Gezondheidszorg

DOCTOR ADAMS



SOLUTIONS TO LADIES PROBLEMS: CHEAPEST CURES!

IS YOUR HUSBAND HAVING AN AFFAIR YOU SUSPECT
IS HE WEAK IN BED
IS HE STINGY WITH MONEY
IS THERE SOMEBODY JEALOUS WITH YOUR RELATIONSHIP
DO YOU WANT TO GET MARRIED & THINGS ARE DELAYING
BODY ILLNESS
DO YOU HAVE BAD PERIOD PAINS, LOTS OF BLOOD OR NO BLOOD AT ALL
DO YOU HAVE VAGINAL PROBLEMS
DO YOU HAVE ANY STOMACH PAINS PLUS ALL OLD PEOPLE SICKNESS LIKE JOINTS, BACK, CHEST
NB: DOCTOR ALWAYS WORKS ON BAD LUCK, COURT CASES, KID EMPLOYMENT & MANY MORE!!!

PENIS EXPERT – MONEY BACK GUARANTEEE – ONLY 7 DAY CHEAPER TREATMENT
I HAVE YOUR LAST SOLUTION TRY ME

TRY MY NEW STEAMING METHOD (BIOCELL HERB METHOD)
NO PILLS NEEDED JUST BRING YOUR PENIS TO ME
I WILL WORK ON YOUR PENIS AND YOU WILL LEAVE WITH SURPRISE INCLUDING:
1. POWER OF WEAK PENIS STRONGER AND HARDER
2. GIVES FEELING FOR SEX MENTALLY
3. STOPS QUICK EJACULATION-QUICK SPERMING
4. POWER FOR HAVING LONG SEX – MANY ROUNDS
5. SIZE EXPANSION TALL OR LARGER
NO SIDE EFFECTS (OR ALLERGIES) 100% NATURAL TREATMENT


CELL 073 9228319

ASTROLOGER TRADITIONAL

DOCTOR Y.B. MUSA

Check through water and mirror

1. Make penis big & strong
2. Control early ejaculation; erection
3. Reduce vagina
4. Bring back lost lover
5. Bad luck problems
6. Protect your properties
7. We catch tokoloshe & chase them away
8. Pregnancy problems
9. HIV and AIDS symptoms
10. Blood pressure High and Low
11. Court cases
12. Recover lost property promotion at work
13. Lotto & Casino Specialist
14. Customer Attraction

Find the doctor at:
Oxford Building
2nd floor, room no. 15
Next to Lesotho High School
Maseru
Cell 59606811

Je ziet we hebben ruime keus uit alternatieven als we een dokter nodig hebben. Vooral de belofte dat je geen pillen nodig hebt en alleen je penis hoeft te brengen is intrigerend. Niet intrigerend genoeg voor Mel, die graag aan zijn penis vast wil blijven zitten en zelfs niet naar dokter Adam wil wanneer het wetenschappelijk verantwoord literair onderzoek betreft. Dus het fijne kan ik je er (nog) niet over vertellen.

Voor de reguliere zorg waren we vorige week toch maar gewoon even naar Willie’s clinic, een privé kliniek hier in Maseru gerund door Afrikaanse artsen en verpleegsters. Aanzienlijk beter dan de plaatselijke staatskliniek Queen Elizabeth II, (wie hier binnengaat laat alle hoop varen). Peace Corps stuurt er zijn zieke volunteers heen en en Peace Corps staat niet bekend voor risiconemend gedrag, dus als zij er vertrouwen in hebben, dan wij toch zeker. Bovendien, het enige alternatief, over de grens naar Ladybrand gaan was nog steeds niet erg aantrekkelijk, vooral als je de volgende dag pas terecht kan en die volgende dag vrijdag is, wanneer iedereen de grens over wil.

In de winter verandert Lesotho tot een van de meest vervuilde plaatsen ter wereld. De berg die wij kunnen zien vanuit ons keukenraam is continue gehuld in een dikke smogdeken die enigszins oplost wanneer de zon doorbreekt en vuren worden uitgemaakt, en weer dichttrekt zodra het koud wordt. Je ruikt het ook want de airco, die ’s winters voor verwarming zorgt, zuigt de rook naar binnen. Om warm te blijven en te koken wordt hier nog op grote schaal gebruik gemaakt van mest, hout en kolen en dat is ongelooflijk vervuilend.

Mijn jeugdige delinquenten hebben nu het vriest per groep een kolenkacheltje, een enorm blik waarin aan de zijkanten gaten geboord zijn voor de zuurstoftoevoer, gevuld met kolen. En dat slepen ze overal met zich mee, dus ook in de leslokalen. En uiteraard willen ze de ramen dicht, want daar komt met de frisse lucht de kou doorheen. Die kinderen zitten 24 uur per dag 7 dagen in de week in die vervuilde lucht en hebben nergens last van. Ik heb ze maar 2 ochtenden in de week en ik heb een bronchitis opgelopen.

De dokter Willie van de dag, een Zibabwiaan, stuurde me met een ton aan medicijnenn weer naar huis: antibioticum, slijmoplossers, antihistaminen en een hoestdrankje (alles met elkaar doktersbezoek én medicijnen nog geen 45 euros) en maande me toch vooral een paar dagen in bed te blijven. Maar na een week ziekbed was ik eerder zieker dan beter, dus hebben we uiteindelijk de gezondheidszorg in Ladybrand ook nog even uitgeprobeerd. De dokter daar verzekerde me dat ik echt de goede medicijnen had gekregen en stuurde me naar huis met de boodschap toch vooral in een paar dagen in bed te blijven etc. Volgende week begint de conferentie, dus je begrijpt dat dit allemaal uitstekend uitkomt...

Ik kan niet zeggen dat ik overmand werd door verdriet omdat ik die week de principals vergadering moest missen. Die vergaderingen zijn genoeg om de bloeddruk van een heilige naar de 300 te jagen. Maar toen Sam me dinsdag belde en zei dat hij me echt nodig had, als het alstjeblieft kon, ben ik toch maar weer uit bed gestapt. Ik was ook wel benieuwd naar de gang van zaken. Het was ook deze keer weer een interessante ervaring.

De situatie 3 weken geleden vóór ik ziek werd:
o Key note speakers trokken zich op het laatste moment terug, zonder bericht, we kwamen er pas achter toen we ze nog maar weer eens benaderden omdat ze hun gegevens nog steeds niet geleverd hadden.
o Commissieleden die voor vervanging zouden zorgen verdwenen weken achtereen en bleken bij terugkomst niets geregeld te hebben.
o Brieven voor hoogwaardigheidsbekleders als ministers werden op verkeerde bureaus achtergelaten, of helemaal niet afgeleverd. Als ze eindelijk werden afgeleverd, raakte de geadresseerde de brief kwijt.
o Een groep principals die samen een workshop zouden verzorgen, en daarvoor gecoached wilden worden door mij, kwam niet opdagen, waar ik (terecht ) uit opmaakte dat ook deze sprekers zich terugtrokken. Gerard Mathot, de man van het alternatieve leercentrum, bleek bereid hun plaats in te nemen. Colin en Sam waren helemaal opgeluchtj. Was de commissie ook blij?

Zondag ben ik nog bed gestapt om het programma naar iemand te mailen die volgens Sam een keynote speaker zou vervangen. Op maandag hoorde ik dat we met de verkeerde persoon hadden gecorrespondeerd, een kwestie van ‘mistaken identity’. Wie het dan wel moet zijn weet alleen meneer Khampane, en die zat in Zwaziland en was niet te bereiken.

De situatie op dinsdag één week voor de conferentie:
o Gerard moet verteld worden (door mij) dat hij ‘plan B’ sprekers is, want je kunt nooit weten of de terugtrekkers zich niet bedenken. “Dinsdag laten we je weten of we de joker inzetten”. Hij heeft gelukkig gevoel voor humor en vond het wel een leuk verhaal voor zijn eigen blog.
o Officiele opening door de minister: niet bevestigd.
o Entertainment tijdens de sociale onderdelen: niet bevestigd.
o Excursies op de woensdag: niet geregeld.
o Vervoer van de hotels naar conferentiecentrum: niet bevestigd.

Levert dit grote ongerustheid op? Nou, nee. Waar wordt wél uitgebreid over gesproken? Een slim commissielid heeft een prima manier bedacht om een zakelijke misser om te zetten in winst voor ons allen! Hij snabbelt wat bij met de verkoop van overhemden, of althans probeert dat maar raakt ze aan de straatstenen niet kwijt. Die overhemden zullen prima uniformen zijn voor de organisatie EN mooie cadeaus voor de sprekers.

Niet iedereen is even gecharmeerd van het idee, vooral de meer tradioneel gebouwden onder ons zien niet hoe hun boezem goed zal uitkomen in zo’n hemd. Als de onbaatzuchtige leverancier aan een lange speech begint over hoe belangrijk het is dat deze conferentie slaagt, en het dragen van een uniform maakt daar zeker deel van uit, vindt Sam het genoeg. Hij staat op en kondigt aan dat hij me naar huis gaat brengen.We weten dus nog niet hoe het is afgelopen. Het maakt mij niet uit. Mijn boezem zal het wel bedekken en dan hoef ik me ook niet druk te maken over wat ik aan moet trekken.

Het organiserend commitee verwachtte tot 3 weken geleden nog steeds wel zo’n 800 deelnemers, want zoveel waren er ook komen opdagen in Uganda. Tot gisteren waren er nog geen 300 aanmeldingen. Wat de locatie betreft is de commissie nu eindelijk ‘om’. We gaan definitief naar de Maseru Sun. Maar, “dit is Afrika” wordt er nog steeds gezegd. “Je moet niet gek kijken als er op 1 augustus toch ineens 600 deelnemers extra voor je neus staan. En ze verwachten allemaal dat je even een hotel voor ze regelt”. Het kan allemaal nog heftig worden dus. Ach als die uniformen maar goed zitten!

Wat me meer dwarszit is dat al dat gedokter ons toerisme schema doorkruist. We waren net zo leuk bezig. Het was me eindelijk gelukt enig inzicht te krijgen in de complicaties van het plaatselijke openbaar vervoer: een ontelbaar aantal organisaties verzorgt hier vervoer per taxi, deeltaxi, minibus en autobus vervoer naar elke denkbare en ondenkbare plek in Lesotho, en met grote regelmaat. De concurrentie is moordend. Het hangt allemaal van narigheid aan elkaar, zo als dat hoort, en is verreweg het beste dat we tot nu toe in een derdewereldland gezien hebben. Net wat we leuk vinden dus. De bus naar Morija of Roma, dat doet iedereen, dat is kinderwerk, maar nu stortten we ons op het lange-afstand werk.

De eerste poging was een busrit naar het zuiden, naar Mohale’s Hoek en Quteng. Die bus was wat erg vol en oncomfortabel, maar de couleur locale die daar tegenover staat! Handelaars in van alles en nog wat persen zich bij iedere halte de bus in en uit, tijdens de rit staan sprekers op die je proberen te interesseren voor piramide scams, hun speciale merk kerk, medicijnen voor alle bovengenoemde kwalen.

Bij Mohale’s Hoek werde we uit de bus gegooid. We waren de enige passagiers die door wilden naar Quteng en dan ben je als buschauffeur natuurlijk wel gek als je alleen voor 2 passagiers dat hele end verder rijdt. We werden zonder pardon afgeleverd bij de standplaats van het locale busvervoer, en eerlijk is eerlijk, de buschauffeur betaalde ons het verschil terug.

Zelfs de meest armzalige car parks en bus stations hebben een soort van toiletten. Sommigen zijn zó smerig dat je er uitsluitend in uiterste wanhoop en met je neus en ogen dicht heengaat, maar je kunt tenminste érgens heen. “Niet in Mohale’s Hoek”. De buschauffeur was er absoluut zeker van. “Maar al die mensen die hier de hele dag werken moeten toch ook wel eens”? Mijn nood was hoog en aangezien we toch uit de bus gegooid waren en op ander vervoer moesten wachten, wilde ik wel héél graag even achter een schone boom, of een alternatief daarvoor.

Het helpt toch als je tenminste goede middag kan zeggen in de plaatselijke taal. Mensen worden altijd meteen een stuk toeschietelijker, als je een poging waagt. Dus zodra ik in mijn beste Sesotho ‘Lumella’ had gezegd, wilden iedereen wel helpen nadenken waar die toiletten toch konden zijn. Vingers wezen alle kanten uit, maar uiteindelijk ging iemand met me mee naar openbare toiletten zo’n 5 minuten lopen van het busstation. Dat klinkt niet als veel, maar het is een heel end, kan ik je verzekeren, vooral als je vele hoeken omgaat en je je blijft afvragen of je de weg ooit weer terug zal vinden.

Ze bleken verrassend schoon, maar de dames afdeling had om de een of andere reden alleen halve deuren, en er waren een aantal mannen in aan het werk die voor mij niet even uit de weg gingen. Mijn nood was inmiddels nijpend en ik moest de bus halen. Tijd voor drastische maatregelen. De heren begrepen de hint en smeerden hem gezwind toen ik demonstratief aanstalte maakte me in hun aanwezigheid te installeren.

Terug op de halte, waar Mel inmiddels een aantal minibussen voorbij had laten gaan in groeiende ongerustheid dat ik nooit meer terug zou komen, nam de strijd om het bestaan onmiddellijk weer een aanvang. De plaatselijke fruitverkopers stellen zich zo op dat je hun waren wel omver móet duwen als je je op de voorbank van een minibusje probeert te persen. Terwijl ik me bukte om de bananen die ik op de grond gezwiept had op te rapen, probeerde een student zich langs me te persen en op mijn plaats naast de chauffeur te gaan zitten. Ha! Ik had vaker met dit bijltje gehakt en weet hoe ik mezelf massief in de weg moet posteren. Ja zeg, ik zal me daar door een kuiken laten wegduwen!

De rit naar Quteng was adembenemend in meer dan één betekenis. De chauffeur begon zijn dodenrit met de geluidsinstallatie volledig open te draaien. Dat is een andere reden waarom ik graag voorin zit. Zodra de chauffeur zijn aandacht op de weg heeft, geef ik de knop een slinger terug. Dan volgt een stille strijd varierend van een paar minuten tot de hele weg die ik altijd win, want tot nu toe heeft nog niemand me durven vertellen dat ik met mijn poten van hun knoppen af moet blijven. Maar het gebeurt maar zelden dat ze iets op hebben staan waar wij naar willen luisteren, laat staan dat we er suf door gebeukt willen worden. Dit is overleven!

Dank zij al het oponthoud was het donker tegen dat we in Quteng aankwamen. Het hotel was echter makkelijk te vinden – gewoon op het lawaai van een feest afgaan, dat zich tegenover het hotel aan het ontwikkelen was. Het feest bleek voor het verdrijven van boze geesten en het huis eigendom van de hoteleigenaar. We werden verwacht, verzekerde de receptioniste ons. We zijn er uiteindelijk ook even gaan kijken en hebben diverse bekers zelfgebrouwen bier gedronken, maar het werd later en later, die braai die ze aan het voorbereiden waren kwam niet erg op gang en wij hadden honger.

Na het eten heb ik me nog tussen de natives begeven om Spanje-Duitsland te zien op groot scherm, wat nog niet meeviel omdat de natives continue met elkaar communiceerden alsof er grote afstanden overbrugt moesten worden. Om mij een plezier te doen waren ze allemaal vóór Duitsland tot ze ontdekten dat ik niet Duits was, toen ging de stemming in één klap om. Uiteraard is dat de énige reden dat Duitsland verloor.

Moet ik het nog hebben over Nederland-Spanje? Jullie hebben ongetwijfeld allemaal zelf gekeken. Iedereen was vóór Nederland, dus Lancers Inn was in diepe rouw gedompeld na afloop van de wedstrijd. En dagen later werd ik nog bemoedigend toegesproken door onbekenden. Zelfs de chirurg, met wie we op 14 juli een afspraak hadden, begon met zijn diepe deelneming uit te spreken. Genoeg over voetbal!

Quteng bleek de volgende ochtend een vriendelijke bergstad waar niet al te veel te beleven was. De reis was in dit geval duidelijk belangrijker dan de aankomst. In het busstation troffen we een 12-zitter die rechtstreeks naar Maseru zou gaan en die vrijwel meteen helemaal volstroomde. We waren in 2 uur weer terug! En deze keer was de rit zooo aangenaam. Prettige, ontspannen chauffeur die de hele weg fantastische Afrikaanse muziek draaide en zelfs geen stop in Mohale’s Hoek! We waren dus helemaal gemotiveerd om ook de rest van onze tour of Lesotho met het openbaar vervoer te doen.

Als we dan toch naar Bloemfontein moesten, en dat niet op één dag op en neer konden doen – die grensproblemen, weet je wel – dan konden we er wel een mid-week uitje van maken. Halverwege tussen Ladybrand en Bloemfontein ligt een klein wildpark met de naam Maria Moroko. Er is geen jagend wild in het park, dus je mag er vrij rondlopen. “Je moet alleen oppassen voor rhinocerossen en wildebeesten”. We waren de enige bezoekers en de procedure was simpel. De ranger opende het hek voor ons en liet het hangslot open. Konden wij het hek weer afsluiten als we weggingen?
Er ligt een dam in de rivier bij de ingang van het park. En vanaf de dam kun je langs de rivier lopen. Geen rhino te bekennen natuurlijk, maar het was er wel erg mooi. De wildebeesten waren ook naar graziger weiden afgetaaid. De stilte is indrukwekkend. Zelfs geen vogels. Ik ben uiteindelijk nog de berg opgeklommen – die je dan natuurlijk ook weer af moet - om te zien of er aan de andere kant van de berg wel wild te bekennen was, terwijl Mel het hoge gras opzocht voor een kleine rustpauze. De lodge ligt midden in het park, met een prachtig uitzicht over de rivier, die ’s zomers natuurlijk helemaal volzit met rhinos. Het is hier vast prachtig dan. En het is zo dichtbij, nog geen 2 uur rijden, we gaan nog wel eens terug in december of zo.

We moesten ook nog steeds die waterval zien, en Mel een kans geven van het uitzicht onderweg te genieten, dus dat was de volgende excursie. Semongkong per bus is toch weer eens even een heel ander verhaal. De bus van 8 uur, geschikt voor 58 passagiers , vertrok uiteindelijk om half 11 en er waren zeker 100 passagiers aan boord. Tot die tijd was het een gaan en komen geweest van mensen die zich in en uit de bus perstten met de meest onwaarschijnlijke handel. Het menselijk lichaam is toch flexibeler dan je denkt, want die gangpaden zijn niet meer dan één-persoon breed, maar mensen van drie keer mijn omvang zagen moeiteloos kans zich langs elkaar heen te wringen, regelmatig aanslagen plegend op de zittenden met hun koffers en tassen, dat wel.

De vaart zat er stevig in. De staande passagiers, die met hun volle gewicht op de gelukkigen leunden die wel een zitplaats bemachtigd hadden, voorkwamen dat we in de bochten van onze plaats geslingerd werden. De ruiten waren voortdurend dichtgemist dus Mel zag nog steeds weinig van het prachtige uitzicht. Vier uur later, toen we naar de lodge wandelden, wist hij niet zeker wat hij erger had gevonden: de toyota of de bus.

De manager was vol begrip en bestelde koffie voor ons ‘om bij te komen’ maar verder had ze weinig medelijden. We waren met de bus gekomen, en zo gingen we ook weer terug. “Maar,” sprak ze er troostend bij, “ook deze keer is de terugweg veel prettiger”.

We hadden deze keer alle tijd om de waterval te bekijken. En hij is inderdaad heel spectaculair. De hele omgeving is spectaculair. ’s Avonds in het restaurant ontmoetten we een Australisch stel, Helle en Mark, dat ook met de bus gekomen was en met de bus terug zou gaan. Gedeelde smart dus.

De volgende dag stonden wij vieren als allereersten op de bushalte, en dat betekende dat we voorin konden zitten. Dat maakt echt alle verschil van de wereld uit. Deze keer hadden we prima uitzicht, en hoewel de bus weer tjokvol stroomde – met dezelfde mensen die er de dag ervoor ingezeten hadden – hadden we daar voorin veel minder last van. Je moet er niet aan denken dat je deze rit elk weekend 2 keer moet maken, hangend in het gangpad. En daar staan ook moeders met babies op hun rug tussen.

Halverwege hoorden we een alarmerende klap en daarna leek de bus toch aanzienlijk minder zeker over alle hindernissen heen te springen. “We hebben een klapband” stelde Mark vast. De band bleek volledig aan flarden. En daar sta je dan boven op een berg van god en alle mensen verlaten in de bijtende vrieswind.

Het vervangen van het wiel was een studie in improviseren op zijn Afrikaans. De conducteur/mechanicien dook onmiddellijk onder de bus en bleef daar, ook als er tijden niets gebeurde, ook als de chauffeur de bus naar voren of achteren manouvreerde, alsof hij zich geen beter lot kon wensen dan verpletterd worden onder een bus met honderd passagiers! De motor bleef gezellig ronken en hij moet zijn quotum aan dieselgassen voor dat jaar ruimschoots in een keer gehad hebben.

Oordelend naar de staat van de banden zou je toch denken dat dit een routineklus was, maar niemand wist hoe de krik werkte. Mark wel, maar dat leverde in eerste instantie weinig op, want de krik stond droog en er was maar een half busje olie in de bus. Een aantal passagiers ging op zoek naar grote stenen die onder de bus gelegd konden worden. En vervolgens probeerde de chauffeur dan de bus zonder enig succes op die stenen te manoevreren. Na een half uur manouvreren stond de bus een paar meter verder, dat was het enige zichtbare resultaat. Toen de olie dan toch eindelijk in de krik zat, bleek dat niemand wist hoe je zo’n krik nou moest opkrikken en Marks hulp werd niet op prijs gesteld.

Een open bakkie dat ons na ongeveer een uur passeerde werd door een aantal passagiers aangehouden. Liever doodvriezen achter in dat bakkie dan nog langer wachten!

Dat incident was de doorbraak! Er werd vaag wat ruimte gemaakt voor Mark, zodat hij over iemands schouder leunend achteloos, als in het voorbijgaan, kon wijzen dat “kijk er zit nog een andere schroef bovenop de krik waarmee je hem verder op kunt draaien” en vervolgens weer kon weglopen alsof er niets gebeurd was zodat niemand gezichtsverlies had geleden.

Maar, toen die krik er eenmaal onder zat, was het ook zo gebeurd. Binnen het kwartier was dat wiel verwisseld en waren we weer op weg. We passeerden het bakkie met veel getoeter, gezwaai en gejoel.

Voor afgelopen weekend hadden we een toch naar Golden Gate Park bedacht, maar uiteindelijk ben ik mijn bed dat weekend niet meer uitgeweest. Dat moet dan in de zomer maar een keer. Aangezien we nu allebei lid zijn van het organiserend committee, kunnen we met een van die ‘nog niet-georganiseerde’ excursies mee. Katse Dam lijkt ons wel wat, want dat is het verst-afgelegen en meest ingewikkeld om voor elkaar te krijgen.

Vanmorgen nog even naar This American Life, een radioshow via podcast waar Mel op geabonneerd is, geluisterd. Het onderwerp was sexverslaving. Dokter Adam, zie boven, zou vast een oplossing hebben voor het dilemma van de patienten: groepstherapie werkt niet, “want je kunt je penis nu eenmaal niet in de auto laten liggen”, en dus onttrekken de patienten zich regelmatig even aan de sessies voor een kleine sexorgie in de toiletten.

Je eigen problemen lijken in verhouding toch ineens zo onbelangrijkt!