waar ze werkt, maar ik verdwaal hopeloos. Uiteindelijk komt zij mij ophalen bij de winkel van Suzanne, die ik wel heb weten te vinden. We gaan eten op de Foradhani markt, waar je allerlei gezellige eettentjes hebt. Ik voel me al weer helemaal thuis. Alleen dat acclimatiseren heeft nog even tijd nodig.
Vanmiddag beginnen we met het plannen van de werkzaamheden.
-
12 Februari 2014 - 11:26
Trees V Koningsbrugge:
Hallo Wil,
Jammer dat het regent,dat doet het hier ook,alleen zijn het koude plensbuien.
momenteel schijnd de zon maar later op de dag weer regen.Groetjes en liefs Trees -
12 Februari 2014 - 12:42
Anita:
Ja Wil, komende uit comfortabel Nederland is het weerzien met Zanzibar toch weer onvermijdelijk verbonden met acclamatiseren. Nu maar in rustig tempo proberen warmte- en lawaaibestendig te worden en de komende tijd krijg je het waarschijnlijk zo druk dat de slaap je in no time in zijn greep krijgt. Leuk, dat ook in Zanzibar je weer kinderen om je heen hebt.
Wil, je staat al in de startblokken en de planning kan beginnen! Veel succes1
lieve groet Anita
-
12 Februari 2014 - 14:32
Victor Van Wees:
OK Wil, je zit er... ik ga je verslagen volgen, ik ben zeer benieuwd wat je daar zoal gaat doen.
Hoofdzakelijk wordt dat deze pagina blijven leze, dus erg veel zal je niet van mij horen.
De KLM stoelen staan i.d.d. dichter bij elkaar (in de Transavia passing, dus lange benen of dikke knieën zijn in de ban) Fijne tijd daar,
Victor. -
12 Februari 2014 - 15:10
John Cuijpers:
Hallo Wil,
Ja dat is even tanden bijten in het begin. Maar jou kennende ben je binnen de kortste keren weer gewend aan alle ongemak. Ik wens je veel succes met het project. Als we elkaar weer zien is het hier volop zomer.
Sterkte en groet van John -
13 Februari 2014 - 11:19
Elly En Mart:
Hoi Wil,
Leuk weer om je verslag te lezen. Tja, zullen we ooit wennen aan het lawaai? Ik heb mijn oorpluggen voor de volgende reis al weer ingepakt hoor.
Sukses en we wisselen de verhalen t.z.t. wel weer uit
Groetjes van Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
