Vliegen als Icarus

Beroepsopleiding Icarus, Tblisi, Georgie
“Icarus, dat was toch die Griek waarmee het niet zo goed is afgelopen omdat hij te dicht bij de zon kwam?” vraag ik. “Icarus streefde ernaar het hoogste te bereiken en daar had hij àlles voor over. Die mentaliteit willen wij onze studenten ook bijbrengen.” Dit zijn mensen met passie voor hun werk, die graag alle hulp willen aanpakken om verder te komen. Dat maakt mijn werk al vast een stuk makkelijker. Met Thea, de directieassistente, had ik via de email al contact gehad. Van de staf is zij de enige die goed Engels spreekt en wanneer er PUM experts in het gebouw zijn, gaat een groot deel van haar tijd op aan tolken. En daar is ze heel erg goed in is.

Ze wilde een foto van me hebben zodat ze me op de luchthaven zou herkennen. Dat werkte prima. Zij en Zurab stonden me op te wachten en ze herkenden mij voordat ik in de menigte afhalers het bordje met mijn naam had gevonden. Tot mijn opluchting, moet ik bekennen. Sinds Mel en ik op de luchthaven van Dar es Salaam zijn gestrand omdat ze ons vergeten waren, ga ik er toch wat minder naïef vanuit dat het met dat afhalen wel goed zit. Evenzogoed had ik ook nu het alarmnummer weer niet bij de hand!

Zurab is Material Resource Manager, een titel die de lading nauwelijks lijkt te dekken, tenzij het personeel, de studenten en de PUM experts ook allemaal tot Material Resource gerekend worden. Zurab is overal verantwoordelijk voor, 24/7. Hij is een buitengewoon boeiende man, die overal geweest is en gewerkt heeft en daar heeft hij prachtige, ellenlange verhalen over. Helaas spreekt hij ondanks al dat reizen geen woord over de grens. Thea moet alles vertalen. Dat is hondsvermoeiend voor alle partijen, want zodra hij me ziet, wil hij me van alles vertellen.

Ze hebben hier in het gebouw 2 hotelkamers voor gasten, ‘voor de horecastudenten’. Sinds ik hier ben, is er nog niemand geweest om zelfs maar het bed op te maken. En dat blijft zo, vermoed ik maar zo, tenzij ik mijn mond opentrek. Maar, als ik schone lakens en/of handdoeken wil, dan hoef ik maar te kikken en Zurab komt het regelen! Zo lang ik hier woon, tot de 19e, woont hij in de kamer naast me om me op mijn geringste wenk te kunnen bedienen. Helaas heeft hij het zo druk met alle andere lasten die op zijn schouders drukken, dat hij natuurlijk altijd elders is als je hem nodig hebt.

Georgië culinair
Zurab had dus nog niet meegekregen dat ik het eten in de kantine niet te vreten vind en het heel erg vervelend vind om er in mijn eentje te moeten eten, vooral ’s avonds als het er slecht verlicht en koud is. Tot nu toe had ik me beheerst. Iedereen doet zijn best en je wil niet meteen gaan zeuren. De bewaker die het eten voor je neer zet, is niet degene die het heeft klaargemaakt en dus verhef je tegen hem ook niet je stem. Hij verstaat je trouwens toch niet. Maar woensdag was de maat vol. Ik kreeg een bord voorgezet met een berg frieten zo slap dat je er knopen in kon leggen, drijvend in een poel lauwe olie. Je moet een beetje vooruit werken in zo’n kantine, nietwaar, dus ze waren ’s middags al vast gebakken en ’s avonds nog even lekker opgewarmd in de magnetron. Ik ben zonder eten naar bed gegaan.

Toen ik via Thea mijn ongenoegen had overgebracht de volgende ochtend, was het in 5 minuten geregeld. Ik eet nu gezellig in de schoolkeuken, onder het oog van een chef en gemiddeld zo’n 15 studenten, die allemaal hun beetje Engels op me uit proberen.

Dat levert wel weer een nieuw probleem op: de strijd om de kilo’s! De chefs wedijveren onder elkaar over wie me de lekkerste happen – en ik bedoel HAPPEN kan voorzetten. Bovendien heeft de afdeling patisserie besloten dat ik dan ook elke dag hun prestaties moet proeven, bij voorkeur ’s morgens bij de koffie en ’s middags bij de thee. Dat kan de kantinemevrouw niet zetten en zij komt me nu ook steeds stukken taart brengen “zelf gebakken” (en niet te eten) en ze blijft staan tot ik er ten minstens aan begonnen ben! Ze wil mijn liefde terug en ze is bereid er wat voor te doen! Ik doe: “Hmmm, lekker! Maar ik neem het mee naar mijn kamer voor later hoor, want ik moet nu aan het werk.”

’s Morgens vroeg probeer ik al die stukken taart aan de vogels kan slijten. Maar het lijkt erop alsof zelfs de mussen haar baksels niet lusten.

Donderdagavond was ik te gast in de klas van Manuel, die speciaal voor die gelegenheid Chicken Kiev had klaargemaakt Het is een heel simpel recept. Dat moet zelfs ik kunnen maken zonder het te verknallen. Alleen doe ik er dan toch iets minder knoflook in, geloof ik … Manuel komt uit Spanje en zoals iedereen weet, eten ze daar knoflook in het kwadraat. Gelukkig hoefde ik Manuel niet uit te leggen dat ik overal maar een paar happen van ging nemen. Hij verwachtte niet anders.

De opdracht
Mijn opdracht, zoals omschreven door PUM, is het opzetten van een Engels curriculum voor de studenten en een cursus Engels voor de staf. En tot gisteren, en na talloze gesprekken met de directeur, met Thea en met andere docenten, wist ik niet beter dan dat zo was. Nathia, de bibliothecaresse is ook verantwoordelijk voor de roosters en dus de aangewezen persoon om helderheid te verschaffen over de verschillende programma’s die hier draaien, aantallen studenten per opleiding, aantal lesuren per opleiding etc. Ze spreekt een beetje Engels, dus met haar kan ik communiceren wanneer Thea lesgeeft. ‘Iets met computers’ was me verteld.

En zo weet ik nu dus dat er hier 5, vijf, VIJF docenten Engels rondlopen, waarvan Thea er één is, en dat er in alle opleidingen Engels gegeven wordt. Er is ook prima lesmateriaal beschikbaar! Het probleem is niet dat er geen curriculum is, het probleem is dat het een chaos is, en dat de terechte wensen van de docenten met betrekking tot het aantal lesuren, de programma’s de roosters en de manier waarop uren over de week zijn verspreid volledig genegeerd worden, met als gevolg slechte resultaten. Daar ligt mijn taak en daar kan ik invloed op uitoefenen.

De verwachtingen over de cursus Engels voor docenten zijn hooggespannen. Ik vermoed dat ze denken dat ik ze in één workshop van een uur vloeiend Engels kan bijbrengen. Maar in werkelijkheid is mijn taak ze op de een of andere manier de harde werkelijkheid te laten omarmen: om Engels te leren moet je, net als je studenten, hard werken, uren en uren, in je vrije tijd, en voor je eigen kosten. En vervolgens moet ik ze dan zelf laten kiezen wat voor hen de beste manier is, zonder dat zij doorhebben dat ik ze naar het gewenste resultaat toe heb gemanoeuvreerd.

Dat is wat mijn werk interessant maakt. Je wordt in het donker in het diepe gegooid en hebt geen idee hoe je naar de kant moet komen. Je zwemt op de tast rond en weet niet of je binnenkort vaste grond onder de voeten zal krijgen of dat je bezig bent de oceaan over te zwemmen!

Inmiddels heb ik een vergadering met de docenten Engels achter de rug. Zoals altijd in dit soort gevallen is de moedeloosheid groot. “Het heeft geen zin je mond open te trekken, je in te spannen, op de barricades te springen. Er wordt toch niet naar je geluisterd.” Maar ze kwamen er al snel achter dat ze allemaal dezelfde belangen en wensen hebben en dat ik de katalysator kan zijn die veranderingen helpt tot stand te brengen. Na een uur was de stemming heel anders. De 4 dames en 1 heer zijn strijdbaar, en zien dat ze niet alleen voor zichzelf maar voor het hele docentenkorps een voortrekkersrol kunnen vervullen.

Nu moet ik nog leveren … Maar ik weet nu wat ik moet doen en hoe ik het ga aanpakken. Ik heb de docenten Engels al mee. Hun hulp is onmisbaar bij de workshops voor het hele team van docenten en staf, zo’n 25 man. Thea kan onmogelijk alleen tolken voor mij en voor alle groepen. Ze zien het helemaal zitten.

Ik ga ook deze keer weer niet verdrinken. Ik ben bij wijze van spreken al door de branding heen.

Gouden kooi
Vanmorgen zijn Thea en ik naar de British Council geweest om te kijken wat zij kunnen leveren. Dat betekende meteen dat ik er heerlijk even een paar uur tussenuit kon. Ik voel me hier soms behoorlijk opgesloten. We zitten ver buiten Tblisi aan een hele drukke snelweg zonder trottoirs en zonder bermen. Zelfs ik vind het te gevaarlijk om daar langs te gaan lopen. Dus als ik naar buiten wil, dan kan ik het pad van de school naar de weg aflopen en weer terug. Dat is het! Het hoost hier al twee dagen aan één stuk, dus om een taxi te nemen Tblisi in, daar heb ik ’s avonds ook geen zin meer in. Maar goed dat ik nog een paar dagen vakantie heb hierna.

Afgelopen woensdag was hier Bevrijdingsdag en dus nationale feestdag. Thea en Zurad hadden bedacht dat ze me de stad gingen laten zien, maar we konden niet voor één uur weg. Onderweg klepte Zurad aan een stuk door, Thea kon het tolken nauwelijks bijhouden. Ze brachten me eerst naar de 5-ster Radisson Blue, want daar werken een aantal voormalige studenten. Interessant hotel, prachtig gelegen en met een fantastisch uitzicht. Maar daarna moest Zurad weer aan het werk en besloot dat ik dan ook weer mijn hok in moest. Tijd om voet bij stuk te houden. Ik ging niet terug. Ik nam wel een taxi! Zurad wilde er niet van horen. Pas toen Thea zei dat zij heel graag bij me wilde blijven, was het conflict opgelost.

Tblisi heeft een prachtige binnenstad en Thea was een uitstekende gids. Dat meisje heeft zoveel in haar mars. Misschien moest ik me ook maar eens een beetje met haar carrière bezighouden. Al met al een buitengewoon geslaagde dag. Die slappe frieten waren even een kater.

Dit weekend ben ik op mezelf aangewezen. Ik neem aan dat ik dat ook hier in Georgië wel aan kan.
Ik ben ook een Icarus, en zo lang het dit weer blijft, loop ik weinig risico mijn vleugels te verbranden.