het is al weer normaal

Al met al had ik toch wat meer tijd nodig om deel van de samenleving te worden dan ik verwacht had. Ik begin eindelijk weer een beetje te aarden. Het constante lawaai, de hitte en de vochtigheidsgraad zijn een behoorlijke aanslag op je uithoudingsvermogen. Maar ik pas me inmiddels al aardig aan. De regenbuien op het golfplaten dak, de 6 moskeeën hier rondom die hun roepen tot gebed allemaal op een verschillende tijd beginnen, ik slaap er gewoon doorheen. Nog even en ik hoor de burenruzies midden in de nacht ook niet meer.

Overdag bereikt de herrie hier soms crescendo’s die het ook in huis onmogelijk maken nog een normale conversatie te voeren. Het appartement van Lisenka is achter de markt en aan het begin van een paar drukke winkelstraten. De benedenburen hebben een werkplaats voor de reparatie van brommers en scooters. En iedereen weet dat je niet aan scooters sleutelen kan zonder voortdurend tegen elkaar te schreeuwen. Die scooters moeten ook heel vaak gestart worden, vooral als er weer eens twee vrachtwagens in tegengestelde richting langs elkaar heen geperst moeten op hun weg naar de markt en de winkels, uiteraard met veel gebonk, getoeter en geschreeuw, want dan moet alles aan de kant. Een beetje een heftige overgang van Purmerend naar hier, maar het voelt al weer als normaal.

De regenbuien leggen regelmatig het economische verkeer volledig lam. En dan daalt er ook beneden even een weldadige rust neer. Maar nooit voor lang, want je kunt ook tot je enkels door de modder wadend je waren uitventen en aan brommers sleutelen. En aangezien kinderen overal het zelfde zijn, komt daar dan nog het gejoel van de in het water rondspringende jeugd bij. Daar gaat de lol nooit vanaf. En jeugd is hier een rekbaar begrip, ook volwassen kerels beleven grote pret aan het rondstampen in de diepste plassen.

Ik zit nu op het dakterras van de Al Johari waar het personeel vriendelijk is en het internet goed en gratis. Het uitzicht over de Atlantische oceaan is prachtig als altijd. Mijn ego kan niet meer stuk. Ze komen me allemaal stuk voor stuk een hand geven en welkom heten. Ze weten zelfs mijn naam nog. Ik heb hier dan ook 6 maanden lang bijna dagelijks zitten werken, maar toch, dat is 4 jaar geleden!

Ik ben maar twee keer verkeerd gelopen deze keer. Het gaat de goede kant op. Tot nu toe verdwaalde ik iedere keer hopeloos, terwijl ik 4 jaar geleden toch moeiteloos mijn weg kon vinden, zelfs in het stikkedonker. Maar Suzanne en Lisenka verzekeren me dat dat iedereen overkomt die even is weggeweest. Alsof al die weggetjes stiekem nog een beetje meer gaan kronkelen. Tot je weer doorhebt hoe het allemaal in elkaar grijpt, dan ga je alles weer terugvinden waar je het verwacht.

Hoewel we het niet zo gepland hebben, ben ik precies op tijd voor het Zauti za Busara festival. Dat hadden we in 2009 net gemist. Dat festival is wereldberoemd en alle hotels zitten tsjokvol. De festivalorganisatie kan zich dus wat veroorloven, de prijzen zijn schandalig voor niet-residents: 50 euros per dag, omgerekend naar TSH 111.300.600,--, maar met de resident permit van Lisenka kan ik moeiteloos een 4-dagenkaart kopen voor TZS 100.000,--. (ongeveer 45 euros). En daar voel ik me echt niet schuldig over! Uiteindelijk ben ik een arme vrijwilliger en bijna-resident, nietwaar! Niet dat we ook maar enigszins op elkaar lijken, maar ik heb zelf ook nog moeite met het uit elkaar houden van de gezichten hier, dus dat is niet zo vreemd.

Ook het festival wordt behoorlijk gehinderd door de enorme stortbuien en een aantal optredens is al afgelast. Maar wat ik gezien en gehoord heb is prachtig. Vooral de mengelingen van invloeden uit een aantal verschillende Afrikaanse landen zijn prachtig. Vaak wordt er gespeeld op instrumenten die ik nog nooit eerder gezien heb, zoals iets dat lijkt op een mix van een banjo en een harp. Ik ga er straks weer heen en dan kom ik gegarandeerd ook Lisenka en Suzanne en de kinderen weer tegen. Voor informatie over het festival zie: http://www.busaramusic.org/.

De afgelopen dagen ben ik vooral druk geweest met het voorbereiden van de lessen – volgende week begint de teacher-training, en de intake van nieuwe studenten, die allemaal een toets moeten doen om te bekijken of ze voldoende Engels spreken om de lessen te volgen die in maart starten. De 5 die we tot nu toe hebben afgewezen, wil ik een cursus Engels conversatie aanbieden, mits Lisenka het goed vindt dat ik dat in haar huis doe. We hebben nu nog geen andere ruimte die we gebruiken kunnen.

In dit land is niets zeker. Bij Stonetown Heritgae Society is dit jaar een andere directie aangetreden en dat betekent dat over alles opnieuw onderhandelt moet worden, dus ook over de huur van de leslokalen en het leengebruik van de conference room. Dat kun je gelukkig veilig aan Suzanne overlaten, dus dat komt wel goed.

Net nog even de bankrekening gecheckt. We hebben nu ruim 2900 euros, dankzij de bijdragen van het koor die nu beginnen binnen te rollen, en de bestelling voor de computers kan de deur uit zodra we zekerheid hebben over het leslokaal dat we willen huren.