ik heb een bureau!

18 oktober

“Good morning m’am, you’re welcome! How was the night?” Nigerianen zijn uiterst vriendelijk en vinden het prachtig als je uitgebreid op hun begroetingen ingaat. “The night was fine, how was your night?” “Fine, fine, welcome m’am, you’re very welcome!” Al kom je ze 10 keer tegen, je krijgt dezelfde begroetingen, ook ’s avonds, en ze blijven blij je te zien! M’am wordt soms vervangen door Ma, aunty of het wat vormelijkere madam, maar verder blijft de groet gelijk. Onder bekenden, ook collega’s, komt daar dan nog veel handengeschud en geknuffel bij. Het is niet moeilijk je hier op je gemak te voelen. Ook al zit ik hier nog steeds een beetje vakantie te houden.

3 dagen in mijn nieuwe werkende leven en ik heb mijn kantoor zelfs nog niet van binnen gezien! De sleutel is zoek. Vrijdag tijdens de conferentie voor employers en volunteers werd mijn baas vervangen door Yabani van personeelszaken, een aardige man in djellaba, die al maar zei dat het enige wat NCCE wilde, was mij gelukkig maken. Daar sta ik helemaal achter, natuurlijk, maar het kon ze nog wel eens hard gaan vallen. Frustratie ligt op de loer in alle hoeken. Beginnend met afspraken die nooit, of maar ten dele worden nagekomen.

Nigeriaanse tijd kon me ook nog wel eens gaan opbreken! Maandag zou ik om 10 uur worden opgehaald. Dat werd door de serving volunteers met hoongelach ontvangen en er werden weddenschappen afgesloten over het uiteindelijke tijdstip. Mijn verwachtingen waren gelukkig niet al te hoog gespannen dus. Uiteindelijk werd het kwart over 11. Yabani, toen hij eindelijk de lobby binnenstruikelde, was een en al verontschuldiging, en zo charmant dat het niet lukt om daar maar enigszins kwaad op te worden. Ook mijn baas bleek een vat overlopend van charme. Oh nee, hij ziet zichzelf niet als mijn baas, maar als een collega. Dat neemt niet weg dat de hele onderwijsclub vandaag naar een conferentie is waar ik duidelijk niet welkom was. Dus dinsdag hoefde ik zeker niet te komen werken! (Ha! Ik had zo mijn eigen plannen!)

Vervolgens volgde 6 verdiepingen van handjes schudden, kantoor in, kantoor uit. De algehele indruk was dat de NCCE uitsluitend wordt bevolkt door mensen die uiterst gemoedelijk geen slag uitvoeren: voeten op bureaus, radio’s op volle sterkte, haren vlechten, nagels lakken. Overal stapels papier op de grond. Nergens een computer of zelfs maar een typemachine te bekennen. In alle kantoren van mensen die zichzelf director van het een of ander mogen noemen een tv toestel dat de godganse dag aanstaat, meestal slecht afgesteld, maar toch. En iedereen heeft minstens één secretaresse, ook Yabani, meestal meer dan een.

Dat dit de laatste mode is op het gebied van ‘kijk mij eens belangrijk zijn’ was me al eerder opgevallen, ook hier in het hotel, waar de tv toestellen in receptie, bar en het kantoor van de manager het vol overgave opnemen tegen een aantal radio’s, allemaal op verschillende stations, en de centrale muziekinstallatie. ’s Zondags wordt de toch al niet geringe herrie versterkt tot interessante crescendo’s tijdens de kerkdiensten in de conferentieruimtes die hun eigen geluidsinstallaties gebruiken om de blijde boodschap de wereld in te blèren.

Toch zijn eerste indrukken bedrieglijk. We zitten in de laatste week van ramadan en iedereen is moe, hongerig en vooral dorstig. Heel veel werk wordt verzet in wandelgangen, en heel veel oponthoud ontstaat door de niet aflatende bureaucratie. Yabani had geregeld dat ik dinsdag weer zou worden opgehaald, want ik wilde postzegels halen en het postkantoor is helemaal aan de andere kant van Abuja. Een stad met twee miljoen inwoners en slechts één postkantoor, in een soort van houten noodgebouw! Mijn chauffeur stond klokslag 10 uur voor mijn neus! Half uurtje rijden naar het postkantoor, 10 loketten, slechts één verkocht postzegels, dus dat duurde even. Nigerianen zijn geen brievenschrijvers. Ze zijn de hele dag met hun telefoon in de weer. Vervolgens moest ik door naar VSO om een machtiging te laten scannen en naar John te laten mailen om me alsnog uit Diemen te kunnen laten uitschrijven. Anders wil de ziekenverzekering me niet loslaten! Ook wij kennen onze bureaucraten!

Maar goed dat ik mijn chauffeur mee naar binnen had genomen voor een kop koffie, want ik had ook een aanbevelingsbrief nodig voor de bank. En hoewel ze die standaard in hun bestanden hebben zitten, komt dat niet zomaar uit de printer rollen! Toch bij elkaar gauw goed voor ruim een uur werk. En toen naar het First Bank kantoor. Daar is er ook maar één van, en wat voor één! Wat een niet te beschrijven chaos! Daar heb ik twee uur gezeten en ik heb nog steeds geen bankrekening, want ik heb 2 referenties, 4 pasfoto’s, nóg een aanbevelingsbrief omdat ik geen vaste woon- en verblijfplaats heb, en mijn paspoort nodig. Alleen de fotocopie was niet genoeg. Paspoort ligt nog bij VSO want de werkvergunning is nog steeds niet klaar! Alweer catch 22! Kijken of ik volgende week nog een keer een chauffeur kan strikken.

Uiteindelijk kwam ik om 1 uur op kantoor aankakken, waar Yabani me om 11 uur verwachtte. Gelukkig was hij er zelf niet, want hij zat op zijn beurt nagels te bijten op het ministerie van buitenlandse zaken. Ik dacht mijn tijd even nuttig te gaan gebruiken met het onder de kin kietelen van de IT jongens. Ik wil een internetaansluiting in mijn kantoor en wel metéén en ik had een vage hoop dat te kunnen regelen voordat mijn baas kan gaan bedenken dat het via de officiële weg hoort te gaan. Helaas lag de server net plat, dus die vlieger wilde niet opgaan.

Yabani kwam uiteindelijk om 2 uur aanzetten, badend in het zweet. Heet ochtendje op het ministerie! Maar weer een en al stralende charme! En ik was zelf ook zo’n 2 uur te laat, dus ik had toch al helemaal geen recht om kwaad te worden. Hij zag het meteen helemaal zitten om met me te gaan kijken naar een flat die VSO in de aanbieding heeft. De voormalige flat van Dave, die nu helemaal schoon is, verzekerde NeNe van VSO mij. Leuke flat, leuke buurt, stromend water, de hele dag electriciteit, maar schoon??? Ik heb maar niet gevraagd hoe hij eruit zag voordat hij was schoongemaakt. NeNe wilde het brandhout dat er stond (scheefhangende kast, doorgezakte stoelen) wel ‘verkopen’, maar Yabani zei dat NCCE meubelen zal regelen. Ik hoop dat ze ook vloerbedekking en verf regelen en een timmerman voor het repareren van de keukenkastjes en het ophangen van planken. Dan wil ik die flat graag hebben!

NCCE heeft een flat in de aanbieding in een van de voorsteden, daar zouden we woensdagochtend naar gaan kijken, samen met de vertegenwoordiger van VSO. Ik was keurig om 8.15 in haar kantoor, zoals afgesproken. En zij was zowaar ook aanwezig, alleen bleef ze een halfuur staan wauwelen. Daarna was het natuurlijk paniek, want we waren zo laat. Onderweg nar de voorstad waarvan ik de naam niet kon onthouden heb ik haar nog even getackled over de waterfilters die we nu plotseling niet meer krijgen mar wel moeten hebben. Nu vindt ze me niet meer aardig. Het was nog een hele toer om Yabani te vinden, die uiteraard niet op de afgesproken plekstond te wachten, ook de man met de sleutels was niet zomaar te vinden. Uiteindlijk hebben we 4 huizen bekeken, waarvan ik er een acceptabel vond. Alleen, daar zijn ze nog wel een maandje aan aan het bouwen! Bovendien is het schuin tegenover Yabani,en ik weet niet zo zeker of ik het prettig vind om van hem afhankelijk te zijn, zo aardig als hij is.

Terug op kantoor heb ik gezegd dat mijn voorkeur uitgaat naar de flat van Dave, op voorwaarde dat er nieuwe vloerbedekking komt, de keuken gerepareerd wordt en er planken worden opgehangen. Yabani werd erop uitgestuurd om met VSO te onderhandelen, en ik dacht enigszins naïef dat het nu verder kat in bakkie was. Maar nee, nu ligt VSO dwars. Ze vragen een belachelijke huur en mijn baas, Mat voor mij, dr director voor jullie, vond dat er nog maar even verder onderhandeld moest worden. Maar zondag loopt de ramadan af en maandag en dinsdag wordt er dus niet gewerkt. Voor eind volgende week gaat er dus zeker niets meergebeuren. Het zou me niet verbazen als VSO die flat inmiddels aan iemand anders geeft. Gyanendra zit ook nog steeds in het hotel en VSO is rechstreeks voor hem verantwoordelijk. We zien wel. Ik kan er ook niets aan doen.

Vanmorgen dan toch eindelijk de sleutel van mijn kantoor gekregen. Ik ben meteen even de jongens van de computers onder de kin gaan kietelen en vanaf 10 uur vanmorgen ben ik weer verbonden met de wereld! Joepie!! Ik heb nu ook een werkende telefoonverbinding. Als je mijn stem wil horen kun je me bereiken op 234 803 2941009. Volgens Mat kan NCCE mijn bankzaken verder regelen, dus ik hoef niet meer naar First Bank, tenzij ik geld wil hebben. Hoe dat moet, daar denk ik nu nog maar effe niet aan.

Dat is het weer even. Ik ga eens wat doen!