het is klaar, maar niet voor lang!

 
Het huis voelt niet langer als een vakantiehuis. De tuinen zijn gewied er zit een nieuwe pomp in de vijver MET fonteintje deze keer en er zitten nieuwe plantjes in de plantenbakken. De buren zeggen me gedag of ik nooit ben weggeweest. Ik stap weer onbekommerd onder de (warme!) douche en vergeet de klamboe dicht te doen, tot groot verdriet van Gino, die van de week al hier gelogeerd heeft en voor wie slapen onder een klamboetent een extra dimensie aan dat logeren toevoegt. Kortom, ik ben zowel lichamelijk als geestelijk weer thuis.

Het werd ook wel eens tijd. de belastingaangifte moet worden ingevuld, de administratie van Panda Juu moet gedaan worden. En ik ben me geestelijk aan het voorbereiden op een bedeltocht langs een aantal rotarieclubs. Het moet nog één weekje wachten, want Kayleigh komt logeren, en als Kayleigh er is, zijn Gaby en Gino nooit ver weg, dus dit is nog even een omaweekje. Ik verheug me erop.

De Panda Juu administratie moet wel binnen afzienbare tijd, anders zie ik door de bomen het bos niet meer. Kan vast wel een keer op een avond als Kayleigh al in bed ligt. Kawa Training Center heeft het alleen gered dankzij financiële ondersteuning van Panda Juu. Ik denk dat niemand daar bezwaar tegen heeft, maar het moet wel even duidelijk verantwoord worden

We hebben het tot op het laatste moment zo druk gehad dat het akelig op echt werken begon te lijken. We wilden het allemaal zo goed mogelijk af ronden en zoveel mogelijk mensen een duwtje in de goede richting geven. Dat hield in dat we op zaterdagmorgen nog twee mensen de kans gaven een herexamen te doen. En daarvoor moesten we met ze door Stonetown lopen. Ze moesten laten zien dat ze in staat zijn een tour tot een goed einde te brengen. Uiteindelijk is er toch nog een gezakt. Alleen begreep hij nu wel dat het echt helemaal zijn eigen schuld was. Het wil nog wel eens helpen als je leert en oefent. Ergens gedurende die tocht heb ik mijn tas, met daarin mijn fototoestel neergezet en niet meer opgepakt. Einde fototoestel, en dus ook einde foto’s voor dat laatste staartje.

De organisatie van de ceremonie lag op de tengere schouders van Annette, te beginnen met het zoeken naar een geschikte én betaalbare ruimte. Uiteindelijk viel de beslissing op Forodhani School, een prachtig gebouw dat ooit het paleis was van de Sultane Scheherezade, zij van de Duizend-en-Een-Nacht. Er is zelfs nog een in prima staat verkerend badhuis op het terrein. Al het schoolmeubilair moest er de avond tevoren worden uitgesleept en er moesten rijen stoelen worden neergezet. Ik denk dat Annette en de studenten die haar geholpen hebben nog bezig zijn met bijkomen. Wat een werk! We hebben de boel met vereende krachten weer teruggezet de volgende dag en ook met ons allen hebben we er nog een uur over gedaan.

Het is altijd spannend of de mensen die zijn uitgenodigd ook komen opdagen, maar de zaal was goed bezet, en zowel de schrijvende pers als de TV was uitgerukt. We zijn beroemd nu, zei het op kleine schaal. Zelf hebben we er niets van gezien. En iedereen vond de manier waarop we de diploma-uitreiking hadden ingedeeld zo leuk dat er nog dagen over gepraat werd. Bi Lateefa van Forodhani School was zo onder de indruk dat ze ons maar bleef verzekeren dat we altijd terug mochten komen, altijd, ook om gewoon even gedag te zeggen. Echt, altijd!

Nungwi
Een van de studenten heeft al werk als taxichauffeur en hij werkt regelmatig in Nungwi. Zouden we het leuk vinden de laatste dag samen in Nungwi door te brengen, wilde hij weten. Dan zou hij het organiseren. Het werd een hele bijzondere dag. Alleen de studenten met een Christelijke achtergrond ontbraken, helaas. Religie wordt serieus genomen op Zanzibar. Op zondag moet je in de kerk zitten.

Het is inmiddels behoorlijk afgekoeld in dit deel van de wereld. Er staat nu meestal een straffe bries en ’s nachts wordt het zelfs zo koud dat we de ventilator niet meer aanzetten. Ik trok zo nu en dan zelfs een laken over me heen! Het is hier in Nederland nog even koeler en ik ben blij dat ik onder mijn dekbedje slapen kan. Maar daar hadden we het dus koud! En de oceaan bleek behoorlijk afgekoeld, zo ver dat we het koud hadden in het water. Maar ja we waren met zijn allen, we hadden een bal … En dus heb ik nu een blaasontsteking waar ik niet van af schijn te kunnen komen. Maar ook naar de dokter gaan is hier zoveel eenvoudiger….

De maandag voor mijn vertrek ben ik nog in de weer geweest met studenten die een stageplaats wilden veroveren bij één van de vele touroperators. Dit zijn onze sterstudenten, de jongens die er voor gaan. Ze komen wel aan de slag, schat ik in. Ik zie via Facebook hun vorderingen.

ACRA
Op de dinsdag dat ik naar huis vloog hadden we ’s morgens nog een vergadering met ACRA, de Italiaanse organisatie die ons steeds weer blijft beloven dat Kawa Training Center in hun programma gaat worden opgenomen, maar daar vervolgens dan weer nieuwe voorwaarden aan verbindt. Nu moeten we weer bieden op een tender! En die tender wordt deze maand uitgeschreven, dus daar zijn we straks wel even zoet mee, vooral Suzanne.

De vergadering begon met een interessant staaltje plaatselijke politiek. Net toen we wilden beginnen kwam ene Mr Balou binnenvallen die iets héél urgents moest bespreken. Kon absolúút niet wachten. Waar het uiteindelijk op neerkwam was dat hij de pas geïnstalleerde directeur van Stonetown Heritage Society, ook onderdeel van het ACRA project en dus ontvanger van veel subsidiegelden, weg wil hebben. De directeur, een man waar wij prima mee kunnen samenwerken, zou volgens hem niet kunnen functioneren vanwege belangenverstrengeling. Er vielen verdachtmakingen als corruptie en belangenverstrengeling zonder dat daar bewijs bij geleverd werd.

Voor ons was de situatie duidelijk. De man ruikt geld en macht. Hij heeft zijn eigen kandidaat en die wil hij op die plek hebben, over lijken als dat de prijs zou zijn. De Italianen hebben vast al wel eerder met dit bijltje gehakt, want ze gaven geen krimp. En Suzanne en ik zaten hem weg te kijken. Helaas hebben we in de toekomst nog wel het een en ander te maken met dit figuur. En het is duidelijk dat hij een héél andere agenda heeft dan wij.

De vergadering, toen hij dan toch eindelijk begon na de aftocht van Mr Balou, leverde helaas niet op waar we op gehoopt hadden, integendeel. Wat we nu te horen kregen is dat ze volgens de Europese regelgeving een tender moeten uitschrijven voor de samenwerking met een geschikte opleiding. Alsof ze dat niet vorig jaar al wisten!

De toekomst
Doordat de subsidie uitbleef en we voor een aantal onvoorziene kosten kwamen te staan, te beginnen met lokaalhuur die veel hoger uitviel dan verwacht, de beamer die het af liet weten, hogere kosten voor excursies, niet-betalende studenten, enz. kwamen we financieel behoorlijk krap te zitten. Maar, dankzij jullie aller steun aan Panda Juu, was het voor Panda Juu mogelijk één vrouwelijke student en één blinde student te sponsoren, teacher-training te organiseren en de kosten van de diploma-uitreiking te dragen.

En we hebben dankzij jullie steun en dankzij twee belangrijke giften nog steeds het geld voor de computers op de bank staan. Terwijl wie hier in Nederland zijn, blijven Said en Imani bezig met het zoeken naar geschikte ruimte. We hebben een aantal gebouwen op het oog. Of we die ook kunnen huren hangt af van het feit of ACRA wel of niet over de brug gaat komen. Alles draait om exploitatiesteun. Kawa Training Center is eventjes blut. Zolang we niet zeker zijn van enige financiële ondersteuning, kunnen we ons nergens aan committeren, zeker niet aan huren die ver boven onze begroting liggen.

Dat wil niet zeggen dat we stoppen. Het wil alleen maar zeggen dat we niet in oktober beginnen met de korte cursussen Engels, computerkennis en touroperator training die we tot de kerst gepland hadden en waarmee we nu juist wat geld hadden willen verdienen. Maar de tourguide training begint gewoon weer in maart volgend jaar. Alleen moeten dan wel de studentenbijdragen drastisch omhoog.

Deze week ga ik vooral even oma zijn. Daarna zien we wel weer verder.