wormen
Door: Wil
Blijf op de hoogte en volg WHM
09 November 2009 | Tanzania, Zanzibar
Maandag, 9 november 2009
Mel is in Rwanda, en ik ga vrijdag naar hem toe om hem te helpen met de workshops. ZIToD is gesloten vanwege een term-break van 14 dagen, 18-27 November, terwijl we volgens mij nog maar net begonnen waren. En Abbas maar zeggen dat er elke 20 weken een term break is!
Rwanda. Dat woord zal voor mij voor eeuwig synoniem blijven met genocide, maar inmiddels is het er al jaren rustig, een van die Afrikaanse landen die uit het gat omhoog lijken te klimmen. Mooie gelegenheid om dat allemaal zelf eens van dichtbij te gaan bekijken. Mel had net voor die 2 weken een aantal workshops gepland waar hij mij een rol in bedacht had, en dat kwam dus allemaal uitstekend uit. Soms zit het gewoon mee!
Maar het zette wel even behoorlijk druk op de ketel, want ik sluit bij ZIToD officieel af op 9 December! Kortom, dat cursusboek en die docentenhandleiding MOESTEN AF!
En ik heb het geklaard. Twee boeken van elk 195 pagina’s dik (een van 27 en een van 25MB!). Mel vindt ze zo mooi dat hij aktief aan de slag wil om er een uitgever voor te vinden. Nu moet ik me alleen nog even in bochten wringen om het curriculum voor Suzanne’s tourguide center af te krijgen.
Dat het dit weekend gelukt is, terwijl ik vaag in mijn hoofd had dat het me zeker niet voor vrijdag zou lukken is geheel te danken aan het feit datde situatie in de badkamer zodanig verslechterd was dat zelfs ZIToD vond dat er akuut hulp geboden moest worden. Daardoor was ik het hele weekend aan huis gekluisterd terwijl de loodgieter de boel eerst probeerde op te lappen, en toen dat na uren klussen maar niet wilde lukken, eindelijk besloot toch maar even boodschappen te gaan doen. Het installeren van een paar nieuwe kranen kostte 15 minuten. Als dat geen prachtig voorbeeld is van het feit dat materiaal hier veel duurder is dan arbeid dan weet ik het niet. Alleen komt nu het koude water uit de warmwaterkraan. Maar daar moet je al helemaal niet over zeuren.
We hebben problemen met de badkamerkranen gehad vanaf dat we hier zijn komen wonen. In het beginnen konden we met regelmaat niet douchen, maar lekken deed het altijd, een constante dribbel langs de muur en uit de kraan. Een emmer vangt het water uit de kraan wel op, maar niet de constante dribbel langs de muur, en dus was de vloer altijd nat. Evenals de keukenvloer, trouwens, want de gootsteen lekt ook, en de kraan in het washok, en de kraan in de badkamer van onze niet bestaande inwonende diestmaagd. Irritant, maar wat kun je eraan doen. ZIToD zag na de eerste poging de lekkages te repareren in elk geval geen reden meer om er nog serieus tegenaan te gaan, ondanks het feit dat Mel er groot plezier in had Serenge, de man verantwoordelijk voor gebouwenonderhoud, regelmatig te emailen en te smsen , en ik de ochtend meestal begon met de vraag wanneer de loodgieter zou komen.
Tot deze week dus. Woensdagochtend stond ik mijn haren te soppen toen ik plotseling een levensgrote worm tussen mijn voeten door zag glibberen. Gatver de gatver!!! Kwam dat uit mij of van mij af??!!! Na enig panieken kregen gezond verstand en logica weer de overhand; mensen kunnen aan vele wormenziektes lijden, maar dan gaat het NOOIT over regenwormen, en zeker niet van zo’n 10 centimer lang. Bovendien, dat voel je toch wel dan ... toch??? Alleen ... waar kwam ie dan wél vandaan?
Donderdag stapte ik onder de douche ... zelfde verhaal, alleen wat kleiner. Gatver-degatver-degatver!! Nu was ik toch iets minder paniekerig, want ik stond nog niet eens echt onder de straal.
Vrijdag heb ik eerst de hele douchevloer met een zaklantaarn geinspecteerd voor ik zelfs maar de douchekraan opendraaide, en ja hoor, er zat er weer een tussen de tegels. Oh bahhhh!
Ik liep Serenge tegen het lijf meteen toen ik bij ZIToD binnenkwam. Wormen!!!! Hij griezelde nog harder dan ik en deze keer pakte hij meteen de telefoon en schreeuwde een lang verhaal waar het woord mzungus veelvuldig in voorkwam. “Hij komt morgen”, beloofde hij me, “om 3 AM”. Ehhh, oh ja, kiswahilitijd, dat is 9 uur voor ons Nederlanders. En zowaar, zaterdag stonden ze al om half 10 samen voor de deur. Waarom mag God weten, want de loodgieter had geen gereedschap bij zich.
Maar, hij wierp een langdurige blik op de douchevloer en hield een lang verhaal tegen Serenge. Waar het op neerkwam was dat de wormen tussen de tegels omhoog komen vanwege de vocht. Ja, en dat kon zo niet blijven, dat was ongezond, vonden de heren allebei. Zondag zou hij het komen repareren (In’sh’Allah). En dat is nu dus gebeurd. Een mooie, glanzende nieuwe kraan! Maar ik ga die douche niet meer in zonder mijn flipflops aan!
Met mijn nageslacht gaat het inmiddels weer redelijk. Voor Marjorie was de reis naar Zanzibar niet helemaal zonder gevolgen geweest. En dus kreeg ik een smsje dat ik me niet ongerust moest maken, maar ze lag met een longembolie in het ziekenhuis. En wat doet een moeder die zo’n bericht krijgt? Zij maakt zich grote zorgen, maar vertrouwt het oordeel van haar dochter. Toch ondertussen maar wel even geinformeerd bij VSO hoe snel ze me naar nederland zouden kunnen krijgen, mocht dat nodig zijn. Marjorie was inmiddels naar de quarantaine overgeplaats wnat ze inmiddels ook de griep en dat kon wel eens de Mexicaanse griep (die hier nog steeds gewoon swine flue heet) zijn. Sonmny en de kinderen waren inmiddels ook geveld. Kortom, de berichten waren niet geweldig, en ik maakte me klaar voor de reis.
Maar tegen de tijd dat VSO reageerde, ze zouden de tickets voor me kopen, had ik Trees, Michiel (waar ook de griep heerstte) en het slachtoffer zelf gesproken, en alledrie verzekerden ze me dat Marjorie in goede handen was, en dat er geen enkele reden was om naar huis te komen.
Mar is inmiddels weer thuis, nog bleek en zwak en volgestopt met medicijnen, de kinderen zijn nog prikkelbaar en chagrijnig, maar verder gaat het weer goed. Het zijn van die momenten dat je je wel even heel erg bewust bent van hoe ver je van huis bent.
Mel stuurt enthousiaste emails over hoe mooi het is in Rwanda en hoe schoon, hoe prettig de groep waar hij mee werk en hoe aangenaam het 5-sterren hotel waar hij nu even woont. 5 sterren, ruim-bemeten kamer, chique badkamer, zwembad ... en geen natte badkamervloer en geen wormen, hmmm
Mel is in Rwanda, en ik ga vrijdag naar hem toe om hem te helpen met de workshops. ZIToD is gesloten vanwege een term-break van 14 dagen, 18-27 November, terwijl we volgens mij nog maar net begonnen waren. En Abbas maar zeggen dat er elke 20 weken een term break is!
Rwanda. Dat woord zal voor mij voor eeuwig synoniem blijven met genocide, maar inmiddels is het er al jaren rustig, een van die Afrikaanse landen die uit het gat omhoog lijken te klimmen. Mooie gelegenheid om dat allemaal zelf eens van dichtbij te gaan bekijken. Mel had net voor die 2 weken een aantal workshops gepland waar hij mij een rol in bedacht had, en dat kwam dus allemaal uitstekend uit. Soms zit het gewoon mee!
Maar het zette wel even behoorlijk druk op de ketel, want ik sluit bij ZIToD officieel af op 9 December! Kortom, dat cursusboek en die docentenhandleiding MOESTEN AF!
En ik heb het geklaard. Twee boeken van elk 195 pagina’s dik (een van 27 en een van 25MB!). Mel vindt ze zo mooi dat hij aktief aan de slag wil om er een uitgever voor te vinden. Nu moet ik me alleen nog even in bochten wringen om het curriculum voor Suzanne’s tourguide center af te krijgen.
Dat het dit weekend gelukt is, terwijl ik vaag in mijn hoofd had dat het me zeker niet voor vrijdag zou lukken is geheel te danken aan het feit datde situatie in de badkamer zodanig verslechterd was dat zelfs ZIToD vond dat er akuut hulp geboden moest worden. Daardoor was ik het hele weekend aan huis gekluisterd terwijl de loodgieter de boel eerst probeerde op te lappen, en toen dat na uren klussen maar niet wilde lukken, eindelijk besloot toch maar even boodschappen te gaan doen. Het installeren van een paar nieuwe kranen kostte 15 minuten. Als dat geen prachtig voorbeeld is van het feit dat materiaal hier veel duurder is dan arbeid dan weet ik het niet. Alleen komt nu het koude water uit de warmwaterkraan. Maar daar moet je al helemaal niet over zeuren.
We hebben problemen met de badkamerkranen gehad vanaf dat we hier zijn komen wonen. In het beginnen konden we met regelmaat niet douchen, maar lekken deed het altijd, een constante dribbel langs de muur en uit de kraan. Een emmer vangt het water uit de kraan wel op, maar niet de constante dribbel langs de muur, en dus was de vloer altijd nat. Evenals de keukenvloer, trouwens, want de gootsteen lekt ook, en de kraan in het washok, en de kraan in de badkamer van onze niet bestaande inwonende diestmaagd. Irritant, maar wat kun je eraan doen. ZIToD zag na de eerste poging de lekkages te repareren in elk geval geen reden meer om er nog serieus tegenaan te gaan, ondanks het feit dat Mel er groot plezier in had Serenge, de man verantwoordelijk voor gebouwenonderhoud, regelmatig te emailen en te smsen , en ik de ochtend meestal begon met de vraag wanneer de loodgieter zou komen.
Tot deze week dus. Woensdagochtend stond ik mijn haren te soppen toen ik plotseling een levensgrote worm tussen mijn voeten door zag glibberen. Gatver de gatver!!! Kwam dat uit mij of van mij af??!!! Na enig panieken kregen gezond verstand en logica weer de overhand; mensen kunnen aan vele wormenziektes lijden, maar dan gaat het NOOIT over regenwormen, en zeker niet van zo’n 10 centimer lang. Bovendien, dat voel je toch wel dan ... toch??? Alleen ... waar kwam ie dan wél vandaan?
Donderdag stapte ik onder de douche ... zelfde verhaal, alleen wat kleiner. Gatver-degatver-degatver!! Nu was ik toch iets minder paniekerig, want ik stond nog niet eens echt onder de straal.
Vrijdag heb ik eerst de hele douchevloer met een zaklantaarn geinspecteerd voor ik zelfs maar de douchekraan opendraaide, en ja hoor, er zat er weer een tussen de tegels. Oh bahhhh!
Ik liep Serenge tegen het lijf meteen toen ik bij ZIToD binnenkwam. Wormen!!!! Hij griezelde nog harder dan ik en deze keer pakte hij meteen de telefoon en schreeuwde een lang verhaal waar het woord mzungus veelvuldig in voorkwam. “Hij komt morgen”, beloofde hij me, “om 3 AM”. Ehhh, oh ja, kiswahilitijd, dat is 9 uur voor ons Nederlanders. En zowaar, zaterdag stonden ze al om half 10 samen voor de deur. Waarom mag God weten, want de loodgieter had geen gereedschap bij zich.
Maar, hij wierp een langdurige blik op de douchevloer en hield een lang verhaal tegen Serenge. Waar het op neerkwam was dat de wormen tussen de tegels omhoog komen vanwege de vocht. Ja, en dat kon zo niet blijven, dat was ongezond, vonden de heren allebei. Zondag zou hij het komen repareren (In’sh’Allah). En dat is nu dus gebeurd. Een mooie, glanzende nieuwe kraan! Maar ik ga die douche niet meer in zonder mijn flipflops aan!
Met mijn nageslacht gaat het inmiddels weer redelijk. Voor Marjorie was de reis naar Zanzibar niet helemaal zonder gevolgen geweest. En dus kreeg ik een smsje dat ik me niet ongerust moest maken, maar ze lag met een longembolie in het ziekenhuis. En wat doet een moeder die zo’n bericht krijgt? Zij maakt zich grote zorgen, maar vertrouwt het oordeel van haar dochter. Toch ondertussen maar wel even geinformeerd bij VSO hoe snel ze me naar nederland zouden kunnen krijgen, mocht dat nodig zijn. Marjorie was inmiddels naar de quarantaine overgeplaats wnat ze inmiddels ook de griep en dat kon wel eens de Mexicaanse griep (die hier nog steeds gewoon swine flue heet) zijn. Sonmny en de kinderen waren inmiddels ook geveld. Kortom, de berichten waren niet geweldig, en ik maakte me klaar voor de reis.
Maar tegen de tijd dat VSO reageerde, ze zouden de tickets voor me kopen, had ik Trees, Michiel (waar ook de griep heerstte) en het slachtoffer zelf gesproken, en alledrie verzekerden ze me dat Marjorie in goede handen was, en dat er geen enkele reden was om naar huis te komen.
Mar is inmiddels weer thuis, nog bleek en zwak en volgestopt met medicijnen, de kinderen zijn nog prikkelbaar en chagrijnig, maar verder gaat het weer goed. Het zijn van die momenten dat je je wel even heel erg bewust bent van hoe ver je van huis bent.
Mel stuurt enthousiaste emails over hoe mooi het is in Rwanda en hoe schoon, hoe prettig de groep waar hij mee werk en hoe aangenaam het 5-sterren hotel waar hij nu even woont. 5 sterren, ruim-bemeten kamer, chique badkamer, zwembad ... en geen natte badkamervloer en geen wormen, hmmm
-
09 November 2009 - 12:55
Carla:
Hi dear,
Gefeliciteerd met de megaprestatie! En dan bedoel ik de boeken, al lijkt het organiseren van een nieuwe kraan in Afrika minstens zoveel moeite te kosten. Het is zelfs de vraag welke prestatie je opvolger het meest dankbaar zal stemmen... Succes in Rwanda!
Liefs, Carla -
09 November 2009 - 15:18
John Cuijpers:
Gelukkig dat het met Marjorie allemaal weer in orde is, zodat je met een gerust hart in Afrika kan blijven. Mooi wormenverhaal overigens. Toevallig kampte ook ik met problemen betreffende de waterafvoer in mijn keuken. Gelukkig kwam de loodgieter meteen en loste de problemen op. Ook ik heb een nieuwe kraan laten monteren en laat die nou ook verkeerd om werken, warm en koud omgekeerd. Na een telefoontje werd dat euvel bij mij in ieder geval meteen verholpen met excuses. De loonkosten hier zijn beduidend hoger dan de materiaalkosten zo leerde mij de rekening.
Hou je haaks en groeten aan Mel.
John -
09 November 2009 - 19:43
Trees:
Dat was weer even schrikken maar gelukkig is het weer opgelost.
Laat de wormen de wormen en geniet in rwanda,de tijd gaat snel en voor je het weet ben je hier,de warme jas zal ik mee brengen en verders tot gauw liefs en knuffels -
11 November 2009 - 20:04
Wil Smit:
Ik griezel met je mee Wil. Ik wens je sterkte en óók een mooi 5-sterren hotel.
Groet.........Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
